DTH ตอนที่ 4 ร้อยยิ้มที่สมบูรณ์แบบ
ข่าวเรื่องนายน้อยของตระกูลหลินพาขอทานไปกินอาหารในศาลาเสาวธารเมามายถูกกระจายโดยผู้คนอย่างรวดเร็ว
คนทั่วไปคงจะรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป และคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวปลอม
มันเป็นไปไม่ได้
ตระกูลที่ร่ำรวยจะลดตัวลงมาทำแบบนั้นทำไม?
ชีวิตของพวกเขาในสายตาของคนร่ำรวยก็เป็นได้เพียงแค่มดเท่านั้น
แต่เมื่อพวกเขาเห็นขอทานปากมันเยิ้มเดินออกมาจากศาลาเสาวธารเมามายด้วยสีน่าพึงพอใจ พวกเขาก็ตกตะลึง
พวกเขาเหมือนเห็นผี
สำหรับคนทั่วไป พวกเขาไม่สามารถใช้จ่ายเงินแบบนั้นได้
อาหารปกติจะมีค่าใช่จ่ายอยู่ที่ประมาณหนึ่งเงิน
หนึ่งเงินของที่นี่มีค่าประมาณหนึ่งพันดอลลาร์
เหรัญญิกของศาลาเสาวธารเมามายลูบมือของเขา และเขาก็ดูไม่สบายใจเล็กน้อย “นายน้อยหลิน ท่านจะต้องจ่ายหนึ่งร้อยกับอีกสามเงิน แต่ข้าจะเก็บจากท่านแค่หนึ่งร้อยเท่านั้น”
“จ่ายเขาไป” หลิน ฟานผายมือออกพร้อมกับบอกให้โกวชิจ่ายเงิน
เหรัญญิกของร้านถอนหายใจ มันดีแล้วที่เขาเต็มใจจ่าย
ถ้านายน้อยหลินไม่เต็มใจที่จะจ่าย แม้ว่าพวกเขาจะโกรธ พวกเขาจะสามารถไปสู้กับตระกูลหลินได้งั้นเหรอ?
“นายน้อย พวกเราไม่ได้นำเงินมามากขนาดนั้น” โกวชิพูดเบาๆ
มันน่าอึดอัดใจเล็กน้อย
นายน้อยใช้ไปมากเกินไป
“ฮะ?” หลินฟานตกตะลึง มันเกิดอะไรขึ้น
ความจริงแล้วพวกเขากินน้อยเกินไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับความร่ำรวยของเขา
มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ?
มันต้องเป็นแค่เรื่องตลกแน่ๆ!
ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นถึงบุตรชายของตระกูลใหญ่ มันหมายความว่ายังไงที่ว่าเขามีเงินไม่พอ
แบบนั้นมันจะไปเหมาะกับตัวตนของเขาได้อย่างไร?
เขายังมีหน้าอยู่รึเปล่า?
ในตอนนั้นเองหัวใจของเหรัญญิกก็เต้นแรงขึ้น
แม้ว้าเสียงของโกวชิจะเบา แต่เขาก็สามารถได้ยินมันดังและชัดเจน มีเงินไม่พอ พวกเขากำลังพยายามหลีกเลี่ยงการจ่ายเงินหรือไม่?
“เอากระดาษกับปากกามา เดี๋ยวข้าจะเขียนIOU ขอจากตระกูลหลินให้” หลิน ฟานกล่าว
“อา” เหรัญญิกมองไปที่หลิน ฟานเล็กน้อย ถามจากตระกูลหลิน?
