บทที่ 241 - สิ่งที่เกิดซ้ำสองจะ... (1) [01-09-2020]
บทที่ 241 - สิ่งที่เกิดซ้ำสองจะ... (1)
”
หลินได้เดินทางไปสร้างรางวัลให้กับเราในทันทีนับจากนั้น เนื่องจากว่าอุปกรณ์เสริมของเขาไม่สามารถจะสร้างขึ้นได้ภายในวันสองวัน ดังนั้นเดซี่กับฉันก็จะต้องยอมแพ้ที่จะได้มันมาใช้ในทันที
สำหรับเรื่องนี้แม้ว่าซิปัวจะทำเรื่องเลวร้ายอย่างมากในการหนีออกจากดันเจี้ยนและไปให้ความร่วมมือกับศัตรูของโลก แต่ว่าเมื่อพิจารณาโดยคำนึงถึงสถานการณ์ เธอก็จะได้รับการลงโทษจองจำเพียงแค่ 500 ปีเท่านั้น ในตอนที่เธอได้ยินเรื่องการลงโทษ เธอได้มองมาที่ฉันด้วยสายตาอ้อนวอน แต่ว่าฉันก็ทำเพียงแค่ไม่สนใจมัน มันดูเหมือนว่าการลงโทษนี้จะได้ผล
"กลับกันเถอะเดซี่"
"อื้อ..."
พวกเราได้ออกมาจากสวนแฟรี่และกลับไปที่บ้านกิลด์ สมาชิกกิลด์ที่รอเรากลับมาได้รู้สึกโลกใจขึ้นเมื่อเห็นดันเจี้ยนกลับมาทำงานอีกครั้งและได้ถามเราถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ยังไงก็ตามเนื่องจากว่ามันเลวร้ายเกินไปที่จะบอกกับพวกเรา ฉันจึงได้ตอบออกไปแบบเลี่ยงๆ ไม่ว่ายังไงการไม่รู้ความจริงเรื่องนี้มันก็ไม่ได้ทำร้ายพวกเขา
"ฟู่ ในที่สุดมันก็เจอแล้ว... เธอมีแผนจะทำอะไรต่อไหมเดซี่"
"ฉันจะไปนอน"
เดซี่ได้หาวออกมา ในตอนที่เธอพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็ยังไม่ได้หลับเหมือนกัน เพียงแค่ฉันกำลังคิดจะไปนอนเหมือนกัน เดซี่ก็ได้หยิบผ้าห่มกลางห้องและโยนเสื้อคลุมออกไป จากนั้นจู่ๆเธอก็ถามกับฉัน
"นอนด้วยกันไหม"
"ไม่ แล้วก็ถ้าเธออยากจะถอดเสื้ออะไรอีกก็ไปทำในห้องของเธอ"
"นายก็อยากจะนอน..."
"แต่ไม่ได้อยากนอนกับเธอ"
"....นายจะไปนอนกับราชินีเอลฟ์หรอ"
"อย่าพูดแบบนั้นถึงแม้จะแค่ล้อเล่นก็เถอะ เธอรู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหนกัน ฉันจะไปนอนคนเดียว ค น เ ดี ย ว"
แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะกินเวลาเพียงแค่วันเดียวแต่ฉันก็เหนื่อยเอามากๆ นอกเหนือไปจากความจริงที่ว่ากิลด์รีไวเวิร์ลได้เลื่อนมาเป็นกิลด์ระดับ A แล้วก็ไม่ได้มีอะไรเปลื่ยนแปลงไปจากวันก่อนเลย โลกก็ยังคงสงบสุขและไม่มีราชาที่เหลือทั้งสี่หรือเผ่าปีศาจปรากฏตัวเลย
เนื่องจากว่าฉันไม่ต้องการจะกลับไปสู้ในดันเจี้ยนแล้ว ฉันจึงได้ตัดสินใจที่จะไปนอนในทันที
ฉันได้ใช้พลังของโอเวอร์ลอร์ดและพลังของเฮอร์มีส... มันดูเหมือนว่าร่างกายขจองฉันมันกำลังจะต้องการการพักผ่อนหลังจากที่ถูกใชงานมาอย่างหนัก ฉันได้เข้าไปในห้องนอนของฉันในบ้านกิลด์และล้มตัวลงบนเดียวเหมือนกับคนพึ่งจะวิ่งมาราธอนเสร็จมา จากนั้นฉันก็หลับไป ฉันรู้สึกอบอุ่น
ในตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาไอน่าได้หลับอยู่ข้างๆฉัน
"...เอ๊ะ"
ในตอนที่ฉันลุกขึ้นมาไอน่าได้พึมพัมเบาๆ ฉันได้ลูบหัวให้เธอหลับต่อไป แต่ว่าทำไมไอน่ามานอนห้องฉันล่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องคิดมากนักเพราะว่าฉันสามารถจะเห็นประตูที่ฉันปิดเอาไว้เปิดกว้างขึ้นมา
"ขอบคุณพระเจ้าที่เป็นไอน่า...."
ฉันได้พึมพัมออกมาอย่างสั่นๆ มันดูเหมือนว่าการบาดเจ็บทางจิตใจนี้มันจะไม่หายไปอีกซักพัก ฉันได้ลุกขึ้นจากเตียงและแต่งตัวไหม เมื่อฉันมองไปที่นาฬิกามันก็ดูเหมือนว่าฉันจะหลับไปตลอด 15 ชม. เมื่อคิดว่าปกติที่ฉันนอนเพียงแค่ 3 ชม. แล้วการนอนหลับในครั้งนี้มันนานจนน่าแปลกใจ
"อืมม ในตอนนี้ฉันคงจะต้องไปดันเจี้ยนซะแล้ว"
นั่นเป็นวิธีเดียวที่ฉันรู้ว่าจะใช้จัดการกับเวลาว่างยังไง ชีวิตต่อสู้ของฉันได้จบลงทันทีเมื่อฉันได้ออกไปจากห้อง ตอนที่ฉันได้ปิดประตูเงียบๆเพื่อให้ไอน่าได้หลับอย่างสงบ เดซี่ดก็ได้มายืนอยู่ที่ห้องโถง
"โว้ว"
เดซี่ได้จ้องมาที่ฉันตรงๆ
"นายบอกว่านายจะนอนหลับคนเดียว แต่ว่านายหลับกับผู้หญิงอีกคน"
"ไอน่าเป็นลูกสาวของฉัน"
"....คิดแค่ลูกสาวงั้นหรอ"
"แน่นอนสิ"
เนื่องจากว่าเดซี่เป็นคนพูดมันทำให้ฉันอดที่จะกังวลเล็กน้อยไม่ได้... ไม่สิ เธอก็แค่พยายามจะแกล้งฉัน ราวกับว่ามันจะเป็นการพิสูจน์มุมปากของเดซี่ได้ยกขึ้น
"ล้อเล่นนะ"
"ถ้าเป็นไปได้อย่าล้อเล่นแบบนี้สิหัวใจฉันจะวายตาย"
"มันมีบางอย่างที่ฉันอยากจะพูด"
ฉันได้สังเกตุเห็นว่าเดซี่ได้อยู่ในชุดต่อสู้ที่เธอได้ถอดทิ้งไว้ในตอนไปนอน ในตอนที่เธอไม่ได้ออกไปต่อสู้เธอก็มักจะใส่ชุดหลวมๆสบายๆ
"นายรักษาสัญญาของนายเร็วมากๆ ดังนั้นนับจากนี้ไปฉันจะสู้เพื่อคังชิน ฉันจะต้องชดใช้บุญคุณนี้"
"นี้มัน...? เธอทำได้ดีมากที่สุดแล้วนับตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในกิลด์ฉัน เหมือนอย่างที่เธอทำในฟิลิปปินส์ไง"
ยังไงก็ตามเดซี่ได้ส่ายหัวและพูดออกมา
"สิ่งที่คังชินกำลังจะทำ ฉันก็อยากจะทำเหมือนกัน"
"...หืม"
"คังชินมีแผนที่จะทำอะไร ฉันก็จะทำเหมือนกัน"
"อ่า"
ฉันแทบไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะพูด เธอได้มองมาและอ่านแผนที่ฉันวางไว้
"เป้าหมายของนาย ฉันชอบมัน ดังนั้นไปทำมันด้วยกันเถอะ"
"ฉันคนเดียวก็ไหวนะ... แต่ว่ามันจะต้องใช้เวลานาน"
"อื้อไปทำมันด้วยกัน"
อย่างที่เธอรู้ แรงจูงใจมันก็ไม่ได้บริสุทธิ์นะ..."
ฉันได้เกาหัวของฉันและเดซี่ก็ตอบกลับมาอย่างงุนงง
"แรงจูงใจมันไม่สำคัญ ไปทำมันด้วยกัน"
"ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆเลย... แต่ว่าสำหรับตอนนี้ เรามาตั้งสมาธิกับเรื่องบนโลกกันเถอะ เรามีเวลามากพอที่จะคุยเรื่องแบบนี้"
"อื้อ ฉันก็เพียงแค่อย่างจะบอกมันเร็วๆนะ ฉันอยากจะป็นพรรคพวกคนแรกของนาย"
ด้วยแบบนี้เดซี่ได้ยิ้มออกมาเล็กๆ ดวงตาที่สวยงามของเธอก็ทำให้ฉันต้องยิ้มกลับไป ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับบางอย่างที่คาดไม่ถึง แต่ว่าเป็นเพื่อนที่น่าเชื่อถือ
"ในตอนนี้พวกเราจะไปนอนด้วยกันสินะ"
"ไม่"
"นายนอนกับลูกสาว แต่ไม่นอนกับเพื่อนหรอ"
"เธอก็แค่อยากจะแกล้งฉันจริงๆใช่ไหม"
หลังจากนั้นฉันได้ไล่เดซี่ที่เริ่มจะถอดเสื้อแล้วไปที่เตียงกลับออกไปแล้วจากนั้นฉันก็กลับไปที่บ้าน ในตอนนี้ฉันพึ่งนึกได้ว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับบอสของบียอนในชั้นที่ 20 แล้ว เนื่องจากว่ามันยังผ่านไปไม่ถึงวันนับตั้งแต่ที่ฉันใช้โอเวอร์ลอร์ด ฉันจึงลังเลนิดหน่อยที่จะไปสู้กับมัน เมื่อคิดเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่เป็นการผสมผสานระหว่างดูลาฮานและยมทูตแล้วมันทำให้ท้องฉันปั่นป่วน
นอกไปจากนี้ฉันยังตระหนักได้ว่าฉันไม่ได้เห็นหน้าครอบครัวฉันนับตั้งแต่ที่ฉันกลับมาจากทวีปไซรอนเลย แม่เพิ่งจะบ่นว่าไม่ค่อยได้เจอหน้าลูกชายของเธอเลย ดังนั้นฉันได้วางแผนที่จะใช้โอกาสนี้ไปเสนอหน้าบ่อยๆ
"อ่า ชิน...."
"รูเดีย"
คนแรกที่ฉันได้เจอหลังจากกลับมาที่บ้านคือรูเดีย ภาพของเธอที่ใส่ชุดคลุมนักบวชสีขาวกำลังดูดฝุ่นอยู่มันดูน่าตลกเล็กน้อย ความจริงที่ว่าเธอได้เคยชินกับมันก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้า
"ฉันคิดว่าชินจะกลับมาบ้านในทันที ชินไปอยู่ที่ดันเจี้ยนมาจนถึงตอนนี้หรอ"
"ไม่นะ ฉันเพิ่งไปพักในบ้านกิลด์มานะ"
"จริงๆ เลยฉันกังวลแทบตาย..."
"ขอโทษนะ"
ฉันไม่ได้พยายามจะแก้ตัวใดๆ รูเดียได้ส่งเสียงหึออกมากับคำขอโทษตรงๆของฉันและเดินกลับไปดูดฝุ่นที่พื้นเธอได้ขยับเครื่องดูดฝุ่นไปมาด้วยความสามารถที่เทียบได้กับแม่ เธอได้พึมพัมออกมาเบาๆจนแทบจะผ่านเสียงเครื่องดูดฝุ่นมาไม่ได้
"มันไม่เป็นไรหรอกตราบใดที่นายปลอดภัย..."
"ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ"
"นั่นก็คือทั้งหมดที่ฉันทำให้เสมอนั่นแหละ"
เสียงของเธอปนมาด้วยการตัดพ้อตัวเอง
"นับตั้งแต่ที่ฉันได้พบนาย มันไม่มีวันใดเลยที่ฉันไม่คิดเกี่ยวกับนาย นายนี่น่ารำคาฯจริงๆ"
"เธอก็น่ารำคาญเหมือนกันนะในตอนที่พวกเราเจอกันครั้ง..."
ฉันได้รีบหลบเครื่องดูดฝุ่นที่เหวี่ยงมาที่หน้าฉันทันที รูเดียได้จ้องหน้าฉันและพูดออกมา
"การที่นายมาว่าร้ายคนอื่นมันก็น่ารำคาญเหมือนกัน"
"ฉันก็แค่พูดความจริงนะ... ไม่ ฉันขอโทษ"
รูเดียได้เตรียมที่จะโจมตีครั้งที่สองำให้ฉันต้องรีบขอโทษเธอไป จากนั้นเธอก็ขำออกมาและกลับไปดูดฝุ่น เธอดูเหมือนจะสบายใจขึ้นแล้วและเธอก็ดูจะพูดมากขึ้นอีกด้วย
"ฉันพึ่งคิดเรื่องนั้นเมื่อเร็วๆนี้... ฉันรู้สึกสงบขึ้นแล้วในตอนนี้และฉันก็รู้สึกสบายใจที่ได้มองย้อนกลับไปแล้ว"
"ดีแล้ว"
ในตอนแรกเธอเกาะติดฉันโดยไม่ทำอะไรเลย แต่ว่าในตอนนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอหลายวัน เธอก็ไม่ได้ไล่หาฉันและปืนดันเจี้ยนไปกับชูน่าทุกๆวัน นี้เป็นการปรับตัวอย่างแท้จริง มันเป็นเวลานับเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่เธอแอบคลานไปที่เตียงของฉัน
"เหมือนกับในตอนที่ฉันเจอนายในตอนแรก ในตอนที่เรามารวมตัวกันใหม่... หรือในตอนที่นายฆ่าชินะ"
"....รูเดีย"
มันเป็นเรื่องยากสำหรับรูเดียที่จะพูดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเครื่องดูดฝุ่นก็ถูกปิดไปแล้ว
"มันคงจะเป็นเพราะฉันถูกอารมณ์จำนวนมากครอบงำมากเกินไป ฉันไม่รู้ว่าอารมณ์ที่ฉันรู้สึกมันเป็นยังไง แต่ในตอนนี้ฉันคิดว่าฉันจะต้องพยายามที่จะแก้แค้น... แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่"
"มันไม่ใช่หรอ"
"...ฉันได้ลองจินตนาการมันกลับกัน สิ่งที่ฉันจินตนาการก็ถือถ้าหากคนที่ตายไม่ใช่ชินะแต่เป็นนาย ถ้างั้นคำตอบมันก็ง่ายมาก"
รูเดียได้เอาเครื่องดูดฝุ่นไปเก็บที่เดิม ดูเหมือนว่าเราจะเป็นคนที่อยู่ในบ้านนี้มันจึงเงียบมากๆ
"จากนั้นฉันกลับไปทำตัวยังไง... ฉันคงจะต้องหมดหวังที่จะหลีกหนีจากมันแน่ๆ"
ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเข้าใจเธอ เมื่อได้เห็นความเศร้าที่เธอแสดงออกมามันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้
"ฉันรู้สึกโล่งใจนะที่นายไม่ได้ตาย แม้ว่าจะเป็นน้องสาวฉันที่ต้องตายไปก็ตาม.... ฉันรู้สึกโล่งใจที่ชินะเป็นคนที่ตายไปไม่ใช่นาย ถ้าหากว่ามันเป็นอีกแบบหนึ่ง ฉันก็จะต้องฆ่าชินะด้วยมือตัวเองไม่ว่าเธอจะเป็นสายลับของเดม่อนลอร์ดหรือไม่ก็ตามที"
"รูเดียหยุดเธอ"
"ฉันไม่สามารถจะให้อภัยตัวเองที่รู้สึกแบบนี้ได้ ฉันไม่อยากจะยอมรับมัน นั่นเป็นเหตุผลล่ะ แม้ว่าคำตอบมันจะง่ายมากๆ...."
เธอได้ถอนหายใจออกมาและพูดต่อ
"จากนั้นชินก็กลับมา....ไม่สิ บางทีอาจจะก่อนหน้านั้นอีก ฉันต้องตกหลุมรักนาย นายจะต้องมีความสำคัญกับฉันมากกว่าสิ่งอื่นใด"
"อึก..."
ในขณะที่ฉันกำลังประสบกับเหตุการณ์ทางอารมณ์ที่เกิดขึ้นแต่ว่านรี้จะต้องเป็นการสารภาพรักของรูเดียโดยไม่ต้องสงสัย ในขณะที่ฉันลังเลที่จะพูดอะไรออกไป รูเดียก็ได้ยิ้มออกมาอย่างสดใส
"ฉันไม่ได้ต้องการคำตอบ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายไม่ได้รักฉัน"
"รูเดีย...."
"ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการคำตอบไง หรือว่านายต้องการจะปฏิเสธฉันแบบชัดเจนถึงจะพอใจหรือไง"
อ่า เธอคนเดียวกลับมาแล้ว เมื่อเห็นเธอขมวดคิ้วฉันได้กลืนคำพูดกลับลงไป
"ดังนั้นสัญญาเป็นโมฆะ มันเป็นเพียงแค่เพราะว่าฉันเป็นคนที่ดื้อรั้นเอง นายไม่จำเป็นจะต้องมารับผิดชอบฉันตลอดไปหรอก"
"แต่ว่า..."
"ฉันบอกว่าไม่ต้องตอบไงเจ้าออร์ค"
รูเดียได้ดีแขนของฉันและจากนั้นเธอได้จับแขนฉันอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มได้กลับมาโผล่ขึ้นบนหน้าของเธอ
"นายก็แค่อยู่กับฉันแบบที่นายอยู่ตอนนี้ ฉันจะรักนายด้วยความต้องการของฉันเองและฉันจะไล่ตามนายไปเอง"
"มันจะเจ็บปวดสำหรับเธอนะ"
"มันไม่เป็นแบบนั้นหรอกเจ้าโง่ การได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักมันเหมือนกับเป็นพร... แม้ว่าคนๆนั้นจะรักคนอื่นก็ตาม"
เธอได้ปล่อยแขนของฉันและจากนั้นก็วางมือของเธอลงบนบ่า เธอได้ตั้งหน้ามองตรงมาที่ฉันและพูดคำพูดออกมาราวกับจะจารึกคำพูดของเธอเอาไว้ในใจของฉัน
"ฉันไม่ได้มีแผนที่จะปล่อยความรักนี้ไป มันอาจจะเป็นภาระที่หนักและอึดอัดใจ แต่ว่าฉันของเพียงแค่เป็นแค่นั้น การได้รับความรักจากผู้หญิงที่ดื้อรั้นแบบฉันมันเป็นโชคร้ายของนายดังนั้น...นับจากนี้ไปดูแลฉันต่อไปด้วย"
ฉันรู้สึกว่าทุกๆสิ่งที่เธอได้บอกออกมามันเหมือนกับว่าฉันจะต้องอยู่กับเธอตลอดไป ฉันไม่มีทางที่จะหนีพ้นจากเธอได้ โรเล็ตต้าจะทำแบบนี้ได้ไหม ไม่ ฉันมั่นใจว่าโรเล็ตต้าจะทำไม่ได้ รวมไปถึงฮวาหยา เยอึน หรือคนอื่นๆก็ตามที
ในวันนี้ฉันได้รู้จักความรักของฉัน ฉันได้รับพรรคพวกที่จะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตและมันเป็นภาระความรักที่จะติดตามฉันไปชั่วชิวิตตลอดกาล
