บทที่ 296 - เข้ามาใกล้ , ออกไปให้ไกล (2) [16-12-2020]

บทที่ 296 - เข้ามาใกล้ , ออกไปให้ไกล (2)

”

"ขอบคุณพระเจ้า"

เมื่อซอมบี้ได้ระเบิดออกเป็นชิ้นๆไปทำให้ฉันได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คำสาปนี้มันอันตรายเกินไป ถ้าหากว่าฉันใช้พลังของงูดำส่งมันไปที่อื่นสักที่มันก็ยากที่จะฟื้นฟูทุกนั้นกลับมา

"เดซี่ สุมิเระ... อ่า ระบบข้อความใช้ไม่ได้นี่นา"

ราชาแห่งความตายยังไม่ตาย อิทธิพลของมันยังคงกระจายอยู่รอบๆนี้ ฉันจะต้องทำลายแก่นพลังชีวิตมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฉันได้เริ่มดูดมานาด้วยการใช้วงจรเพรูต้า หลังจากที่จัดการเศษซากคำสาปไปแล้ว ฉันก็ได้เริ่มกวาดล้างซอมบี้ใกล้ๆ

"มอนสเตอร์บนท้องฟ้าส่วนใหญ่ถูกจัดการไปแล้ว"

ฉันยังคงได้ยินเสียงคำรามของลากิอยู่เลย ลากิทรงพลังอย่างแท้จริง เนื่องจากว่าลากิยังคงอยู่บนฟ้าทำให้ฉันดูจะไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อหรือเยอึนเลย

ฉันต้องการจะไปช่วยฮวาหยากับไอน่า... แต่ว่าดูเหมือนการที่พลังแห่งความตายพวกนี้มันจะหายไปก็ต่อเมื่อราชาแห่งความตายตายไป เพราะแบบนี้มันน่าจะดีกว่าถ้าหากฉันไปช่วยลิโคไรท์กับล็อทเต้หากแก่นพลังชีวิต เดซี่กับสุมิเระก็น่าจะกำลังไปทำแบบนั้น

"เอาล่ะ ไปเถอะ"

วังวนที่อยู่รอบๆตัวฉันได้ช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าที่ฉันได้รับมาจากคำสาปและการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ในเวลาเดียวกันมันก็เติมเต็มตัวฉันด้วยพลังใหม่ เปลื่ยนพลังมานาของราชาแห่งสรรพสัตว์ให้มาเป็นของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างไปจากในตอนที่ฉันใช้พลังของดันเจี้ยน พลังนี้มันดูจะเป็นไปตามที่ฉันควบคุมโดยสมบูรณ์และดูเหมือนว่ามันจะมีจิตใจเป็นของตัวเอง ฉันได้อยู่ในจุดที่ยอดเยี่ยมแล้ว

"สามีที่รัก!"

เมื่อฉันบินไปทางที่ฉันรู้สึกได้ถึงตัวตนของลิโคไรท์และล็อทเต้ ลิโคไรท์ก็เจอตัวฉันก่อนและกระโดดเข้ามากอดฉัน ฉันได้รับเอาไว้และลูบหลังเธอเบาๆด้วยรอยยิ้มขมๆ ไม่นานนักล็อทเต้ที่อยู่ในร่างไวเวิร์นก็บินมาอยู่ข้างๆฉันเช่นกัน

[ฉันรู้ว่าฮีโร่ต้องปลอดภัย]

"ใช่แล้ว ฉันดีใจนะที่เธอก็ปลอดภัยล็อทเต้"

[แต่... ฉันทำล้มเหลว]

ล็อทเต้ที่ดีใจกับคำทักทายของฉันได้ฟาดหางลงกับพื้น ฉันก็พอจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ฉันได้ส่งลิโคไรท์ที่ดทกลิ่นฉันถอยออกไปและถามขึ้น

"พวกเธอหาแก่นพลังชีวิตไม่เจอหรอ?"

"อ่า นั่นมัน.... ไม่เลย พวกเราหาไม่เจอ มันหายากเกินไป ถ้าหากว่าฉันรู้ก่อนหน้านี้ฉันก็จะไปฆ่ามันก่อนแล้ว เดซี่ได้บอกว่ามันมีเวทย์ที่จะบังคับตัดพันธะสัญญาของฉันและล็อทเต้ที่ทำกับสามีที่รักได้และบอกให้พวกเรากลับไป"

"เข้าใจแล้ว"

"แต่ว่าถึงจะไม่มีพันธะสัญญา สามีที่รักก็คือคนเดียวของฉัน! เธอหยาบคายมาก!"

