Chapter 11: ความงามที่แสนเรียบง่าย (2) Re-edit
ช่างภาพถ่ายภาพมุมต่ำขณะที่เธอกำลังวาดขาออกไปในอากาศ ผมของเธอปลิวสยายกลางอากาศเกือบแตะถึงพื้น มุมนี้ทำให้เห็นแก้มของเธอดูใหญ่กว่าความเป็นจริง และเสื้อผ้าดูไม่เป็นระเบียบ
"ฉันเห็นรูปอื่นที่ดีๆตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงเลือกรูปนี้ก็ไม่รู้?" เสี่ยวซูแสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงเศร้า
แฟนละคร:
"ว้าว หว่านชวงของพวกเราสวยจริงๆ ชุดสีแดงเข้ากับผิวเธอมาก ฉันชอบเธอเป็นบ้าเลย!"
"ราชาเย่ สามีของฉัน! หล่อเกินไปแล้ว ฉันจะรักคุณตลอดไป!"
"หว่านชวงกับสามีของฉันช่างเป็นคู่ที่เฟอเฟคเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้างกัน โอ้ ฉันรู้สึกเศร้า แต่ก็อวยพรให้พวกเขาทั้งคู่!"
"มีใครเห็นภาพสุดท้ายไหม? ทำไมรูปถึงเป็นแบบนั้นล่ะ? ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอกำลังจะร่วงลงไปที่พื้นอย่างกับหมากิน..?"
"ภาพสุดท้ายดูทุเรศจัง! นี่เธอจะได้เป็นรักแรกของสามีฉันหรอเนี่ย? นี่พวกคุณกำลังล้อเล่นใช่ไหม? "
"ใครคือเฉียวโม่หยู? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ทำไมเธอถึงได้เล่นเป็นนักแสดงหญิงลำดับสามล่ะ? หาคนมาแทนเธอเดี๋ยวนี้นะ!"
"เธอคือลูกสาวที่ถูกเก็บมาเลี้ยงของตระกูลเฉียวไงล่ะ ก่อนหน้านี้เธอแย่งความสำคัญไปจากโหรวฮวนหรือเปล่า? เมื่อตระกูลเฉียวรู้ว่าหยูหลัวฮวนคือลูกสาวตัวจริง เฉียวโม่หยูคนนี้ก็เลยถูกขับออกจากตระกูล"
"ขอบคุณที่อธิบายนะคะ อย่างกับไก่ฟ้าตัวจริงกับนกฟินิกซ์ตัวปลอม มีใครรู้บ้างไหมว่าเธอได้บทนักแสดงหญิงลำดับสามมาได้ยังไง!”
เสี่ยวซูสั่นสะท้านหลังจากอ่านคอมเม้นต์เหล่านี้ นาทีนี้เธอเข้าใจแล้ว มาคิดๆดู บริษัทที่ลงทุนกับละครเรื่องนี้คือชิงกรุ๊ป เธอได้ยินมาว่าวันนี้รูปภาพจะถูกส่งไปยังบริษัทเพื่อทำการคัดเลือก และภาพถ่ายสวยๆของเฉียวโม่หยูไม่ได้ถูกเลือก เป็นไปได้ไหมว่ารูปภาพน่าเกลียดนี้ ชิงอี้เฉินเป็นคนเลือกเอง? ระหว่างที่เธอโกรธจนควันออกหู เธอก็ปลอบเฉียวโม่หยูไปด้วย
"อย่าโมโหไปเลยนะคะ ถ้าละครออกฉายเมื่อไหร่ ฉันไม่เชื่อว่าพวกเขาจะดูถูกคุณได้อีก"
"ไม่เป็นไร!" เฉียวโม่หยูพูดขึ้นพร้อมยิ้มกว้าง
"เธอไม่คิดว่ารูปนี้น่ารักเลยเหรอ? ฉันชอบมันมากเลยนะ กะว่าจะบันทึกเก็บไว้ เอาไว้เป็นวอลเปเปอร์หน้าจอคอม"
"อะไรนะคะ? คุณไม่รู้สึกโกรธเลยหรอคะ?" เสี่ยวซูที่เพิ่งร่วมงานกับเฉียวโม่หยูได้เพียงสองวัน ดังนั้นจึงไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉียวโม่หยู เธอรู้สึกผิดหวังกับคำตอบของนักแสดงสาว ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่ได้แสดงอาการคับแค้นใจอะไร
"ทำไม เธออยากให้ฉันโมโหหรอ?" เฉียวโม่หยูตบไปที่ไหล่เสี่ยวซู่เบาๆ "ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวฉัวสวยมาก!"
ชีวิตก่อนหน้านี้ เธอมีใบหน้ากลม ดวงตากลมโต ตัวสูงอย่างนักกีฬาตามแบบคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ เธอไม่ค่อยคิดเรื่องความสวยงามมากนัก
แต่ตอนนี้เธอมีรูปร่างที่งดงาม เธอเองยังอดชื่นชมไม่ได้ ทำไมเธอต้องอยากให้คนจดจำเธอได้ด้วยล่ะ ชีวิตมันก็ง่ายๆแบบนี้แหละ แค่มีความสุขกับสิ่งที่มี และเผชิญกับโชคชะตาที่เข้ามา ก็แค่นั้น วันนี้เธอยังเป็นเฉียวโม่หยู พรุ่งนี้เธออาจจะกลับไปเป็นตัวเธอคนเดิมก็ได้
ขณะที่มีแฟนๆบางคนถ่ายรูปเธอและบันทึกเก็บไว้ จู่ๆก็มีความวุ่นวายมาจากทีมงานกองละคร
เฉียวโม่หยูเงยหน้าขึ้นและพบว่าชิงอี้เฉินมาถึงแล้ว
ดูเหมือนว่าเขาจะตรงมาที่นี่ทันทีหลังออกจากที่ทำงาน เขาสวมเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงสีดำ ตามแบบฉบับนักธุรกิจหนุ่ม การแต่งกายของเขาตรงข้ามกับฉากโบราณ ประหนึ่งว่าเขาข้ามเวลามาในอดีต
ชิงหว่านชวงเพิ่งเข้าฉากเสร็จ เธอมองเห็นชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหา เธอยิ้มอย่างอ่อนหวานพร้อมตะโกนเรียกเขาว่า "พี่ใหญ่!"
ชิงอี้เฉินพยักหน้ารับ เขาสนทนากับผู้กำกับระหว่างที่น้องสาวของเขากำลังแสดงฉากสุดท้ายของเช้านี้กับเย่เป่ยเฉิง
หลังจากชำเลืองมองชิงอี้เฉิน เฉียวโม่หยูก็กลับมาสนใจบทละครในมือต่อ
