เล่ม 2 ตอนที่ 227 ความมั่งคั่ง ตอนที่ 3
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
รอยยิ้มที่เปล่งประกายปรากฏขึ้นบนใบหน้าชารอนในทันทีราวกับว่านางเพิ่งจะได้รับของเล่นสุดโปรดปราน “ทำไมล่ะ ? ก็ข้าเป็นคนปล้นมังกรที่น่าเวทนาเหล่านั้นมา ก่อนหน้านี้พวกมันเคยหนีข้าทั้ง ๆ ที่ยังไม่เจอตัวข้าเสียด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นก็ทำให้ข้าสามารถรวบรวมสมบัติของพวกมันมาได้โดยไม่ต้องเสียเวลาต่อสู้ แต่ในเวลานี้พวกมันกลับมีทีท่าเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้ พวกมันอยู่ภายใต้การชี้นำของสหายเก่าแก่จึงทำให้พวกมันไม่หนีอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นมันก็ไม่ปล่อยสมบัติทิ้งไว้ให้ข้าเหมือนแต่ก่อนแล้วด้วย ! ทุกครั้งที่ข้าไป ข้าต้องเจอกับรังที่ว่างเปล่าพร้อมมังกรที่จ้องมองมายังข้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและอ่อนแอ !”
ทันใดนั้นท่าทางของชารอนก็ทวีคูณความโกรธมากยิ่งขึ้นก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “เจ้าพอจะนึกภาพของมังกรที่มองเจ้าด้วยสายตาที่อ่อนแอและจนมุมออกไหมล่ะ ? พวกมันคิดว่าทำเช่นนั้นแล้วจะทำให้ข้าใจอ่อนอย่างนั้นรึ ?” นางพูดพร้อมกัดฟันกรอด
“อ้าว ! ท่านไม่ได้ฆ่ามันทั้งหมดหรอกรึ ?” กาตอนถามด้วยความงุนงง
“ไม่ ! ไม่แม้แต่ตัวเดียว !” ชารอนกัดฟันพูด “ข้าปล้นมังกรแก่นั่นมากว่า 13 ครั้งแล้ว และมันก็รู้จักข้าเป็นอย่างดี ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงได้ไปบอกตัวอื่น ๆ ที่เหลือว่าข้าจะไม่ฆ่าพวกมันหากพวกมันไม่คิดที่จะต่อต้านข้า มากสุดข้าก็แค่ซ้อมพวกมันเท่านั้นเอง ข้ามีวัสดุมังกรในมือเพียงพอแล้ว และข้าก็คงจะไม่สามารถใช้พวกมันได้หมด มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปเอามาเพิ่มอีก เฮอะ ! ไอ้มังกรแก่เอ๊ย ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง !”
“ดังนั้นท่านก็เลยกำลังจะสร้างอาณาจักรมังกร...”กาตอนตกอยู่ในห้วงความคิดไปครู่หนึ่งโดยเขาใช้มือลูบเคราของตนเองไปด้วย ทว่าอาจเป็นเพราะเขาไม่ทันได้มีสติมากพอจึงทำให้เขาไม่ได้ตระหนักถึงความรุนแรงจากมือของเขาที่รุนแรงเกินจนทำให้ขนเคราที่คางหลุดติดมือเขามา
เสียงของชารอนดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความเงียบ “ใช่ ! เป็นเพราะเจ้าพวกขี้เกียจเหล่านั้นไม่คิดจะออกไปหาสมบัติ อย่างน้อยก็ควรจะทำงานและออกไปสู้เพื่อข้า ! ข้าไม่คิดว่ามีมังกรตัวไหนที่จะสามารถกินและนอนได้ตลอดทั้งวัน ! รอให้ข้าสร้างอาณาจักรมังกรเสร็จก่อนเถอะ ข้าจะเก็บพวกมันทั้งหมดไว้ข้างในและทำให้พวกขี้เกียจสันหลังยาวเหล่านั้นได้รู้ว่ามีเกรทเทอร์เลเจนดารี่อยู่ในโลกใบนี้และนางคือเจ้านายของพวกมัน !”
กาตอนหรี่ตาลงก่อนพูดขึ้นอย่างช้า ๆ “ท่านหมายถึงว่าอีกไม่นานท่านจะสามารถอัญเชิญมังกรที่อยู่ภายในอาณาจักรมังกรของท่านให้ออกมาต่อสู้ได้อย่างนั้นรึ ?”
ชารอนไม่ได้สนใจคำถามของกาตอนเท่าไหร่นักแต่นางก็รู้สึกยินดีและภูมิใจที่จะได้อวดของเล่นชิ้นใหม่ให้กับคนตรงหน้า “แน่นอน ! เมื่ออาณาจักรมังกรสำเร็จแล้ว ข้าจะสามารถอัญเชิญมังกรจำนวนหนึ่งออกมาได้ในเวลาเดียวกัน และศัตรูของข้าก็จะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าจะมี 'มังกรตัวเป็น ๆ' ออกมาท่ามกลางเวทมนตร์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ! และแม้ว่าในขณะที่พวกเขากำลังจะตาย พวกเขาก็จะต้องสงสัยอย่างแน่นอนว่าทำไมมังกรที่ข้าอัญเชิญออกมาถึงได้สามารถต่อสู้ภายในสนามรบได้ยาวนานขนาดนั้น ฮี่ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”
หางตาของกาตอนกระตุกก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอย่างใจเย็น “ท่านชารอน คาถาอัญเชิญ อาณาจักรมังกรนี้... เป็นความลับขั้นสุดยอดของท่านไม่ใช่หรือ...”