"มันอาจจะมากกว่าการแค่ตัดพันธะสัญญาแน่นอน ไม่ว่ายังไงก็ดีแล้วล่ะที่มันไม่ได้เกิดขึ้น"

เนื่องจากเนโครแมนเซอร์สามารถจะออกคำสั่งกับอันเดตจำนวนมากได้ พวกมันก็ยังมีเวทย์คำสาปจำนวนมากอีกด้วย เดซี่ก็อาจจะรู้ด้วยว่าราชาแห่งความตายทำอะไรได้บ้างด้วยการเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน

"โชคดีที่เดซี่อยู่ด้วย"

ดูเหมือนว่าเพราะการที่มีเธอจึงทำให้ความเสียหายหลายอย่างได้ลดลงไปอย่างมาก

"มีเรื่องอีกมากที่เราจะต้องพูดกัน แต่ว่าตอนนี้เราจะต้องรอก่อนจนกว่าราชาแห่งความตายจะตายไป"

"อื้อ มันก็น่าจะอยู่ใกล้ๆนี้แหละ แต่ฉันไม่สามารถจะเจอมันได้ไม่ว่าจะใช้เวทย์อะไรก็ตาม"

มันไม่มีทางที่จะเคลื่อนย้ายภาชนะไปไกลๆได้แน่นอน ดังนั้นเจ้าลิชนั่นจะต้องซ่อนแก่นพลังชีวิตเอาไว้ใกล้ๆนี้แหละ มันเป็นปกติที่ลิชจะอ่อนแอมากหากมันอยู่ห่างจากแก่นพลังชีวิตของตัวเอง ราชาแห่งความตายที่ฉันเพลิงจะเผชิญหน้ายังไม่ได้แสดงพลังเต็มที่ของมัน ไม่เช่นนั้นต่อให้พลังโจมตีของดอร์ตูจะน่าทึ่งยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลื่ยนราชาแห่งความตายให้กลายเป็นโลหะได้เร็วแบบนี้แน่

"เอ็?"

จู่ๆความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวฉัน ฉันได้กระซิบขึ้นเพื่อทำสิ่งที่คิดทันที

"ดอร์ตู นายอยู่ไหม?"

"ข้าดอร์ตู ข้าอยู่ข้างท่านเสมอ"

ดอร์ตูได้ตอบกลับในทันที เขาได้พูดขึ้นสั้นๆ เอกลักษณ์ที่สำคัญที่สุดของเขาก็คือตัวเขาล่องหนเสมอ ในตอนแรกฉันไม่รู้เลยว่าดอร์ตูเกิดมาแล้ว ฉันมารู้ได้ก็ในตอนที่ฉันถูกถามว่าฉันต้องการจะทำพันธะสัญญากับภูติธาตุใหม่ ฉันถึงได้ตระหนักว่าไข่โลหะที่ฉันพกติดตัวไว้ตลอดไม่ได้อยู่แล้ว นี่มันพึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน

เอาเถอะ บางทีที่่ฉันพูดว่าล่องหนอาจจะผิดก็ได้ ดอร์ตูมีพลังในการเปลื่ยนวัตถุที่ไม่มีชีวิตให้กลายเป็นโลหะและสามารถจะเข้าไปอยู่ในโลหะได้ทุกชิน ในตอนนี้เขาก็น่าจะกำลังอยู่ในเกราะ หอก หรือแม้กระทั่งต่างหูหรือสร้อยคอของฉันก็ได้

"ดอร์ตู นายพอว่านายสามารถจะเปลื่ยนสิ่งไม่มีชีวิตไปเป็นโลหะได้ใช่ไหม?"

[ข้าดอร์ตู แน่นอน]

"ถ้างั้นนายก็สามารถจะเปลื่ยนพื้นที่ทั้งหมดไปเป็นโลหะได้ใช่ไหม?"

[ข้าดอร์ตู มันจำเป็นต้องใช้มานาจำนวนมาก]

ฉันได้ยิ้มขึ้นและเปิดใช้งานรอยสักซัคคิวบัสในทันที ก่อนหน้านี้ในตอนที่ใช้พลังของดอร์ตูทำให้ราชาแห่งความตายกลายเป็นโลหะก็ได้ใช้พลังมานาของฉันไปมากแล้ว แม้ว่าตอนนั้นมันก็ผ่านมาซักพักแล้ว ตัวฉันในตอนนี้ก็ยังมีมานาอยู่แค่ 50% เท่านั้น แต่ว่าด้วยการเพิ่มมานาไปสองเท่าในทันทีก็ทำให้ตัวฉันได้เต็มไปด้วยมานาอีกครั้ง เพราะแบบนี้ฉันจึงดื่มมานาโพชั่นลงไปอีกและสั่งดอร์ตู

"ฉันจะให้มานานายได้เท่าที่ต้องการแล้ว ไปอารวาดเลยดอร์ตู!"

