บทที่ 58 จนหนทางความพ่ายแพ้ที่หวนคืน!

บทที่ 58 จนหนทางความพ่ายแพ้ที่หวนคืน!

ผู้แปล loop

ครึ่งหลังของการแข่งขันได้เริ่มขึ้น

เขตตะวันออกเองก็ยังเล่นด้วยความรุนแรงเช่นเดิม นอกเหนือจากผู้เล่นที่ได้รับใบเหลืองแล้วผู้เล่นส่วนที่เหลือก็เล่น“สกปรก” ทั้งสองฝ่ายต่างก็ใช้ความรุนแรงใส่กัน เมื่อผู้เล่นเขตตะวันตกเริ่มข่มขู่ ผู้เล่นเขตตะวันออกเองก็จะจงใจทำผิดกติกาเช่นกัน พวกเขาผลักจับดึงและกอดเพื่อจะทำทุกอย่างเพื่อหยุดทีมเขตตะวันตกไม่ให้ทำประตู

ผู้เล่นจากเขตตะวันตกไม่สามารถเล่นฟุตบอลแบบปกติได้ เสี่ยวหยาน, ดงซูบินและกองเชียร์ที่เหลือของพวกเขาเริ่มจะไม่พอใจกับการแข่งขันในครึ่งหลังนี้!

สาเหตุเพราะแฟนของต้าหลินเหม่ยอย่างจ้วงจื่อได้รับบาดเจ็บ เธอจึงพยายามเชียร์ทีมของเธอด้วยความโกรธแค้น “เขตตะวันตก! จัดการมันเลย!” ฉางจ้วงและหญิงสาวอีกสองสามคนจากแผนกการเงินก็คอยเชียร์ทีมของพวกเขาเช่นกัน เมื่อทีมตรงข้ามเล่นสกปรกพวกเขาจะเริ่มสาปแช่งและตะโกนด่าผู้เล่นคนนั้น

15 นาที……ผ่านไป

30 นาที……ผ่านไป

ไม่มีความคืบหน้าในการแข่งขัน คะแนนยังคงเป็น 0: 0

เกมนี้จะจบลงด้วยการเสมอหรือไม่ ทีมจากเขตตะวันตกจะไม่ได้รับชัยชนะติดต่อกัน 8 นัดหรือไม่!

ดงซูบินไม่หวังให้ทีมของเขาได้เตะลูกโทษอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะช่วยให้การเตะลูกโทษการแข่งขันจะจบลงด้วยการเสมอมาแล้ว แต่ตอนนี้เขาโกรธทีมเขตตะวันออกและรองว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังมาก เขาหวังว่าทีมของเขาในวันนี้จะต้องคว้าเอาชัยชนะมาให้ได้

ในที่สุดในช่วงสองนาทีสุดท้ายของการแข่งขันมันมีโอกาสเกิดขึ้นกับทีมเขตตะวันตกอีกครั้ง!

เกาแพนเหว่นเลี้ยงลูกอยู่กลางสนามจากการส่งลูกของกองกลางแต่ถูกกระแทกจากผู้เล่นทีมตรงข้ามทำให้ลูกบอลตกลงมาต่อหน้ากองหน้าของทีมเขา ไม่มีผู้เล่นคนใดประกบเขาไว้และกองหน้าคนนั้นก็หันหลังกลับและวิ่งไปพร้อมกับลูกบอลไปยังประตู

เสี่ยวหยานตะโกนขึ้นมาแล้ว:“ทุกคนไป! พุ่งไปข้างหน้า! และขึ้นไปช่วยเขา! ดันไปข้างหน้าเลย!”

แนวป้องกันของทีมเขตตะวันออกได้วิ่งขึ้นไปในสนามและเหลือเพียงกองหน้าที่ต้องเผชิญกับกองหลังเพียงเท่านั้น หากเขาผ่านด่านนี้ไปเขาอาจทำประตูให้กับทีมได้!

ทีมเขตตะวันตกเห็นแวบหนึ่งของความหวังและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อให้การสนับสนุนกองหน้าคนนั้น!

ในเวลาเดียวกันรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถัง ก็ตะโกนขึ้นมาว่า "หยุดเขา! อย่าให้เขาผ่านไปได้!” เมื่อกองหลังของทีมได้ยินคำสั่งของเธอ เขาก็เพิ่มความเร็ว กองหน้าตัวเล็กขยับลูกบอลไปทางซ้ายเล็กน้อยและต้องการที่ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่กองหลังคนนั้นไม่สนใจลูกบอลเลยและวิ่งตรงไปที่กองหน้า!

‘ฟาวล์! กองหลังของเขตตะวันออกชนเข้ากองหน้าจากเขตตะวันตกอย่างจัง!’

