ตอนที่ 3: ผู้เล่นคนแรก
ตอนที่ 3: ผู้เล่นคนแรก
เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พบกับแสงของดวงอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้า ลู่หวู่สูดอากาศจากโลกที่สดใส สิ่งที่เขาได้พบเจอมามันเหมือนกับฝันไป
เขามองลงไปเห็นเป่ยลี่ที่กำลังมองที่มือที่กำลังประสานกันแบบอายๆ เขายิ้มให้กับมัน
ลู่หวู่พาเป่ยลี่กลับไปที่บ้านของเขาในเมืองอินดิโก้ มันเป็นอพาร์ทเม้นที่มีห้องนอนสามห้อง ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องและห้องน้ำอีกห้องหนึ่ง
แม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ที่นั่นคนเดียว แต่มันก็ดูสะอาดและไม่มีแม้แต่รอยฝุ่นเล็กๆในห้องนอนของเขา
เขาเดินนำเป่ยลี่เข้าไปในห้องนอนและเปิดคอมพิวเตอร์ของเขา เปิดเว็บไซต์เกมเล็กๆที่เขาได้ทำเองขึ้นมา
“เด็กน้อย เธอสามารถเชื่อมต่อเว็บไซต์ของฉันเข้ากับเซิฟเวอร์ที่เธอได้ติดตั้งเอาไว้ได้ไหม?”
เป่ยลี่พยักหน้าและปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ของลู่หวู่ จากนั้นเธอก็ละเลงนิ้วมือของเธอลงบนคีย์บอร์ด เธอเปิดโครงสร้างขอระบบการจัดการของเว็บไซต์เกมเล็กๆของเขาขึ้นมา เขียนโปรแกรมลงไปในเซิฟเวอร์ และระหว่างนั้นเธอก็ได้เพิ่มรูปภาพลงไป
รูปนั้นมีลักษณะเป็นรูปแบบวงกลมที่มีคำเขียนเอาไว้ด้านใน ทำให้มันดูลึกลับเป็นอย่างมาก
เป่ยลี่กดปุ่มเอ็นเทอร์ พยักหน้าหนึ่งครั้ง “เรียบร้อย!”
“ง่ายๆแค่นี้เองเหรอ?” ลู่หวู่ถามด้วยความสงสัย
“ใช่ ฉันได้เชื่อมต่อรูปที่มันแสดงถึงรูปแบบการส่งวิญญาณนี้เข้ากับเซิฟเวอร์แล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้เล่นได้ดาวน์โหลดเกมๆนี้ของนายที่มันดูเหมือนเปลือกเปล่าๆ เนื้อหอของเกมจะถูกส่งไปที่เครื่องเล่นเสมือนจริงของผู้เล่นนั้นๆ จากนั้น รูปภาพที่ได้เชื่อมต่อกับเซิฟเวอร์นี้จะไปปรากฎในหัวของผู้เล่นโดยอัตโนมัติ และจิตวิญญาณของผู้เล่นนั้นก็จะถูกดูดเข้าไปในเซิฟเวอร์ จากนี้มันจะถูกส่งตรงไปที่อันเดอร์เวิลด์”
ลู่หวู่ดีใจที่ได้เป่ยลี่มาเป็นฝ่ายเดียวกัน ด้วยแผนที่แยบยลนี้ มันไม่มีทางไหนที่ผู้เล่นจะรู้ได้เลยว่าพวกเขาอยู่ในโลกอันเดอร์เวิลด์ พวกเขาจะคิดเพียงว่ามันเป็นเพียงเกมเท่านั้น
ยุคสมัยนี้ที่เทคโนโลยีมันก้าวหน้า และตั้งแต่มีการคิดค้นเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงขึ้นมา มันกลายเป็นความต้องการระดับสูงของบริษัทผู้พัฒนาเกมทั้งหมดเพื่อที่จะค้นคว้าวิธีที่จะพัฒนารายละเอียดของเกม
