บทที่ 231 - ผู้พิทักษ์ (1) [10-08-2020]

บทที่ 231 - ผู้พิทักษ์ (1)

”

[น่าทึ่งมาก คุณได้เอาชนะหนึ่งในศัตรูที่มาคุกคามโลกเพียงแค่ห้าคน วิญญาณราชาลาวาได้ถูกกำจัดอย่างสมบูรณ์โดยเพลิงของพระอัคนี ด้วยสิ่งนี้ทำให้มอนสเตอรน์บุกรุกที่ใช้พลังเพลิงทั้งหมดพลังลดลง 10% นี่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่]

[คุณได้รับฉายา 'ผู้พิทักษ์' ดันเจี้ยนได้พึงพอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างมากและได้ตัดสินใจที่จะเพิ่มการสนับสนุนผู้พิทักษ์ของโลก ในตอนที่ต่อสู้บนโลกพลังของคุณจะเพิ่ม 10% และคุณก็จะได้รับรางวัลจากการจู่โจมเพิ่มมากยิ่งขึ้น]

[คุณได้รับโบนัสสเตตัส 30 แต้มและโบนัสทักษะ 10 แต้มเป็นรางวัล]

[รางวัลจะถูกแบ่งตามระดับผลงาน]

[คุณคังชินได้มีผลงานสูงที่สุด เลือกรางวัลของคุณ]

[1.ไข่ราชาลาวา (ตำนาน)

2.ดวงตามารมังกรเพลิง (ตำนาน)

3.แส้มังกรเพลิงอมตะ (ตำนาน)

4.สายทางมังกรเพลิง (ตำนาน) [ชื่อนี้ยังไม่แน่นอนอาจจะมีการเปลื่ยนแปลงนะครับ]

5.แหวนป้องกัน (ตำนาน)]

ในตอนที่ฉันได้ยินเสียงนี้ร่างกายของฉันก็ง่อยกินไปแล้ว ฉันไม่อยากที่จะขยับแม้แต่นิ้วของฉันเลย ตามจริงแล้วฉันแทบจะไม่มีแรงในการทำแบบนั้นเลย จากนั้นเองล็อทเต้ก็วางฉันลงกับพื้นและฮวาหยาได้บินมานาฉัน

"ชิน"

"ใช่ ใช่ ฉัน---"

[อว๊ากกกก แม่มด เธอกำลังทำอะไร]

ฉันได้ถูกโจมตีโดยที่ฉันไม่มีแรงจะไปสู้อะไรเลย แม้ว่าฉันจะต้องการพูดอะไรกลับไปบ้างแต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะปากของเธอได้ปิดปากของฉันอย่างสมบูรณ์ ฉันทำได้เมียงแต่ต้านมันด้วยการสวดบนภายในใจ

ฮวาหยาได้ปล่อยฉันให้เป็นอิสระหลังจากผ่านไป 30 วินาที หลังจากนั้นฉันก็รวบรวมแรงเดินถอยกลับไปและชี้ไปที่ปากของฉันพร้อมตะโกนออกมา แต่เพราะความตกใจอย่างมากทำให้ขาฉันสั่น

"%!#$*$ (เธอทำอะไร)!?"

"ฉันมีความสุขมากเกินไป.... ขอโทษแต่ฉันมีความสุขกับมัน"

"ละ ลิ้นของฉันพัน"

ฉันได้ถอยหลังกลับไปอย่างงุนงด้วยใบหน้าแดงซ่าน จากนั้นฉันได้ชนกับใครสักคนและเมื่อฉันหันไปก็เจอกับดูก้า

"ที่รักอย่างจะทำแบบนั้นอีกครั้งกับฉันหรอ"

"ว๊ากกกกก"

ฉันได้กระโดดถอยทันที ดูก้าที่กำลังเม้มริมฝีปากได้เดินเข้ามาหาฉัน จากนั้นเธอก็ถูกดลงโทษด้วยแส้ของเฮคาที ทั้งเดซี่และอาจารย์ของเธอน่าเชื่อถือมาก

"อย่าได้ส่งแผนแย่งผู้ชายของผู้หญิงคนอื่นหรอ"

"ฉันจะสนุกมั้งไม่ได้หรอ โอ๊ย"