กองหน้าล้มลงกับพื้นและกลิ้งตัวด้วยความเจ็บปวด

ปี๊บ! ปี๊บ! กรรมการแสดงใบเหลืองและให้ฟรีคิกให้กับทีมเขตตะวันตก

ใบเหลืองและฟรีคิก หากกองหน้าคนนั้นผ่านไปได้มันจะเป็นประตู!

หลี่ชิงวิ่งไปที่สนามเพื่อตรวจสอบการบาดเจ็บของกองหน้า เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถแข่งขันได้อีกต่อไปทีมเขตตะวันตกก็โกรธแค้น!เป็นอย่างมาก

“หมดความอดทนแล้ว! ฉันทนไม่ได้อีกต่อไป!” ผู้เล่นจากแผนกการเงินถอดเสื้อของเขาออกแล้วโยนมันลงบนพื้น!

เกาแพนเหว่ย ตะโกนอย่างดุเดือด:“นี่ควรจะเป็นใบแดงสิ!”

“นายตั้งใจทำ!” ผู้เล่นสองคนจากฝ่ายการเมืองผลักหน้าอกกองหลังคนนั้น

ผู้เล่นทีมเขตตะวันออกก็วิ่งไปด้วยและทั้งสองฝ่ายก็เริ่มโต้เถียงกัน สถานการณ์กำลังเกินการกว่าที่จะควบคุมได้!

อาจเป็นเพราะนี่เป็นนัดสุดท้ายของทัวร์นาเมนต์ผู้บริหารระดับสูงหลายคนจากสำนักงานเมืองก็อยู่ที่นั้นด้วย พวกเขานั่งอยู่ตรงขอบสนาม เขามาที่นี้เพื่อดูเกมการแข่งขันในครั้งนี้เท่านั้น แต่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสนามพวกเขาก็ตะโกนทันทีว่า“เกิดอะไรขึ้น? พวกคุณทำอะไรกันอยู่”

ผู้เล่นส่วนใหญ่รู้จักคนทั้งสองดีและการโต้เถียงกันก็หยุดลงทันที่

หัวหน้าใหญ่ของสำนักที่มีหนวดและตัวเล็กมองไปที่ม้านั่งสำรอง:“เสี่ยวหยาน (รองหัวหน้าสำนักเสี่ยว), เสี่ยวหยาน (รองผู้ว่าทางการเมืองเสี่ยวหรือเสี่ยวถัง) นี่คือวิธีที่คุณทั้งสองใช้กำกับดูแลทีมหรือยังไงกัน? ดูพวกเขาสิ!” เขาชี้ไปที่ผู้เล่น “นี่เป็นวิธีที่ผู้เล่นของคุณควรยังงั้นหรอ”

รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยว พยายามผลักความผิด:“ผู้อำนวยการหลี่! เป็นลูกทีมของหัวหน้าเสี่ยว ที่ไม่พอใจการตัดสินของผู้ตัดสินในครั้งนี้”

เสี่ยวหยานเองเธอก็โมโหมากเช่นกัน เธอพยายามโต้แย้งกลับไปทันที:“หัวหน้าหลู่! ทีมเขตตะวันออกเขา……”

“หุบปาก!” หัวหน้าหลู่ไม่สนใจเธอ “ผมไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น! ผมแค่อยากรู้ว่าการแข่งขันนี้จะสามารถดำเนินต่อไปได้หรือไม่”

เสี่ยวหยานหยุดไปสักครู่แล้วตอบกลับไปว่า“ได้ค่ะ!”

หัวหน้าหลู่ได้แต่โบกมือแล้วพูดว่า:“รีบกลับไปแข่งเหมือนเดิม!” เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะดูการแข่งขันอีกต่อไป เขาหันหลังและเดินออกจากสนามพร้อมกับผู้บริหารคนอื่นๆที่มากับเขาด้วย

รองผู้ว่าการเมืองเสี่ยวถังยิ้มออกมาและมองไปที่เสี่ยวหยาน “หัวหน้าเสี่ยว คุณควรเอาผู้เล่นตัวสำรองของคุณออกมานะ”

หลี่ชิงเองเขาก็โกรธมาที่รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวพูดเช่นนั้น แต่เธออยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าเขาและเขาไม่สามารถแสดงความโกรธออกมาได้ เขาตะโกนได้เพียง:“เปลี่ยนตัว! ฉันต้องการกองหน้า!” แต่กองเชียร์เขตตะวันตกส่วนใหญ่ผู้หญิงและชายวัยกลางคนมันทำให้ดงซูบินเป็นผู้เล่นสำรองคนเดียวที่เหลืออยู่ ไม่มีกองหน้าเพื่อแทนที่ผู้เล่นที่บาดเจ็บไปในตอนนี้

เสี่ยวหยานรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะการแข่งขันวันนี้