ตราบใดที่ลู่หวู่ประกาศว่ารูปแบบการจำลองของเกมเขานั้นเกือบจะไม่มีที่ติ ก็ไม่มีใครที่จะมีปัญหาแน่นอน
“เธอคิดว่าฉันควรจะตั้งชื่อเกมๆนี้ว่าอะไรดี?” ลู่หวู่รอคอยคำตอบจากเธอ
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่สร้างเกมขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันน่าจะดีที่สุดที่จะให้เกียรติเป่ยลี่ในการตั้งชื่อมันแทน
เป่ยลี่ถึงกับตะลึงกับคำถามของเขาเพราะเธอได้รู้ว่าเธอสำคัญมากเพียงใดกับลู่หวู่
“งั้นเราควรตั้งชื่อมันตามสิ่งประดิษฐ์ เรียกมันว่าแบทเทิลออนไลน์ จริงๆแล้วมันเป็นความฝันที่โหดร้ายที่สุดของผู้ปกครองแห่งเป่ยฉี”
ลู่หวู่พยักหน้าเห็นด้วยกับการแนะนำของเธอ เขาอุ้มเธอลงจากเก้าอีก เปิดโครงสร้างของระบบจัดการขึ้นมา อัพโหลดไอค่อนของเกมและพิมพ์ว่า ‘แบทเทิลออนไลน์’ ลงไปในกล่องข้อความว่างๆด้านล่างของบรรทัดหัวข้อ
ในเสี้ยววินาที เกมของลู่หวู่ก็ได้อัพโหลดเสร็จเรียบร้อยบนอินเทอร์เน็ต
เพื่อที่จะดึงดูดผู้ใช้งาน ลู่หวู่ต้องโพสเกมเล็กๆของเขาลงบนหน้าหลักของเว็บไซต์ของเขาเอง
ทั้งสองนั่งลงและเฝ้ารอ...
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป... สองชั่วโมงผ่านไป... และเป็นเช่นนั้นชั่วโมงที่สามได้ผ่านไป เป่ยลี่หันไปมองลู่หวู่และถามขึ้นว่า “ทำไมถึงไม่มีใครลองโหลดมันเลย?”
คำถามของเธอทำให้ลู่หวู่กระอักกระอ่วน เขารู้ดีว่าจำนวนคนที่เข้ามาใช้งานเว็บของเขานั้นมีจำนวนน้อย
ขนาดเกมที่มีสเกลขนาดเล็กๆ ก็ยังกินพื้นที่เป็นสิบๆหรือหลายร้อยกิกะไบต์เลย
บางเกมที่มีผู้เล่นกว่าครึ่งของผู้เล่นทั้งหมดก็กินพื้นที่ไปเป็นเทอราไบต์ แต่กับเกมเล็กๆของเขา มันกินพื้นที่เพียง 800เมกะไบต์เท่านั้น และมันก็ไม่ได้ดึงดูดและดูน่าสนใจต่อผู้ใช้งานเลย
เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก ลู่หวู่เปิดโครงสร้างระบบจัดการขึ้นมาอีกครั้ง เขาเพิ่มคำบางคำลงไปในคำอธิบายเกม
“เกมนี้ได้ถูกพัฒนาอย่างละเอียดจากเว็บไซต์นี้เป็นเวลากว่าสิบปี และได้ทำการทดสอบมาแล้วหลายครั้ง ผลตอบรับที่ดีเกือบ 100% เว็บไซต์นี้ได้ประกาศชัดเจนว่าไม่มีการเก็บเงินใดๆสำหรับเกมนี้”
หนึ่งชั่วโมง... สองชั่วโมง...
ทั้งสองคนเริ่มหมดความอดทน คิดว่ามันน่าจะดีกว่าที่จะล้มเลิกแผนนี้และคิดแผนใหม่ ทันใดนั้นสิ่งประดิษฐ์ก็ส่องแสงออกมา ตามมาด้วยข้อความที่ดังขั้นในหัวของลู่หวู่
[ติ๊ง! ผู้เล่น หวังต้าหมางได้ลงทะเบียนเรียบร้อยสู่แบทเทิลเซิฟเวอร์!]
เธออ่านการแสดงออกของลู่หวู่ เป่ยลี่จับมือของลู่หวู่กำเอาไว้แน่นและหลับตา ค้นหารูปร่างของผู้เล่นใหม่
...
