บทที่ 256 - เหนือดินแดนน้ำแข็ง (7) [29-09-2020]
บทที่ 256 - เหนือดินแดนน้ำแข็ง (7)
”
ในตอนที่ฉันได้แทงหอกโกลาหาลงไปสายฟ้าสีดำได้พวยพุ่งขึ้นมาจากกึ่งกลางแผ่นดินน้ำแข็งทันที มันใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่แผ่นน้ำแข็งสีขาวบริสุทธิจะเปลื่ยนเป็นดำ
[ว้าว]
[เป็นทักษะที่น่าทึ่งมา]
"อีกไม่นานมันก็พังแล้ว"
ฉันได้ดันหอกโกลาหลลงไปขึ้นขึ้นและดินแดนน้ำแข็งนี้ก็ได้เริ่มมีรอยแตกกระจายออกไปจากตรงกลาง เริ่มต้นจากการร้าวด้วยสายฟ้าที่รุนแรง แม้ว่าพลังแต่เดิมของฉันมันจะไม่พอที่จะทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ได้ แต่ว่าด้วยแหวนแห่งการพังทลายที่ฉันได้รับมาเมื่อไม่นานมานี้มันได้ผลักดันให้ฉันสามารถจะสร้างปาฏิหาริย์แบบนี้ได้ แม้แต้ปีศาจที่สงสัยมาตั้งแต่ต้นก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าฉันกำลังจะทำอะไร
[หยุดมัน นั่นมันเป็นทักษะ]
[ทักษะที่ทรงพลังอย่างนี้เนี้ยนะ ถ้าหากท่านเรสพิน่าอยู่ที่นี่]
แต่ว่าท่านเรสพิน่าไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่ไหมล่ะ
ฉันได้ตะโกนออกไปและแทงหอกลงไปลึกยิ่งขึ้น สกิลของฉันได้ถูกใช้งานอย่างสมบูรณ์ในทันที แผ่นน้ำแข็งขนาดใหย่ได้แยกออกนับร้อยนับพันชิ้นลงไปกระแทกเข้ากับพื้น ชิ้นส่วนทั้งหมดนี้ต่างก็ได้รับการเสริมพลังจนถึงขีดสุดด้วยมานาของฉันและใส่สายฟ้าสีดำเสริมลงไปด้วยผลจากไกอา บัสเตอร์ มันเป็นภาพที่งดงามมากๆจนใครๆก็อยากจะจับภาพนี้เอาไว้
[สายฟ้านี้มันเป็นไปด้วยคำสาป หลบ]
[มันเยอะเกินไปแล้ว ให้ตายสิ]
ให้ตายสิ!? นั่นแหละที่ฉันอยากจะได้ยิน ฉันได้ลอยขึ้นไปด้วยพลังของธาเลเรียและมองลงไปยังฉากที่งดงามที่ฉันสร้างขึ้นมา ก่อนน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนที่เต็มไปด้วยสายฟ้าสีดำไปพุ่งเข้าไปปะทะใส่ปีศาจ
ปีศาจได้ป้องกันด้วยเวทย์และอาวุธของพวกมัน แต่ว่าเศษก้อนน้ำแข็งมันมากเกินไปที่จะรับมือไหว นอกจากนี้นมานาของฉันก็ยังถูกอัดเข้าไปในเศษก้อนน้ำแข็งแต่ละก้อนทำให้ทำลายการป้องกันของพวกปีศาจไปได้อย่างง่าย เมื่อปีกศาจไม่สามารถป้องกันได้ซักก้อนหนึ่ง ก้องน้ำแข็งอื่นๆก็จะตามมานับสิบเพื่อจัดการเก็บชีวิตของปีศาจตนนั้นไป แน่นอนว่าไกอา บัสเตอร์ไม่ได้เจ็บลงเพียงแค่ทำให้เป้าหมายตจายเท่านั้น พลังสายฟ้าสีดำก็ยังระเบิดออกมาขนาดใหญ่ในครั้งสุดท้าย
[อ๊ากกกกกก]
[นี่มันหายนะ]
[มีมนุษย์ที่มีทักษะที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย]