แม้ว่าเขาจะมีความกล้าหาญมากกว่านี้สิบเท่า เขาก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้
“ไม่ต้องไปสนใจเรื่องอื่น แค่เจ้าตามเรากลับไปก็พอแล้ว”
หลิน ฟานเห็นว่าเหรัญญิกคนนี้ไม่แข็งแกร่งพอ และเขาก็ไม่กล้าแม้กระทั่งไปเยือนตระกูลหลิน
สิ่งที่เขาต้องการคือความโกรธ
เขากินและดื่มจากที่นี่ไปค่อนข้างมาก ดังนั้นเขาต้องจ่ายเงิน
เขาไม่สามารถรังแกคนอื่นได้
นี่เป็นสิ่งที่น่าอึดอัดใจเล็กน้อย แต่โชคดีที่เพื่อนคนนั้นจากไปแล้ว ถ้าเกิดเขายังอยู่ ตัวเขาคงจะกลายเป็นตัวตลกและเสียหน้าเป็นแน่
ลานบ้านตระกูลหลิน
เมื่อเหรัญญิกของศาลาเสาวธารเมามายมาถึงพร้อมกับหลิน ฟาน เขาระมัดระวังและประหม่าเล็กน้อยในขณะที่ตามหลังหลิน ฟานมา
จิตใจของเขายุ่งเหยิง
เขายังคงคิดอยู่เลยว่านายน้อยของตระกูลหลินพาเขามาที่นี่เพื่อฆ่า
“โกวชิ พาเขาไปเก็บเงิน” หลิน ฟานกล่าว
“ขอรับ นายน้อย” โกวชิตอบและนำเหรัญญิกไปอีกทางหนึ่ง
หลิน ฟานเดินกลับไปที่ลานบ้าน
เขาหยุดสนใจเรื่องอื่น
มันเป็นเพียงแค่เงิน
เนื่องจากว่าครอบครัวของเขาร่ำรวย เขาก็จะใช้ทุกอย่างที่พวกเขามี
เขาคิดเกี่ยวกับมัน
ในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินไปกับชีวิต เขาก็จะได้รับคะแนนความโกรธมาด้วยในเวลาเดียวกัน
เพื่อให้ได้รับความโกรธโดยที่ไม่เป็นอันตรายใดๆ เขาจะต้องทำผ่านครอบครัวของเขาเท่านั้น
“ดูสถานะของข้าก่อนก็แล้วกัน”
เขาไม่ได้สนใจการเพาะปลูกเพราะเขารู้สึกว่ามันเหนื่อย แล้วอีกอย่างหนึ่งตอนนี้เขาก็สามารถใช้คะแนนเพื่อนำมาเพิ่มสถานะของตนได้ และเขาก็พอใจกับชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้อยู่แล้ว
หลิน ฟาน
ร่างกาย : 10
กำลังภายใน : 0
เทคนิคการบ่มเพาะจิตใจ : ไม่มี
เทคนิคการเพาะปลูก : ไม่มี
คะแนนความโกรธ : 465
“เนื่องจากคะแนนความโกรธสามารถเพิ่มสถานะของข้าได้ ดังนั้นในอนาคตข้าก็ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอีกต่อไป”
“สถานการณ์ดูเหมือนว่ากำลังไปได้สวย”
หลิน ฟานพยักหน้าเงียบๆ
ร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นจากสิบเป็นสิบเอ็ด
คะแนนความโกรธของเขาลดลงหนึ่งร้อยคะแนน
ในตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าร่างกายเขาแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย
มองเข้าไปในกระจก
เขาสังเกตเห็นว่าร่างกายของเขาดูดีกว่าเมื่อก่อนมาก
ถ้าเขาใช้คนอื่นเป็นมาตรฐาน สิบเอ็ดจุดเหล่านี้อาจจะต่ำ แต่สำหรับหลินฟานแล้วมันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
เขายังคงเพิ่มคะแนนต่อ
คะแนนความโกรธของเขาลดลงสามร้อย ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นเป็น14
ปัง!
มีเสียงต่ำดังออกมาจากร่างกายของเขา
เขาฉีกเสื้อของเขาออก และเผยให้เห็นลูกบอลพลังที่กำลังเคลื่อนไหวภายใต้ผิวหนังของเขา
มีกล้ามเนื้อที่กำลังขึ้นรูปอย่างช้าๆ
มือของเขาคว้าไปที่โต๊ะ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้การที่เขาจะขยับมันได้เขาต้องใช้แรงทั้งหมดที่เขามี
แต่ตอนนี้เมื่อเขาใช้กำลังทั้งหมด ขาทั้งสี่ของมันก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
“ไม่เลว ความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้น”
“ข้านั้นเคยพูดไปแล้วว่าข้ามาจากครอบครัวที่รวย ข้าจะสนุกไปกับชีวิตของข้า แล้วข้าจะมุ่งเน้นไปที่การเพาะปลูกเพื่ออะไร? ในเมื่อข้ามีสูตรโกงที่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาที่เข้ามาได้อย่างหมดจด”
14จุดสำหรับร่างกาย การเปลี่ยนแปลงครั้งต่อไปมันจะเป็นยังไง?
