บทที่ 78 การปฏิเสธครั้งที่สาม!
บทที่ 78 การปฏิเสธครั้งที่สาม!
ผู้แปล loop
“อ่ะนิ ขนมปังสำหรับหัวหน้าซูบิน คริคริ”
"ได้. ขอบคุณนะฉูหยวน."
“รีบๆกินเข้าสิ หมูตุ๋นนี้ฉันตั้งใจทำมากๆเลยนะ”
“ว้าว……มันยังร้อนๆอยู่เลย แถมอร่อยมาก”
"กินอีกๆ. มีปลาด้วยนะ "
ดงซูบินส่งเสียงดังหลังอาหารเย็นแล้วไปนั่งที่โซฟากับฉูหยวนเพื่อไปนั่งดูข่าว ในอดีตที่ผ่านมาดงซูบินไม่ค่อยได้ดูทีวีเลย เป็นเพราะไม่มีทีวีในหอพักของมหาวิทยาลัยและครอบครัวของเขาก็ยากจนซะด้วย เมื่อใดก็ตามที่ดงซูบินมีเวลาว่างเขาจะหางานพาสทามทำ มันทำให้ดงซูบินไม่ได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองสักเท่าไร แต่ตอนนี้ดงซูบินเป็นหัวหน้าแล้วและเขาต้องรู้เท่าทันข่าวสารบ้านเมืองตลอดเวลา เพราะมันอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับเป้าหมายในอนาคตของดงซูบินเอง
ในทีวีเจ้าหน้าที่ของรัฐกำลังพูดถึงการปฏิรูปที่อยู่อาศัย
ฉูหยวนหัวเราะและพูดแซวไปที่ดงซูบิน“ซูบินของเราสนใจดูข่าวตั้งแต่เมื่อไรกัน”
ดงซูบินพยักหน้า “มันแปลกหรือไง? ฉันก็ต้องทำงานและดูข่าวสารเพื่ออนาคตของฉันสิ”
“ฉันแนะนำนายไว้ก่อนเลยล่ะกันว่าอย่าทำตัวเด่นเกินไปล่ะ” ฉูหยวนไขว้ขาเธอ แต่เธอจำได้ว่าเธอกำลังสวมชุดกระโปรงสั้นและเธอปิดขาของเธออย่างรวดเร็วและบีบจมูกของดงซูบินอย่างสนุกสนาน “นายโชคดีที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่นายต้องรู้ไว้ก่อนว่าโอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีบ่อย นายเองต้องรักษาตำแหน่งนี้ให้ดีที่สุดและอย่าพึงรีบไต่เต้าเร็วจนเกินไป ตอนนี้รากฐานของคนที่สนับสนุนนายยังน้อยอยู่และนายยังขาดประสบการณ์อยู่ นายต้องค่อยๆไต่ไปที่ล่ะขั้น เข้าใจไหม?”