[เป็น เป็นไปไม่ได้...นี้มันต้องเป็นความพิโรธของท่านเทพปีศาจ ความพิโรธของท่านเทพปีศาจ]
"ฉันไม่ใช่เทพปีศาจ ฉันคือคังชิน อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ก้อนน้ำแข็งสีดำไดตกลงสู่พื้นชายฝั่งของนิวซีแลนด์อย่างไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งเสียงกรีดร้องของปีศาจไม่มีอีกต่อไป เมื่อใดก็ตามที่ปีศาจปรากฏตัวออกมาดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ก้อนน้ำแข็งทีเหลืออยู่ก็จะระเบิดมานาของมาเพื่อทำให้มันเงียบลงไป
ด้วยมานาจำนวนมากที่ระเบิดไปในทีเดียวทำให้วังวนมานาเกิดขึ้นในหลายๆพื้นที่ ฉันได้รีบบินลงไปดูดพลังมานาเหล่านั้นด้วยวงจรเพรูต้า
"ฟู่ ที่ฉันได้มานาคืนมามากขนาดนี้บางทีมันอาจจะเป็นเพราะมันทำมานาจากมานาของฉันสินะ ชาราน่า ริยู ไปฆ่าพวกที่เหลือกันเถอะ"
[ไว้ใจได้เลย]
[ฉันด้วย ฉันด้วย]
ภูติธาตุทั้งสองที่แสดงรูปธรรมอยู่ได้รับมานากลับมาจากวงจรเพรูต้าและพุ่งออกไปในทิศที่ต่างกัน ฉันได้เร่งความเร็วขึ้นในทันทีเพื่อไปสำรวจหาปีศาจที่รอดอยู่จากนิวซีแลนด์ที่ถูกทำลายไปกว่าครึ่ง
[ไอเจ้าสารเลว เจ้ารู้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าทำมันฆ่าพี่น้องของเราไปมากแค่ไหน]
ปีศาจก็ดูเหมือนจะมีพลังในการซ่อนตัวอยู่ด้วย ในตอนที่ฉันบินลงไปใกล้ๆพื้นจู่ๆปีศาจก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นพยายามที่จะแทงฉันด้วยมีดสั้นในมือของมัน ปีศาจได้ขยับตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่ฉันจะได้ตรวจจับมันด้วยมานา แต่ว่ามันก็โชคร้ายที่ประเมินการตอบสนองของฉันช้าไปเสียหน่อย
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันฆ่าไปเท่าไหร่แล้ว แต่ว่า...."
ฉันได้แทงคอของปีศาจไปในทันทีด้วยหอกอย่างรวดเร็ว ยังไงก็ตามกรีดร้องมันก็ยังไม่ได้ลดความเร็วลงแม้แต่นิด แม้ว่ามันจะไอเลือดออกมาจากปากมันก็ยังฝืนเปิดตาเอาไว้และตะโกนเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมา
[นายเหนือหัวท่านเดม่อนลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่จะเอาเลือดเจ้ามาเป็นเครื่องสังเวย]
ในทวีปลูก้าฉันได้มีประสบการณ์การต่อสู้กับปีศาจมามากแล้ว สิ่งหนึ่งที่ปีศาจมีเหมือนๆกันเลยก็คือพลังชีวิตที่มหาศาลของมัน ก่อนที่มีดสั้นจะมาถึงคอของงฉันฉันได้จุดเพลิงโกลาหลและเผาร่างของมันไปในทันที จากนั้นฉันก็ได้เติมประโยคที่ขาดไปก่อนหน้านี้
"ฉันรู้ว่าฉันจะฆ่ามากยิ่งไปกว่านี้"
[อ่า....]