"อืมม อย่างที่คิดเลย การที่ฉันเป็นเพื่อนกับเดซี่มันเยี่ยมมา แม้กระทั่ง....เทพที่ถูกเรียกออกมาด้วยการประจักษ์แห่งไดฟิคก็ยังมีประโยชน์มาก"

ฮวาหยาที่อยู่ถัดไปจากฉันได้หยักหน้าอย่างพอใจ ฉันหวังว่าเธอก็น่าจะรู้ตัวว่าเธอก็น่ากลัวเหมือนกับดูก้า

จากนั้นล็อทเต้ก็ได้บินมาข้างๆเพื่อคุ้มกันฉันโดยที่ไม่พูดอะไรอีก ล็อทเต้เป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจฉัน แน่นอนฉันก็อยากจะเชื่อว่าเธอเพียงแค่ต้องการป้องกันฉันโดยไม่มีอะไรซ้อนเร้นไว้เหมือนกัน

"ยังไงก็เถอะ เธอฆ่ามันได้ยังไง ไม่สิ มันยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง"

"มันดูเหมือนว่าจะมีเวทย์พิเศษที่แยกร่างกายกับวิญญาณนะ ถ้าหากฉันไม่ใช่พลังของพระอัคนีฉันก็ทำมันไม่สำเร็จ"

"อ่า เพื่อที่จะเอาวิญญาณออกมาจากร่างก่อนจะต้องสร้างความเสียหายอย่างหนักสินะ"

"ใช่แล้วและในตอนที่มันได้ฟื้นฟูร่างกายเพื่อกลับมาในร่างหลัก ก่อนที่มันจะได้ทำแบบนั้น ฉันเลยเผาวิญญาณมันด้วยพลังของพระอัคนี"

ให้ตายสิไอเวรนั่นมันเลวร้ายแม้แต่ในตอนจะตายอีกเนี้ยนะ.... มันโกงยิ่งกว่าฉันอีกนะ เดี๋ยวก่อนสิเหมือนกับฉันกำลังหลอกด่าตัวเองเลย

"ขอบคุณนะฮวาหยาที่ช่วยเราไว้"

"ไม่มีปัญหาหรอกเพราะฉันได้รางวัลมาแล้ว... แต่ถ้านายคิดว่ามันไม่พอ ก็ให้ฉันอีกได้นะ"

"ไม่ล่ะ... ขอบคุณ"

เธอคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ถ้าหากว่าฉันเผลอลดการระวังตัวลงฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจะต้องพลาดท่าแน่ๆ ยิ่งการแสดงออกที่ดูจะตรงไปตรงมายิ่งทำให้ฉันต้องระวังมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นฉันสะดุ้ง เธอได้ยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

"ชิน นาย...."

"ตอนนี้มาจะการสร้างอันเดทดีกว่า"

ดูเหมือนว่าฮวาหยาจะพูดอะไรบางอย่างที่สำคัญออกมา แต่เดซี่หรือไม่ก็เฮคาทีได้ขัดจังหวะเธอเอาไว้ทำให้ฮวาหยาจ้องไปที่เฮคาที

"ทำไมเธอไม่ให้ความร่วมมือกับฉันหน่อยล่ะ"

"ฉันไม่รู้นะว่าเธอกำลังจะพูดถึงอะไรนะเจ้าหนู แต่ว่าเจ้าหนูนั่นไม่ใช่ผู้ชายของเธอและฉันก็จะไม่ปล่อยให้เดซี่ที่น่าสงสารของฉันต้องอยู่คนเดียวไปตลอดการ เธอยังเด็กอยู่ ดังนั้นเธอควรจะยอมแพ้และไปหาผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนอื่นนะ"

"เธอ"

หลังจากที่เฮคาทีได้ขัดขวางอารมณ์ของฮวาหยาแล้วเธอได้เดินไปที่ปากปล่องภูเขาไฟพร้อมผิวปากออกมา ในตอนนั้นเองไอน่าก็วิ่งมาหาฉัน

"พ่อ"

"ไอน่า หนูกลัวหรอ"

"อื้อ"

ดวงตาของไอน่าได้เต็มไปด้วยน้ำตา ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าฉันตายไปแล้วจริงๆ ในตอนที่ฉันมองไปหาฮวาหยา ฮวาหยาก็ได้ห่อไหล่ลงและพูดออกแบบไม่มีเสียง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอต้องการจะให้ฉันพูดอะไร

"อ่า ฉันจะพยายาม...."