สิบนาทีที่แล้ว
หวังต้าหมางออกเกมด้วยสีหน้าที่ดูเบื่อหน่ายและเริ่มการอัพเดทสำหรับเกมแอตแลนติส
เกมแอตแลนติสกำลังเป็นที่นิยมสูงสุดในปัจจุบัน จำนวนของผู้เล่นเพิ่มขึ้นจนล้น ครอบครองหุ้นในตลาดไป 8% ระดับการจำลองสูงถึง 55% มันมีรายละเอียดมากมายและหลากหลาย ซึ่งหวังต้าหมางก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นของเกมนี้
หลังจากที่ออกจากเกม เขาเดินไปหยิบขนมในตู้เย็น จากนั้นก็เลื่อนเบราว์เซอร์และเลือกเว็บไซต์หนึ่งที่มีเกมเล็กๆขึ้นมาแบบสุ่มๆ เขาตัดสินใจเล่นสักครู่ก่อนที่จะกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของเขาเมื่อการอัพเดทเสร็จสิ้น
ด้วยความบังเอิญ เขาสุ่มไปเจอเว็บไซต์ของลู่หวู่
หวังต้าหมาง ตรวจสอบเว็บไซต์และเห็นว่ามันมีการโพสไอค่อนเกมจำนวนนับไม่ถ้วน สายตาของเขามองไปที่เกมที่น่าสนใจที่สุดที่ถูกโพสลงบนหน้าหลัก เขาคลิกมัน
“อุ๊ฟ! ฮ่า! ฮ่า!”
ในระหว่างที่หวังต้าหมางกำลังอ่านคำอธิบาย เขาสำลักขนมของเขาและไอออกมา
เกมที่กินพื้นที่ 800 เมกะไบต์ ที่เกือบจะได้ผลตอบรับที่ดีเกือบ 100% และมันก็ได้รับการยืนยันจากเว็บไซต์ของมันเอง อีกทั้งยังเข้าเล่นฟรี
ดวงตาของหวังต้าหมางเปิดกว้าง “เจ้าของเว็บไซต์นี้จะต้องหิวเงินมากแน่ๆ เขาบ้าไปแล้ว เขาน่าจะบอกด้วยว่าคุณสามารถเลเวล 999 ได้เพียงแค่การแกว่งดาบเพียงครั้งเดียว!”
เขาส่ายหัวและกำลังจะออกจากเกมเมื่อเขาฉุกคิดถึงข่าวที่เพิ่งจะออกมาเมื่อไม่นานนี้ที่มีคนบอกมาประกาศว่ามีเกมที่หลอกลวงผู้เล่น
มันมีรางวัลให้สำหรับการรายงาน
มันทำให้หวังต้าหมางหัวเราะออกมาดังลั่น ที่เขาได้ตรวจสอบเกมคร่าวๆ จากนั้นเขาเขียนรายงานและส่งไปให้ตำรวจ
หวังต้าหมางกดปุ่มดาวน์โหลดเกมด้วยความเต็มใจ
800 เมกะไบต์เปรียบเสมือนไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับความเร็วของอินเตอร์เน็ตในปัจจุบัน เพียงแค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่จะดาวน์โหลดเสร็จสิ้น เขายัดขนมที่เหลือใส่เข้าไปในปากและหยิบเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงขึ้นมาใส่พร้อมกับเสื้อผ้าสำหรับเล่นเกมเสมือนจริง
หน้าต่างรายการไอค่อนเกมปรากฏขึ้นบนจอ ซึ่งเขาได้ดาวน์โหลดและเล่นไปหมดแล้ว
เขายื่นมือออกไปและปัดเพื่อเลื่อน ข้ามไอค่อนเกมต่างๆไปจนกระทั่งมาถึงเกม แบทเทิลออนไลน์ หวังต้าหมางยิ้มในใจ เตรียมพร้อมเต็มที่สำหรับการกระทบจากภาพที่มาจากเกม
เมื่อเกมเริ่มขึ้น ร่างกายของหวังต้าหมางในโลกความจริงได้ร่วงลงไปที่พื้น
ถึงอย่างนั้น จากมุมมองของเขา ไอค่อนของรูปแบบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาและความรู้สึกไร้น้ำหนักก็มาเยือน เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา เขาผงะกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ภายใต้แสงของพระจันทร์สีแดง ฝนสีเลือดปรอยลงมาบนตัวเขา แรงกระโชกของลมรอบๆตัว ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับอยู่ในนรก
ทุกๆอย่างตรงหน้าเขามันเหมือนจริงมากจนหวังต้าหมางต้องหยิกตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อย หวังต้าหมางก็เกือบจะคิดไปจริงๆว่าที่แห่งนี้มันเป็นความจริง
“มันเป็นไปได้ยังไง? เกม 800เมกะไบต์สามารถสร้างความสมจริงขนาดนี้ได้ยังไง? นอกจากว่าเกมมันจะมีแค่ฉากนี้? แต่ฉากแบบนี้ก็กินพื้นที่มากกว่า 800เมกะไบต์แน่นอน!”
