บทที่ 7 กลิ่นของเลือดเนื้อ

“เธอ” ยังคงมีใบหน้าเฉยเมยเย็นชาตามปกติ

แม้ว่าเธอจะสวมใส่เสื้อผ้าแตกต่างจากที่เคย

เธอยังคงสวยสะดุดตาและมีสง่าราศี คืนนี้ดูเธอไม่แคร์อะไรเลย

เธอดื่มไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าราวกับคนที่ไม่กลัวเมามายไร้สติ

เย่หัวเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บาร์ และหยุดมองดูจิงหยาอยู่เงียบๆ

เขาไม่ได้เข้าไปห้ามเธอไม่ให้ดื่ม และถ้าเธอจะเมาหัวทิ่มหลังจากนี้

เขาจะเป็นคนจับเธอโยนไปข้างนอก ปล่อยให้เธอตายไปตามยถากรรม

“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหรือไง”

จิงหยากระแทกแก้วไวน์บนพื้นโต๊ะเคาน์เตอร์บาร์

เธอมอง พูดพร้อมจ้องดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา

เย่หัวตอบกลับอย่างไม่ไยดี

“ผมเคยบอกคุณไปแล้วนี่นา ผมจะไม่แตะต้องผู้หญิงคนไหนเป็นครั้งที่สอง”

“นี่คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ!”

จิงหยายกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับ ดูเหมือนคนที่กำลังปวดศีรษะรุนแรง

ตอนนี้เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งกะโหลกศีรษะ เหมือนมันกำลังจะระเบิด

ช่วงที่ผ่านมาเธอเพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆ มามากมาย ตอนนี้เธออยากตายไปเสีย

เพื่อหนีไปจากปัญหาทุกอย่าง

เย่หัวหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาตอบเธอไปว่า

“ผมคิดว่าคุณมาหาผิดคนแล้วล่ะ”

ได้ยินดังนั้น จิงหยาแทบจะคุ้มคลั่งเสียสติ เธอตะโกนใส่หน้าเขากลับไป

“ทำไมคุณมันเลือดเย็นขนาดนี้! ฉันทำอะไรผิด? คุณจะปล่อยให้ฉันต้องแต่งงานกับคนที่ฉันไม่รักได้ไง”

เย่หัวไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาได้แต่มองเธออย่างเย็นชา

เขาไม่รู้สึกเห็นใจเธอแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นเธออยู่ในอาการแบบนี้

เขาชักสงสัยตัวเองว่า เมื่อเดือนก่อน

เขาพาผู้หญิงแบบเธอขึ้นไปห้องนอนชั้นบนได้อย่างไร

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงมาตามหาคุณ! ก็เพราะสิ่งนี้ไง!”

จิงหยานำกระดาษแผ่นนึงออกมาจากกระเป๋าของเธอ และโยนมันลงบนเคาน์เตอร์บาร์

เย่หัวนิ่งเงียบ แต่เมื่อเขาอ่านสิ่งที่บันทึกในหน้ากระดาษแผ่นนั้น เย่หัวกลับตัวแข็งทื่อ

ตอนนี้ใบหน้าเขาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด

มันมีทั้งความรู้สึกประหม่า ตื้นเต้น ประหลาดใจ และรู้สึกยินดีในคราวเดียวกัน

เย่หัวกำลังรู้สึกว่าเขาคือมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

เขาจ้องไปที่หน้าท้องของจิงหยา และพึมพำเบาๆ

"เบิกเนตรแห่งความจริง!"

เขาได้กลิ่นของเลือดเนื้อข้างใน! จิงหยาไม่ได้โกหก

เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้กับเขา

เขานึกสงสัยว่ากายที่แท้จริงของเขามันเป็นเพียงโครงกระดูก

เขาจะมีลูกกับเธอได้อย่างไร

เขาไม่คิดว่ากายมนุษย์ที่เขาสร้างมันขึ้นมาใหม่ จะมีศักยภาพถึงเพียงนี้

ในอดีต เขาเคยอิจฉาพวกมนุษย์ที่สามารถมีลูกได้

เมื่อเขาฆ่าล้างมนุษย์รุ่นนึง ก็จะมีมนุษย์รุ่นใหม่ที่เกิดใหม่ตามมา

แต่ตัวเขาล่ะ! ถ้าเขามีอันเป็นไป ทุกอย่างจะจบที่เขา แต่ตอนนี้

ผู้หญิงคนนี้กำลังอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

สวรรค์เล่นตลกกับเขาชัดๆ

“ถ้าคุณไม่แคร์ เด็กคนนี้ก็จะได้เรียกคนอื่นแทนคุณว่าพ่อ หรือไม่ฉันก็จะตายไปกับเด็กคนนี้เสียดีไหม!”

จิงหยาดูควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย

คงเป็นเพราะงานแต่งงานที่ครอบครัวตระเตรียมไว้ให้เธอ

ทำให้เธอกลายเป็นหมาจนตรอกแบบนี้

จิงหยากำลังเผชิญช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอ

ทั้งปู่ ย่า พ่อ และแม่ของเธอ ต่างพากันบีบบังคับให้เธอแต่งงาน

เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะโดนกำจัดออกไปจากครอบครัว

ทำไมเธอต้องรับหน้าที่นี้ด้วย

การตอบแทนผู้ชายคนนึงที่เคยช่วยชีวิตปู่เธอไว้

ตอนนี้คนในครอบครัวของเธอทุกคนดูเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกว่าประจำเดือนมาไม่ปกติ

เธอเลยไปตรวจเช็คที่โรงพยาบาล และเธอก็พบว่าตัวเองกำลังท้อง

ตอนที่รู้เรื่องนี้ เธอคิดถึงการทำแท้งเป็นอย่างแรก แต่เธอทำมันไม่ลง

เธอจึงรีบมาที่นี่เพื่อเจอชายคนนี้ คนที่เป็นพ่อเด็กในท้อง

และเธอก็เชื่อในสัญชาตญาณที่บอกว่าผู้ชายคนนี้จะช่วยเธอได้

“คุณกล้าดียังไง!” เย่หัวตะคอกใส่หน้าจิงหยา

ทันทีที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนี้จะฆ่าเด็กในท้องไปพร้อมกับการฆ่าตัวตาย

จิงหยาถึงกับสัมผัสรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากผู้ชายคนนี้

เธอแน่ใจในทันทีว่าเย่หัวสามารถฆ่าเธอได้ทันทีในชั่ววินาทีนี้ แต่ตอนนี้

ความเศร้ากลับเอาชนะความกลัว อีกทั้งเธอยังเมาด้วยฤทธิ์ไวน์

เธอเลยไม่ได้กลัวรังสีอำมหิตของเย่หัวเลย

“ทำไมฉันจะไม่กล้า? ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันก็กล้าทำ!”

จิงหยาไม่ได้กลัวคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเลยแม้แต่น้อย

นานนับปีแล้ว เย่หัวไม่เคยโกรธเกรี้ยวใครแบบนี้มาก่อน!

ตอนนี้เขาโกรธจัด

ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ลูกของเขามาเป็นตัวประกันเพื่อขู่เขางั้นเหรอ

จิงหยาจ้องหน้าของเย่หัว เธอพูดกับเขาเหมือนคนที่เหนือกว่า

“อะไรกัน...จะฆ่าฉันงั้นเหรอ เอาสิ ฆ่าฉันเสียสิ เด็กมันจะได้ตายพร้อมฉันไปด้วย!”

เย่หัวยกมือขวาขึ้นมาแตะหน้าผาก พร้อมระเบิดหัวเราะออกมา

เขาหัวเราะเหมือนกับคนเสียสติ ส่วนจิงหยาก็หัวเราะสวนกลับ

คนทั้งคู่เหมือนคนบ้าสองคนที่กำลังแข่งกันหัวเราะให้ดังที่สุด

สักพัก เย่หัวก็หยุดหัวเราะ เขามีท่าทีสงบลงและบอกจิงหยาว่า

“ผมจะช่วยคุณ แต่คุณต้องเก็บเด็กคนนี้ไว้”

“ฉันจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่ระหว่างนี้ ฉันขอให้คุณช่วยทำตาที่ฉันบอก

ช่วยฉันให้พ้นจากไอ้การแต่งงานบ้าๆ นี่” ตอนนี้จิงหยาเองก็สงบลงเช่นกัน

เธอสามารถให้กำเนิดเด็กคนนี้ได้แน่นอน

ขอแค่ไม่ต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น

"ตกลงตามนี้” เย่หัวตอบโดยไม่ลังเล

ตราบใดที่ผู้หญิงคนนี้สามารถให้กำเนิดลูกแก่เขาได้

เขาจะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ แม้แต่ทำลายล้างโลกให้แตกเป็นเสี่ยงๆ

เขาก็จะทำ

"ตามนั้น!" จิงหยาหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

ดูเหมือนความเศร้ามันกำลังถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำตาของเธอ

จิงหยารู้สึกว่าเธอต้องระบายความทุกข์ของเธอออกมาให้หมด

เธอฟุบหน้าลงบนเคาน์เตอร์และร้องไห้เสียงดัง สะอึกสะอื้นไม่หยุด

เย่หัวมองดูหญิงสาว เขาไม่เข้าไปปลอบเธอแม้แต่น้อย

ตอนนี้ในสมองของเขาหมกมุ่นอยู่กับ “เด็ก” ที่อยู่ในท้องเธอเท่านั้น

ตอนนี้จิงหยาเงียบลง ดูเหมือนว่าเธอหยุดร้องไห้และผล็อยหลับไปแล้ว

ใบหน้างดงามของเธอยังคงเปื้อนคราบน้ำตาดูน่าสงสารมาก

“ยินดีด้วยครับบอส ที่บอสกำลังจะมีทายาท”

เว่ยฉางพูดพร้อมคุกเข่าลงไปข้างนึง

ใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความสุข

เขาแสดงความยินดีกับเจ้านายด้วยความจริงใจอย่างแท้จริง

แม้แต่หลี่กู้ที่หมอบอยู่กับพื้นก็เห่าหอนแสดงความยินดีไม่หยุด

เย่หัวสูดลมหายใจลึกเข้าไป และสั่งลูกน้องเขาว่า

“นายทั้งคู่ ลุกขึ้นมาได้ละ ต่อไปนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผู้หญิงคนนี้

เธอคือคนสำคัญที่ต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

เด็กในท้องจะต้องคลอดออกมาดูโลกอย่างปลอดภัย”

“ผมจะทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดครับ” เว่ยฉางรับคำ

ฝ่ายหลี่กู้ก็เห่าสามทีเป็นการตอบรับ

เย่หัวหันกลับไปมองจิงหยาผู้ฟุบหลับคาเคาน์เตอร์บาร์

เขาชูมือขึ้นมาข้างหนึ่ง แล้วทำท่าโบกมือประหนึ่งว่ากำลังโบกใบพัด

ร่างของจิงหยาค่อยๆ ลอยตัวขึ้นในอากาศตามแรงโบก แล้วค่อยๆ

ลอยตามเย่หัวที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบนของบาร์

เมื่อมาถึงห้องนอน ร่างของจิงหยาค่อยๆ ลอยมาที่เตียง เย่หัวค่อยๆ

อุ้มเธอนอนบนเตียงอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเขาก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาอยู่เหนือตัวของจิงหยา

พร้อมพึมพำว่า “การรักษาขั้นสูง!”

ละอองแสงสีทองโปรยปรายลงบนร่างของจิงหยา

ผิวหนังของหญิงสาวค่อยเปล่งปลั่งเป็นประกาย ผิวของเธอดูสภาพดีขึ้น

มีน้ำมีนวล และขาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอดูมีออร่าอาบไปทั่วทั้งร่าง

มีราศีเปล่งออกมายิ่งกว่านางฟ้าตกสวรรค์เสียอีก

เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการรักษา เย่หัวทรุดตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง

และจ้องมองดูร่างของจิงหยาที่กำลังหลับอยู่

เขารู้สึกว่ากำลังได้ยินเสียงเด็กตัวเล็กๆ กำลังวิ่งเล่นไปรอบๆ ห้อง

นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่าความสุขสินะ ช่างน่าสนใจจริงๆ เย่หัวคิด

จวนเวลาใกล้เช้า เย่หัวยังนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม เขาดูสงบนิ่ง

ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนตอนแรก เขาไม่ได้หลับเลยสักนิด

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ท้องของจิงหยาตลอดเวลา

จังหวะนั้น จิงหยาพลิกตัวและครางออกมาเบาๆ

เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เธอเห็นเพดานที่คุ้นเคย

และเริ่มหวนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เธอจำได้ว่าเธอเมา

เธอเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวออก เธอยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิม ทุกอย่างดูเรียบร้อยดี

ไม่มีอะไรผิดปกติ เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แต่เมื่อเธอหันไปเห็นเย่หัวที่นั่งจ้องเธออยู่ เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอีกรอบ

แววตาของเธอค่อยๆ เยือกเย็นลง เธอถามเย่หัวว่า

“ฉันมานอนบนเตียงนี้ได้ไง”

“ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนซ้ำเป็นครั้งที่สอง

ถ้าคุณไม่มีเด็กในท้อง ผมคงโยนคุณออกไปนอกบาร์แล้วล่ะเมื่อคืน

คุณน่าจะดีใจนะที่คุณมีลูกผมอยู่ในท้อง” เย่หัวพูดตอบอย่างไร้เยื่อใย

ดูเหมือนว่า “ความสดใหม่” ระหว่างเขาและเธอ มันหมดอายุลงแล้ว