55 แลกเปลี่ยนอาร์ติเฟ็กซ์
55 แลกเปลี่ยนอาร์ติเฟ็กซ์
“มีคนที่มีพรสวรรค์ในเรื่องการสร้างอาร์ติเฟ็กซ์ขนาดนี้ อยู่ในหมู่นักเรียนมัธยมปลายด้วยเหรอเนี่ย? นี่มันหาได้ยากมากเลยนะ! มหาวิทยาลัยเชินห่ายคงจะต้องการอัจฉริยะแบบนี้อยู่แน่ๆ ใช่ไหมครับ?”
“ทำไมเขาถึงสร้างอาร์ติเฟ็กซ์ที่ต่างกันถึงสามชนิดล่ะ? แล้วเทคนิคการสร้างอาวุธทั้งสามชนิดก็แตกต่างกันมากด้วย หรือจะเป็นเพราะว่า เขาเชี่ยวชาญการสร้างอาวุธทั้งสามแบบ? ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ เขาก็คงจะเป็นสัตว์ประหลาดแล้วล่ะ!”
“ถึงแม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญในการสร้างอาร์ติเฟ็กซ์ทั้งสามอย่าง แต่เขาก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องทำมันออกมาทั้งหมดก็ได้นี่นา แล้วอาร์ติเฟ็กซ์ทั้งสามชิ้นก็หนักมากด้วย ถ้าเขาต้องแบกไปทั้งสามชิ้น ความเร็วของเขาก็จะลดลงไปมาก มันไม่มีประโยชน์กับการต่อสู้ในป่า แล้วมันก็อาจจะกลายเป็นภาระสำหรับเขาแทน”
ในขณะที่เหล่าผู้ฝึกตนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น ผู้เข้าแข่งขันคนที่สองก็มาถึงจุดเสบียง
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงและดูอารมณ์ร้าย ใต้คางของเขามีนวดเคราบางๆ ทำให้เขาดูมีภาพลักษณ์ของผู้ใหญ่
เมื่อเขาเห็นหลี่เย้ากำลังพักผ่อนและนั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
แต่ในทันทีที่เขาได้เห็นอาร์ติเฟ็กซ์ทั้งสามชิ้นวางอยู่ตรงนั้น เขาก็กลายเป็นยินดีขึ้นมาในทันที เขาเดินตรงไปที่พวกมันด้วยรอยยิ้มกว้าง และเลือกหยิบขวานเบิร์นนิ่งสกายขึ้นมา เขาเหวี่ยงมันแรงๆสองสามทีและตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
“วันนี้เป็นวันที่โชคดีของฉันจริงๆเลย ฉันไม่เคยคิดเลยว่า จะมีอาร์ติเฟ็กซ์ที่ประกอบเอาไว้แล้วอยู่ที่จุดเสบียงด้วย ด้วยขวานเบิร์นนิ่งสกายด้ามนี้ ฉันก็จะสามารถฆ่าสัตว์อสูรได้เป็นร้อย ภายในวันเดียว!”
ชายหนุ่มยกขวานขึ้น แต่ในตอนที่เขากำลังจะเดินจากไปนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขาอย่างคาดไม่ถึง
หลี่เย้าร้องเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน และหยุดเขาเอาไว้ “นี่ เพื่อน ฉันเป็นคนประกอบขวานด้ามนี้ขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง ฉันจะขายให้นาย 200 แต้ม ในเมื่อนายเป็นลูกค้าคนแรกของฉัน ฉันก็จะให้ส่วนลดนาย 5% เป็น 190 แต้ม”
ชายหนุ่มอึ้งไป แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเขา “สรุปแล้วนายเป็นคนประกอบมันขึ้นมาสินะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณนายมาก แล้วถ้าฉันมีเวลา ฉันจะเลี้ยงข้าวนายก็แล้วกัน!”
เขาถือขวานและหมุนตัวเดินจากไป โดยไม่มีความตั้งใจที่จะทำการแลกเปลี่ยนกับหลี่เย้าเลยแม้แต่น้อย
หลี่เย้าคาดเดาว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาก่อนแล้ว เขาจึงได้ตะโกนตามหลังชายหนุ่มคนนั้น ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “เดี๋ยวก่อนสิเพื่อน ดูนี่ก่อน!”
