Chapter 2: เรือนร่างอันแสนเย้ายวน (2) Re-edit
เฉียวโม่หยูส่งวิดีโอและภาพถ่ายของนางเอกตอนที่อยู่กับชายอื่นให้ชิงอี้เฉินโดยไม่ระบุว่าใครส่งมา เธอเล่นบทใสซื่อราวกับดอกบัวสีขาวยามอยู่ต่อหน้าเขา แต่กว่าที่พระเอกจะล่วงรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริง เฉียวโม่หยูก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น ทีละชิ้น เธอวางยาในน้ำดื่ม เพื่อหวังว่าข้าวสารจะกลายเป็นข้าวสุก
ตามสูตรนางร้ายทั่วไป แน่นอนว่าแผนของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า ไม่ว่าเธอจะยั่วยวนเขาอย่างไร เธอก็ยังไม่ได้รับความสนใจจากเขาอยู่ดี ไม่เพียงแต่นางเอกจะกลายเป็นราชินีจอแก้วแล้ว หล่อนยังเอาชนะและได้รับความรักจากพระเอกจวบจนบทสุดท้ายของเรื่อง
ส่วนเฉียวโม่หยู เพื่อนสมัยเด็ก กลับต้องพบจุดจบที่น่าอเนจอนาถ พ่อแม่บุญธรรมไม่สนใจ หนำซ้ำลูกชายของเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เพื่อที่จะจ่ายหนี้ที่กองเท่าภูเขาเลากา เธอจึงใช้เรือนร่างแลกกับหนี้สิน
สุดท้ายเธอตัดสินใจฆ่าตัวตายต่อหน้าชายที่เธอรัก โดยหวังว่าเขาจะจดจำเธอเป็นครั้งสุดท้าย
อนิจจา พระเอกไม่ได้อาลัยต่อการจากไปของเธอเลย เขาขยะแขยงเธอราวกับว่าตัวเธอนั้นน่ารังเกียจยิ่งกว่าเลือดยุง เมื่อเห็นศพของเธอ เขาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ รีบสั่งให้คนลากร่างของเธอออกไปเป็นอาหารสุนัข เพื่อไม่ให้เขาต้องรู้สึกคลื่นไส้
หลังจากอ่านจุดจบของหญิงสาวที่ใช้ชื่อแซ่เดียวกันกับเธอ เฉียวโม่หยูรู้สึกหดหู่อย่างมาก เธอจึงให้คะแนนรีวิวติดลบสองคะแนน และอีกเก้าสิบเก้าคอมเม้นต์เธอให้ศูนย์คะแนน
หลังจากได้ระบายความไม่พอใจออกไป เธอรู้สึกง่วงนอนและหลับไปในที่สุด โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะฝันว่าเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้
หลังจากครุ่นคิดสถานการณ์ของเธอในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจุดจบของเธอยังมาไม่ถึง
ถ้าอย่างนั้นไทม์ไลน์ในตอนนี้ พระเอก ชิงอี้เฉินเพิ่งค้นพบว่าเฉียวโม่หยูนั้นตกหลุกรักเขาตั้งแต่ทั้งสองคนยังเป็นเด็ก เขาแสดงออกเป็นนัยสองสามครั้งเพื่อบอกใบ้ให้เฉียวโม่หยูรับรู้ เพื่อหยุดความเพ้อฝันของเธอลงเพียงเท่านี้
แทนที่จะถอย เฉียวโม่หยูกลับเข้ามาแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพระเอก-นางเอก และแผนง่ายๆที่เธอใช้คือเปลือยกายต่อหน้าเขา โดยหวังจะล่อลวงให้เขาติดกับนั่นเอง
ถ้าเฉียวโม่หยูเดาถูก พระเอกน่าจะดื่มน้ำที่ถูกผสมยาเอาไว้แล้ว ความตั้งใจเดิมคือพาชายหนุ่มขึ้นเตียงที่โรงแรม หลังจากนั้นก็ให้กำเนิดเด็กเพื่อให้เขารับผิดชอบ
