บทที่ 20 การลงทุนอันคุ้มค่า

กาเว่นเริ่มมองลอร์ดแอนดรูว เขาเป็นคนที่น่าสนใจไม่น้อย

เขาเป็นเหมือนนักธุรกิจมากกว่าขุนนาง

แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่ได้เป็นนักธุรกิจที่ฉลาดมากอย่างน้อยก็ในมุมมองของกาเว่น

นักธุรกิจที่ชาญฉลาดจะไม่ต่อรองเรื่องหนี้สินในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ แต่ถ้าเป็นขุนนางการทำเช่นนี้ก็ไม่แปลกนัก แอนดรูวเลือกที่จะช่วยตระกูลเซซิลต่อไป แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ทำให้ทหารและอัศวินรับรู้ถึงอิทธิพลของเขา จากนั้นก็ใช้สถานะขุนนางของตัวเองตรวจสอบ 'สิทธิของเจ้าหนี้' ตามกฎหมายแล้ว เมื่อขุนนางยื่นเรื่อง 'สิทธิของเจ้าหนี้' ต่อราชา มันจะไม่สำคัญอีกต่อไปว่ารีเบคก้ายินดีจะจ่ายหนี้ของนางหรือไม่

กฎหมายของอาณาจักรจะทำให้แอนดรูวสามารถเก็บหนี้ได้สำเร็จ

แน่นอนกาเว่นเข้าใจว่าทำไมแอนดรูวถึงทำเช่นนี้ เพราะความตกต่ำของตระกูลเซซิลเป็นที่รู้กันดี รวมถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่ดินแดนตระกูลเซซิลถูกทำลาย ไม่มีใครรู้ว่ารีเบคก้ามีความสามารถในการชดใช้หนี้มากแค่ไหน

"ตระกูลเซซิลจ่ายหนี้เสมอ"รีเบคก้าพูดออกมาได้ไม่น่าเชื่อถือแม้แต่น้อย "มั่นใจได้เลยว่าพวกเราจ่ายคืนได้ ต่อให้พวกเราจะสูญเสียดินแดนไป ป่าและภูเขาบริเวณชายแดนตระกูลเซซิลยังคงอยู่ และตราบใดที่ข้ายังอยู่ แหล่งแร่มิธริลยังคงเป็นแหล่งเงินสำรองของเราได้ ถ้าแย่กว่านั้น..."

กาเว่นกระแอมขัดจังหวะรีเบคก้า

เขารู้สถานการณ์ทั้งหมดคร่าวๆดี ในเวลาเดียวกันเขาก็แยกแยะข้อมูลที่มีประโยชน์จากความทรงจำ พร้อมกับยืนขึ้น "รีเบคก้าใจเย็นก่อน ลอร์ดแอนดรูวลองมองการณ์ไกลกว่านี้ดู"

แอนดรูวหันไปมองกาเว่น เขายังรู้สึกกดดันเล็กน้อยไม่ว่ากาเว่นจะเป็นตัวจริงหรือไม่ก็ตาม "ข้าต้องขออภัยด้วย จริงแล้วข้าโลภเกินไปเล็กน้อย"

กาเว่นอดแปลกใจไม่ได้ที่ลอร์ดแอนดรูวยอมรับความจริง "ดีที่เจ้าพูดตรงๆ แต่ก็ไม่เป็นไรการแสวงหาผลประโยชน์ไม่ใช่เรื่อน่าอับอาย แต่เราต้องเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ ดินแดนเซซิลถูกทำลาย มังกรปรากฎตัวขึ้นในอาณาจักร อสูรจากยุคคลื่นความมืดปรากฎขึ้นอีกครั้ง ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเจรจาธุรกิจมากนัก"

กาเว่นยังไม่ปล่อยให้แอนดรูวขัดเขา "แน่นอนเรื่องความยุติธรรมพวกเราก็ต้องพิจารณาถึง เจ้าเป็นห่วงว่าเจ้าช่วยตระกูลเซซิลไปเรื่อยๆ สุดท้ายเจ้าจะสูญเสียทุกอย่างไป ให้ข้าบอกอย่างชัดจนว่าไม่เพียงแต่ตระกูลเซซิลสามารถจ่ายหนี้เจ้าได้ แต่ถ้าเจ้ามองถึงโอกาส ตระกูลพวกเราสามารถนำผลประโยชน์จำนวนมากมาให้เจ้าได้"

แอนดรูวมองไปที่กาเว่น "โปรดอธิบาย"

"ข้า" กาเว่นชี้ที่ตัวเอง "ข้าคือการลงทุนที่คุ้มค่าที่สุด"

ท่าทีของแอนดรูวแข็งค้าง จากนั้นริมฝีปากของเขาก็กระตุกด้วยความกระอักกระอวนเล็กน้อย "แกรนด์ดยุก...ข้าเชื่อว่าท่านเป็นแกรนด์ดยุก แต่นี่ก็ผ่านมาเจ็ดร้อยปีแล้ว อันซุก็เปลี่ยนเป็นราชวงศ์ที่สองแล้วด้วยซ้ำ ชื่อเสียง ทรัพย์สิน สมบัติของท่าน ถูกแบ่ง ส่งต่อ...หรือถูกราชวงศ์เอาคืนไปแล้ว แน่นอนว่าข้าเคารพท่านอย่างสูง ทุกคนในอันซุเคารพท่าน แต่ข้าไม่ใช่คนทั่วไป ข้าเป็นผู้นำ ข้าต้องให้ความสำคัญกับประชาชนและดินแดนของข้า..."

กาเว่นยักไหล่ "มองการไกลกว่านั้นท่านลอร์ด เงิน ทอง และดินแดนถือว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของการลงทุนที่คุ้มค่าหรือไม่?"

แอนดรูว "ท่านหมายถึง..."

"ข้ามีสิทธิ์อย่างถาวรในการพัฒนาดินแดนใหม่" กาเว่นยกดาบในมือของเขาขึ้น "เมื่อ กาเว่น เซซิล ถือดาบแห่งการบุกเบิก เขามีสิทธิ์ในการพัฒนาดินแดนที่ไม่มีผู้ครอบครอง รวมถึงดินแดนที่ไม่ได้รับการพัฒนาของอันซุ ผืนป่านอกเขตการปกครอง และดินแดนไร้กฎหมาย พื้นที่รกร้างของกอนดอร์ ตราบใดที่พวกเราควบคุมและพัฒนาพื้นที่เหล่านั้น ไม่ว่าดาบแห่งการบุกเบิกจะไปที่ใด ที่นั่นจะกลายเป็นดินแดนของตระกูลเซซิล และราชวงศ์ของอันซุจะต้องรับรู้ รวมถึงรับรองว่า กาเว่น เซซิล เป็นผู้ปกครองของดินแดนนั้นๆ!"

ขณะกาเว่นพูดเขาเห็นว่าแอนดรูวกำลังเบิกตากว้าง เขาค่อยๆพูดช้าลง "สิทธิ์ในการพัฒนาดินแดนใหม่เป็นข้อตกลงที่ลงนามโดยชาร์ลีที่หนึ่ง รวมถึงผู้บุกเบิกแห่งอันซุ, ดินแดนชนเผ่าตะวันตก อูการิ, จักรวรรดิไทฟ่อนตะวันออก, อาณาจักรภูผาสูง, ดินแดนของเอล์ฟ จักรวรรดิสีเงิน และทุกดินแดนทางตอนเหนือ ร่วมกันยอมรับว่าสิทธิ์นี้มีผลใช้ตลอดไป ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตมันยังคงอยู่เสมอ"

"จริงๆแล้วข้อกำหนดนี้ไม่ได้ลงนามเพื่อข้าเท่านั้น ผู้บุกเบิกทุกคนเองก็มีสิทธิ์เช่นเดียวกัน เพียงแค่...ตอนนี้มีแค่ข้าที่ยังสามารถออกมายืดเส้นยืดสายเช่นนี้ได้"

กาเว่นพูดอย่างมีความสุข "ตาเฒ่าเหล่าที่ลงนามในเอกสารเหล่านั้นคงไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งข้าจะปีนออกมาจากโลงศพตัวเอง"

ก่อนที่แอนดรูวจะพูดอะไรออกมา รีเบคก้าก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา" สุดยอดเลย! ท่านบรรพบุรุษมันเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ?"