"ขอบคุณนะคะแม่ที่ปกป้องพ่อ"

"ถ้าแม่ไม่ปกป้องพ่อ แล้วใครจะมาทำล่ะ ไอน่าควรจะหยุดร้องได้แล้วนะ"

"อื้อ ต่อไปหนูจะแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้และปกป้องแม่กับพ่อให้ได้"

"พ่อก็จะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องไอน่าเหมือนกัน"

"อื้อ"

ด้วยอ้อมกอดของไอน่าทำให้หัวใจของฉันรู้สึกผ่อนคลายจากอันตรายที่เกิดจากฮวาหยาและดูก้า ในที่สุดฉันก็ผ่อนคลาย ฉันได้ลูบหัวไอน่าเบาๆและคิดขึ้น

แม้ว่าความรู้สึกด้านความรักมันจะทำให้ฉันอบอุ่นหัวใจ แต่ว่าพวกมันก็ยังทำให้ฉันสับสนและไม่มีสมาธิ ในทางกลับกันเมื่อฉันอยู่กับยุยหรือไอน่า ฉันก็จะสามารถรู้สึกผ่อนคลบายและได้เติมเต็มความรู้สึกที่อยากจะปกป้องพวกเธอเอาไว้ อย่างที่ฉันคิดเลยสำหรับฉันในตอนนี้ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญกว่าความรัก

...แม้ว่ามันจะไม่ดี แต่ฉันได้ตัดสินใจที่จะไม่สนมัน

"ว้าว แม้ว่าจิตวิญญาณของมันจะหายไปแล้ว แต่ว่าพลังการฟื้นฟูของมันก็ยังทรงพลัง"

เฮคาทีได้ยกย่องออกมาโดยไม่สนอะไร ในตอนที่ฉันได้เข้าไปใกล้ศพของราชาลาวาที่ตกลงไปในลาวาหัวของมันก็ได้ถูกฟื้นฟูกลับมาหลายส่วนแล้ว แม้ว่าจะไม่มีวิญญาณแต่ร่างกายของมันก็ยังทรงพลังอย่างน่ากลัว แม้ว่ามานาจำนวนมากจะถูกใช้และขโมญออกไปแล้วแต่ว่าก็ยังมีมานาเหลืออยู่ในร่างของมันอีกมาก แม้กระทั่งมันยังสามารถดูดมานาได้จากหลุมลาวาอีกด้วย

"ถ้าเราไม่รีบจัดการกำลัง มันก็ยังจะกลายมาเป็นอันเดทที่ควบคุมไม่ได้อีกด้วย หุหุนี้มันเป็นเรื่องที่เยี่ยมมากที่เดซี่เรียกฉันมา"

"ด้วยพลังของเดซี่มันเป็นไปไม่ได้หรอ"

"ไม่หรอกเจ้าหนู เพียงแค่ว่ามันมีเวลาไม่พอ"

"นั่นมันก็เหมือนกันแหละ เฮคาทีเร็วเข้าสึก จากนั้นพวกเราจะได้ไปเล่นกันสักที่ มันก็นานมาแล้วนะ"

"อะไร เธอยังต้องการจะมีความสุขกับผู้หญิงเพราะเธอไม่สามารถหาผู้ชายได้หรอ สำนึกตัวได้แล้วนะ ให้เจ้าของร่างกลับมาและกลับไปซะ"

"ชิ"

ดูก้าได้ส่งเสียงออกมาและยอมแพ้เฮคาที ฉันรู้สึกเหมือนกับจะได้รู้สึกถึงความลึกซึ้งของโลกเทพ แต่ว่าฉันพยายามที่จะไม่สนใจและมองไปที่เฮคาทีที่เปลื่ยนราชาลาวาให้เป็นอันเดท

"อูววว เจ้านี่ทรงพลังจริงๆ ถ้าเอามันออกมาคงไม่สามารถใช้อันเดทตัวอื่นๆได้"

แสงได้ส่องออกมาจากมือของเฮคาที เมื่ออันเดททั้งหมดได้กลับเข้าไปในช่องเก็บของของเธอ เธอได้เริ่มกระบวนการเปลื่ยนราชาลาวาเป็นอันเดททันที