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะกำลังฝันอยู่ แต่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าผู้ชาย เธอสอดสายตามองหาเสื้อผ้าของเธอทันที
ในขณะที่กำลังมองไปรอบๆ เธอได้แต่คิดกับตัวเองว่า ถึงแม้ชิงอี้เฉินดื่มน้ำเข้าไปแล้ว เขาคงจะไม่ทำอะไรเธอหรอก ใช่ไหม? ในนิยายบอกว่าพระเอกเดินเข้าห้องน้ำไป เปิดฝักบัวให้น้ำเย็นราดรดมาที่ตัวเขาเพื่อดับอาการร้อนรุ่มให้จางหายไป แทนที่จะแตะต้องแม้เพียงนิ้วมือของเพื่อนสมัยเด็ก
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เฉียวโม่หยูก็รู้สึกโล่งใจ เพราะหากเป็นโลกความจริง ชีวิตของเธอก็ค่อนข้างจะลำบากอยู่สักหน่อย
ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ แต่ผู้คนที่อยู่รอบกายเธอค้นพบว่าเธอเป็นปลาคาร์ฟเดินได้** เพียงแค่สัมผัสมือเธอ ก็เก็บเงินที่หล่นได้แล้วสิบหยวน มีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอปัดไหล่ชายหนุ่มคนหนึ่งสองครั้ง เมื่อเขาจากไป ก็มีผู้หญิงสองคนรีบร้อนมาหาอยากจะแต่งงานกับเขา หญิงสาวทั้งสองนี้ต่างสู้รบปรบมือเพื่อแย่งชิงตำแหน่งภรรยาของเขา
**ปลาคาร์ฟเชื่อกันว่านำความโชคดีมาให้**
ดังนั้น เฉียวโม่หยูในโลกความจริงจึงเปรียบเสมือนขุมทรัพย์เดินได้ ผู้คนรอบข้างต่างทำตัวติดเธอทั้งวัน ถึงแม้จะเข้าใกล้ไม่ได้ ขอเพียงแค่สัมผัสเธอสักครั้งสองครั้งก็พอใจแล้ว
ต้องขอบคุณพี่ชายผู้แสนจะแข่งแกร่งของเธอที่คอยปกป้องเธอจากใครก็ตามที่บังอาจเอามือมาแตะตัวน้องสาวของเขา
แต่มันก็ค่อนข้างลำบาก เพราะพี่ชายเธอไม่สามารถตามเธอไปได้ทุกที่ทุกเวลาอย่างตอนที่เธอต้องเข้าห้องน้ำหญิง
เพราะเหตุผลนี้ เธอจึงต้องจัดการปัญหาอันน่าปวดหัวนี้เองอยู่บ่อยๆ ทั้งโมโหก็แล้ว แสดงอารมณ์ร้ายก็แล้ว ก็ยังมีบางคนที่เข้าใกล้ตัวเธอได้สำเร็จ
โดยไม่คาดฝัน จู่ๆเธอก็โผล่เข้ามาในความฝันที่มีใครบางคนไม่ชอบเธออย่างมาก และไม่อยากแตะต้องตัวเธอ เฉียวโม่หยูรู้สึกดีใจและมีความสุขมาก
ทันใดนั้น ชายผู้ซึ่งเกลียดเธอ อยู่ๆ ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ทำไมเธอไม่ม้วนตัวหนีออกไป!”
เฉียวโม่หยูยังคงคิดว่านี่คือความฝัน เธอจึงตอบเขากลับด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “นายคงเป็นยางสำรองของฉันมั้ง” อย่างนี้แล้วจะให้เธอม้วนตัวหนีแล้วจากไปได้ยังไงล่ะ?
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ชิงอี้เฉินก็จนคำพูดขึ้นมาทันที คิ้วเข้มของเขาขมวดลึกขึ้น
“หน้าไม่อาย!”
(ยางสำรองใช้เรียกสำหรับคู่รักชั่วคราว)
