ตอนที่ 113 จุดจบ
บูม บูม บูม!
รังสีสีขาวระเบิดในอากาศ รังสีเหล่านี้มีอุณหภูมิสูงแผดเผาราวกับว่าสามารถสลายทุกอย่างในโลกได้
ภายใต้รังสี สิ่งต่างๆมากมายจะถูกสลายจนถึงอะตอม
ปืนใหญ่อนุภาคไพโรไลซิสเป็นอาวุธขนาดใหญ่ที่ถูกห้ามใช้โดยรัฐบาลต่างๆของยุคดวงดาว
แต่เนื่องจากบริษัทยาไจแอนส่งกองทัพโคลนไปมาก กองทัพปฏิวัติดาวอังคารจึงไม่มีเหตุผลที่จะแสดงความสุภาพและนำไพ่ตายออกมา
โคลนเหล่านั้นสลายตัวเป็นอนุนภาคไปพร้อมกับอุปกรณ์ของพวกมัน กองทัพโคลนเสียหายหนัก
เนื่องจากตำแหน่งนี้อยู่ใกล้กับฐานพวกเขา กองทัพปฏิวัติดาวอังคารจึงมีคลื่นกำลังเสริมแทบไม่รู้จบ
บริษัทยาไจแอนแพ้ซ้ำแล้วซ้ำอีก และเมืองชิไทขนาดใหญ่เกือบครึ่งก็ถูกยึดโดยกองทัพปฏิวัติดาวอังคาร
สถานการณ์การต่อสู้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
แม้กระทั่งเฟิงหลินผู้รับผิดชอบสงครามภายในนี้ก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ
นับตั้งแต่เขากำจัดคนเหล่านั้นเพื่อป้องกันปัญหา เฟิงหลินก็เก็บตัวต่ำในบริษัทยามาตลอด
บูม!
ประตูห้องปฏิบัติการใต้ดินถูกเปิด
เฟิงหลินมอง และเห็นแฟรงค์มีสีหน้าหนักอึ้งเดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคน
กลุ่มคนเหล่านี้ล้วนแต่งกายเสื้อผ้าสีขาวสไตล์จีน และมีทหารโคลนยืนเรียงกันเป็นสองแถวอารักษ์ขาพวกเขา ในหมู่คนชุดขาว เฟิงหลินยังเห็นไอค์ ตอนนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แขนของไอค์ข้างหนึ่งถูกตัด เขาเหลือแค่แขนซ้ายและมีสีหน้าขาวซีด
กลุ่มคนนี้ดูเหมือนกลุ่มสุนัขขี้แพ้ ไม่เต็มไปด้วยความอวดดีเหมือนอดีตตอนทำการทดลองมนุษย์
แฟรงค์เดินมาด้านหน้าขณะเปิดเผยความจริง“ทุกคน เราแพ้แล้ว บริษัทยาเราได้เสียฐานปฏิบัติการทั้งหมด เราคือกลุ่มเดียวที่เหลือ!”
“ว่าไงนะ?มันเป็นไปได้ยังไงที่บริษัทยาเราจะแพ้?”
“เราควรทำยังไง?เราต้องหนี หากเราถูกจับโดยกองทัพปฏิวัติ เราทุกคนต้องตายแน่!”
“แต่เราอยู่ใต้ดินและเหมือนนกที่ถูกขัง ไม่มีทางที่เราจะหนีได้เลย!”
..
เสียงเตือนภัยแผดดังในห้องทดลองใต้ดิน มนุษย์ไข่เหล่านี้หวาดกลัวมากและตรรกะทั้งหมดก็ลอยออกหัว
บริษัทยาเป็นศัตรูตัวฉกาจกับกองทัพปฏิวัติดาวอังคาร หากพวกเขาตกอยู่ในเงื้อมมือของกองทัพปฏิวัติ ชะตากรรมพวกเขาย่อมเลวร้าย ก่อนหน้านี้ พวกเขาทำการทดลองมนุษย์ มนุษย์ทดลองเหล่านั้นคือนักโทษต้องประหาร แต่จริงๆแล้ว พวกเขาคือเชลยจากกองทัพปฏิวัติดาวอังคาร
ใครก็สามารถมองได้ว่ามือของบริษัทยาไจแอนท์เปื้อนไปด้วยเลือดของกองทัพปฏิวัติ ดังนั้น หากพวกเขาถูกจับ พวกเขาคงไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขาทำการทดลองมนุษย์ พวกเขาไม่รู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นโหดร้ายเลย แต่ตอนนี้ ทั้งหมดกลับหวาดกลัว
อารมณ์กลัวและตื่นตระหนกลุกลาม ตรงหน้า พวกเขาเห็นได้แค่ความมืดราวกับพวกเขากำลังเดินต่อไปบนเส้นทางนี้ พวกเขารู้สึกสิ้นหวังมาก
เฟิงหลินยืนท่ามกลางพวกเขา แต่สีหน้าเขายังไม่เปลี่ยน เขาไม่แสดงความตื่นตระหนก
ด้วยฐานการบ่มเพาะเขา ไม่มีอะไรต้องกังวล
นี่ยังเป็นประโยชน์ของการมีพลัง
เขามีความมั่นใจมากพอ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง เขาก็มีความหวังที่จะพลิกกระดาน
ในฐานะผู้บ่มเพาะดวงดาว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอ่อนแอเหมือนนักวิจัยเหล่านี้
ความคิดผุดขึ้นในหัวเขา ขณะลอบสังเกตผู้จัดการแฟรงค์
ใครจะคิดว่าบริษัทยาจะพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้!
ตอนนี้บริษัทยาถูกผลักไปขอบเหวแล้ว เมื่อพวกเขาเจอกับสถานการณ์ที่อันตรายกว่านี้ ความลับทั้งหมดของพวกเขาจะถูกเปิดเผย?
นั่นจะไม่เป็นโอกาสให้เขา?
สิ่งที่คาดไม่ถึงผุดขึ้นในหัวใจ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาด
เมื่อเจอกับความกลัวและความตื่นตระหนกของนักวิจัยรอบตัว ผู้จัดการแฟรงค์กลับดูสงบนิ่ง เขาดูมั่นใจมาก
ดวงตาเขากวาดผ่านนักวิจัยและเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟิงหลินไม่มีความตื่นตระหนกใดๆ เขาก็พยักหน้าชื่นชม“ทุกคน ไม่จำเป็นต้องตื่นตัว โชคดีที่เราบริษัทยาเรายังมียานบินส่วนตัว เราสามารถออกจากได้ทางอุโมงค์ลับใต้ภูเขาไฟที่ใหญ่สุด ภูเขาไฟโอลิมปัส!พวกคุณคือบุคลากรชั้นสูงของบริษัทเรา เราสามารถไปได้ด้วยกันได้ ตราบเท่าที่เรารอด เราจะสามารถสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่ได้!”
ประกายแสงส่องสว่าง
“ตามคาด ผู้จัดการมักมีแผนฉุกเฉินเสมอ!”
“ใช่แล้ว พวกที่ตายคือนักวิจัยชั้นต่ำที่ไม่รู้จักวิทยาศาสตร์ขั้นสูง ด้วยการรอดของเรา เราจะสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่ได้!”
“รออะไรกันอยู่ละ?กองทัพปฏิวัติกำลังโจมตีเราในไม่ช้า รีบไปกันเถอะ!”
…
ทุกคนร้อนใจ อยากออกไปทันที ไม่อยากอยู่พูดสักนิด
แต่เฟิงหลินยังเงียบ เพราะเมื่อแฟรงค์พูด คำพูดเขาไม่ได้ระบุอะไรเลยว่าทุกคนจะได้ออกไปพร้อมกัน มันย่อมมีอะไรอยู่ในคำพูดเขา
ทุกคนรู้สึกร้อนใจมาก แต่แฟรงค์กลับยืนตำแหน่งเดิมด้วยสีหน้าเย็นชา
“น่าเสียดาย กระสวยอวกาศมีขนาดเล็กและสามารถจุคนได้แค่15คน ทุกคน ผมขอโทษด้วย บริษัทยาเราไม่ต้องการพวกขยะ พวกที่มีพรสวรรค์จริงๆจึงจะออกไปพร้อมผมได้!”
“อะไรนะ?”ทุกคนตกใจ
เพียงเมื่อพวกเขากำลังมีความสุข สถานการณ์ก็แปรผัน
ยังมีนักวิจัยนับร้อยเหลืออยู่ นั่นหมายความ่วาคนกว่าครึ่งที่นี่จะไม่สามารถออกไปได้?
หากพวกเขาสามารถออกจากที่นี่ได้ มันก็หมายความว่าพวกเขาสามารถรอดชีวิตได้ แน่นอน หากพวกเขายังอยู่ มันหมายถึงความตาย
ไม่มีใครรู้ว่าใครจะอยู่หรือตาย บรรยากาศกลายเป็นเงียบสงัด
แฟรงค์ไม่สนใจ เขาเปิดใช้ไมโครชิปและแสดงรายชื่อ หลังจากนั้นก็ตะโกน“แอนดรูว์!”
“ขอบคุณมากครับ ผู้จัดการแฟรงค์ หลังออกไป ผมจะทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างบริษัทยาขึ้นใหม่!”ชายผิวขาวผมบลอนด์ฉีกยิ้ม คิดว่าเขาคือคนที่ถูกเลือกให้ออกจากที่นี่
แต่วินาทีถัดมา คำพูดของแฟรงค์ก็ทำให้หัวใจเขาหยุดเต้น
“แอนดรูว์ ความสำเร็จคุณน้อยไป คุณไม่อาจออกไปกับเราได้!”
“ผู้จัดการแฟรงค์ คุณทำอย่างนี้ไม่ได้ ผมคือคนออกแบบแผนพัฒนาหลังศึกษายาโบราณ!”แอนดรูว์ประท้วง
“แล้วมันได้ผลไหม?”แฟรงค์กล่าวเสียงเย็ฯ
แอนดรูว์เริ่มกรีดร้อง
แฟรงค์ไม่อยากได้ยินเสียงหอนเขาอีก ชี้นิ้วไปที่แอนดรูว์ และทหารโคลนสองนายก็เดินออกมาจับเขาไว้
แผงพื้นเปิดออกเงียบๆ เผยให้เห็นทางเดินโลหะที่นำตรงไปสู่แกนของดาวอังคาร ตรงนั้น ลาวากำลังปั่นป่วน หากใครตกลงไป มันคงไม่เหลือแม้แต่กระดูก
แอนดรูว์ร้องอ้อนวอน“ผมไม่อยากไปแล้ว ผมจะอยู่ที่นี่ ตกลงไหม?ปล่อยผมเถอะ!”
“ไม่”แฟรงค์กล่าว“คุณรู้ความลับมากเกินไป และเราไม่อาจยอมให้คุณตกอยู่ในมือของกองทัพปฏิวัติได้ ผมขอโทษ”
เขาส่งสัญญาณให้ทหารโคลนโยนแอนดรูว์ลงไป เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นเมื่อเขาตกไปในลาวา แต่ในไม่ช้าเสียงก็เงียบหายไป
“เลียร์!’แฟรงค์ขานชื่อต่อ ชายผิวขาวกรีดร้อง เขาหมุนตัวและอยากหนีแต่ก็ถูกจับได้ เขาเหมือนหมูที่ถูกเชือดตอนถูกโยนลงไป
“โครซอฟ!”
“จางเทียนเฟย!”
“ซาบูโระ เอ็นโมโตะ!”
…
แฟรงค์ขายชื่อต่อ เขาเหมือนเทพแห่งความตาย ประกาศโทษต่อมนุษย์ เมื่อชื่อถูกกล่าว คนๆนั้นจะถูกกำหนดให้ตาย
นักวิจัยที่เปราะบางเหล่านี้ไม่มีทางขัดขืนมนุษย์โคลนได้เลย พวกเขาเหมือนเกี๊ยวที่ถูกโยนลงซุบร้อนๆ
นักวิจัยคนอื่นยืนนิ่งอย่างขลาดกลัว พวกเขาดูเพื่อนร่วมงานตายทีละคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร หากไม่ พวกเขาอาจทำให้แฟรงค์หงุดหงิดจนขานชื่อพวกเขา
เนื่องจากบริษัทยามาถึงจุดจบแล้ว คนเหล่านี้จึงไม่มีที่ให้ไปอีก
เฟิงหลินมองดูทุกอย่างด้วยความเย็นชา ความตื่นตระหนกปรากฏบนหน้าเขา แต่จริงๆแล้วเขากำลังหัวเราะอยู่ในใจ
โคลนเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยนักวิจัย แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังตายด้วยสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา
