WOW : ราชันย์ต่างภพ ตอนที่ 26
เซียวอวี๋นอนอยู่บนเตียงขณะตากำลังจะปิดลงหลังจากหลอกพ่อบ้านหงส์และหัวหน้าทหารฮุ่ยได้สำเร็จ เขาบัญชาการรบมาตลอดทั้งวัน แม้จะดูเหมือนว่าเขาไม่ได้กระทำสิ่งใดมากมายนัก หากแต่เขาก็เหนื่อยล้าอย่างยิ่ง
เขาต้องการจะนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายสักตื่นหนึ่ง เพื่อที่ในวันพรุ่งยามเมื่อออกไปเยี่ยมเยียนพวกโจรจะได้สดชื่นแจ่มใส แม้ว่าเขาจะได้รับชัยชนะในครั้งนี้ ทว่าเขาก็ทราบดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของปัญหาทั้งมวลเท่านั้น
ในวันนี้เขาได้กลายเป็นวีรบุรุษ เขาได้พิชิตชัยเหนือกองทัพ 5000 นายของแคร์รี่ ทว่ากลับไม่มีผู้ใดมามอบรางวัลให้เขาแม้แต่ผู้เดียว อนิจจา นี่จึงเป็นค่ำคืนที่เปล่าเปลี่ยวยาวนาน เซียวอวี๋กอดหมอนอันแสนนุ่มขณะจิตนาการว่ามันคือพี่สะใภ้ห้าของเขาและม่อยหลับไป
......................
......................
"ที่นี่ใช่ค่ายโจรแน่รึ?" เซียวอวี๋กลายเป็นมึนงงขณะที่กำลังทอดตามองไปยังหมู่บ้านที่เบื้องหน้า มองอย่างไรมันก็เป็นเพียงหมู่บ้านธรรมดาทั่วไปเท่านั้น
เซียวอวี๋สั่งให้ฟ็อกซ์เสาะหาค่ายโจรขนาดใหญ่ เช่นนั้นเขาจึงจะสามารถกวาดล้าง ปล้นทอง และเริ่มการผลิตยุทธภัณฑ์ชุดใหม่ได้
ทว่าเขากลับไม่คาดคิดเลยว่าฟ็อกซ์จะนำทางเขานับร้อยกิโลเมตรมายังหมู่บ้านที่ดูสงบสุขแห่งนี้ มีผู้หญิงสูงวัยกำลังทำงานและมีเด็กๆกำลังวิ่งเล่นกันอยู่ภายในหมู่บ้าน มีรั้วไม้สูงล้อมอยู่โดยรอบ
"ถูกแล้วขอรับ พวกโจรได้ตั้งรกรากขึ้นที่นี่เป็นเวลายาวนานแล้ว และนั่นเป็นผลให้พวกมันตบแต่งหญิงสาวและนำครอบครัวย้ายมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ดังนั้นค่ายโจรแห่งนี้จึงแลดูคล้ายกับหมู่บ้านทั่วไป มันมีค่ายตั้งอยู่โดยรอบและมีผู้คนราวหนึ่งหมื่นคน ขนาดของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองเล็กเมืองหนึ่ง" ฟ็อกซ์กล่าวอธิบายรายละเอียด
"นั่นหมายความว่าโจรพวกนี้ไม่ได้เห็นผู้ปกครองดินแดนอยู่ในสายตาเลย เหอะ! ดังนั้นพวกมันจึงกระทำการเหิมเกริมและกระทั่งตั้งหมู่บ้านขึ้นภายในดินแดนของข้า...." เซียวอวี๋เต็มไปด้วยความโกรธ การกระทำที่ไม่เห็นผู้ปกครองดินแดนนี้อยู่ในสายตานั้นอภัยให้ไม่ได้!
