ตอนที่ 9 : คุณค่าของเหรียญ EC

เช้าวันรุ่งขึ้นฟ่านหลินเดินเปิดประตูสวนเข้ามาก็ต้องตกใจที่พบว่าโรงหลอม กับโรงแปรรูปของเขานั้นสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

''คืนเดียวเองนะ ทำไมไวเงี้ย ?!''

เมื่อเจ้าระบบได้ยินก็ตอบกลับทันที

[ ข้าบอกแล้วนายท่านว่าเหล่าคนแคระนั้นเป็นสุดยอดช่าง เพียงแค่นี้คืนเดียวพวกเขาก็สามารถสร้างจนเสร็จสมบูรณ์ได้แล้ว ]

''เจ๋งไปเลยแหะ''

ฟ่านหลินเดินเข้าไปดูโรงหลอมและโรงแปรรูปใกล้ๆ ก็พบว่ามันถูกสร้างด้วยหินอ่อนและหินแกรนิตเกือบทั้งหลังและยังปราณีตมากอีกด้วยเรียกได้ว่าเป็นงานชิ้นเอกเลยทีเดียว ฟ่านหลินงุนงงเล็กน้อยว่าพวกเขาสร้างของเหล่านี้ในหนึ่งคืนได้ยังไง เขาจึงหันไปถามกับเจ้าระบบ

''นี่เจ้าระบบ พวกคนแคระสร้างของแบบนี้ได้ยังไง ?''

เจ้าระบบที่ได้ยินก็ตอบกลับทันที

[ ทำไมนายท่านไม่เข้าไปถามพวกเขาด้วยตัวเองหล่ะ ? ]

''ถามด้วยตัวเองงั้นเหรอ ?''

[ ถูกต้องนายท่านลองเข้าไปด้านในดูสิ ]

ฟ่านหลินที่ได้ยินก็พยักหน้าก่อนจะเปิดประตูโรงหลอมเข้าไป เมื่อเข้าเขาก็พบเห็นโรงหลอมที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์การหลอมแร่ที่เขาไม่รู้จัก มองด้วยสายตาแล้วมันไม่ใช่เครื่องมือสมัยใหม่เลยเพราะมันดูเหมือนจะทันสมัยมากกว่าเสียด้วยซ้ำ ทั่วทั้งเตาหลอมถูกสร้างขึ้นด้วยโลหะที่แปลกตาไม่เหมือนกับโลหะทั่วไปและดูเหมือนจะทนความร้อนได้เป็นอย่างดี ในขณะที่ฟ่านหลินกำลังสำรวจรอบๆ ก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

''โอ้ ~ นายท่านมาตรวจสอบโรงหลอมงั้นหรือ ?''

เมื่อฟ่านหลินหันไปก็พบกับชายรูปร่างกำยำคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง เขามองชายตรงหน้าก่อนถามกับเจ้าระบบด้วยความสงสัย

''เขาเป็นคนแคระงั้นเหรอเจ้าระบบ ?''

[ ใช่แล้วนายท่าน ]

เจ้าระบบตอบกลับด้วยความมั่นใจทำเอาฟ่านหลินสงสัยเล็กน้อย เพราะในความคิดของเขานั้นคนแคระคือเหล่าชายฉกรรจ์ตัวเล็กเคราดกยาวถึงอก พูดจาเสียงดังและชอบกินเหล้า แต่ชายที่เขาเห็นตรงหน้านั้นดูไม่มีอะไรเหมือนคนแคระในความคิดของเขาเลยสักนิด แม้เขาจะตัวเล็กกว่าชายหนุ่มเท่าไปก็ตามแต่ก็อยู่ราวๆ 140-150 เซนฯ เท่านั้นแถมบนใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่ริ้วรอยของเคราดกอันยาวเฟื้อยเลย ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลาพร้อมกับแต่งตัวอย่างเรียบร้อยดูไม่เหมือนคนแคระที่ชอบคลุกอยู่กับการตีเหล็กเลยแม้แต่น้อย

เมื่อชายคนแคระมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฟ่านหลินเขาก็ถามออกมาด้วยความสงสัย

''ทำไมนายท่านถึงมองข้าอย่างงั้นเล่า ?''

ฟ่านหลินที่ได้ยินก็เกาแก้มเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างอายๆ

''เอ่อ... นายต่างจากคนแคระที่ฉันจินตนาการไว้นิดหน่อยนะ''

เมื่อเขาได้ยินก็เอียงคอด้วยความสงสัย

''แล้วนายท่านจินตนาการพวกเราไว้ว่าอย่างไรกันหล่ะ ?''

''เอ่อ... ตัวเล็ก เคราดก พูดจาเสียงดังชอบดื่มเหล้าและก็คลุกอยู่กับการตีเหล็กทั้งวัน''

ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของฟ่านหลิน เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

''อันที่จริงการที่นายท่านคิดแบบนี้ก็ไม่ผิดนัก แต่นั่นมันเรื่องเมื่อหลายร้อยปีมาแล้วหน่ะ ตั้งแต่ที่พวกเราคิดจะปฏิสัมพันธ์กับเผ่าพันธุ์อื่นมากขึ้นการใช้ชีวิตของพวกเราก็เปลี่ยนไปและได้รับสิ่งดีๆ มากมายเข้ามาทำให้พวกเราเปลี่ยนวิธีชีวิตไปด้วย แต่ถึงอย่างงั้นพวกเราก็ไม่ได้ละทิ้งการตีเหล็ก ชีวิตของพวกเราเหล่าคนแคระนั้นได้อุทิศเพื่อการตีเหล็กอยู่แล้ว''

ฟ่านหลินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

''แล้วพวกนายยังเป็นศัตรูคู่แค้นกับเอลฟ์อยู่รึเปล่า ?''