หวังต้าหมางช็อคจากภาพที่อยู่ด้านหน้าของเขา เขาก้มลงและหยิบใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาเพื่อตรวจสอบรูปร่าง กราฟฟิกมันชัดเจนและละเอียดอย่างไม่คาดคิดทำให้เขางุนงงอีกครั้ง
ในขณะนั้น เนื้อเรื่องที่เป่ยลี่ได้สร้างขึ้น ปรากฏด้านหน้าของหวังต้าหมาง
[เมื่อภัยภิบัติอันใหญ่หลวงเมื่อหมื่นปีก่อนเกิดขึ้น ผู้ยอดเยี่ยมแห่งอันเดอร์เวิลด์ ราชาแห่งเป่ยฉี เข้ามาต้านทานหายนะและยอมสละชีวิตเพื่อรักษาดวงวิญญาณนับล้าน ช่วงน่าเศร้า หลังจากที่ผู้ปกครองแห่งเป่ยฉีได้ตายจากไป เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ได้หักหลังต่ออาณาจักร แบ่งแยกดินแดนแห่งเป่ยฉีเป็นอาณาเขตต่างๆ ดังผู้สืบทอดที่ชอบธรรมต่อบรรลังแห่งเป่ยฉี นี่คือเวลาที่เจ้าจะก้าวเข้ามาสู่แสงสว่างและออกเดินทางเพื่อทวงคืนความรุ่งโรจน์ให้แก่บรรพบุรุษของเจ้า!]
หลังจากที่เนื้อเรื่องได้จางหายไป คำแนะนำก็เด้งขึ้นมาในหัวของเขา
[กรุณาเลือกอาชีพให้กับตัวละครของคุณ]
รูปแบบอาชีพทั้งสามอาชีพโผล่ขึ้นมาต่อหน้าของหวังต้าหมาง
นักรบผู้ทรงพลังพร้อมกับดาบขนาดมหึมา นักเวทย์พร้อมกับไม้เท้า และนักฆ่าที่มาพร้อมกับมีดสั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา
หวังต้าหมางตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเขายื่นมือออกไปและเลือกนักฆ่า
ทันใดนั้น แสงออร่าก็ห้อมล้อมรูปร่างที่ถูกเลือกโดยหวังต้าหมางดั่งเช่นดอกไม้ที่ค่อยๆบานขึ้น รูปร่างนั้นดูมีชีวิตขึ้นมาเหมือนกับว่าเขาได้ถูกชุบชีวิตจากความตาย มีดลอยบินโฉบเป็นวงกลมรอบๆร่างกายของเขา เครื่องจักรสังหารในตัวของเขาได้ปรากฎขึ้น
“ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อความมืด ข้ารับใช้ต่อความมืด... ข้ามีเคียวมัจจุราชในทุกๆที่ๆข้าไป... ข้าแผ่ขยายความตายชั่วกัลป์... ข้าคือผู้ยุติ!”
เสียงที่ออกมาจากรูปร่างนั้นช่างเยือกเย็น ทิ้งให้หวังต้าหมางถึงกับกรามค้างกับความช็อก ดั่งเช่นคนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นเรื่องจริง
“นี่มันโคตรคูล!”