ตอนที่ 20 : ความโกรธของผู้เล่น

เผชิญหน้ากับนักขี่หมาป่าผีที่ดุร้าย ผู้เล่นได้วางความขุ่นเคืองส่วนตัวกับอีกฝ่ายในขณะที่พวกเขาก่อตั้งทีมที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

พวกเขาไม่แสดงสัญญาณของความกลัว แม้ว่าจำนวนของพวกเขาแทบจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับนักขี่หมาป่าผี

ด้วยเสียงโห่ร้องปลุกความฮึกเฮิมในการต่อสู้ ผู้เล่นพุ่งเข้าใส่นักขี่หมาป่าผีอีกครั้ง

“ทำลายผู้ทรยศของเป่ยฉีแม้ว่ามันจะหมายถึงการเสียสละชีวิตของเราเอง นี่คือความตายอันมีเกียรติของเรา!”

การจ้องมองของเย่เสี่ยวเออร์เล็งไปที่ผู้บัญชาการสุดยอดผีในด้านหน้า โดยที่มันสวมเกราะหนักและขี่บนหลังของปีศาจไฟ เย่เสี่ยวเออร์กระโดดอย่างฉับพลันเพื่อเปิดการโจมตีมันอย่างรวดเร็ว

เมื่อมันเห็นการโจมตีของเย่เสี่ยวเออร์ ผู้บัญชาการสุดยอดผีแสดงออกถึงการดูถูกขณะที่เอื้อมมือไปด้านหลังและกำมือไว้แน่นในดาบขนาดยักษ์

“ตาย!”

เมื่อภาพเงาของเย่เสี่ยวเออร์ปรากฏขึ้นใกล้ศัตรู แต่ดันมีดาบเฉือนมาอย่างกระทันหันกระทบกับศีรษะของเธอด้วยพลังงานระเบิดออกมา  ภาพต่อหน้าเธอเริ่มจางหายไปในความมืด

[คุณถูกฆ่าโดยผู้บัญชาการสุดยอดผี เวลาเกิดใหม่คือ 3 ชั่วโมง]

“เสี่ยวเออร์”

เย่เฉินผู้ถูกรายล้อมจากศัตรูจำนวนมากรู้สึกโกรธแค้นเมื่อเขาเห็นว่าน้องสาวของเขาถูกฆ่าตาย เขาตะโกนด้วยความโกรธขณะที่พุ่งเข้าหาผู้บัญชาการสุดยอดผี

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินพุ่งเข้าใส่แนวรบศัตรู สหายของเขาก็เข้าไปด้านหน้าเพื่อช่วยเหลือเขาในการสังหารศัตรูที่อยู่ด้านหน้า

“ในการจะล้มกองทัพศัตรู พวกเราต้องกำจัดผู้บัญชาการของพวกมัน พี่น้อง อย่ากลัวตาย พวกเราจะนำผู้บัญชาการผีสุดยอดลงไปกับเราด้วย” โดยที่เฉินซีหยูตระหนักถึงสถานการณ์ เขาได้ตะโกนออกไปขณะที่ทีมของเขาติดตามเขาเพื่อพุ่งเข้าหาผู้บัญชาการสุดยอดผีด้วยเจตนาสังหาร

ทันทีที่พวกเขาวิ่งเหมือนคนบ้าไปในทิศทางของผู้บัญชาการสุดยอดผีเพื่อให้แน่ใจว่าจะฆ่าได้ กองกำลังทั้งสามมีความเห็นสอดคล้องกันว่าแม้ว่าพวกเขาจะตาย พวกเขาก็จำนำผู้บัญชาการสุดอยอดผีไปกับพวกเขาด้วย

ในการประทะแบบแตกหัก ผู้เล่นจำนวนมากที่ไม่ได้ซื้ออาวุธจากร้านค้าโดยใช้อาวุธเริ่มต้นเริ่มมีอาวุธแตกสลายจากการใช้งานหนักเกินไป อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงสงบโดยต่อสู้ต่อไปด้วยการหยิบหินขึ้นมาจากพื้นดินหรือแมะกระทั่งสู้ด้วยมือเปล่าๆ

นักขี่หมาป่าผีตกตะลึงด้วยท่าทางการต่อสู้ท่าบ้าคลั่งของผู้เล่น จากการต่อสู้ทั้งหมดของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกับกลุ่มคนบ้าเช่นนี้

จากการที่ผู้เล่นหลายคนเสียชีวิตไปนับไม่ถ้วน แต่นักขี่หมาป่าผีก็มีการสูญเสียนู้สู้หลายคนเช่นกัน

การต่อสู้ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นขณะที่มันยังคงมีการต่อสู้อยู่ แม้แต่ผู้บัญชาการสุดยอดผีก็ไม่มีช่วงอิสระที่จะผ่อนคลาย

ในที่สุดเมื่อผู้เล่นฟันแทงไปอย่างต่อเนื่องที่แนวรบศัตรู เส้นทางไปข้างหน้าผู้บัญชาการสุดยอดผีก็ได้รับการเคลียร์

แม้ว่าผู้เล่นหลายคนจะพุ่งเข้าหาเขา ผู้บัญชาการสุดยอดผีก็ไม่ตื่นตระหนก แทนที่เขากลับควงดาบและฟันไปข้างหน้าอย่างแรง ในการเหวี่ยงแบบพริบตาของใบมีดมืด ผู้เล่นก็ถูกจัดการไปทันที

“ทรงพลังมาก”

ใบหน้าของเฉินซีหยูเคร่งเครียดเมื่อเขาเห็นกำลังของผู้บัญชาการสุดยอดผี

“จัดการมันด้วยจำนวน ไม่ต้องไปสนจัยนักขี่หมาป่าผี เพียงแค่ฆ่าบัญชาการของมัน” หวู่กัวอี้คำรามขณะที่เขาพุ่งเข้าไปผู้บัญชาการสุดยอดผี

ต้องเผชิญกับการโจมตีของผู้เล่นหลายร้อยคน รูม่านตาของผู้บัญชาการสุดยอดผีหรี่ แต่มันก็ยังฟันไปหลายครั้งเพื่อทำลายผู้เล่นที่กำลังมาถึงอีกครั้ง

เป็นอีกครั้งที่ผู้เล่นก็ยังคงไม่หวาดกลัวในขณะที่พวกเขายังคงมุ่งหน้าไปยังผู้บัญชาการสุดยอดผีด้วยเสียงโห่ร้องของความโกรธ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ผู้บัญชาการสุดยอดผีในที่สุดก็ไม่สามารถสู้กับจำนวนผู้เล่นจำนวนมากและถูกล้อมรอบให้อยู่ตรงกลาง

การโจมตีอย่างบ้าคลั่งโจมตีไปที่มัน แม้แต่ผู้เล่นที่สูญเสียอาวุธของพวกเขาก็พยายามที่จะปีนขึ้นไปบนสัตย์ขี่ปีศาจเพื่อที่จะกัดผู้บัญชาการสุดยอดผี

แม้ว่าการโจมตีของผู้เล่นจะรุนแรง แต่ก็ไม่มีอะไรมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวืตระดับบอสที่มีความแข็งแกร่งและความสามารถที่เหนือกว่าพวกเขา เมื่อความโกรธประทุขึ้นในสายตาของผู้บัญชาการสุดยอดผี มีแสงสีเขียวเปล่งประกายขึ้นโดยที่ล้อมรองร่างกายของมัน

“คว๊ากกกกก”

ด้วยการคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของผู้บัญชการสุดยอดผี แสงสีเขียวประทุขึ้นอย่างกะทันหันและผู้เล่นที่อยู่รอบๆก็ถูกพัดกระเด็น

ในเวลานี้ผู้บัญชาการสุดยอดผีคลั่งไปแล้ว มันยกดาบขึ้นก่อนที่จะฟันลงไป โดยฆ่าผู้เล่นทุกคนที่อยู่รอบตัวมัน ในเวลาเดียวกันสัตย์ขี่ปีศาจของมันก็ยกเท้าขึ้นโดยกระทืบลงไปที่พื้นทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนพื้นดิน ทำให้ผู้เล่นส่วนเสียสมดุมล้มลงไปที่พื้น

นักขี่หมาป่าผีที่อยู่รอบตัวผู้เล่นได้ใช้โอกาสนี้เพื่อบุกเข้าไปขบวนรบของผู้เล่นเพื่อฆ่าผู้เล่น

ด้วยเหตุนี้ผู้เล่นหลายคนจึงเสียชีวิตและเข้าสู่ช่วงเกิดคูลดาวน์

เมื่อมีผู้เล่นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ผู้บัญชาการสุดยอดผีโบกมือเพื่อให้กองทัพนักขี่หมาป่าผีหยุดการโจมตีทันที

ในขณะที่มันยังขี่อยู่บนสัตย์ขี่ปีศาจ ผู้บัญชาการสุดยอดผีจ้องลงไปที่หวังต้าเมิ่งผู้ที่ยืนอย่างโดดเดี่ยวโดยเป็นผู้เล่นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่

“บอกฉันมาทำไมพวกแกถึงมาที่นี่”

“บอกไว้เลยนะไอ้ตัวใหญ่ แกคิดว่าฉันจะกลัวพวกทรยศแบบแกงั่นเหรอ?” หวังต้าเมิ่งเตะขาหน้าของสัตย์ขี่ปีศาจ แต่จบลงด้วยการทำให้ตัวเองเจ็บปวด

“ฉันสามารถไว้ชีวิตแกได้ หากแกบอกเหตุผลที่พวกแกมาที่นี่” ผู้บัญชาการสุดยอดผีจ้องที่หวังต้าเมิ่งอย่างเย็นชาในขณะที่เขาถามอีกครั้ง

“ฉันเป็นทายาทแห่งราชาเป่ยฉี สำหรับเหตุผลที่เรามากันที่นี่  มันก็เห็นได้ชัดว่าเราเพื่อมาเอาหัวของคุณไงล่ะ”

คำตอบของหวังต้าเมิ่งทำให้ผู้บัญชาการสุดยอดผีมองดวงสายตาถมึง “ราชาแห่งเป่ยฉีตายแล้ว และเขาจะมีลูกหลานได้ยังไง แกกล้าโกหกฉันอย่างงั้นเหรอ”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น หวังต้าเมิ่งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มีการหวาดกลัว และกระโจนเข้าไปด้วยกริชในมือขณะที่เขาพยายามกรุชหัวของผู้บัญชาการสุดยอดผผีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

เคร้งงง

การโจมตีของเขากระทบหมวกเหล็กของผู้บัญชาการสุดยอดผี ซึ่งไม่ได้สร้างความเสียหายเลยให้ผู้บัญชาการโดยทำให้แค่ผู้บัญชาการเอียงศีรษะ

สะท้อนให้เห็นในดวงตาที่เบิกกว้างของหวังต้าเมิ่งว่า ผู้บัญชาการสุดยอดผีใช้มือขวาเหวี่ยงไปอย่างสุดพลังและจับยกไปที่คอของหวังต้าเมิ่งชูกลางอากาศ

“โอกาสสุดท้าย”

“คุณคิดว่าฉันกลัวเหรอ? ฉันจะดีเหมือนใหม่ในสามชั่วโมง” หวังต้าเมิ่งพยายามยกขาที่ห้อยและมุ่งเป้าไปที่หน้าอกของผู้บัญชาการสุดยอดผี

แกร็กกก

ผู้บัญชาการสุดยอดผีไม่ได้ให้โอกาสอีกต่อไป เขาบีบคอเจ้าเด็กนี้อย่างรวดเร็วจนมันหัก