WOW : ราชันย์ต่างภพ ตอนที่ 169
ในยามเย็น ห่างจากตัวเมืองไลอ้อนราว 20 ไมล์ เซียวอวี๋ได้พบเห็นนักผจญภัยจำนวนมากในระหว่างทาง ทว่าในตอนนี้มีนักผจญภัยจำนวนมากกำลังรวมตัวกันอยู่ที่ด่านตรวจและคล้ายว่ากำลังทะเลาะวิวาทกัน
เซียวอวี๋เห็นหัวหน้าทหารฮุ่ยและมู่หลี่ควบคุมกำลังพลตั้งประจันหน้ากับเหล่านักผจญภัย
"อ๊ะ! ท่านลอร์ดกลับมาแล้ว!" เหล่าทหารต่างรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเซียวอวี๋ มีนักผจญภัยจำนวนมากต่างเดินทางเข้ามายังดินแดนไลอ้อนในตอนที่เซียวอวี๋ไม่อยู่ซึ่งสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้กับพวกเขาอย่างมาก
เซียวอวี๋มุ่งหน้าไปยังด่านตรวจนั้น เขาชักแอชบิงเกอร์ออกมาและเรียกใช้ทักษะอมนิแสลชโจมตีไปยังกึ่งกลางระหว่างนักผจญภัยและทหารของเมืองไลอ้อน
เปรี้ยงง!
ร่องลึกลากยาวขีดกั้นแบ่งทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?" เซียวอวี๋หันไปทางฝั่งนักผจญภัย เหล่านักผจญภัยต่างตกตะลึงเมื่อเห็นดาบหนักที่อยู่ในมือของเซียวอวี๋ ในบรรดานักผจญมีผู้ที่แข็งแกร่งอยู่ ทว่าพวกเขาก็ต้องห่อตัวลีบเมื่อพวกเขามองเห็นกองทัพออร์คและเหล่าไรเดอร์ที่เบื้องหลังเซียวอวี๋
ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่สามผู้หนึ่งก้าวออกมาตอบวาจา "หรือท่านคือลอร์ดแห่งดินแดนไลอ้อน?"
เซียวอวี๋ยกแอชบิงเกอร์ขึ้นพาดบ่า "ข้าเอง แล้วอย่างไร?"
เหล่านักผจญภัยต่างมองไปยังท่าทางราวกับอันธพาลของเซียวอวี๋ พวกเขาทราบว่าไม่อาจตอแยชายผู้นี้ได้ อย่างไรก็ตาม ที่แห่งนี้มีเหล่านักผจญภัยอยู่มากมาย ดังนั้นผู้ฝึกยุทธ์จึงรวบรวมความกล้า กล่าวออกไปเสียงเย็น "ท่านลอร์ดเซียว ในเมื่อท่านมาแล้วพวกเราก็ต้องการเรียกร้องหาความเป็นธรรม พวกเราทุกคนนั้นดั้นด้นเดินทางมาจากส่วนต่างๆของทวีปเพื่อบุกเบิกเทือกเขาอัลคาเกนและตามหาสมบัติ ทว่าพวกเรากลับถูกบังคับให้ต้องจ่ายค่าผ่านทาง เหตุใดพวกเราถึงต้องจ่ายด้วยเล่า พวกเราไม่ใช่พ่อค้า! การเรียกเก็บภาษีจากพวกเรานับว่ามากเกินไปแล้ว! เหตุใดพวกเรายังต้องจ่ายค่าผ่านทาง?"
"ถูกแล้ว! เหตุใดพวกเราต้องจ่ายด้วยเล่า? เหตุใดพวกเขาไม่เปิดทางให้พวกเราเข้าไป?" นักผจญภัยคนอื่นๆต่างตะโกนร่วมผสมโรง
เซียวอวี๋มองไปยังชายผู้นั้นขณะที่ใบหน้าเริ่มมืดครึ้มลง "เจ้ากล่าวว่าอะไรนะ?"
กลุ่มนักผจญภัยมองดูเซียวอวี๋ จากนั้นก็หันไปมองพวกออร์ค บาริสต้า เครื่องจู่โจม พวกเขาอาจต้านทานพวกออร์คหนึ่งถึงสองตนได้ ทว่าไม่ใช่ทั้งกองทัพเช่นนี้ มันไม่ใช่ความคิดที่ดี
"ท่านดยุคเซียว พวกเราไม่ได้มีเจตนาคุกคามท่าน พวกเราเพียงแค่ต้องการเดินทางไปยังเทือกเขาอัลคาเกน" นักผจญภัยผู้นั้นตัดสินใจกล่าวออกมา
เซียวอวี๋ตอบกลับ "เจ้าต้องการจะเข้าไปในสวนหลังบ้านของข้างั้นหรือ? เจ้ายังจะเฉยอยู่ได้หรือหากมีกลุ่มคนพกพาอาวุธเข้ามาในบ้านของเจ้าเช่นนี้?"