ความจริงแล้ว ทั้งหัวหน้าทหารฮุ่ยและพ่อบ้านหงส์ต่างทราบเรื่องนี้ ทว่าพวกเขากลับไม่มีกองทัพอันเข้มแข็งพอที่จะเข้ากวาดล้างพวกมัน
เนื่องจากสงครามที่ยาวนานและการเกณฑ์ไพร่พลอย่างต่อเนื่อง ผู้คนภายในเมืองไลอ้อนยิ่งมายิ่งลดน้อยถอยลง มีผู้คนจำนวนมากที่หอบสมบัติหลบหนีมาอาศัยอยู่ภายในค่ายโจรแห่งนี้
ผู้นำของโจรนั้นมีสายตาที่ยาวไกล มันเรียกเก็บภาษีแต่เพียงเล็กน้อยเพื่อดึงดูดผู้คนให้เข้าร่วมกับมันมากขึ้น นั่นเป็นผลให้ค่ายบางแห่งนั้นเข้มแข็งไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองไลอ้อนเลย
นามของราชวงศ์พยัคฆ์คำรนที่มอบดินแดนผืนนี้แก่ตระกูลเซียวย่อมเป็นเพียงอากาศธาตุ
"มีคนมากเท่าใดกันที่อาศัยอยู่ภายในค่ายแห่งนี้?" เซียวอวี๋กวาดตามองสำรวจขณะที่เขากำลังครุ่นคิดว่าจะเข้าโจมตีอย่างไร
"ประชากรทั้งหมดของค่ายมีราวๆ 5 ถึง 6000 คนขอรับ มีพวกโจรอยู่ไม่น้อยกว่า 1000 คนหากแต่มีไม่เกิน 1500 คนที่สามารถต่อสู้ได้ ที่หลงเหลือล้วนเป็นเพียงเฒ่าชรา ผู้หญิง และเด็กขอรับ" ฟ็อกซ์นั้นมีความเข้าใจในค่ายแห่งนี้อย่างกระจ่าง
"เรามีนักรบออร์คที่สวมเกราะ 200 นาย มี 200 พลธนูเอลฟ์ที่อยู่ในระดับที่ 2 และเอลฟ์นักล่าอีก 100 ที่เปรียบได้กับทหารม้าเกราะเบา มันไม่มีปัญหาที่จะกวาดล้างค่ายแห่งนี้ แต่คำถามก็คือ จะบรรลุเป้าหมายโดยสูญเสียคนให้น้อยที่สุดได้อย่างไร?" เซียวอวี๋กำลังคิดหาทางที่จะเสียกำลังพลฝ่ายเขาให้น้อยที่สุด ขณะเดียวกันเขาก็ไม่ได้สนใจจะฆ่าผู้หญิงและเด็ก เขาจึงจำเป็นจะต้องเพิ่มเงื่อนไขที่จะไม่สังหารผู้บริสุทธิ์เข้าไปด้วย
เซียวอวี๋หันหน้ากลับมามองฟ็อกซ์ด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์บนใบหน้า "ฟ็อกซ์ ผู้นำค่ายแห่งนี้รู้จักกับเจ้าหรือไม่?"
หัวใจของฟ็อกซ์หล่นวูบ "ข้าเพียงเคยมาเยี่ยมเยือนผู้นำค่ายเพียงครั้งเดียว ข้าคิดว่ามันจะจดจำข้าได้ยามเมื่อพบกัน"
"อืมม...เช่นนั้นเรื่องราวก็ง่ายดายขึ้นเยอะ" เซียวอวี๋หัวเราะออกมาขณะที่ฟ็อกซ์สัมผัสได้ถึงลางร้าย
.............................................
.............................................
มันไม่ได้ใช้เวลานานนักกว่าที่ม้าสองตัวจะวิ่งมาถึงหน้าประตูของค่าย ชายบนหลังม้าคนหนึ่งตะโกนขึ้น "พี่น้องทั้งหลาย! ข้ามาในนามของกลุ่มโจรเขี้ยวมังกร และข้ามาที่นี่เพื่อแจ้งข่าวสำคัญให้กับพี่หม่า!"
ยามเฝ้าประตูยื่นศีรษะของมันออกไปและรับฟังถ้อยคำของฟ็อกซ์ "จงรออยู่ที่นี่! ข้าจะไปรายงานหัวหน้าก่อน"
"นายท่าน....พวกมันจะไม่สับร่างเราหรือหากว่าพวกมันมองแผนการของพวกเราออก?" ฟ็อกซ์กระซิบอย่างหวาดวิตก
เซียวอวี๋หันไปมองฟ็อซ์ "เจ้าเป็นลูกผู้ชายประเภทใดกัน! หากไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือหรือ? ฮึ่ม เจ้าจะสามารถรับใช้ข้าได้เยี่ยงไรหากว่าเจ้านั้นไม่มีความกล้า? อย่าให้ข้าเห็นความขลาดของเจ้าอีก มิฉะนั้นข้าจะทำตามคำที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้"
ฟ็อกซ์พยักหน้าอย่างหวาดกลัว "ขอรับนายท่าน!"