เพลิงโกลาหลได้อย่างรุนแรงราวกับว่าจะลบทุกๆอย่างออกไป ฉันได้บ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
"แกฆ่ามนุษย์นับร้านและนี่อะไรกันแกมากังขากับจำนวนปีศาจที่ฉันฆ่างั้นหรอ แกพยายามทำให้ฉันสำนึกงั้นหรอ"
มันไม่มีอะไรที่ยุติธรรมอยู่แล้ว ทุกๆคนต่างก็สู้เพื่อเอาตัวรอด สิ่งที่สำคัญก็คือรู้ถึงสิ่งที่ตนเองกระทำไปและก้าวหน้าเดินต่อ ฉันรู้ในเรื่องนี้มานานแล้ว
การปูพรมระเบิดน้ำแข็งสีดำนี้ได้เผาและทำลายพื้นดินไปจำนวนมาก แผ่นดินนิวซีแลนด์ในตอนนี้ดูเหมือนกับได้เผชิญภัยพิบัติครั้งใหญ่ ซากศพของชาวนิวซีแลนด์ในตอนที่ถูกปีศาจบุกต่างก็ถูกแช่แข็งอยู่ในน้ำแข็ง ในตอนนี้พวกเขาได้ถูกเผยให้เห็นผ่านน้ำแข็งที่ร้าวออกมา.... ไม่สิ ส่วนใหญ่ได้ถูกทำลาย เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันออดที่จะคิดไม่ได้ว่าการโจมตีของฉันได้ทำลายศพของพวกเขา
"ไอ้พวกปีศาจสารเลว พวกแกกล้าที่จะทำให้ฉันรู้สึกผิดด้วยการเอาศพของมนุษย์มาทิ้งไว้ทุกที่งั้นหรอ"
แต่ไม่ว่าฉันจะรู้สึกผิดบาปยังไงฉันก็ไม่มีทางหยุดลงเพราะเรื่องนี้แน่ แม้กระทั่งในตอนนี้ผู้พิทักษ์และปีกแห่งเสรียังเข้ามาใกล้ๆกับบริเวณโอเชียเนียยังไม่ได้เลย แต่ยังไงก็ตามถ้าเราป่วนที่นี่และบังคับให้ปีศาจเข้ามาหาเรา ผู้พิทักษ์และปีกแห่งเสรีก็จะได้มีโอกาสในการเข้ามาเอง นั่นหมายความว่าการเรียกคืนแผ่นดินก็จะเร็วมากยิ่งขึ้น
แม้ว่าฉันจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ฉันได้ทำ แต่ว่าฉันมาที่นี่เพื่อปป้องกันโอเชียเนีย ฉันมาป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก แทนที่จะมากังวลเรื่องคนที่ตายไปแล้ว คนที่ยังมีชีวิตอยู่มีความสำคัญกว่ามาก
"ฟู่ เอาล่ะไปกันเถอะ"
ฉันได้ดูดมานาที่ปล่อยออกมาจากร่างของปีศาจและสร้างวังวนสีดำหุ้มหอกของเอาไว้ ในเวลาเดียวกันฉันก็เสริมพลังมานาขึ้นไปในปอดเพื่อตะโกนออกไป
"ถึงผู้รอดชีวิตทุกตัว ฮีโร่ที่พวกแกอยากจะฆ่านักหนาอยู่ที่นี่แล้ว"
[คุณได้ใช้ทักษะยั่วยุ สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในที่แห่งนี้จะเข้ามาโจมตีคุณอย่างเกลียดชัง]
จากนั้นจากสถานที่ๆแผ่นกันที่รกร้างได้เริ่มพุ่งพล่อนขึ้นจากปีศาจที่รุกหือออกมา แม้ว่าจะมีปีศาจบางตัวที่ต้านทานทักษะยั่วยุของฉันได้ แต่ว่าอย่างน้อยพวกมันส่วนมากก็ต้านไม่ได้นี้คือจุดประสงค์ของฉัน
[มันคือฮีโร่]
[ถ้าเราฆ่ามัน เดม่อนลอร์ดก็ไม่จำเป็นจะต้องมา]
[มันคือคนที่ฆ่าพี่น้องของเรา]
[เกียรติยศแด่เดม่อนลอร์ด ขอให้พรแห่งเทพปีศาจสถิตอยู่กับท่านเรสพิน่า]
ปีศาจได้เริ่มมารวมตัวกันเข้ามาหาฉัน ริยูและชาราน่าได้รีบบินไปรอบๆอย่างวุ่นวายเพื่อสร้างเสาน้ำแข็งและเคียวแห่งสายลมเพื่อสังหารเหล่าปีศาจ ยังไงก็ตามพวกมันก็ยังคงจ้องมาที่ตัวฉัน เมื่อเห็นความเกลียดชังที่เต็มอยู่ในสายตาของพวกมันทำให้ฉันต้องยิ้มออกมา ในเวลาเดียวกันฉันก็เร่งพลังของดวงตามารจนถึงขีดสุด
[อั๊ก]
[ระ ร่างกายข้า...]