ดงซูบินพยักหน้าช้าๆ "ฉันเองก็รู้ว่าฉันอาจะทำผิดพลาดได้ ฉันเข้าใจเรื่องนี้ดี "
"ถูกต้องแล้ว. การเป็นหัวหน้านั้นไม่ใช่เรื่องง่าย นายต้องดูแลความสัมพันธ์ของนายกับผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา”
เมื่อข่าวจบลงและหลังจากโฆษณามันเป็นการรายงานสภาพอากาศ
ในขณะที่ดูรายงานสภาพอากาศ ฉูหยวนถูด้านหลังคอของเธอ “พรุ่งนี้จะหนาวไหมเนี่ย อย่าลืมใส่เสื้อกันหนาวล่ะวันพรุ่งนี้”
ดงซูบินตอบตกลงและมองไปที่คอของฉูหยวนอย่างสงสัย “เธอปวดไหล่หรือเปล่า? ต้องเป็นเพราะเธอยืนทำอาหารมื้อเย็นที่ผ่านมาแน่ๆ? ฉันก็บอกแล้วว่าฉันจะช่วยเอง แต่เธอกับปฏิเสธฉัน”
“มันไม่เกี่ยวกับตอนมื้อเย็นหรอก สองสามวันนี้งานฉันยุ่งมากและไม่มีเวลาพักผ่อนเลย”
“อย่างงั้นมานั่งตรงนี้สิ เดียวฉันจะนวดไหล่ให้เธอเอง”
“อิอิ ไม่จำเป็นหรอก เดียวหลังจากได้นอนพักผ่อนคงจะดีขึ้น”
“ไม่ต้องเกรงใจ มาๆ มานั่งตรงนี้เร็ว”
"ก็ได้. ยังงั้นก็ช่วยนวดฉันแบบนวดน้ำมันล่ะกันนะ”
“ตกลง” ดงซูบินมองไปที่หลังคอของฉูหยวน ตอนนี้ดงซูบินอยู่ไม่ไกลจากการความฝันของฉูหยวนที่อยากจะจัดตั้ง บริษัท ของเธอเองแล้ว ซึ่งเขาตั้งเป้าที่จะทำให้ฉูหยวนประทับใจเขาให้มาที่สุด และด้วยวิธีนี้เธอจะตกลงที่จะเป็นแฟนสาวกับเขาในอนาคต ดงซูบินนำน้ำมันมวยออกมาก่อนที่จะเปิดฝาออก เขาหยดน้ำมันมวยลงไปเล็กน้อยลงบนคอของฉูหยวนและเริ่มนวดคอของฉูหยวน “ฉูหยวนหากเธอปวดคอในอนาคตบอกให้ฉันรู้นะ ฉันจะนวดให้เธอเอง”
ฉูหยวนผู้ซึ่งนั่งตัวตรงโดยเงยหน้าขึ้นมาพร้อมยิ้ม "ตกลง ขอบคุณนะ."
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก เธอทำอาหารและซักผ้าให้ฉันตลอดสองเดือนมานี้ ฉันควรจะเป็นคนคุณเธอตั้งหาก” ดงซูบิน ยืนอยู่ด้านหลังพนักพิงของโซฟามองที่คอที่สวยงามของฉูหยวน เธอเอนไปข้างหน้าเล็กน้อยและดงซูบินมองเห็นไหล่ของเธอที่โผล่ออกมาจากเสื้อ ดงซูบินเริ่มรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบๆเขาเริ่มสูงขึ้น ปฏิกิริยาแรกของเขาคือเขย่งปลายเท้าเพื่อมองดูฉูหยวนจากด้านหลัง
“ซูบินนายทำนวดไหวรึเปล่า”
ดงซูบินมองออกไปอย่างรวดเร็วและตอบกลับ "ไหวๆ. มันดูแดงมากเลยนะ”
ฉูหยวนมัดผมของเธอขึ้นแล้วพูด “ไหล่ซ้ายของฉันมันปวดมาก ช่วยนวดตรงนั้นหน่อยนะ”
“ตกลง……อ้า……ตอนนี้มันกลายเป็นสีม่วงแล้ว เอ๊ะห้องนี้มีลมด้วยหรอ?”
“ฉันอาจะลืมปิดหน้าต่างนะ”
ครั้งสุดท้ายที่ดงซูบินได้นวดฉูหยวน เขาแค่นวดให้เธอผ่านเสื้อผ้าของเธอเท่านั้น แต่คราวนี้เขาสัมผัสกับคอเธอโดยตรงซึ่งคอของเธอนั้นเนียนสวยงามมาก ความรู้สึกนั้นแตกต่างออกไป หลังจากดงซูบินนวดไปบนคอของฉูหยวนและหลังส่วนบน มือของดงซูบินก็มีอาการปวดออกมา
"เป็นอะไรอ่ะ? พักก่อนไหม”ฉูหยวนจับมือของดงซูบินและตรวจดูมัน
"ทุกอย่างปกติดี. เธอรู้สึกดีไหม?"
"โอเคเลย มันรู้สึกผ่อนคลายมาก”
ดงซูบินรู้ดีว่าความประทับใจของฉูหยวนที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้น มันอาจจะไม่มากนัก แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย เขารู้ว่าต้องใช้เวลาสำหรับเธอในการเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อเขา เขามองไปที่ฉูหยวนผู้ซึ่งคอยจับมือเขาเบา ๆ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเธอและเขาคิดกับตัวเองว่า 'นี่คือการจับมือกันใช่เปล่า? ฮะ? แต่มันไม่ใช่การจับมือเหมือนคู่รัก เฮ้อ!……เมื่อไรฉันจะได้จับมือเธอสักที? '
ดงซูบินถามคำถามเดียวกันกับตัวเองอีกครั้งว่าฉูหนยวนอาจจะชอบเขาอยู่ก็ได้?
ดงซูบินได้ถามฉูหยวน ว่าเธออยากจะออกเดทกับเขาหรือป่าว หลังจากที่เธอจัดตั้ง บริษัท ของตัวเองขึ้นมาในระหว่างการสารภาพครั้งที่สองที่โรงพยาบาล ฉูหยวนไม่ตอบเขาและหลีกเลี่ยงคำถาม ‘เธอคงจะชอบฉัน แต่เธออายเกินกว่าจะยอมรับได้……. แต่ปฏิกิริยาของเธออาจเป็นเพราะเธอไม่ชอบฉันและไม่ต้องการปฏิเสธฉันโดยตรงก็ได้…….’
‘เธอชอบฉันหรือป่าวนะ’
‘เธอรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับฉันกันแน่ เป็นไปได้ไหมว่าเธอกำลังลังเลอยู่?’
ฉูหยวนปล่อยมือของดงซูบินแล้วยิ้ม:“โอเค นายดูทีวีต่อเถอะ ฉันจะไปแช่ถั่วแล้วเราจะได้ทานโจ๊กถั่วกันพรุ่งนี้เช้า”
ทีวีกำลังเล่นบทเพลงเปิดของละคร ทำนองนั้นมันนุ่มนวลและหวานซึ้งมาก
ดงซูบินรู้สึกว่านี้เป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์ เขากระพริบตาและรวบรวมความกล้าหาญของเขาเพื่อจับมือของฉูหยวน เขาต้องการดูว่าเธอจะอนุญาตให้เขาจับมือเธอหรือไม่ ถ้าเธออนุญาตนั่นหมายความว่าเธอชอบเขาจริงๆ แต่ถ้าเธอปฏิเสธนั่นหมายความว่า……มันไม่มีอะไรเลย เธออาจไม่ได้คิดอะไรกับดงซูบินเลยก็ได้
ครึ่งวินาที……
หนึ่งวินาที……
นิ้วของ ดงซูบินจับฉูหยวนไว้แน่น เขารอคอยปฏิกิริยาของเธอ
ฉูหยวนมองเขาอย่างโหดเหี้ยมและดึงมือเธอออกมา "นายกำลังทำอะไร? นายไม่มีความเคารพต่อผู้อาวุโสเลยนะ”
เธอปฏิเสธฉัน!
เธอยังไม่ยอมรับฉัน!
ดงซูบินึงพูด ทันทีว่า “ย้อนกลับ”!!!
......
“ฉันจะไปแช่ถั่วแล้วเราจะได้ทานโจ๊กถั่วกันพรุ่งนี้เช้า”
"ตกลง. งั้นเพิ่มข้าวบาร์เลย์ไปด้วยนะ ฉันชอบทานข้าวบาร์เลย์ "
"ตกลง."
‘ดงซูบิน!’
‘นายยังต้องพยายามให้มากขึ้นกว่านี้นะ!’
