บทที่ 67 ปะทะคารมเจ้าของร้านวอลนัทเดือด!!
บทที่ 67 ปะทะคารมเจ้าของร้านวอลนัทเดือด!!
ผู้แปล loop
ณ แผงขายผลวอลนัทชั่วคราวหน้าร้านขายอาหารสัตว์เลี้ยง
เด็กชายมัธยมคนนั้นยังคงยืนห่างจากจุดเดิมอยู่ประมาณ 30 เมตร ผู้คนกำลังพยายามมุงรอบๆเขาและมองไปที่วอลนัทหัวสิงโตของเด็กคนนั้นขนาด 46 มม. พวกเขาพยายามลบเล้าว่าจะขอซื้อมัน แต่เด็กชายมัธยมปลายคนนั้นก็พยายามส่ายหัวปฏิเสธ เด็กชายคนนั้นยืนยันกับพวกเขาว่า เขาไม่ต้องการขายหัวสิงโตนี้เป็นอันขาด เพราะเขาต้องการแลกมันกับวอลนัทหัวใจไก่ขนาด 46 มม. จริงๆ
ดงซูบินก็รู้ว่าเขาเองก็ไม่สามารถเสียเวลาไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว เขาเดินไปที่แผงขายวอลนัทที่อยู่ใกล้ที่สุดตรงหน้าเขาและถามชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้น “นี่คืออะไร?” เนื่องจากวอลนัทหัวใจไก่และหัวสิงโตนั้นก็ดูเหมือนกันไปเสียหมด พวกมันมีสีเขียวและกลมมันทำให้ดงซูบินไม่สามารถบอกความแตกต่างจากภายนอกของผลวอลนัท
“โอ้……เดี๋ยวก่อนนะ” ชายหนุ่มคนนั้นหยิบผลวอลนัทหัวใจไก่และหัวสิงโตออกมาเรียงไว้หน้าแผง "นี่คือ……. เอ้อ……หัวใจไก่ คู่ละ 200 หยวน“ชายหนุ่มคนนั้นชี้ไปที่แผงและพูดว่า:” แผงนั้นคือหัวสิงโต บางคู่อยู่ที่ 700 หยวนและบางคู่ที่ใหญ่กว่านั้นอยู่ 1,000 หยวนต่อคู่”
ดงซูบินก็มองดูผลวอลนัทสีเขียวในแผงของวอลนัทหัวใจไก่และเลือกวอลนัทหัวใจไก่มา 4 คู่ “ผมขอซื้อทั้งหมดนี้และช่วยกะเทาะเปลือกให้ด้วยนะครับ ผมแค่อยากเห็นขนาดของเมล็ดที่อยู่ข้างใน ไม่จำเป็นต้องล้างผลเดียวค่อยไปทำความสะอาดที่หลังก็ได้” ดงซูบินบอกชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้นและจ่ายเงินให้เขา 800 หยวน
แต่เมื่อชายหนุ่มเริ่มกะเทาะผลวอลนัทให้แตกออกมา ดงซูบินก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันทีที่ซื้อผลวอลนัทจากแผงนี้ เพราะชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้นเป็นมือใหม่และเขากะเทาะเปลือกได้ช้ามาก
‘เวรเอ๋ย! เขากะเทาะเปลือกวอลนัทช้ามาก!’
ตอนนี้ดงซูบินเขาดูรีบมากๆ แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาตะลึง
ดงซูบินเห็นชายคนหนึ่งกำลังรับวอลนัทคู่หนึ่งของเด็กชายมัธยมปลายคนนั้น เด็กชายมัธยมปลายมองวอลนัทและพยักหน้า จากนั้นเขาก็ยื่นหัวสิงโตขนาด 46 มม. ให้แก่ชายคนนั้นและเดินจากไป
‘เวรล่ะ!’
ดงซูบินรู้สึกโกรธมาก เขายืนขึ้นแล้วเดินไปหาเด็กชายคนนั้น “นายแลกวอลนัทหัวสิงโตไปแล้วใช่ไหม?”
เด็กชายคนนั้นได้แต่ยิ้มและโชว์วอลนัทในมือของเขา “ดูสิมันคือหัวใจไก่ 46 มม.”