เซียวอวี๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเขาจะใช้วินด์วอร์คเพื่อหลบหนี ระดับทักษะวินด์วอร์คของเขานั้นเต็มแล้ว และร่างกายของเขาก็ยังแข็งแกร่งขึ้นมาก เขาสามารถหิ้วฟ็อกซ์หลบหนีได้หากจวนตัว จะอย่างไรชายผู้นี้ก็ยังดูใช้การได้อยู่
หากฟ็อกซ์ได้ล่วงรู้ความคิดของเซียวอวี๋เขาคงจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด นายท่านของเขาผู้นี้นั้นไร้ความรับผิดชอบเกินไปแล้ว
หลังจากนั้นสักพักประตูค่ายก็เปิดออก มีชายคนหนึ่งกวักมือเรียกพวกเขา "เข้ามา"
เซียวอวี๋และฟ็อกซ์กระตุ้นม้าของพวกเขาเข้าไปด้านใน ภายใต้การนำของชายผู้นั้นพวกเขาก็เข้ามาภายในหมู่บ้าน และหยุดลงที่อาคารหลังหนึ่ง
มีชายร่างสูงและดูแข็งแกร่งกำลังนั่งอยู่ภายในห้องโถงนั้น สายตาของมันกำลังจับจ้องไปที่เหล่าหญิงสาวที่กำลังแสดงระบำด้วยการบิดเอวอันอ้อนแอ้น
เซียวอวี๋มองไปยังหัวหน้าโจรและรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย คนผู้นี้นั้นแข็งแกร่งอย่างมาก เขาคาดว่าชายผู้นี้สมควรจะอยู่ในระดับสูงสุดของผู้ฝึกยุทธขั้นแรก และมีความเป็นไปได้ที่จะทะลวงผ่านไปขั้นที่สองในอีกไม่นาน
เซียวอวี๋ทราบได้ทันทีว่าเขาเจอตอเข้าให้แล้ว หากเกิดเหตุไม่คาดฝันใดๆขึ้น เขาจำเป็นต้องหลบหนีให้รวดเร็วที่สุด
เซียวอวี๋พบว่ายังมีผู้คนอยู่ภายในโถงแห่งนี้อยู่อีก 4 - 5 คน นั่นทำให้เซียวอวี๋ตื่นตัวขึ้นมา แม้ว่านักรบออร์คจะทรงพลังอย่างมาก หากทว่าพวกมันก็ยังไม่สามารถจัดการกับผู้ฝึกยุทธ์ได้ พวกมันจำเป็นที่จะต้องไปที่ระดับที่ 10 เสียก่อน
โชคดีอย่างยิ่งที่มีผู้ฝึกยุทธ์นั้นมีไม่มากเท่าใด และเขายังมีนักรบออร์คถึง 200 นาย
เซียวอวี๋กวาดตามองอีกครั้งและพบว่า กระทั่งผู้ใช้มนตราก็กำลังจับจ้องอยู่ที่นางระบำ
"พวกมันมีกระทั่งผู้ใช้มนตรา! แต่นี่สมควรจะอ่อนแอกว่าที่เราเจอในสนาบรบ" เซียวอวี๋ขบคิด เขาตระหนักดีว่าจำเป็นจะต้องลงมือต่อผู้ใช้มนตราเป็นกลุ่มแรก ต่อให้เป็นผู้ใช้มนตราที่ย่ำแย่สักเพียงใดพวกเขาก็ยังสามารถยิงลูกไฟออกมาได้ พวกเขาจะเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ของพวกนักรบออร์ค
"คารวะผู้นำหม่า" ฟ็อกซ์ก้าวออกไปและโค้งคำนับหัวหน้าโจร
เซียวอวี๋ก้าวมายืนเคียงข้างฟ็อกซ์และโค้งตัวลงเช่นกัน
"โอ เจ้าคือ....ฟ็อกซ์ใช่หรือไม่?" หม่ากล่าวกลั้วหัวเราะ
ฟ็อกซ์หัวเราะขึ้นเช่นกัน "ความจำของผู้นำหม่านั้นยอดเยี่ยมยิ่ง ข้าน้อยคือฟ็อกซ์เอง ท่านผู้นำได้ส่งข้ามาขอความร่วมมือทางการค้าจากท่านผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง"
"โอ? การค้างั้นหรือ?" หัวหน้าหม่ายกคิ้วขึ้นขณะมองไปยังฟ็อกซ์
ฟ็อกซ์มองไปที่เขาและกล่าวว่า "ผู้นำหม่า กลุ่มของพวกเราได้สืบทราบมาว่าจะมีพ่อค้าที่ร่ำรวยจากจักรวรรดิเมฆาตะวันตกเดินทางมาจัดซื้อขนสัตว์จำนวนมาก ซึ่งพวกเราได้ค้นพบเส้นทางนั้นแล้ว หากแต่พวกมันมีผู้คุ้มกันอยู่ด้วยจำนวนมาก พวกเราจึงไม่กล้ากระทำการโดยลำพัง นี่เป็นเหตุผลให้ข้าน้อยถูกส่งมาเพื่อถามถึงการร่วมมือระหว่างพวกเราทั้งสองกลุ่ม พวกเราต้องการที่จะแบ่งปันน้ำแกงถ้วยนี้"
"โอ...ข้อมูลนี้เชื่อถือได้หรือ?"