[ข้าดอร์ตู กำลังทำตามคำสั่งนายท่าน]

ดอร์ตูได้ตอบกลับมาอย่างผ่อนคลายแต่ก็เต็มไปด้วยพลัง หลังจากนั้นพื้นด้านล่างฉันก็ได้เปลื่ยนไปเป็นโลหะในทันที พื้นดินสีดำที่เต็มไปด้วยออร่าแห่งความตายได้เปลื่ยนไปเป็นสีเงิน

"ว้าว เขาน่าทึ่งจัง! แต่ว่าสามีที่รัก มันจะเกิดอะไรขึ้นกับสิ่งมีชีวิตใต้ดินล่ะ?"

"ไม่รู้สิ"

ฉันได้ตอบกลับไปด้วยใบหน้าจริงจัง บางทีสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ใต้ดินก็อาจจะเปลื่ยนเป็นโลหะก็ได้ แต่เนื่องจากว่าฉันไม่มั่นใจนัก ฉันก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป ในขณะเดียวกันสีเงินนี้ก็ได้กระจายออกไปไกลและลึกลงไปมาขึ้น

"มั่นใจได้เลยว่ามันลงไปลึกแน่"

"...เงา"

เดซี่กับสุมิเระก็ได้มาถึงแล้ว นอกจากนี้ก็ยังมีลิชเงินที่ฉายแสงประกายออกมา

"เฮ้"

"ฉันเข้าใจความรู้สึกคังชินนะ แต่ว่าอันเดตที่ดีจะตาย"

"อันเดตมันตายอยู่แล้วนะ..."

ฉันได้ส่งเสียงงึมๆออกมาไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ฉันรู้ดีว่าความรู้ของเดซี่มีมากยิ่งกว่าฉันหากเป็นในเรื่องของซอมบี้ ถ้าเธอบอกว่ามันปลอดภัย มันก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าฉันก็ไม่เห็นแม่ที่ฉันได้ฝากสุมิเระไว้

"แล้วแม่ล่ะ?"

"คุณยงอูได้พาคุณนายไปแล้ว มอนสเตอร์ส่วนใหญ่บนท้องฟ้าก็ได้ถูกจัดการไปแล้วดังนั้นแค่ลากิกับเยอึนก็พอจะรับมือส่วนที่เหลือแล้ว เนื่องจากว่าอาจจะยังมีร่องรอยคำสาปติดอยู่กับท่านแม่ของคุณคังชิน คุณยงอูก็เลยบอกว่าจะไปหาคุณรูเดีย"

"นั่นเป็นความคิดที่ดีเลย"

เดซี่ได้เดินมาข้างๆฉัน

"แก่นพลังชีวิตคือก้อนพลังชีวิตของมัน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้กลายเป็นโลหะ นี่เป็นแผนที่นี่"

"ใช่ แต่ว่าถ้ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ล่ะ? เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันทำแบบนี้บ่อยๆไม่ได้แน่"

ทุกๆที่ที่ฉันได้มองไปมันเต็มไปด้วยแสงสีเงิน สำหรับในตอนนี้มันได้หยุดการขยายและดำลึกลงไปในดินแล้ว เดซี่ก็ได้มองลงไปบนพื้นและไม่นานนักก็หยักหน้า

"ไม่เป็นไร ฉันเจอแล้ว"

[ข้าดอร์ตู ภารกิจสำเร็จแล้ว]

เสียงนี้ได้ดังขึ้นมาทันที หลังจากนั้นเดซี่ก็ได้วางมือลงบนพื้นโลหะและปิดตาเธอลงทันที

"เตรียมตัวไว้ด้วย มันมีแรงต้านอยู่"

สุมิเระได้ยกโล่ของเธอขึ้นมาและก้าวมาด้านหน้าฉันกับลิโคไรท์ จากนั้นเดซี่ก็ได้พึมพัมในคำที่ฉันไม่เข้าใจ และพื้นก็ได้เริ่มส่องแสงออกมา

"มันได้แบ่งพลังชีวิตออกมา"

ไม่นานนักบางอย่างที่ดูคล้ายเม็ดทรายก็ลอยขึ้นมาจากพื้น ลิโคไรท์ได้ยืดมืออกไปและใช้แสงสีรุ้งรวมเม็ดทรายนี้เข้าด้วยกันทันที เดซี่ได้หยักหน้าของเธอและทำหน้าที่ต่อไป เม็ดทรายจำนวนมากได้ลอยขึ้นมาเรื่อยๆ

เพราะความร่วมมือจากลิโคไรท์นี้ทำให้ความเร็วได้เพิ่มขึ้นไปอย่างช้าๆ เม็ดทรายที่ลอยนี้ก็ได้ถูกหมอกสีรุ้งรวมเอาไว้

"มันเกิดปฏิกิริยา! เตรียมตัวไว้!"