นักผจญภัยผู้นั้นตอบกลับทันควัน "ท่านลอร์ดเซียว ท่านเข้าใจพวกเราผิดแล้ว พวกเราไม่ได้มารุกรานดินแดนไลอ้อน พวกเราเพียงแค่จะผ่านไปยังภูเขาอัลคาเกนเท่านั้น"
เซียวอวี๋ยกมือขึ้นจับคาง "ราชวงศ์พยัคฆ์คำรนพระราชทานดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือทั้งหมดให้กับบิดาของข้า เซียวซานเทียนเนื่องเพราะความดีความชอบของท่าน! เทือกเขาอัลคาเกนนั้นอยู่ในดินแดนของข้า! พวกเจ้าช่างกล้าหาญนักที่จะเข้ามาค้นสมบัติในบ้านข้า ทั้งหมดล้วนเป็นสมบัติของข้า! รู้หรือไม่ว่าพวกเจ้ากำลังความผิดโทษฐานใด? นี่เรียกว่าการโจรกรรมและลักทรัพย์! ดังนั้นการเรียกร้องหาความยุติธรรมของเจ้านั้นมันไร้สาระ"
เป็นความจริงที่ราชวงศ์ได้พระราชทานดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือทั้งหมดให้กับเซียวซานเทียน เทือกเขาอัลคาเกนก็นับรวมอยู่ในดินแดนแห่งนี้ด้วยเช่นเดียวกัน ดังนั้นเหตุผลของเซียวอวี๋จึงเป็นที่ยอมรับได้ อันที่จริงแล้ว ในอดีตนั้นผู้คนในนครหลวงต่างคิดว่าเทือกเขาอัลคาเกนนั้นเต็มไปด้วยสัตว์อสูรและโทล์ล อีกทั้งดินแดนแห่งนี้ยังแห้งแล้งทุรกันดารยิ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงมอบดินแดนแห่งนี้ให้กับเซียวซานเทียนเพื่อเป็นการสะกดอำนาจของเขาเอาไว้ ซึ่งตอนนี้สมบัติทั้งหมดต่างตกเป็นของเซียวอวี๋โดยชอบธรรม ในฐานะผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้แล้ว เขามีอำนาจที่จะสั่งห้ามผู้คนกลุ่มนี้ไม่ให้เข้าไปยังเทือกเขาอัลคาเกนได้
อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างมาที่นี่เพื่อขุมสมบัติ แล้วพวกเขาจะยินยอมกลับไปมือเปล่าได้อย่างไร?
ทางฝั่งของนักผจญภัยต่างตกอยู่ในความเงียบเมื่อทราบว่าที่เซียวอวี๋กล่าวมานั้นถูกต้อง ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ภายในแผ่นดินนี้ พวกเขาก็ต้องปฏบัติตามกฏ ราชวงศ์กำลังอ่อนแอและขาดแคลนอำนาจที่แท้จริง ทว่าเซียวอวี๋นั้นมีสิทธิ์ที่จะปกป้องดินแดนของเขาได้โดยชอบธรรม พวกเขาอาจจะใช้กำลังฝ่าเข้าไปได้หากว่าเป็นดินแดนไลอ้อนเมื่อก่อน ทว่ามาตอนนี้เซียวอวี๋มีกองทัพเรือนหมื่นอยู่ใต้บัญชาการ ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะกระตุกหนวดเสือ
คาร์นยืนอยู่ด้านหน้ากองทัพ ร่างกายอันใหญ่โตกว่าสามเมตรของเขานั้นสะกดข่มผู้คนยิ่ง นอกจากนี้ขวานยักษ์ที่ยาวกว่าสองเมตรในมือยังกดดันเหล่านักผจญภัยจนหลั่งเหงื่อเต็มแผ่นหลัง พวกเขาเพียงยืนอย่างเงียบเชียบอยู่เช่นนั้น ทว่าในใจต่างคิดที่จะลอบเข้าไปในยามฟ้ามืด
มีด่านตรวจและหอสังเกตการณ์อยู่หลายแห่ง ถึงกระนั้นพวกเขาก็เชื่อว่าจะลอบผ่านเข้าไปได้โดยปราศจากปัญหา
เซียวอวี๋กล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าทราบว่าพวกเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ พวกเจ้าต้องการจะลักลอบข้ามไป ทว่าข้าขอสาบานในฐานะลอร์ดของดินแดนแห่งนี้ โจรทุกคน หัวขโมยทุกกลุ่มจะต้องถูกสังหาร ข้าจะให้ออร์คของข้าฉีกร่างและกัดกินมัน หากมีผู้ใดคลางแคลงสงสัย เช่นนั้นก็สามารถทดลองดูได้ ข้าจะส่งกองทัพของข้าลาดตระเวนไปทั่วดินแดนเป็นเวลาหนึ่งเดือน พวกโจรจะถูกสังหารทันทีที่พบ!"