มานาทั้งหมดของเธอได้ถูกดูดเข้าไปในราชาลาวาและร่างกายของราชาลาวาที่หลับไหลในปล่องภูเขาไฟได้เริ่มส่งแสงสีแดงดำที่เป็นสัญญาณของกลายเปลื่ยนเป็นอันเดทออกมาอย่างช้าๆ

เพื่อหากมีอะไรเกิดขึ้นฉันได้เตรียมที่จะเรียกเพรูต้าออกมา ยังไงก็ตามฉันก็ยังเชื่อมั่นว่าเธอจะต้องทำสำเร็จโดยไม่มีปัญหาใดๆ ฉันได้มองไปที่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของฉันอีกอย่างหนึ่ง แน่นอนมันคือลิสต์รางวัล

"ฮวาหยาเป็นคนฆ่ามันแต่ว่าฉันเป็นอันดับ หือ"

"ถ้าไม่มีนายเราก็คงไม่ชนะ"

"เราจะไม่ชนะหากขาดคนใดคนหนึ่งไปโดยเฉพาะเธอฮวาหยา...."

"ก็ใช่แหละ แต่่ไม่ว่ายังไงก็ตามายก็เป็นคนที่สร้างความเสียหายมากที่สุดและผลักดันให้มันอยู่ในสถานะเจียนตาย ทั้งหมดที่ฉันทำก็คือโจมตีตอนจบเท่านั้น รีบๆเลือกรางวัลของนายไปได้แล้ว"

"อ่า"

ความจริงแล้วมันมีสิ่งเดียวที่ฉันจะเลือก ไข่ราชาลาว มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากจะเอาไปมอบให้กับยุย แม้ว่าฉันจะกังวลเล็กน้อยว่ามันจะผูกมัดกับฉัน แต่โชคดีที่มันไม่ใช่แบบนั้น หลังจากได้เก็บไข่ลงไปในช่องเก็บของฉันก็ได้ถอนหายใจออกมา

"เท่านี้เป้าหมายแต่เดิมของฉันก็สำเร็จแล้ว"

"ไม่ใช่ว่านายควรฝึกมันด้วยตัวเองหรอกหรอ ฉันรู้ว่านายห่วงยุย แต่ว่า...."

หลังจากได้เห็นฉันเลือกไข่มา ฮวาหยาก็ตั้งคำถามที่ฉันเข้าใจได้ขึ้นมา

"ฉันไม่สามารถจะฝึกมอนสเตอร์ตัวที่สี่ได้ ถ้าหากฉันใช้แต้มทักษะไป ฉันจะต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ ทีสำคัญกว่านั้นฉันไม่มีทักษะที่เกี่ยวกับการฝึกมอนสเตอร์เลย ดังนั้นแทนที่จะเก็บไข่ไว้เอง มันจะดูกว่าถ้าหากว่าฉันเอาไข่ไปฝากไว้กับคนที่สามารถจะฝึกมันจนโตมาแข็งแกร่งได้ ยุยเป็นคนที่มีคลาสหลักเป็นผู้ฝีกมอนสเตอร์ ดังนั้นเธอจึงสามารถจะช่วยให้มอนสเตอร์ที่เธอฝึกแข็งแกร่งขึ้นได้ ถ้าหากว่ายุยได้ซับพอตมันตั้งแต่ยังเด็ก มันจะต้องพัฒนาอย่างก้าวกระโดดแน่นอน"

"ถ้านายพูดแบบนั้นล่ะก็นะ....โอ้นี้มันจะต้องเป็นลูกแก้ว"

ตามที่คิดเอาไว้ฮวาหยาได้เลือกรางวัลชิ้นที่สอง สิ่งที่เธอเลือกมาก็คือดวงตาราชาลาวาซึ่งเป็นของที่ฉันก็ยังอยากจะได้ เธอได้กระโดดอย่างมีความสุขพร้อมบอกว่าเธอได้เจอสิ่งที่จะมาแทนลูกแก้วที่เธอพึ่งเสียไปแล้ว แต่ฮวาหยาได้ร้องออกมาในทันที

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"ฮวาหยา เธอเป็นอะไรมากไหม"

ฮวาหยาได้คุกเข่าลงและปิดหน้า ฉันได้รีบก้มลงไปถามเธอทันทีเพื่อให้แน่ใจ

"มันไม่ใช่ลูกแก้ว แต่เป็นดวงตามาร"

"อึก ใช่แล้ว.... ตาฉัน.... มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าตาฉันเป็นแบบสัตว์เลื้อยคลานน"

"เงยหน้าขึ้นมา มันจะไม่เป็ฯอะไร"

"ไม่ มันรู้สึกแปลกๆ ฉันจะทำยังไงดี..."