‘แย่ล่ะ ฉันใช้เวลาหาวอลนัทหัวใจไก่นานเกินไป’
ดงซูบินเริ่มรู้สึกท้อแท้ เมื่อเขาเห็นว่าวอลนัทหัวสิงโตนั้นไม่ได้อยู่กับเด็กชายมัธยมปลายอีกต่อไปแล้ว และก็ไม่มีสิ่งใดที่ดงซูบินอยากจะคุยกับเด็กหนุ่มคนนี้อีก เขาหันกลับไปหาชายหนุ่มคนนั้นและกล่าวว่า“ผมขอโทษ ช่วยกะเทาะแค่คู่เดียวก็พอ ผมไม่ต้องการที่เหลือแล้ว”ดงซูบินรู้ว่ามันตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะเล่นพนันกับวอลนัทอีกต่อไป
ชายหนุ่มคนนั้นขมวดคิ้ว:“ไม่ต้องการเหรอ? คุณบอกว่าคุณต้องการ 4 คู่ ถ้าเป็นยังงี้ทางเราจะไม่คืนเงินให้นะ!”
‘แล้วใครขอให้นายกะเทาะเปลือกช้ากันเหล่า? หากนายสามารถแกะเปลือกได้เร็วกว่าฉันอาจจะเมล็ดวอลนัทหัวใจไก่ขนาด 46 มม. ไปแล้ว และฉันก็คงเอามันมาแลกกัลวอลนัทหัวสิงโตได้ทันเวลา’ ตอนนี้ดงซูบินเขาดูโมโหมาก “ที่เหลือไม่ต้องกะเทาออกมาแล้ว”
“ถึงแม้จะไม่ถูกเปิดแต่เราก็ไม่ยินดีที่จะคืนเงินให้อยู่ดี” ชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้นตอบอย่างหนักแน่น “สงสัยคุณอยากจะมีปัญหาสินะ”
ดงซูบินเองเริ่มขมวดคิ้ว เขาไม่อยากรบเร้าชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนี้อีกต่อไป “อยากงั้นก็ช่วยรีบๆกะเทาะเปลือกที่เหลือล่ะกัน”
เมื่อได้ยินอย่างงั้นเจ้าของร้านก็ได้ทำการกะเทาะเปลือกของผลวอลนัทที่เหลือ
1 ครั้ง…….
2 ครั้ง……
เปลือกของผลวอลนัทถูกกะเทาะออกไปอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นเมล็ดด้านใน
ดงซูบินก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่เจ้าของร้านทำเพราะเงินที่เขาเสียไปมันก็ไม่กี่หยวนเท่านั้น ตอนนี้ดงซูบินคิดอยู่อย่างเดียว่าจะหาวอลนัทหัวสิงโตขนาด 46 มม. ได้จากที่ไหน
เมื่อเมล็ดของผลถูกเปิดออกมา ชายหนุ่มดงซูบินและคนที่กำลังยื่นลุ้นอยู่ตรงนั้นบางคนตกใจทันที
เมล็ดมันไม่ได้ใหญ่มาก ประมาณ 37 มม. แต่รูปร่างและพื้นผิวมันไม่ใช่วอลนัทหัวใจไก่!
มันคือวอลนัทหัวสิงโต!
คนในฝูงชนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคนหนึ่งถามขึ้นมาว่า“โอ้! เจ้าของร้านกะเทาะเปลือกผิดรึเปล่า? พ่อหนุ่มคนนี้ซื้อหัวใจไก่ไม่ใช่รึยังไง?”
คนในฝูงชนอีกคนหนึ่งก็พูดเสริมขึ้นมาว่า“จริงๆแล้วมันก็มีหลายครั้งนะที่พ่อค้าจะมองผิดว่าผลนั้นเป็นผลวอลนัทหัวใจไก่ทั้งๆที่มันอาจจะเป็นวอลนัทหัวสิงโตก็ได้!”
สีหน้าของชายหนุ่มเจ้าของร้านนั้นเปลี่ยนไปและเขาตะโกนเรียกพ่อของเขาที่อยู่ในร้านขายอาหารสัตว์ “พ่อออกมาหน่อย เหมือนพ่อจะวางผลวอลนัทผิดในแผงนะ?” เขาหยิบผลวอลนัทหนึ่งอันขึ้นมาทันทีและกะเทาะผลวอลนัทที่ดงซูบินเลือกไว้ก่อนหน้าต่อไป
‘หัวสิงโตอีกแล้ว’!
‘นี้มันก็เป็นผลหัวสิงโตอีกอันสินะ!’