หลังจากเว้นช่วงเล็กน้อยเขาก็กล่าวต่อ "ทว่า....ข้าทราบว่าพวกเจ้าต่างเดินทางมายังที่นี่เพื่อผจญภัย ข้าทราบว่าพวกเจ้าต่างต้องการเข้าไปยังภูเขาอัลคาเกน ดังนั้นข้าจะให้โอกาศพวกเจ้าได้เข้าไปยังที่นั่นโดยไม่ต้องจ่ายสิ่งใด อีกทั้งข้ายังจะมอบเสบียงให้อีก"
มีนักผจญภัยผู้หนึ่งถามขึ้น "มีเงื่อนไขใดหรือไม่?"
พวกเขาต่างทราบว่าเซียวอวี๋จะต้องมีเงื่อนไขตามหลัง
เซียวอวี๋อมยิ้ม "ข้าจะมอบโอกาศให้ ทว่ามันก็ต้องมีข้อจำกัดบางอย่าง ข้าจะไม่ห้ามพวกเจ้าและยังจะหยิบยื่นน้ำใจให้ เงื่อนไขนั้นมีอยู่เพียงสามข้อ"
"เป็นเงื่อนไขใด?" บรรดานักผจญภัยต่างถามขึ้น
เซียวอวี๋ขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ประการแรก พวกเจ้าสามารถซื้อขายสิ่งของภายในดินแดนของข้าได้และเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ทว่านั่นก็ต้องอยู่ภายใต้กฏหมายของดินแดนไลอ้อน ผู้ที่ทำความผิดต้องได้รับโทษ"
"นั่นย่อมแน่นอน"
"พวกเราจะปฏิบัติตามนั้น" เหล่านักผจญภัยต่างผงกศีรษะ
เซียวอวี๋พยักหน้า "ประการที่สอง ทุกคนต่างทราบว่าข้ามีกองทัพออร์ค เอลฟ์ คนแคระและเผ่าพันธุ์อื่นๆ หากมีผู้ใดกล้าจะคุกคามพวกเขาหรือพยายามที่จะจับพวกเขาเป็นทาส ข้าคงต้องขอศีรษะของคนผู้นั้น"
มีหลายคนที่ไม่เห็นด้วย ทว่าก็ต้องจำใจผงกศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ เซียวอวี๋กวาดสายตามองดูการแสดงออกของพวกเขา เขาทราบว่าคนเหล่านี้จะต้องหาโอกาศฝ่าฝืนกฏ ทว่าตอนนี้เขาก็ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน
"ประการที่สาม ในการแยกแยะเหล่านักผจญภัยออกจากศัตรู ข้าจะแจกนามบัตรให้กับพวกเจ้าทั้งหมด พวกเจ้าจะถูกคุมตัวหรือถูกสังหารหากไม่มีมันติดตัวหรือต่อต้านทหารของข้า"
ทั้งหมดผงกศีรษะเพราะทราบว่าเซียวอวี๋จะต้องรักษาความสงบเรียบร้อยภายในดินแดน ดังนั้นนี่จึงเป็นกฏที่ยอมรับได้
เซียวอวี๋กล่าวสืบต่อ "ทว่าเพื่อให้แน่ใจว่านามบัตรจะไม่ถูกปลอมแปลงได้โดยง่าย ข้าจะจารึกอักขระเวทลงไปเพื่อการแยกแยะ พวกเจ้าทุกคนคงเห็นแล้วว่าศิษย์ทั้งหมดของสถาบันเวทมนตร์ได้มาเยี่ยมเยือนดินแดนของข้า ข้าจะขอให้พวกเขาช่วยจัดสร้างขึ้นและมันย่อมต้องมีค่าใช้จ่าย ซึ่งพวกเจ้าจะต้องเป็นฝ่ายจ่ายค่านามบัตรนี้"
พวกเขาเข้าใจแล้วว่าเซียวอวี๋กำลังเรียกเก็บค่าผ่านทางพวกเขาทางอ้อม ซึ่งในความเป็นจริง หากพวกเขาไม่ยอมจ่ายค่านามบัตรนี้ เช่นนี้พวกเขาก็อาจจะถูกจับกุมหรือสังหาร แม้จะมีบางคนที่รู้สึกไม่พอใจ ทว่าผู้คนส่วนใหญ่ต่างยอมรับเงื่อนไข พวกเขาเป็นนักผจญภัย ดังนั้นในบางครั้งย่อมต้องมีค่าใช้จ่ายในระหว่างออกเดินทางอยู่แล้ว
ดวงตาของเซียวอวี๋สว่างวาบขึ้นเมื่อเห็นนักผจญภัยทั้งหมดต่างยอมรับเงื่อนไขของเขา เขาหันไปมองหัวหน้าทหารฮุ่ย "ให้พวกเขาเข้าไป พวกเราจะออกบัตรในวันรุ่งขึ้น จับผู้ที่ไม่มีบัตรทั้งหมด และสังหารผู้ที่ขัดขืนได้ทันที"
ติดตามได้ที่ Lazy Meow นิยายแปล