ฟ็อกซ์เหลือบมองไปทางเซียวอวี๋ จากนั้นเขาจึงกล่าวต่อไป "เชื่อถือได้ พวกเราได้ติดตามพวกเขาไปแต่ยังไม่กล้าลงมือ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าถูกส่งตัวมาเชื้อเชิญท่าน แต่หากท่านล่าช้า ทรัพย์สมบัติพวกนี้คงต้องหลุดลอยไปแล้ว"
หัวหน้าหม่าเดินวนเวียนอยู่เบื้องหน้าฟ็อกซ์ขณะใช้ความคิดเกี่ยวกับข้อมูลที่ฟ็อกซ์กล่าวออกมา
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่ภายในห้องโถงต่างละสายตาจากนางระบำมาจ้องมองผู้นำของพวกมันด้วยความโลภที่ฉายออกมาผ่านแววตา พวกมันทราบว่าความมั่งคั่งนั้นสำคัญเสียยิ่งกว่าสาวงาม
ตราบใดที่พวกมันมีเงินทอง พวกมันก็ยังสามารถเล่นสนุกกับเรือนร่างของพวกนางได้ตามใจอยาก
เซียวอวี๋ใช้ศอกสะกิดฟ็อกซ์ยามเมื่อเขาเห็นว่าหัวหน้าโจรกำลังลังเล
ฟ็อกซ์กล่าวเสริมขึ้นอีก "ผู้นำหม่า เพื่อที่จะแสดงความจริงใจของพวกเรา ท่านผู้นำของเราได้ส่งญาติของเขา เซียวอวี๋มาที่นี่ด้วย ได้โปรด ช่วยเหลือพวกเรา!"
"โอ? ความบริสุทธิ์ใจงั้นหรือ?" หัวหน้าหม่าจ้องมองไปยังเซียวอวี๋
เซียวอวี๋ก้าวออกมาด้านหน้า "ผู้นำหม่า นี่เป็นโอกาศที่สวรรค์ประทานมา พวกเราไม่ต้องการที่จะเสียโอกาศที่ดีเช่นนี้ไป พวกเราหวังว่าผู้นำหม่าจะมีความสุขที่จะแบ่งปันน้ำแกงกับพวกเรา"
หัวหน้าหม่าหัวเราะขึ้น "หากว่ามันเพียงพอสำหรับทุกคน เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะปฏิเสธอีก พวกมันมีคนอยู่มากน้อยเท่าใด? และพวกเราต้องจัดส่งคนเข้าจัดการเท่าใด?"
เซียวอวี๋รุกคืบเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าสามารถช่วงชิงความสนใจของหัวหน้าโจรมาได้แล้ว "ผู้นำหม่า พวกเราไม่อาจประมาทความแข็งแกร่งของฝ่ายศัตรูได้ ข้าขอนำแนะให้ผู้นำหม่าจัดส่งมือดีออกไปทั้งหมด มันจะน่าเสียดายอย่างยิ่งหากว่าพวกเราล้มเหลวในก้าวสุดท้าย แต่ตราบใดที่พวกเราลงมือได้สำเร็จ ผู้นำหม่าก็จะสามารถเสพพ์สุขได้โดยไม่ต้องออกปล้นนับปี"
หัวหน้าโจรวางมือลงบนบ่าของเซียวอวี๋ "ฮ่าฮ่า เช่นนั้นข้าคงตระหนี่ไม่ได้แล้ว หากผู้นำของเจ้าต้องการที่จะแบ่งปันความมั่งคั่งนี้ให้กับพวกเรา เช่นนั้นแล้ว...พวกเราจะเริ่มลงมือเมื่อใด?"
เซียวอวี๋จ้องมองหัวหน้าโจร "โปรดส่งคนของท่านออกไปโดยเร็วที่สุด พวกเราไม่ต้องการที่จะเสียเวลาอันมีค่าไปแม้แต่วินาทีเดียว!"