หลังจากที่ดูดแก่นพลังชีวิตบางส่วนมากแล้ว พื้นโลหะก็ได้เริ่มเปลื่ยนกลับไปเป็นสีดำ ดูเหมือนว่าราชาแห่งความตายจะทำการดิ้นรนครั้งสุดท้ายแล้วเพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เราเอาพลังชีวิตของมันไป ยังไงก็ตามดอร์ตูก็ไม่ได้ยอมแพ้มัน

[ข้าดอร์ตู ข้าจะทำตามคำสั่งของนายท่าน ข้าจะเปลื่ยนทุกๆอย่างไปเป็นโลหะ]

พื้นได้เริ่มกลายเป็นเงินอีกครั้ง และไม่นานก็กลายเป็นทอง

"นี่มันทองคำบริสุทธิ์?"

[ข้าดอร์ตู การเปลื่ยนเป็นทองคำบริสุทธิ์มันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่านี่ก็คือทองที่มีความสามารถพลังเวทย์ในระดับสูง มันต้องใช้มานาจำนวนมาก]

เพราะแบบนี้สินะดอร์ตูถึงไม่ได้เปลื่ยนเป็นทองตั้งแต่แรก แต่ว่าเขาต้องทำมันในตอนที่ลิชดิ้นรน ในตอนนี้ฉันก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง ถ้าฉันเข้าใจถูกนั่นก็หมายความว่าตราบใดที่ดอร์ตูได้มานาจากฉัน เข้าก็สามารถจะเปลื่ยนหินไปเป็นทองได้

ทองไม่ใช่แค่ของมีค่าบนโลกเท่านั้น แม้แต่ในโลกอื่นทองก็ยังมีค่าเอามากๆ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ดันเจี้ยนใช้ทองเป็นค่าเงินอีกด้วย แต่แล้วตอนนี้เขากลับสามารถสร้างทองขึ้นได้ไม่จำกัดนี่มัน

ฉันจะไปได้ไข่ดอร์ตูมาอีกหรือป่าวนะ? ถ้าหากว่าฉันจำไม่ผิดฉันได้ไข่ดอร์ตูมาจากทวีปลูก้า ในระหว่างงานศพเจ้าของของชาราน่า เธอก็ได้บอกว่าไข่นี้มาจากโลกที่เรียกว่าซีนอน จะมีภูติธาตุแบบดอร์ตูอยู่อีกไหมนะ? ... นี่มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากว่ามันเป็นแบบนั้นค่าทองในดันเจี้ยนก็จะต้องพังลงไปแน่ ยังไงก็ตามฉันก็น่าจะไปโลกซีนอนในซักวันนะ

ในขณะที่ฉันคิดเรื่องแบบนี้พื้นก็ได้กลายเป็นสีทองไปแล้ว บางส่วนก็ยังมีพื้นดินสีดำอยู่ แต่ว่าในรัศมีรอบตัวเรามันไม่มีสีดำให้เห็นเลย มันน่าตลกจริงๆนะเมื่อคิดว่าราชาแห่งความตายได้อยู่ใต้ดิน

"นี่คือจุดจบ!"

เดซี่ได้ยกเท้าของเธอขึ้นและกระทืบลงไป พื้นได้ยุบลงไปและส่งคลื่นออกมา จากนั้นก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาหาเธอ

"ส่งมันมาให้ฉันแล้วก็ตายไปเชื่องๆซะ"

เมื่อเดซี่ได้กางแขนออกแสงสีเงินก็ได้มารวมอยู่ที่มีของเธอ สัญชาตญาณของฉันมันได้บอกว่านี่คือพลังของเฮคาที เดซี่ได้ใช้พลังของเธอในการจบชีวิตของราชาแห่งความตาย

[อ๊ากกกกกกกก!]

เสียงของมันได้ดังขึ้นมาจากพื้นจนพื้นสั่น มันกำลังจะตายไปแล้ว

ไม่นานนักเดซี่ก็ได้เปิดมือของเธออกมา ในมือของเธอมีวัตถุแปดเหลี่ยมสีเงินโปร่งใส่ลอยอยู่ เดซี่ได้พูดออกมาอย่างต่อเนื่อง

"รีโมทควบคุม รีโมทของเมลิ"

"...เมลินั่นย่อมาจากลิชโลหะสินะ" [Metal Lich]

เดซี่ได้กระโดดขึ้นอย่างตกใจและมองมาทางฉันด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"คังชิน นายรู้จักฉันดีไปแล้ว... นายชอบฉันขนาดนี้เลยหรอ?"

ความเงียบได้มาเยือน ถ้าหากว่าลิโคไรท์ไม่ได้กระโดดดร็อปคิ๊กเดซี่ พวกเราก็คงจะแข็งทื่อแบบนี้ไปอีกซักพัก

ไม่ว่ายังไงก็ตามราชาตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็ถูกเราจัดการไปแล้ว