เมื่อพูดจบ หลี่เย้าก็กางแขน แล้วขว้างระเบิดคริสตัลเซลล์เข้าไปในป่า
“บูม!”
เกิดเสียงระเบิดอย่างรุนแรงดังขึ้นภายในป่า พร้อมกับลูกบอลควันที่ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ เกิดเป็นประกายไฟแปลบปลาบผสมรวมอยู่ในควัน ไอความร้อนได้พุ่งเข้าปะทะใบหน้าของพวกเขาทั้งสอง
ชายหนุ่มถูกทำให้ตกใจกลัวจากเสียงระเบิดนั้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี เขาหมุนตัวกลับมามองไปที่หลี่เย้า “ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
หลี่เย้าถือระเบิดคริสตัลที่เชื่อมต่อกันเอาไว้ถึง 20 ชิ้น เขาหัวเราะคิกคัก แล้วพูดออกมาว่า “ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าอะไรหรอก เมื่อกี้นี้ มันก็เป็นแค่แรงระเบิดของระเบิดคริสตัลชิ้นเดียวเท่านั้น นายก็เห็นนี้...ฉันยังมีระเบิดคริสตัลเรียงเป็นตับอยู่กว่ายี่สิบชิ้น ถ้านายไม่ยินดีที่จะแลกเปลี่ยน และคิดจะเอาขวานเบิร์นนิ้งสกายของฉันไปโดยไม่ให้อะไรฉันเลย ฉันก็คงจะไม่มีทางเลือก นอกจากต้องกระตุ้นวงแหวนอักขระเพื่อจุดระเบิด แล้วระเบิดพวกเราทั้งสองจนต้องออกจากการแข่งขันแล้วล่ะ...”
“แก...”
ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยคิดเลยว่า หลี่เย้าจะมีของแบบนี้อยู่ในมือ
หลี่เย้าหัวเราะ แล้วพูดออกมาว่า “ถ้านายไม่อยากจะซื้อ มันก็ไม่เป็นไร เพราะตรงนั้นยังมีดาบธรรมดาๆวางอยู่หลายอันเลย นายสามารถเอาไปได้เท่าที่นายต้องการ หรือนายจะเอาไปทั้งหมดก็ยังได้ แต่ช่วยคืนขวานของฉันมาด้วย”
ชายหนุ่มหรี่ตาลง และมองไปที่ดาบที่วางกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เกิดประกายดูถูกสะท้อนอยู่ภายในดวงตาของเขา
หากเขายังไม่เคยได้ลองขวานเบิร์นนิ่งสกายมาก่อน การใช้ดาบธรรมดาในการฆ่าสัตว์อสูรก็เป็นเรื่องที่สามารถยอมรับได้
แต่เมื่อเขาได้ลองจับขวานเบิร์นนิ่งสกาย คุณภาพที่ดีเยี่ยมของมันได้สร้างความพอใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก เขาจึงรู้สึกไม่อยากจะคืนมันและเลือกใช้ดาบธรรมดาแทน
หลี่เย้าพูดต่อ “การฆ่าสัตว์อสูรระดับต่ำหนึ่งตัว คะแนนที่นายจะได้ก็ประมาณสิบกว่าคะแนน ถ้านายซื้อขวานเบิร์นนิ้งสกายในราคา 200 คะแนน นายก็จะสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการฆ่าสัตว์อสูรได้เป็นเท่าตัว แล้วภายในสามวันนายจะสามารถฆ่าสัตว์อสูรได้เท่าไหร่กันล่ะ? นายอาจจะได้คะแนนที่เสียไปคืนภายในเวลาครึ่งวันด้วยซ้ำ!”
สีหน้าของชายหนุ่มมืดมนและไม่ชัดเจน เขาเต็มไปด้วความลังเลใจ
เพราะในเวลานี้ การแข่งขันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนจึงมีคะแนนกันอยู่ไม่มาก คะแนน 190 ดูเหมือนจะเป็นทั้งหมดที่เขามี
หากเขาตัดสินใจแลกเปลี่ยน ระดับของเขาก็จะร่วงลงไปอยู่ข้างล่างในทันที
แต่ที่ชายคนนี้พูดก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง! หากเขาแลกเปลี่ยนขวานเบิร์นนิ่งสกายมา ประสิทธิภาพในการฆ่าสัตว์อสูรของเขาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แล้วคะแนนที่เขาจะได้รับก็จะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่า!
หลี่เย้ายิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกไปถึงใบหู เขาพูดออกมาอย่างเห็นอกเห็นใจลูกค้า ราวกับเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจ ด้วยท่าทีของผู้ช่ำชองในเรื่องธุรกิจ “เพื่อน คิดดูให้ดีนะ ถ้านายไม่ซื้อขวานเบิร์นนิ้งสกายในตอนนี้ หลังจากนี้ก็จะมีคนอื่นมาซื้อมันไป แล้วคนคนนั้นก็จะมีพลังทำลายสูงกว่านายเป็นเท่าตัว หลังจากนั้น ระดับของเขาก็อาจจะสูงกว่านาย ถ้าเป็นแบบนั้น นายจะไม่ใช่แค่เสียหายเล็กน้อยอีกต่อไป”
ชายหนุ่มส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา “ฉันยอมรับว่าที่นายพูดมันเป็นเรื่องจริง แต่นายก็ไม่ใช่คนเดียวที่สามารถประกอบอาร์ติเฟ็กซ์ขึ้นมาได้! ฉันได้เรียนเรื่องพวกนี้มาจากโรงเรียนแล้ว แล้วฉันก็สามารถประกอบขวานเบิร์นนิ่งสกายขึ้นมาได้เอง โดยอาจจะเสียเวลามากหน่อยเท่านั้น...อะไร! ทำไมนายถึงได้เอาชิ้นส่วนอาร์ติเฟ็กซ์ไปรวมกันแบบนั้น? นี่มันปนกันไปหมดเลย! เพื่อน นายมันไร้ยางอายเกินไปแล้วนะ!”
หลี่เย้ายักไหล่ และพูดออกมาอย่างไม่แยแส “นายตัดสินใจได้รึยังล่ะ นายจะแลกเปลี่ยนหรือจะยังไง? ถ้าไม่แลกเปลี่ยน งั้นก็เชิญคืนขวานมา ขอบคุณ”
“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่านายจะกล้าจุดระเบิดน่ะ!” ชายคนนั้นจดจ้องไปที่หลี่เย้าด้วยสายตาอาฆาต และกัดฟันพูดออกมา
“งั้นก็ได้ ฉันจะนับถึงสาม แล้วเราก็จะออกจากการแข่งขันนี้ไปพร้อมกัน แต่ว่านะ ความแข็งแกร่งของฉันต่างกับนายมาก ฉันมาที่นี่ก็เพื่อให้ได้เห็นโลกที่กว้างขึ้น ฉันไม่คิดที่จะเข้ารอบตัดสินอยู่แล้ว สาม...สอง...”
หลี่เย้าหัวเราะออกมาอย่างมาดร้ายและไร้ความกังวลใดๆ
ก่อนที่เขาจะนับ “หนึ่ง” ชายหนุ่มก็พ่ายแพ้และคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง “หยุด! หยุด! ฉันจะแลกเปลี่ยน! ฉันจะซื้อขวานเบิร์นนิ่งสกายด้ามนี้!”
ปุจิสองตัวชนกันเบาๆกลางอากาศเกิดเป็นเสียงดัง “ติ้ง” 190 คะแนนของชายหนุ่มที่แลกมาด้วยการฆ่าสัตว์อสูรอย่างยากลำบาก ก็ถูกโอนไปเป็นชื่อของหลี่เย้า!
ชื่อที่เป็นประกายอยู่ในรายชื่ออันดับก็หายไป และชื่อของหลี่เย้าก็ปรากฏขึ้นไปอยู่บนท๊อป 100 อีกครั้ง...เขาพุ่งพรวดขึ้นไปอยู่ในอันดับที่ 88 ได้ในพริบตาเดียว!
สีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเศร้าใจ เขาจ้องไปที่หลี่เย้าอย่างดุร้าย จากนั้น เขาก็แบกขวานเบิร์นนิ่งสกายและเดินจากไปด้วยศีรษะก้มต่ำอย่างหดหู่
“สรุปตั้งแต่เริ่มต้น เขาต้องการที่จะตั้งตัวเป็นคนขายอาร์ติเฟ็กซ์สินะ แล้วใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้คะแนนมา!”
ผู้ฝึกตนจำนวนมากที่อยู่ภายในศูนย์มอนิเตอร์เริ่มเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลี่เย้า พวกเขาแต่ละคนต่างก็ไม่รู้ว่า ตัวเองควรจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี
ในอดีตนั้น มีผู้เข้าแข่งขันอยู่หลายคนที่ทำการแลกเปลี่ยนอาร์ติเฟ็กซ์ในการแข่งขันนี้ แต่พวกเขามักจะทำเรื่องแบบนี้ แค่ในตอนเริ่มแรกของการแข่งขันเท่านั้น
เหตุผลหลักก็คือ ในกฎของการแลกเปลี่ยนนั้นมีช่องว่างอยู่มากเกินไป เพราะผู้ที่ประกอบอาร์ติเฟ็กซ์ขึ้นมาได้มักจะเสียเปรียบ เพราะพวกเขาลดการป้องกันลง อาร์ติเฟ็กซ์ที่พวกเขาประกอบขึ้นมา ก็จะถูกคนอื่นแย่งชิงไปได้อย่างง่ายดาย
พวกเขาไม่คิดเลยว่า ปีศาจน้อยคนนี้จะคิดวิธีการแบบนี้ขึ้นมา เพื่อกลบช่องว่างในการแลกเปลี่ยน!
หลังจากที่ทำการแลกเปลี่ยนครั้งแรกสำเร็จไปแล้ว หลี่เย้าก็กลับไปประกอบอาร์ติเฟ็กซ์ชิ้นใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น
เขาเป็นเหมือนกับโกเลมพลังงานวิญญาณที่ไม่มีวันเหนื่อย มือของเขายังคงทำงานด้วยความเร็วสูง โดยไร้อาการสั่นสะท้าน แม้จะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม
ในระหว่างนั้น มีผู้เข้าแข่งขันหลายร้อยคนที่เดินทางมาถึงจุดเก็บเสบียง
ผู้เข้าแข่งขันส่วนใหญ่ต่างเดินจากไปพร้อมกับอาร์ติเฟ็กซ์และคะแนนที่ลดลง ภายใต้คำพูดชักชวนของหลี่เย้า
ในทางกลับกัน หลี่เย้าก็ได้รอคอยอยู่ภายในจุดเก็บเสบียงที่ปลอดภัย และได้รับคะแนนที่เทียบเท่าได้กับการฆ่าสัตว์อสูรเป็นร้อยๆตัว หรืออย่างน้อยก็พันตัว!
ชื่อของเขาพุ่งทะยานขึ้นไปบนกระดานอันดับ จนสามารถเข้าไปอยู่ในท๊อป 10 ได้อย่างรวดเร็ว ระหว่างเขาและเฮ่อเหลียนเลี่ยมีคะแนนห่างกันเพียงแค่ 100 คะแนนเท่านั้น!
ผู้เข้าแข่งขันทุกคนสามารถที่จะตรวจสอบอันดับของตัวเอง ได้โดยผ่านทางปุจิ
และเมื่อเฮ่อเหลียนเลี่ยได้เห็นชื่อของหลี่เย้า เขาก็แสดงความตกใจ, ตกตะลึง, และอึ้งออกมาอย่างเห็นได้ชัด!
“เจ้าสิ่งปฏิกูลนี่ ก็เป็นได้แค่เศษขยะเท่านั้น เศษขยะ! แล้วทำไมมันถึงได้พุ่งขึ้นมาอยู่ในท๊อป 10 ได้? เพราะความต่างระหว่างฉันกับมันมีแค่นิดเดียวอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
ดวงตาของเฮ่อเหลียนเลี่ยแดงก่ำ ความโกรธของเขาได้ถูกระเบิดออกมา! ไม่ว่าเขาจะคิดจนหัวแทบระเบิด เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่า อะไรที่ทำให้หลี่เย้ามาถึงจุดนี้ได้!
ไม่นาน ชิ้นส่วนอาร์ติเฟ็กซ์ก็ถูกหลี่เย้าใช้ไปจนหมด และอาร์ติเฟ็กซ์ทั้งหมดก็ถูกแลกเปลี่ยนเป็นคะแนน
หลี่เย้าหัวเราะและผิวปากอย่างรื่นรมย์ เขาหยิบระเบิดที่ทำเอาไว้ขึ้นมา และใส่มันลงไปในกระเป๋าเป้ทหารของเขา เขาวางแผนที่จะเดินทางไปยังจุดเก็บเสบียงจุดต่อไป!