แหวน, แหวน, แหวน……โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวหยานดังขึ้น เธอปล่อยให้หลี่ชิงเข้ามาควบคุมสถานการณ์แทนและเดินไปที่ม้านั่งสำรองเพื่อรับโทรศัพท์ของเธอ มันเป็นเสียงของอดีตสามีของเธอและยังเป็นสามีปัจจุบันของรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังด้วย เสี่ยวหยานขมวดคิ้วและตอบ “สวัสดีคุณต้องการอะไร”

ชายคนหนึ่งถามด้วยเสียงลึกลับว่า “ลูกชายของผมอยู่ที่ไหน”

เสี่ยวหยานตอบกลับไปว่า:“ที่บ้านคงเล่นเกมอยู่”

“ทำไมคุณถึงปล่อยให้เขาเล่นเกมอีกแล้วล่ะ? ผมคิดไว้แล้วถ้าปล่อยให้เขาอยู่กับคุณแล้วต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเลย!” ชายผู้นั้นเริ่มคำรามออกมา “ผมจะทำให้งานเสร็จเร็ว วันนี้และจะพาลูกชายกลับบ้าน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเสี่ยวถัง(รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยว) และเขาบอกว่าเขาอยากฉลองวันเกิดกับเธอเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ลูกชายของเราจะไม่อยู่กับคุณในสัปดาห์นี้แล้วค่อยคุยกันใหม่เดือนหน้า”

เสี่ยวหยานกำมัดของเธอไว้แน่น:“หมายถึงอะไร? ลูกชายของเราต้องอยู่กับฉันเป็นหนึ่งสัปดาห์ทุกเดือน นี่คือสิ่งที่เราตกลงกันแล้วก่อนที่เราจะหย่า! ทำไมคุณถึงจะพากเขากลับล่ะ?”

“ผมก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นวันเกิดของเสี่ยวถังเขา? ลูกชายของเราก็เห็นด้วย!”

“วันเกิดของเธอเกี่ยวอะไรกับลูกชายของฉัน”

“ผมไม่ต้องการเถียงกับคุณแล้ว! ผมจะพาลูกชายของผมกลับ! แค่นั้นแหละ!”

“คุณ…” สามีเก่าของเสี่ยวหยานวางหูโทรศัพท์ เสี่ยวหยานเธอเกือบจะโยนโทรศัพท์ของเธอลงบนพื้นด้วยความโกรธ ทันใดนั้นตัวเธอก็แกว่งไปมาและไปกระแทกกับเสา จนเธอเกือบจะล้มลง

ดงซูบินมองเห็นเสี่ยวหยานเช่นนี้จึงรีบไปช่วยเธอทันที “หัวหน้าเสี่ยว หัวหน้าโอเคไหมครับ”

เสี่ยวหยานไม่ตอบกลับใดๆและนำยาลดความดันโลหิตสูงครึ่งเม็ดออกจากกระเป๋าของเธอ เธอกลืนเม็ดยาลงไปด้วยน้ำและนั่งหอบอยู่ที่ม้านั่งคนดู ตั้งแต่วันที่เสี่ยวถัง(รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยว) ปรากฏตัวขึ้นมาในชีวิตของเธอ ชีวิตของเธอก็กลับตาลปัตรไปหมด สามีของเธอถูกพรากไปจากเธอ ครอบครัวของเธอถูกพรากไปจากเธอ ตอนนี้ลูกชายของเธอก็จะถูกพรากไปจากเธอเช่นกัน เธอไม่เหลืออะไรเลย! สิ่งที่เธอทิ้งไว้คือความโกรธเพียงเท่านั้น!

ก่อนการแข่งขันครั้งนี้หัวหน้าเสี่ยวต้องการเพียงชัยชนะเท่านั้น แต่ตอนนี้……เธอไม่สามารถทำตามความปรารถนาเล็ก ๆ นี้ได้!

เหตุการณ์นี้ทำให้การแข่งขันเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์และเหลือเวลาน้อยกว่า 1 นาทีเท่านั้น ไม่มีผู้เล่นในสนามที่สามารถทำประตูได้และไม่มีผู้เล่นคนใดทำหน้าที่แทนกองหน้าที่บาดเจ็บไปได้ มันจะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกไหม?

เสี่ยวหยานรู้สึกว่าเหมือนถูกเข็มแทงมาที่หัวใจของเธอเมื่อเธอเห็นรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวแสดงรอยยิ้มอำมหิตออกมาให้เธอ

‘ความพ่ายแพ้!’

เธอพ่ายแพ้ต่อรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวอีกครั้งแล้ว!

เสี่ยวหยานหัวเราะเยาะตัวเองแล้วเอนหลังบนเก้าอี้ของเธอ

ดงซูบินรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ไร้ค่าที่แพร่กระจายออกมาจากตัวของเสี่ยวหยาน เขาไม่สามารถยืนอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไปและเขาทำอะไรไม่ได้เลย เขากำกำปั้นแล้วพูดว่า: "หัวหน้าเสี่ยว! ผมขอเป็นคนยิงฟรีคลิกเองครับ!”