พ่อของชายหนุ่มคนนั้นรีบวิ่งมาที่แผงและมองดูผลวอลนัทอย่างใกล้ชิด หลังจากตรวจดูผลวอลนัทเขาก็คำรามขึ้น:“ไอ้ลูกโง่! เมื่อวานนี้ฉันพูดไปหลายครั้งไม่จำหรือยังไง! นี้มันแผงวอลนัทหัวสิงโต! แล้วทำไมไม่ใส่หัวใจไก่ไปอีกแผงล่ะ?” พวกเขาเพิ่งเริ่มทำธุรกิจการพนันวอลนัทและนี่เป็นความผิดพลาดที่พบได้ในมือใหม่
ดงซูบินเองก็หัวเราะกับตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ดงซูบินมองที่ชายผู้เป็นพ่อที่กำลังดุลูกชายอยู่และชี้ไปที่หัวใจไก่ที่เหลือ……ไม่……มันควรเป็นผลหัวสิงโตทั้งหมดสินะ “เจ้าของร้านช่วยกะเทาะต่อด้วยมันยังเหลืออยู่เลย ผมทนรอแทบจะไม่ไหวแล้ว”
ชายหนุ่มคนนั้นมองหน้าดงเซวปิงด้วยใบหน้าขุ่นเคือง "มันเกิดข้อผิดพลาดต้องขอโทษด้วย. แต่นี่ไม่ใช่หัวใจไก่ราคา 800 หยวนที่คุณต้องการนะ”
ดงซูบินได้แต่ยักคิ้วของเขา:“ผมจ่ายไปแล้ว 4 คู่ก่อนหน้านี้นะ”
"อะไรกัน? นายต้องการโกงฉันหรือยังไงกัน“ชายหนุ่มคนนั้นจ้องไปที่ดงซูบิน” คิดดูสิว่าใครจะหาซื้อวอลนัทหัวสิงโตในราคา 200 หยวนได้ถูกขนาดนี้กันล่ะ”
ดงซูบินเริ่มกอดอกเขาเมื่อรู้ว่าเขาถือไพ่เหนือกว่าในตอนนี้“ก่อนหน้านี้ผมต้องการเงินคืน แต่คุณกับปฏิเสธที่จะคืนเงินผม คุณบอกว่า 4 คู่ หมายถึง 4 คู่ จริงไหม. ตอนนี้ผมไม่ต้องการเงินคืนแล้ว และคุณยังอ้างว่าผมกำลังสร้างปัญหาให้คุณอีก นี้ก็แสดงว่าคุณเองนั้นแหละที่ยัดเยียดผลวอลนัททั้งหมดให้ผม ฮ่า ๆ ๆ ๆ คุณตั้งกฎทั้งหมดเองไม่ใช่หรือยังไง นี่ยังถือว่าเป็นการโกงยังงั้นหรอ!” จริงๆแล้วนี่เป็นความผิดพลาดเล็กน้อย แต่ดงซูบินนั้นโมโหกับท่าที่ของชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้น นี่เป็นความผิดเขาเต็มๆและเขาควรขอโทษดงซูบินตั้งนานแล้ว ถ้าเขาเลือกที่ขอโทษไปก็จะไม่มีความขัดแย้งนี้แน่นอน
พ่อของชายหนุ่มคนนั้นจ้องไปที่ดงซูบิน:“ใครโกงกันแน่? พ่อหนุ่มนายกำลังพูดอะไรกัน!”
ชายหนุ่มจ้องมาที่ดงซูบินอีกครั้งก่อนจะพูดว่า:“ฉันไม่เคยเจอลูกค้าแบบนายมาก่อนเลย!”
‘ฉันคิดอะไรบางอย่างออกแล้ว!!’
แต่เนื่องจากดงซูบินกำลังโมโหจัดและเขาก็เลยได้พูดเย้ยหยันไป “ทุกอย่างพวกคุณพูดเองทั้งหมด อีกทั้งผมก็พยายามขอเงินคืนตั้งแต่ต้นแล้ว!”
ชายหนุ่มเจ้าของร้านเองก็รู้สึกว่าตนเองทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเขาจึงพูดว่า:“แล้วนายจะเอายัง? แจ้งตำรวจเลยไหมล่ะ!”
ดงซูบินได้แต่ยิ้มอย่างเย็นชาก่อนที่เขาจะตะโกน:“ย้อนกลับ !!!”