เขาไม่มีทางรู้ได้เลย
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขารู้เลยก็คือเขาจะเป็นอิสระในอนาคต การเพิ่มความสามารถเพื่อป้องกันตัวเองมันก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายนัก
แต่ถ้าเขาคิดจะทำแบบนั้น เขาจะต้องหาแหล่งผลิตความโกรธสำหรับระยะยาว
ในตอนนั้นเอง
“ความโกรธ +50”
“ความโกรธ +100”
“ความโกรธ +200”
อยู่ๆเขาก็ได้คะแนนความโกรธมา350
“เกิดอะไรขึ้น? ข้าก็อยู่ในห้องของข้าดีๆ และไม่ได้ออกไปทำให้ใครโกรธสักหน่อย แล้ว350คะแนนมันมาจากไหน?” หลิน ฟานพยายามคิด
แต่ก็คิดไม่ออก
ห้องโถงตระกูลหลิน
“นายท่าน นายน้อยได้เชิญขอทานจำนวนมากเข้าไปรับประทานอาหารในศาลาเสาวธารเมามาย และเสียเงินไป100เงิน เงินนั้นถูกส่งให้เหรัญญิกของศาลาเสาวธารเมามายเรียบร้อยแล้ว” ชายชรากล่าวขณะที่ยืนอยู่ข้างๆ
คนที่กำลังพูดกับหัวหน้าตระกูล มีชื่อว่าอาวุโสวู เขามีตำแหน่งเป็นนักบัญชีประจำตระกูล
เขามีอายุเท่ากับหลิน วานยี่ และใช้เวลาทั้งชีวิตของเขาอยู่ที่ตระกูลหลิน
เขาไม่เคยคิดเลยว่านายน้อยจะใช้จ่ายจำนวนมากไปกับศาลาเสาวธารเมามาย
ในอดีตถึงแม้ว่านายน้อยจะไม่ชอบการฝึกฝน แต่เขาก็ไม่ได้ใช้จ่ายเงินเช่นกัน
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะเรียนรู้วิธีที่ที่จะใช้มันแล้ว
นั่นคือส่วนที่เขาคาดไม่ถึง
หลิน วานยี่ฟังรายงาน ใบหน้าของเขาเย็นลงและหน้าอกของเขาก็กระเพื่อมแรงขึ้น มีความโกรธมากขึ้นในตัวเขา จากนั้นเขาก็พูดในขณะที่เขากัดฟัน
“ไอเจ้าเด็กอกตัญญู ไอเจ้าลูกไม่รักดี!”
เขาโกรธมากเกินไป
ร่างกายของเขาสั่น
อาวุโสวูถอนหายใจ เขารู้อยู่แล้วว่านายท่านของเขาไม่ชอบอ่าน และไม่รู้จักวิธีใช้คำศัพท์มากนัก
เพราะเขาติดตามท่านมานานแล้ว
คำที่เขาได้ยินมากที่สุดก็คงจะเป็น เด็กอกตัญญู
“เรียกเจ้าเด็กอกตัญญูคนนั้นมาพบข้า!” หลิน วานยี่คำราม
ข้างในแล้วเขาเป็นห่วงอยู่เสมอ
ในลานบ้าน หลิน ฟานนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่พร้อมกับร่มที่อยู่เหนือหัว ในมือของเขาเป็นก้อนน้ำแข็งที่เขากำลังกัดมันอย่างช้าๆ
โกวชิที่ยืนอยู่ข้างๆถือพักและกำลังพัดให้เขาอยู่
“อากาศค่อนข้างร้อน” หลิน ฟานกล่าว
“นายน้อย ที่มันร้อนนิดหน่อย มันเป็นเพราะฝนมันไม่ได้ตกมาเป็นเวลานานแล้ว” โกวชิพูด
หลิน ฟานชอบที่จะเพิ่มสถานะของเขา ดังนั้นคะแนนความโกรธของเขาก็ถูกนำมาใช้ทันที
ร่างกาย : 18
ในพริบตามันก็เพิ่มขึ้นอีก4
เขารู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เขาสามารถฆ่าวัวได้ด้วยมือเปล่า
“โกวชิเอาวิชาดาบพยัคฆ์อาฆาตมาให้ข้า ข้าจะดูมันสักหน่อย” ในอดีตเมื่อเขาได้มันมา เขาเพียงแค่ดูมันแบบผ่านๆเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาว่างแล้วดังนั้นเขาจึงดูมันอีกครั้ง
โกวชิรีบนำวิชาดาบพยัคฆ์อาฆาตมาให้ และเขาก็คิดว่ามันคงจะดีถ้านายน้อยของเขาเต็มใจที่จะฝึกฝน
หลิน ฟานเปิดอ่านมันทีละหน้า
ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เทคนิคการเพาะปลูกระดับสูง
มันเป็นแค่หนังสือที่สอนวิธีการใช้ดาบ
มันไม่ได้หวือหวา
โกวชิมองไปที่นายน้อยของเขาจากด้านข้าง
หลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง หลิน ฟานก็มอบหนังสือคืนให้กับโกวชิ
สถานะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
ตรงแถวของเทคนิคการเพาะปลูกดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเพิ่มเข้ามา
เทคนิคการเพาะปลูก : วิชาดาบพยัคฆ์อาฆาต (พื้นฐานยังไม่ได้เรียนรู้)
เขาพยายามเพิ่มคะแนนที่เหลืออยู่ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะนั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
โกวชิคุกเข่าลงและพูดด้วยความเคารพ “ผู้อาวุโสวู”
หลิน ฟานหันไปมอง และพบว่าคนที่มาคือนักบัญชีของตระกูลที่เติบโตมาพร้อมกับหลิน วานยี่ เขามีตำแหน่งที่ค่อนข้างสูงในตระกูลหลิน
เขาไม่ได้ดูอายุน้อยเหมือนหลิน วานยี่ ใบหน้าของเขามีร่องรอยที่เกิดขึ้นตามเวลา ผมของเขามีสีขาวและหลังของเขาก็โค้งงอ
เขายิ้ม
“นายน้อย นายท่านเรียกให้ไปเข้าพบ” อาวุโสวูพูด
“เข้าใจแล้ว” หลิน ฟานตอบ
ในตระกูลหลินที่มีขนาดใหญ่ มีเพียงแต่ตาแก่ที่เป็นพ่อของเขาเท่านั้นที่สามารถให้คะแนนความโกรธได้มากขนาดนี้
โกวชิต้องการตามไปด้วย แต่ถูกอาวุโสวูหยุดเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้หัวหน้าตระกูลกำลังโกรธ และคนรับใช้ที่ตามเขาอาจจะโดนลากไปด้วย
หลิน ฟานเห็นด้วย
เขาเป็นลูกชายของเพื่อนคนนั้น แต่โกวชิไม่ได้เป็น
ถ้าเขาพาคนที่ช่วยเหลือเขาไปด้วย มันจะเป็นการเพิ่มความยากลำบากของเขาขึ้นไปอีก และที่สำคัญเขาไม่ต้องการให้ใครตายด้วย
“นายน้อย ได้โปรดอย่าทำให้พ่อของท่านโกรธ” อาวุโสวูกล่าว “ตระกูลหลินยังต้องการให้ท่านขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล เพื่อที่ตระกูลจะสามารถดำเนินต่อไปได้”
หลิน ฟานยิ้ม “ข้าเข้าใจ”
อาวุโสวูมองไปที่รอยยิ้มจอมปลอมของนายน้อย
เขารู้สึกพูดไม่ออก