''โอ้ ~ ไม่แล้วนายท่านถึงจะมีพวกหัวโบราณบางคนคิดแบบนั้นอยู่ก็ตาม''

''งี้นี่เอง''

หลังจากพูดคุยกันอยู่สักพักชายคนแคระก็พูดบางอย่างขึ้น

''เอาหล่ะนายท่าน เรามาเข้าเรื่องหลักของเรากันเลยดีกว่า !''

''เรื่องหลัก ?''

''ถูกต้อง !''

เมื่อพูดจบเขาก็หยิบม้วนกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากเสื้อหนังของเขาและยื่นมันให้กับฟ่านหลิน เขาเปิดมันออกดูและพบว่ามันถูกเขียนด้วยอักษรที่เขาไม่รู้จักแต่น่าแปลกที่เขาสามารถอ่านมันออก เนื้อหาในกระดาษกล่าวถึงการจ้างงานของเหล่าคนแคระทั้งหมด 5 คนซึ่งฟ่านหลินจะต้องจ่ายให้พวกเขาเดือนละ 2000 ec ต่อคน

ฟ่านหลินมองสัญญาจ้างเล็กน้อยก่อนจะกระซิบถามกับเจ้าระบบ

''นี่เจ้าระบบ มีสัญญาจ้างแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ?''

[ แน่นอนสินายท่าน คนแคระก็ต้องกินต้องใช้นะนายท่านจะเอาพวกเขามาใช้งานฟรีๆ ม่ายด้าย ~ ]

ฟ่านหลินพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ

''แต่ฉันไม่มี ec เหลือแล้วนะ''

เจ้าระบบก็ตอบกลับอีกว่า

[ นายท่านไม่ต้องห่วงค่าจ้างเดือนแรกนั้นทางระบบได้จัดการให้ก่อนหน้านี้ไปเรียบร้อยแล้ว ]

ฟ่านหลินได้ยินก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะจัดการเซ็นสัญญาทันที เมื่อคนแคระเห็นก็ยิ้มออกมาก่อนจะเก็บหนังสือสัญญาไปและพูดขึ้น

''เอาหล่ะ เมื่อนายท่านได้ตกลงจ้างพวกเราแล้วนายท่านจะไม่ผิดหวังแน่นอน ว่าแต่นายท่านมีงานให้พวกเราจัดการรึยัง ?''

''แน่นอน''

เมื่อฟ่านหลินพูดจบเขาก็เอาเหล่าก้อนแร่ที่ขุดมาจากเหมืองก่อนหน้านี้ออกมากองกับพื้นเป็นจำนวนมาก เมื่อคนแคระได้เห็นก็แสดงสีหน้าตกใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาทันที

''นายท่านนี่มีแร่หายากไม่น้อยเหมือนกันนะเนี่ย''

ฟ่านหลินหยิบแร่ออกมาเรื่อยๆ จนทำเอาคนแคระนั้นถึงกับตาค้างเพราะจำนวนแร่ที่ฟ่านหลินมีนั้นตอนนี้มากกว่า พันก้อนเสียอีกไม่นานเขาก็หยิบออกมาจนหมด ในตอนนี้ภายในห้องเต็มไปด้วยก้อนหินแร่มากมาย คนแคระหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพูดขึ้น

''ในเมื่อนายท่านมอบงานให้ข้ามากมายตั้งแต่วันแรกแบบนี้ พวกเราก็จะทำงานกันอย่างดี ข้าขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันตัวข้านั้นมีชื่อว่า กัส เป็นหัวหน้าของเหล่าคนแคระในโรงหลอมแห่งนี้''

''ฝากตัวด้วยนะกัส ว่าแต่คนอื่นๆ ไปไหนกันหมดหล่ะ ?''

''พวกเขาพักผ่อนอยู่นะนายท่าน นายท่านต้องการจะให้ข้าเรียกพวกเขามารึเปล่า ?''

''ไม่ต้องหรอก ให้พวกเขาพักผ่อนเถอะ พวกเขาทำงานกันมาทั้งคืนแล้วสร้างทั้งโรงหลอมและโรงแปรรูปแบบนี้พวกนายคงเหนื่อยกันมากเรื่องงานจะเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้''

เมื่อกัสได้ยินแบบนั้นก็ก้มหัวเล็กน้อยแสดงความเคารพ

''ขอบคุณมากนายท่าน''

ฟ่านหลินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากโรงหลอม เมื่อออกมาเขาก็เอ่ยถามกับเจ้าระบบ

''นี่เจ้าระบบทำไมค่าจ้างของพวกเขาถึงเป็นเหรียญ ec หล่ะ ?''

[ พวกเขาสามารถนำเหรียญ ec ที่นายท่านให้นำไปใช้เป็นสิ่งของแลกเปลี่ยนได้ยังไงหล่ะนายท่าน ]

เมื่อได้ยินแบบนั้นฟ่านหลินก็สงสัยเล็กน้อยก่อนถาม

''แลกเปลี่ยน ? แลกเปลี่ยนกับอะไร ?''

ทันทีที่ได้ยินคำถามเจ้าระบบก็ตอบกลับด้วยคำตอบที่น่าตกตะลึง

[ ก็เพราะว่าเหรียญ ec นั้นคือค่าเงินของโลกฝั่งนั้นยังไงหล่ะนายท่าน ]