[ฮีโร่มีแม้แต่ดวงตามาร]
น่าทึ่งมากฉันคิดเอาไว้อยู่ว่าปีศาจที่อยู่ในนิวซีแลนด์นี้จะอ่อนแอกว่าออสเตรเลียอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ว่าก็มีพวกมันแค่ประมาณ 30% เท่านั้นที่กลายเป็นหินในทันที พวกตัวอื่นๆส่วนใหญ่ได้รับผลกระทบกับการเคลื่อนไหวเท่านั้น แม้ว่าฉันจะสามารถเปลื่ยนมันเป็นหินได้ถ้าหากฉันใส่มานาจำนวนมากลงไปอีก มันจะเป็นการเร็วกว่าสำหรับฉันที่จะฆ่าพวกมันตรงๆ ยังไงก็ตามแม้ว่าฉันจะไม่ใส่มานาเพิ่มลงไปในดวงตามาร พวกมันก็ถูกยับยั้งการเคลื่อนไหวอยู่แล้ว
"มาสู้กัน"
[เจ้าขี้ขลาด]
ปีศาจเพศหญิงที่ดูจะมีความแข็งแกร่งประมาณระดับ SSS ได้พุ่งเข้ามาหาฉัน ฉันได้เพิ่มเสน่ห์ขึ้นในทันทีและปล่อยใส่ตัวเธอ เธอได้หยุบการเคลื่อนไหวจากนั้นใบหน้าก็แดงขึ้นขณะเดียวกันเธอก็ยังเร่งพลังเวทย์ออกมาเพื่อต้านเสน่าห์ของฉัน แต่ว่าในระหว่างนี้เธอก็เปิดช่องโหว่จำนวนมากออกมาแล้ว
[เจ้า....]
มันไม่จำเป็นต้องลังเลใดๆ วังวนเพลิงสีขาวที่สร้างขึ้นมาจากเพลิงโกลาหลและออร่าของฮีโร่ได้ถูกยิงใส่หัวของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่มีหัวแล้วเธอก็ยังยืนหยัดอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานนักก็กระจายเป็นเศษมานาไปตามท้องฟ้า พลังหมุนวนที่ทรงพลังของวงจรเพรูต้าได้ดึงมานานั้นเข้ามาหาหอกของฉันและเสริมพลังของวังวนขึ้นในทันที
แม้ว่าปีศาจะมีพละกำลังที่มาก แต่พลังป้องกันของมันแย่ยิ่งกว่ามอนเตอร์ธรรมดาซะอีก การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้พวกมันเจียนตายได้ ฉันเพียงแค่จะต้องฆ่าพวกมันก่อนที่มันจะฆ่าฉันเท่านั้นเอง
[เจ้านั่น...]
[แข็งแกร่ง...]
ไม่นานนักความเงียบก็กลับมา มันดูเหมือนว่าปีศาจผู้หญิงนั้นจะเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้ ในตอนที่ปีศาจมองมาที่ฉันอย่างไม่ยอมรับกับความจริงที่ว่าเธอได้ตายอย่างง่ายดายฉันก็ยิ้มขึ้นและยั่วยุพวกนั้น
"อะไร จะไม่เข้ามาแล้วหรอ"
[....ฆ่ามัน]
ยังไงก็ตามปีศาจแต่ละตัวก็มีเวทย์พิเศษของตัวเองและเวทย์มืดของพวกมันก็น่ารำคาญเป็นพิเศษ ถ้าหากพวกมันโจมตีพร้อมๆกันก็จะยิ่งน่ารำคาญมากขึ้น
[เผา]
[เจ้าจะต้องถูกเผาจนเป็นเถ้า]
ปีศาจที่อยู่รอบๆได้ทุ่มการโจมตีมาที่ฉันทั้งหมด ปีกของธาเลเรียได้สะบัดอย่างไม่ล่าช้าเพื่อส่งชั้นขึ้นไปบนท้องฟ้าและหลบการโจมตีเหล่านี้ จากนั้นฉันก็ได้เหวี่ยงหอกครั้งหนึ่ง
"อ่า ภูติธาตุช่วยฉันทีสิ"
แสงสว่างที่เหมือนกับดาวจำนวนนับไม่ถ้วนได้พุ่งตามรอยหอกของฉัน จำนวนของภูติธาตุที่ไม่อาจจะนับได้มารวมกันอยู่ที่หอกของฉัน
[ตอบรับความโกรธของเจ้าชาย]
[กลายเป็นส่วนหนึ่งของแสงที่จะขับไล่ความชั่วร้าย]
[ทำตามประสงค์ของดวงดาว ทำตามประสงค์ของเจ้าชาย]
เอ๊ะ ความคิดของภูติธาตุต่างไปจากปกติ พวกเขากำลังศึกษาปรัชญางั้นหรอ แม้ว่าฉันจะสงสัยนิดหน่อย แต่ว่าเวทย์จำนวนมากก็ลอยมาหาฉันแล้ว
ริยูกับชาราน่าได้บินเข้ามาและป้องกันเวทย์พวกนี้ทีละอย่าง แต่ว่าฉันได้ให้พวกเธอถอยกลับไป จากนั้นก็ปล่อยพลังมานาและภูติธาตุที่รายล้อมหอกออกมา
"พายุธาตุ"
[ติดคริติคอล]
[อ๊าากกกกก]
[องค์เหนือหัวเดม่อนลอร์ด]
[เวรเอ้ยยย]
ความโกรธของภูติธาตุได้ปกคลุมไปทั่วแผ่นดินและในเวลาเดียวกันเคียวจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้าและตัดปีศาจออก เสียงแห่งความตายของปีศาจได้ดังออกมาและไม่นานนักลมหนาวก็พัดขึ้น มันราวกับว่าพลังของเทพแห่งความตายกำลังเข้าข้างฉัน
"ฟู่...."
หลังจากคลื่นพายุธาตุเงียบลงไป ฉันก็ได้เร่งวงจรเพรูต้าขึ้นอีกครั้งเพื่อเติมเต็มมานาครึ่งหนึ่งและเรียกหอกกลับมา ในตอนนั้นเองได้มีคนบินเข้ามากอดฉัน
"พ่อ"
"โอ้ ไอน่า ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ"
"อื้อ หนูกลับมาหลังจากเก็บพวกแมลงวันบนท้องฟ้าค่ะ"
ขอโทษนะไอน่า ให้อภัยพ่อที่สอนเรื่องแบบนี้กับหนูด้วยนะ....
"นี้มันเยี่ยมไปเลย มาตั้งใจทำงานกันอีกนิดนะ ในตอนที่เราหมดธุระแล้ว พ่อจะได้ไปเล่นกับไอน่าทั้งวันเลย"
"จริงหรอ โอเคค่ะ หนูจะพยายามให้ดีที่สุดเลย"
ไอน่าได้กำหมัดอย่างร่าเริง ไม่นานนักสมาชิกรีไวเวิร์ลคนอื่นๆก็มาถึง พวกเราได้เข้ามาสู่นิวซีแลนด์อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก้คือการจัดการเหล่าปีศาจที่ไร้ผู้นำแล้ว ฉันได้ตะโกนออกไป
"ไปกันเถอะทุกๆคน พวกเราจะต้องจัดการนิวซีแลนด์ให้จบในวันนี้"
[อ๊ากกกกกก... ฉันหมุนต่อไปไม่ไหวแล้ว....]
เยี่ยม โชคดีที่ยังคงมีภูติธาตุที่ยังเหมือนเดิมอยู่....