"ใครหน้าไหนเป็นคนสอนวิชาประวัติศาสตร์นางกัน?" กาเว่นรู้สึกช่วยไม่ได้และหันหัวไปมองเฮอร์ตี้ "หรือกฎหมายนี้ถูกยกเลิกไปแล้ว? ถ้ามันถูกยกเลิกไปแล้วคงเป็นเรื่องน่าอับอายไม่น้อยที่ข้าพูดออกมา ผู้นำของดินแดนต่างๆรวมตัวกันเพื่อยกเลิกกฎหมายนี้หลังจากที่ข้าตายไปงั้นรึ?"

"เอ่อ...จริงๆแล้วข้าเป็นของสอนวิชาประวัติศาสตร์ให้กับรีเบคก้าเอง แต่คะแนนของนางออกมาไม่ดีเท่าไรนัก" หน้าของเฮอร์ตี้แดงก่ำขณะพูดอย่างรวดเร็ว "แน่นอนกฎหมายที่ท่านบอกยังไม่ถูกยกเลิก ตอนที่เหล่าผู้บุกเบิกยังมีชีวิตอยู่ไม่มีใครกล้ายกเลิกมัน และหลังจากผู้บุกเบิกคนสุดท้ายได้ตายลง กฎหมายฉบับนี้ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของความยิ่งใหญ่แสดงถึงความเชื่อมั่นของมนุษย์ในการกู้คืนอารยธรรม ดังนั้นไม่มีใครกล้ายกเลิกมัน"

แอนดรูวกล่าวเสริม "ไม่เพียงแต่จะไม่ถูกยกเลิกเท่านั้น แต่นักประวัติศาสตร์และนักปราชญ์ยังเขียนหนังสือถึงเรื่องนี้ด้วย..."

กาเว่นยักไหล่ "ดังนั้นการที่ข้าฟื้นขึ้นมาอย่างฉับพลันน่าจะเป็นข่าวที่น่าประหลาดใจสำหรับพวกเขาไม่น้อย กฎหมายเมื่อเจ็ดร้อยปีที่แล้วกำลังถูกนำมาใช้อีกครั้ง"

แอนดรูวมองไปที่กาเว่น โดยเฉพาะที่ดาบแห่งการบุกเบิก "ข้ายอมรับว่านี่...เป็นเรื่องที่ข้าไม่เคยคิดมาก่อน...ถ้าท่านใช้สิทธิ์ถาวรในการพัฒนาดินแดน มันเป็นไปได้ที่ท่านจะฟื้นฟูตระกูลเซซิล แต่ให้ข้าพูดอย่างตรงไปตรงมามันเป็นธุรกิจระยะยาว ท่านรู้หรือไม่ว่ามีที่ดินที่ไม่มีผู้อ้างสิทธิ์จำนวนเท่าใดในอาณาจักร?"

"ข้ารู้ว่ามีไม่มากจากการบอกกล่าวจากลูกหลานของข้า" กาเว่นมองไปที่เฮอร์ตี้และรีเบคก้า "สถานที่ส่วนใหญ่ที่มนุษย์สามารถอยู่อาศัยได้ถูกแบ่งไปเกือบหมดแล้ว ดินแดนที่ไม่มีผู้ครอบครองนั้นล้วนเป็นป่าทึบ ทุ่งหญ้าพิษ หรือดินแดนใกล้ที่รกร้างกอนดอร์"

"ถ้าเป็นแบบนั้น ท่านวางแผนจะทำยังไง?" ลอร์ดแอนดรูวเอ่ยถาม "ท่านวางแผนจะสร้างตระกูลของท่านใหม่ที่ไหน?"

"นั่นเป็นเรื่องที่ข้าต้องคิด" กาเว่นยิ้ม แต่สิ่งที่อยู่ในใจของกาเว่นคือโลกที่มองจากมุมสูง มันเป็นมุมมองที่มีความแม่นยำและมนุษย์ธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้ แผนที่ที่อยู่ในความทรงจำของกาเว่นนั้นเพียงพอที่จะชี้เส้นทางให้เขา แม้ว่ามันอาจจะล้าสมัยไปสักสิบยี่สิบปีก็ตาม "เจ้าเพียงต้องคิดให้รอบคอบ...เกี่ยวกับการลงทุนกับข้า บิดาแห่งการบุกเบิกผู้ที่เข้าร่วมในการตั้งถิ่นฐานครั้งที่สองและมีสิทธิ์ในการพัฒนาดินแดนอย่างถาวร"

แอนดรูวมองอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก เขากำลังพิจรณาเรื่องนี้อย่างรอบคอบ

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ทำลายความเงียบลง "้ถ้าสิทธิ์ถาวรนั้นรับรู้โดยราชวงศ์ ข้าก็ยินดีที่จะช่วยเหลือท่านทุกอย่าง

กาเว่นยิ้มพร้อมมองไปที่ลูกหลานของตัวเอง "แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากจะรับรู้แน่ จริงๆแล้วมีโอกาสสูงที่พวกเขาจะไม่รู้สถานะของข้า ต่อให้ชาร์ลีที่หนึ่งโผล่ออกมาจากโลงศพเพื่อพิสูจน์ตัวตนของข้า ข้าเกรงว่าราชาและข้ารับใช้ของเขาคงสวดมนต์จากก้นเบื้องของหัวใจให้ข้ารีบกลับไปนอนในโลงศพเช่นเดิม"

"ทำไมกัน?!" รีเบคก้าถามขึ้นมาอีกครั้ง "ท่านเป็นหนึ่งในวีรบุรุษผู้ก่อตั้ง! ท่านได้รับความเคารพมากมาย! องค์ราชาและขุนนางรำลึกถึงท่านทุกปี พวกเขาไม่ต้องการให้ท่านกลับมารับใช้อาณาจักรนี้งั้นหรือ?"

ขณะที่กาเว่นกำลังอธิบายแอมเบอร์ก็ตะโกนออมาจากหัวโต๊ะ "เพราะพวกเขาจะเสียวันหยุดไปสามวันนะสิ!"

เมื่อนางตะโกนออกมา นางก็ขยิบตาให้กาเว่นไปด้วย เพื่อยั่วยุให้เฮอร์ตี้โกรธ

"อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระจากนาง ข้าแค่ล้อนางเล่นเท่านั้น" กาเว่นโบกมือ "เหตุผลที่แท้จริง...ข้าคิดว่าเฮอร์ตี้และลอร์ดแอนดรูวคงเข้าใจอยู่แล้วใช่ไหม?"

เฮอร์ตี้ถอนหายใจ "ราชาลำรึกถึงวีรบุรุษ เพราะชื่อเสียงของวีรบุรุษทำให้กฎของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่เขาไม่ได้ต้องการให้วีรบุรุษกลับมา เมื่อวีรบุรุษกลับมาเขาจะไม่สามารถควบคุมชื่อเสียงนั้นได้อีกต่อไป..."

ขณะที่แอนดรูวนั่งอยู่ตรงหน้ารีเบคก้าเลือกที่จะไม่แสดงความคิดเห็นทางการเมืองออกไปมากกว่านี้

"เช่นนั้นปัญหาที่เราต้องคำนึงถึงนั้นชัดเจนมาก" กาเว่นมองลงไปที่ดาบแห่งการบุกเบิกที่เอวของตัวเอง "และ...นั่นคือการทำให้สิทธิ์ถาวรเพื่อพัฒนาดินแดนนั้นเป็นผล"