“ไม่เป็นไร ! ไม่มีปัญหาอะไรที่เจ้าจะรู้เรื่องนี้และถึงคนอื่นจะรู้มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับข้าอีกต่อไป ! ข้าจะมีมังกรจำนวนมากและจะเป็นผู้ที่ทรงพลังที่สุด ! ถ้าเป็นเช่นนั้นจะซ่อนความแข็งแกร่งของข้าไปเพื่ออะไรกันล่ะ ?” สายตาของชารอนเปล่งประกายขณะที่นางถามขึ้นด้วยดวงตาที่แพรวพราว
กาตอนทำได้เพียงหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมทั้งคิดในใจ ‘แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาถ้าหากศัตรูของนางไม่ได้ตกใจกับกลยุทธ์ของนาง ? ถึงแม้ว่าจะสามารถอัญเชิญมังกรตัวจริงออกมาได้และอาจจะมีจำนวนมาก แล้วจะยังไงต่อ ?’
มีคำพูดของเลเจนดารี่เมจผู้หนึ่งที่เคยกล่าวไว้ว่า หากใครที่ดูถูกกลยุทธ์ของศัตรูผู้นั้น คนประเภทนั้นก็จะไม่สนใจกลยุทธ์ของตัวเขาเองเช่นกัน
“เอ่อ...ท่านชารอน...” กาตอนยังคงไม่ยอมแพ้และพยายามที่จะหาจุดอ่อนจากอีกฝ่าย “อาณาจักรมังกรของท่านอาจเต็มไปด้วยพลังที่แข็งแกร่งแต่มันก็อาจจะต้องเสียค่าใช้จ่ายในการสร้าง —” ก่อนที่กาตอนจะพูดจบ เขาก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่เขาจะพูดไม่ได้กระทบอะไรกับชารอนแม้แต่น้อย เพราะด้วยการดูดซับพลังงานจากต้นไม้ในป่าไม้ การสร้างอาณาจักรมังกรจึงมีปัญหาสำหรับนางเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องของเวลาในการสร้างเท่านั้น แน่นอนว่ามันย่อมไม่มีปัญหาในเรื่องของค่าใช้จ่ายของนางเลย
“แต่การบำรุงรักษาจำเป็นต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมาก และมังกรเหล่านั้นก็เป็นผู้เสพทรัพยากรขนาดใหญ่ด้วย” เขาเปลี่ยนคำพูดที่ต้องการจะพูดก่อนหน้านี้ในทันที
“นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว !” ชารอนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่กาตอนพูด ทันใดนั้นนางก็ใช้มือเล็ก ๆ ของนางตบหลังของกาตอนอย่างแรงจนเขาเกือบล้มหน้าคะมำไปบนพื้น “ไม่ต้องกังวลไปหรอก เพราะเจ้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องอาหารของพวกมัน !”
“ข้า ? ทำไมถึงเป็นข้าอีกแล้ว !?” กาตอนตะโกนถามออกไปเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขา
เขาออกเดินทางไกลหลายต่อหลายครั้ง อีกทั้งยังต้องฝึกฝนทหารระดับสูงที่กล้าหาญและเหล่าแม่ทัพผู้กระหายเลือดที่อยู่ใต้การปกครองของเขา และในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้เขาก็สามารถควบคุมเพลนจำนวนมากได้ด้วยกำลังของเขาและเกือบจะออกเดินทางเข้าสู่เพลนรองได้สำเร็จ นี่ถือเป็นเรื่องคลาสสิคสำหรับทุกคนภายในนัวแลนด์ น่าเสียดายที่เขายังไม่ร่ำรวยมากพอจึงทำให้ยังต้องกังวลเกี่ยวกับทรัพยากรต่าง ๆ ที่ต้องใช้ในการทำสงครามอยู่เสมอ
ความมั่งคั่งของเขาที่มีได้ลอยเข้าสู่กระเป๋าของเลเจนดารี่เมจที่อยู่ข้างเขาไปเสียส่วนใหญ่และเป็นเรื่องที่เขาเองก็มักจะไม่เข้าใจเช่นกันว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาส่งมอบให้กับนางเพื่อรักษาไว้ซึ่งความภักดีของเขาที่มีต่อนาง แต่นั่นมันทำให้ความมั่งคั่งของเขาขัดแย้งกับสถานะปัจจุบันของเขาเสียเหลือเกิน
อย่างไรก็ตาม มีบ่อยครั้งที่ชารอนมักจะเป็นผู้สนับสนุนเขา ทั้งทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับสงครามและวัตถุดิบราคาถูก โดยในบางครั้งนางถึงกับให้สมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้แก่เขาอีกด้วย ยกตัวอย่างเช่นหัวใจของเลสเซอร์เดม่อนลอร์ดที่นางเคยให้เขานำไปใช้ในพิธีสังเวยของริชาร์ดก่อนหน้านี้ซึ่งถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถตอบแทนได้ด้วยเงินหรือพลังใด ๆ แม้แต่ 3 จักรวรรดิหลักก็ยังยินดีที่จะให้นางเป็นดยุกเพื่อแลกกับหัวใจของเดม่อนชิ้นนั้น หากใช้หัวใจเดม่อนนี้ในการสังเวยเพื่อแลกเปลี่ยนกับเวลาก็อาจจะได้รับอายุขัยเพิ่มขึ้นมากประมาณ 300–500 ปี ! แน่นอนว่าสิ่งที่เหล่าจักรพรรดิต้องการมากที่สุดคือชีวิตอันเป็นนิรันดร์
ความมั่งคั่งอันมหาศาลที่กาตอนได้รับมักไหลไปสู่มือของชารอนโดยตรงโดยที่เขาเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาได้กำไรหรือขาดทุนกับการแลกเปลี่ยนเหล่านี้กันแน่ หนี้ของเขาที่มีต่อนางในอดีตยังคงพองโตขึ้นราวกับบอลลูนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง ไม่เพียงแต่เงินต้นที่เขาได้มาเท่านั้น ไหนจะยังดอกเบี้ยที่เขาต้องจ่ายชดใช้ให้กับนางอีก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจไปหลายวัน
ในเวลานี้ชารอนได้นำภาระเรื่องค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับอาหารของมังกรทิ้งไว้ให้กับเขาแล้ว แม้ว่าผู้นำของอาเครอนจะพยายามที่จะต่อสู้แต่เขาก็รู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะขัดขืน
ชารอนคำนวณตัวเลขง่าย ๆ เป็นการอธิบายในส่วนที่กาตอนเข้าใจผิด การจะจ่ายดอกเบี้ยที่เขาค้างชำระก่อนหน้านี้นั้น เขาจะต้องเลี้ยงมังกรนับสิบตัวจนกว่าพวกมันจะเติบโตเต็มวัย และคุณภาพของอาหารที่จะให้พวกมันก็ต้องเป็นอาหารที่ดีด้วย ใบหน้าของกาตอนเปลี่ยนสีทว่าโชคดีที่ลูกน้องที่มากับเขาไม่ได้มาเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้
เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง ในที่สุดคนจำนวนนับสิบก็เริ่มคุ้นชินกับแรงโน้มถ่วงที่สูงนี้และอาการวิงเวียนก็เริ่มที่จะจางหายไป
คนส่วนใหญ่กลับมาเป็นปกติได้อีกครั้งทว่าลีน่ากลับยังไม่ได้อยู่ในโหมดที่ดีเท่าไหร่นัก ดราก้อนเมจยังคงนั่งอยู่ที่พื้นพร้อมใช้มือกดไปที่หน้าอกของนางและมองไปยังเพื่อนร่วมทีมด้วยสายตาที่โกรธเคือง ในเวลานี้เมจผู้โชคร้ายติดอยู่ด้านล่างสุดและถูกทับโดยวอร์ดและเคย์ดีที่ร่างกายถูกห่อหุ้มไปด้วยเหล็กขนาดใหญ่
ทุกคนรู้ว่านี่เป็นเซมิเพลนของชารอน ดังนั้นพวกเขาจึงมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นในขณะที่พยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเอง นี่เป็นโอกาสที่หายากมากสำหรับพวกเขาที่จะได้เห็นสถานที่ที่มีการกล่าวถึงภายในตำนานเท่านั้น โดยเฉพาะการได้มาเห็นเพลนของชารอนด้วยตาของตัวเอง ทว่าทันทีที่พวกเขามองไปรอบ ๆ พวกเขากลับเห็นเป็นเพียงแค่บาร์เรียที่มีความสูงเกือบ 10 เมตร และแม้จะเงยหน้าขึ้นไปก็ยังเห็นเพียงแค่ความว่างเปล่าสีดำ ๆ ที่บางครั้งก็จะมีแสงสีต่าง ๆ ปรากฏขึ้นมาเท่านั้น
บางคนพยายามที่จะข้ามผ่านม่านแสงเหล่านั้นทว่าพวกเขาก็ถูกส่งให้กระเด็นออกไปอย่างโหดร้าย นี่เป็นดั่งบ้านของชารอนซึ่งเป็นสถานที่ที่นางย่อมมีพลังมากที่สุด ม่านแสงเหล่านั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก แม้แต่คนที่อยู่ในระดับเลเจนดารี่ก็ไม่รอดจากการถูกดีดจนกระเด็นให้ลอยออกไปได้ ซึ่งสำหรับลูกน้องของกาตอนนั้น ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาจะไม่สามารถผ่านมันไปได้
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