"ม่ต้องห่วง"

"นายจะรับผิดชอบหรอ"

""ใช่ ใช่ เร็วเข้า! ถ้าเป็นในตอนนี้ เราอาจจะสามารถย้อนกลับได้"

"นายสัญญาแล้ว"

ฮวาหยาได้เปิดมือออกมา ดวงตาของเธอได้ส่องแสงสีแดงเข้มยิ่งกว่าแต่ก่อน มันแทบจะเหมือนกับดวงตามารที่ฉันครอบครองอยู่ แสงจำนวนนับไม่ถ้วนได้รวมกันอยู่ที่ตาของเธอและสร้างสัญลักษณ์แปลกๆขึ้น

มันเป็นนัยตาที่สวยงามมา ดวงตานี้แตกต่างจากของโรเล็ตต้าเพียงแค่สีอย่างเดียว

ในตอนที่ฉันนิ่งงัน ฮวาหยาได้รีบขโมยริมฝีปากของฉันไปอีกครั้งและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"กลับคำไม่ได้แล้วนะ"

"เธอ... ฉันขอถอนคำพูด"

"นายนี่หลอกง่ายจริงๆเลย นอกจากนี้นายจะกลับคำไม่ได้"

"เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"เอาล่ะ....ดวงตาามารของนายก็มาจากบาซิลิสนี่"

"อ่า...."

'เจ้าโง่เอ้ย บาซิลิสก็เป็นสัตว์เลื้อยคลานเหมือนกัน' ฉันได้ส่ายหัวเมื่อรู้ตัวถึงความโง่ของตัวเอง

"พวกเราทั้งคู่ต่างก็มีดวงตมารแล้ว มันไม่ใช่ว่าเป็นโชคชะตาหรอ แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อในอะไรแบบนั้นก็ถามเถอะ"

"ฉันจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก... แต่ว่ายังไงก็เถอะ ยินดีด้วยนะ"

"ฮึ่ม ถึงไงก็ตามเจ้าหนูเดซี่ของฉันก็มีดวงตามารเหมือนกัน"

เฮคาทีได้เดินเข้ามาหาพวกเรา ข้างหลังของเธอได้มีราชาลาวาที่บินตามมาอย่างช้าๆ ม้ว่ามันจะไม่ได้ปล่อยแรงกดดันที่มหาศาลออกมาเหมือนตอนที่มีชีวิตอยู่ แต่ว่าแรงก็ดันของมันก็ยังยิ่งใหญ่ หากว่าไม่มีโอเวอร์ลอร์ดฉันก็ไม่มั่นใจที่จะเอาชนะในการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง

"เรียกมันว่ารากิ"

"....เธอเพียงแค่ย่อคำว่าราชาลาวา(Lava King)ใช่ไหม"

"....."

"การตั้งชื่อของเดซี่มาจาก...."

เฮคาทีได้หลบตาของฉัน ฉันได้เงยหน้าขึ้นไปมองรากิที่กำลังกระพือปีกอยู่บนท้องฟ้า ความน่าเกรงขามและความน่ากลัววที่เราได้ต่อสู้กันยังคงมีอยู่ให้เห็น

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าฉันเกือบจะตายไปหลายครั้งทำให้การต่อสู้ของเราเหมือนผ่านมาหลายปี ถึงแม้ว่ามันจะไม่ถึง 10 นาทีก็ตาม แต่แล้วในตอนนี้รากินั้นก็ได้มาอยู่ข้างเรา

ฉันได้ยิ้มและมองออกไป

ดวงจันทร์เต็มดวงได้ได้แสงสีน้ำเงินมาทางเราทำให้ฉันรู้สึกหนาว มันเหมือนกับว่ามันจะให้พรแก่เราที่ถูกเผามาตลอดเวลาที่มาที่นี่ มันสดชื่นมาก...."

"ยังไงก็เถอะที่รัก นายรู้ไหมว่าเกราะของนายมีแต่รูไปหมดแล้วนะ ฉันยินดีที่จะถอดมันให้นะ"

"อ่า เวรร...."

นี้เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึกหนาวสินะ