บทที่ 70 สำเร็จ!ของขวัญครบรอบแต่งงาน
บทที่ 70 สำเร็จ!ของขวัญครบรอบแต่งงาน
ผู้แปล loop
ในที่สุดมันก็เป็นวันจันทร์สักที่
ณ สำนักงานกิจการทั่วไป
“ทุกคนรีบทำความสะอาดสำนักงานสิ หัวหน้าสำนักจะเข้ามาตรวจสำนักของเราแล้ว”
“จริงหรอ? พวกเขาไม่ไปเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการพรรคในเช้าวันนี้หรอ?”
“การประชุมถูกเลื่อนออกไปเป็นวันพรุ่งนี้”
ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเขาได้ยินการสนทนาระหว่างฉางจี้กับฉางจ้วง นั้นแสดงว่าเขายังมีเวลาที่จะซื้อใจหลิวหัว
10 นาทีต่อมาทีมตรวจสอบเดินทางถึงสำนักงาน คนที่เป็นหัวหน้าทีมคือหยานเหลียงหรือหัวหน้าสำนักหยาน ซึ่งหัวหน้าหยานมีชื่อเสียงว่ามีเขามีความยุติธรรมและไม่ลำเอียง นี่คือสาเหตุที่เขาได้รับฉายาว่าชายผู้มีหน้าตาที่แข็งกร้าว ชายวัยกลางคนข้างเขานั้นดูตรงกันข้ามกับเขาทั้งหมด เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาตลอดเวลาและเป็นคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในสำนัก เขาเป็นผู้ว่าการทางการเมืองโจวกัวซานและมีข่าวลือว่าเขาเป็นคนอัธยาศรัยดีแต่อิทธิพลของเขานั้นมีเยอะมากในวงการราชการ
“หัวหน้าหยาน! ผู้ว่าการทางการเมืองโจว!”
“หัวหน้าหยาน! ผู้ว่าการทางการเมืองโจว!”
“หัวหน้าหยาน!” ทุกคนในสำนักงานยืนขึ้นเพื่อทักทายหัวหน้าของพวกเขา
หัวหน้าทั้งสองเป็นคนนำทีมงานเข้ามาในสำนักงานกิจการทั่วไปและมองไปรอบๆสำนักงาน พนักงานบางคนกำลังตรวจสอบความสะอาดของสำนักงานและจะจดบันทึกไว้ในสมุดบันทึก สองสามคนกำลังตรวจสอบผลิตภัณฑ์และตลับลูกปืนของดงซูบิน และส่วนที่เหลือ จริงๆแล้วนี่เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น ‘ฮะ? หัวหน้าหยาน และผู้ว่าการทางการเมืองโจว ไม่ได้เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ชั้นยอดในทีม ข้างหลังพวกเขาคือ ...... รองหัวหน้าหลิวหัว แต่น้อยคนนักที่จะสังเกตเห็นเขาอยู่ในนั้น เขาดูเป็นคนเก็บตัวและไม่ได้ดูเหมือนว่าอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าเลย
ทีมตรวจสอบสำนักงานก็ได้ตรวจสอบสำนักงานอยู่ระยะหนึ่ง
ดงซูบินมองไปที่ด้านหลังของหลิวหัวและกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเริ่มทำงานต่อ
เวลาประมาณ 10 โมงเช้าดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขานี่ควรเป็นเวลาที่เหมาะสมที่เขาจะออกจากสำนักงานทันที
ณ ชั้น 3 ห้องทำงานของหลิวหัว
ตอนนี้หลิวหัวอยู่ในห้องทำงานของเขาคนเดียวตามปกติ เขากำลังอ่านข่าวที่เกิดขึ้นตอนเย็นของเมื่อวานนี้ผ่านคอมพิวเตอร์ของเขา แต่วันนี้เขาดูไม่ค่อยมีสมาธิทุกๆสองสามนาทีจิตใจของเขาจะเหม่อลอยและคิดถึงวันครบรอบแต่งงานของเขาในอีกไม่กี่วัน เขาและเทียนเทียนพบกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย มันเป็นรักแรกพบของเขา. พวกเขาเริ่มออกเดทกันตอนปี 2 แต่พ่อของเทียนเทียนเป็นเจ้าหน้าที่ในปักกิ่งและมีอำนาจมาก พ่อแม่ของหลิวหัวเป็นเพียงคนงานในโรงงานแปรรูปอาหารและพ่อแม่ของเทียนเทียนพยายามจะคัดค้านการออกเดทนี้
หลังจากจบการศึกษาหลิวหัวก็รู้ว่ามันยากสำหรับพวกเขาทั้งคู่ที่จะอยู่ด้วยกันและตัดสินใจที่จะเลิกล้มความสัมพันธ์นี้
แต่เทียนเทียนพยายามต่อต้านความต้องการของพ่อแม่ เธอออกมาอยู่กับหลิวหัวและทั้งคู่เช่าบ้านพักอยู่ด้วยกันข้างนอก พวกเขาอาศัยและทำงานร่วมกัน มันเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดเล็กและเก่า เงินเดือนของพวกเขาแทบจะไม่เพียงพอสำหรับค่าเช่าและค่าครองชีพ แม้แต่แหวนแต่งงานของพวกเขาก็เป็นแหวนเนื้อเงินธรรมดา สำหรับหลิวหัวมันเป็นช่วงเวลาที่ยากที่สุดในชีวิตของเขา แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดเช่นกัน จนกระทั่งหลิวหัวเข้ารับราชการและไต่เต้าจนมีตำแหน่งที่สูงขึ้น ก่อนที่พ่อของเทียนเทียนจะยอมรับเขา พ่อของเทียนเทียนใช้เส้นสายของเขาเพื่อช่วยหลิวหัวในการเลื่อนตำแหน่งและเรื่องการย้ายสำนักงาน
นี่คือสาเหตุที่หลิงหัวยังคงรู้สึกว่าเขาเป็นหนี้เทียนเทียนมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเทียนเทียนก็คงไม่ต้องทนทุกข์เป็นเวลาหลายปีก่อนหน้านี้
มันจะเป็นวันครบรอบ 10 ปีในการแต่งงานของพวกเขา และหลิวหัวต้องการที่จะมอบบางสิ่งให้ภรรยาของเขาเพื่อแสดงความขอบคุณ เทียนเทียนนั้นไม่มีงานอดิเรกใดๆยกเว้นการเก็บสะสมวอลนัท เธอมักจะค้นวอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม. เสมอและหลิวหัวก็รู้เรื่องนี้ดี เขาค้นหาทั่วตลาดโบราณและฟอรัมในอินเทอร์เน็ต เขาคิดว่ามันควรจะหาซื้อวอลนัทสักคู่ได้ง่ายๆ ซึ่งเขาเต็มใจที่จะจ่ายสูงกว่าราคาตลาด แต่จนตอนนี้เขาก็ยังหามันไม่พบ
“ไม่” ฉันไม่ได้ขาย“ไม่มี” ไม่ขาย” นี้เป็นคำตอบที่หลิวหัวได้รับทุกครั้งที่เขาถามซื้อวอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม.
หลิวหัวรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาไม่สามารถทำตามความปรารถนาเล็กๆของเทียนเทียนได้เลย
อืด, อืด, อืด โทรศัพท์ของหลิวหัวข้างจอคอมพิวเตอร์ของเขาเริ่มสั่นขึ้น
หลิวหัวมองดูหมายเลขแล้วก็กดรับทันที “หัวหน้าจ้าว คุณหาวอลนัทที่ฉันถามหาเจอะรึยัง? อะไรนะ? คุณยังหาไม่เจออีกหรอ……ฉันรู้ว่าวอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม. มันหายาก แต่……. ฉันไม่สนใจเรื่องราคาฉันต้องการได้มันมาคู่หนึ่ง……อะไรนะอีกสองสามเดือนเลยหรอ? ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้น……”
หลิวหัวโยนโทรศัพท์ของเขาลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจ “ไม่มีเวลาแล้ว!”
ก๊อก ก๊อก. มีคนกำลังเคาะประตูห้องทำงานของหลิงหัว
หลิวหัวมองไปที่ประตูแล้วพูดว่า "เข้ามา."
ประตูเปิดออกและดงซูบินก็เข้ามาในห้องด้วยความประหม่า “หัวหน้าหลิว”
“นายต้องการอะไร” หลิวหัวขมวดคิ้วและนวดไปที่หน้าผากเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองลง
หลิวหัวเป็นผู้รับผิดชอบแผนกที่ไม่สำคัญบางแห่งในสำนัก และเขาแทบจะไม่ขอให้สำนักงานกิจการทำสิ่งต่างๆเลย นี่คือเหตุผลที่ดงซูบินไม่มีข้อแก้ตัวที่จะเข้ามาที่ห้องทำงานของเขา เขาไม่มีแม้กระทั่งเอกสารที่จะส่งมาถึงเขา ดงซูบินค่อยๆไออย่างสุภาพและหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าของเขา “หัวหน้าหลิวช่วยรับสิ่งนี้ไว้ด้วย……เอ่อ……อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ…. นี่เป็นเพียงของขวัญเล็ก ๆน้อย”
ใบหน้าของหลิวหัวเปลี่ยนไป “ครั้งที่แล้วมันยังไม่ชัดเจนอีกหรอ?”
‘ซูบินคนนี้เขาจะต้องเป็นพวกวิกลจริตแน่ๆ เขาให้ของขวัญครั้งแล้วครั้งเล่า เขาคงไม่คิดว่าเขาทำเกินไปหน่อยหรอ!’
“นี่……” ดงซูบินยิ้มและเปิดกล่องอย่างรวดเร็ว “มันไม่ใช่สิ่งที่มีค่า มันเป็นวอลนัทคู่เดียวเท่านั้น หัวหน้าหลิวได้โปรดดูด้วยนะครับ.”
หลิวหัวถึงกลับตกตะลึงเมื่อเขาเห็นวอลนัทสีเหลืองคู่หนึ่งในกล่องนั้น
ดงซูบินกล่าวต่อไปว่า:“นี่คือวอลนัทหัวสิงโตหนึ่งคู่และทั้งคู่มีขนาด 46.8 มม.”
‘อะไรนะ? ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?’
‘วอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม.!’
หัวใจของหลิวหัวเริ่มเต้นแรงมากขึ้นสิ่งนี้ไม่น่าเชื่อ วอลนัทหัวสิงโตคู่หนึ่งที่เขามองหาจากเหนือจรดใต้มาปรากฏอยู่ข้างหน้าเขา ‘ซูบินชายคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าฉันกำลังมองหาวอลนัทหัวสิงโตคู่นี้ ใครบอกเขาเรื่องนี้กัน เป็นไปไม่ได้! นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! แม้แต่เทียนเทียนก็ไม่รู้ว่าฉันกำลังมองหาวอลนัทหัวสิงโตให้กับเธอ! ฉันเพิ่งเขียนมันไว้ในสมุดบันทึกของฉันเท่านั้น! แต่สมุดบันทึกนั้นอยู่กับฉันตลอดเวลา ไม่น่าจะมีใครรู้ได้สิ!’
หลิวหัวจ้องที่ตาของดงซูบินเขาต้องการที่จะรู้ว่าดงซูบินกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
ดงซูบินรู้สึกประหม่าและพูดว่า:“ ผมไปที่ตลาดโบราณและเห็นสิ่งเหล่านี้ ผมไม่รู้ว่าหัวหน้าหลิวจะชอบหรือป่าว? ผมเลยลองซื้อมาเผื่อว่าหัวหลิวจะต้องการมัน
หลิวหัวอยู่ในท่าทีที่สงบ
ดงซูบินนั้นรู้ว่าตอนนี้หลิวหัวนั้นถูกล่อลวงแล้ว ถ้าไม่เขาคงจะไล่ดงซูบินออกจากห้องไปแล้ว เขาวางกล่องบนโต๊ะแล้วพูดว่า “หัวหน้าหลิว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวก่อน!” หลิวหัวบอกให้ดงซูบินหยุดก่อน และเขาก็หยุดคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า “ซูบิน! ฉันชอบของขวัญของนาย แต่ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้ แล้วสำหรับเรื่องนี้น่ะ นายซื้อวอลนัทหัวสิงโตคู่นี้มาเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเงินจำนวนนั้นให้นาย”
"ไม่จำเป็น. มันไม่ได้มีมูลค่ามากมายนัก”
หลิวหัวหยิบกระเป๋าของเขาออกมา “เท่าไหร่”
ดงซูบิoตอบกลับได้เพียง:“มันราคาไม่กี่ร้อยเท่านั้น”
หลิวหัวรู้ถึงมูลค่าของวอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม. คู่นี้อยู่แล้วและเขาส่ายหัว เขาเองก็ต้องการให้ดงซูบิน 15,000 หยวนแต่เขาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นในตอนนี้ เขามีเงินติดกระเป๋าอยู่ประมาณ 5,000 หยวนเท่านั้น เขายักคิ้วของเขา เนื่องจากเขาบอกว่าเขาจะจ่ายให้ เขาจึงเอาเงิน 5,000 หยวนออกมาจากกระเป๋าของเขาและส่งไปให้ดงซูบิน
ดงซูบินแสร้งทำเป็นแปลกใจ “อ่า… .. นี่มันมากเกินไป”
หลิวหัวไม่สนใจท่าทางของดงซูบินและพูดว่า:“เอาไป!”
“มันมากเกินไปจริงนะครับหัวหน้าหลิว……แต่เพื่อความสบายใจของหัวหลิว ผมจะรับมันเอาไว้เพื่อรักษาน้ำใจของหัวหลิวที่มีต่อผม ขอบคุณครับหัวหน้าหลิว” ดงซูบินรับเงินด้วยท่าทีที่สุภาพ
หลิวหัวคิดอยู่ในใจว่า ‘ชายหนุ่มคนนี้มีวาจาที่ดี’
หลังจากดงซูบินออกจากห้องทำงานของหลิวหัว หลิวหัวเขาก็ได้แสดงรอยยิ้มขึ้นมา
‘ที่สุด!’
‘ในที่สุดฉันก็ได้พบมัน!’
หลิวหัวหยิบวอลนัทหัวสิงโต 46 มม. คู่หนึ่งออกมาแล้วดูมัน เขาเก็บมันกลับเข้าไปในกล่องแล้วโทรหาภรรยาทันที "สวัสดี? เทียนเทียนผมจองวันหยุดสุดสัปดาห์นี้แล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ... ผมมีของขวัญจะให้คุณด้วย… .. ผมจะไม่บอกคุณตอนนี้……. ผมสัญญาว่ามันต้องประทับใจคุณแน่ๆ!”
หลังจากวางสายหลิวหัวก็จดจำเรื่องที่ดงซูบินเคยทำไว้ได้
‘ซูบินฉายานักผจญเพลง! คนที่สามารถช่วยชีวิตทุกคนได้ทุกสถานการณ์?’
หลิวหัวพูดอะไรไม่ออก ‘ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมาที่สำนักงานสาขาเขตตะวันตก!’
