บทที่ 188 - สังเคราะห์ทักษะ (7) [16-06-2020]

บทที่ 188 - สังเคราะห์ทักษะ (7)

”

"พี่ชินคะนี่ค่ะ"

"ขอบคุณนะเอลฟา"

"เอะเฮะเฮะ"

มนุษย์สัตว์หูกระต่ายเอลฟ่าได้ส่งชามน้ำซุปมาให้กับฉัน ฉันได้ก้มหน้าลงและจิบมันลงไป มันเป็นซุบเนื้อวัวที่มีรสชาติที่ยอดเยี่ยม

"มันลึกลับอะไรแบบนี้ เพียงแค่ใส่ผงอะไรบางอย่างลงไปในน้ำก็ทำให้มันมีรสชาติแบบนี้แล้ว... ทั้งร้านขายของประจำชั้นหรือในพื้นที่พักอาศัยก็ไม่มีไอเทมแบบนี้เลย"

"มันคงแพงมาสินะขอบคุณมาก"

"โอ้ อย่างที่ฉันคิดเลยเจ้าชายรัชทายาทนี่เป็นคนที่ใจกว้างจริงๆ เนื้อชิ้นเล็กๆพวกนี้ก็จะต้องมีราคาแพงมากเหมือนกัน ฉันสงสัยจังเลยว่ามันจะเป็นของสัตว์ประเภทไหน..."

นายอาจจะอยากรู้ว่าเนื้อเป็นของตัวอะไร แต่ว่าพี่คนนี้น่ะห่วงอนาคตของนายมากกว่านะ.... ฉันลังเลที่จะบอกความจริงกับเขาดีหรือไม่ แต่ว่าเมื่อเห็นเขามีความสุขฉันก็ตัดสินใจที่จะตักซุปขึ้นมา จากนั้นเองสายลมอ่อนๆก็ได้พัดมาข้างๆฉัน

[นายท่าน ฉันสำรวจเสร็จแล้ว]

"ทำได้ดีมากชาราน่า"

[บนท้องฟ้ามันมีสิ่งมีชีวิตแปลกๆ พวกมันดูภายนอกไรซึ่งชีวิต แต่ว่าสมองของพวกมันมีมานาที่กำลังทำงานอยู่จำนวนมาก]

"มีกี่ตัว?"

[หลับตาสิ]

เมื่อฉันทำแบบนั้นชาราน่าก็เอาหน้าผากของเธอมาชนหน้าผากของฉัน ด้วยวิธีที่ใกล้ชิดกันอย่างมากนี่เธอได้ส่งภาพที่เธอเห็นมาให้ฉัน

"เจ้าชาย? จู่ๆนายทำอะไรนะ?"

"ชู่ววว"

ฉันได้เอานิ้วมาวางบนปากของฉันและบอกให้เร็นเงียบ จากนั้นฉันก็หลับตาลงและมองเห็นท้องฟ้ายามเย็นในสายตา มันมีดาวที่คล้ายกับดวงอาทิตย์ตั้งอยู่กำลังฉายแสงสีแดงจากๆและมีเมฆกระจัดกระจายอยู่ทั่วไปหมด นอกจากนี้ท้องฟ้ายังถูกเติมเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่มีปีกจำนวนนับไม่ถ้วย การที่จะนับพวกมันมีแต่จะเปล่าประโยชน์มันทำให้ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมา

"ฟู่ มันมีเยอะเกินไป...."

"ในที่สุดนายก็เข้าใจสินะว่าทำไมพวกเราต้องเดินทางผ่านภูเขา?"

"มันค่อนข้างจะมหาศาลเลยล่ะ นายคิดว่าจะมีคนอื่นๆรอดอยู่อีกไหม?"

"ฉันไม่แน่ใจ...แต่ฉันก็หวังให้พวกเขารอดนะ"

มีเทือกเขาเพียงเขาเดียวที่ระยะยาวไปจนถึงที่ราบ เนื่องจากว่ามีเขาหินอญู่ตรงกลางพวกเราจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์ในพื้นที่นี้

"เมื่อพวกเราได้ข้ามผ่านเขาหิน ป่าแห่งความเงียบขะอยู่เบื้องหน้าเรา ป่านี้ครั้งหนึ่งได้เคยเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่นี่การไหลของมานานั้นได้กลายเป็นสงบลงทำให้มันยากที่จะต่อสู้กัน ยิ่งไปกว่านั้นมันยังกลายเป็นยากที่จะติดตามคนที่ใช้มานา ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องกังวลคนที่ไล่ตามมาจากเขาหิน

"มันจะไม่ดีกว่าหรอถ้าจะตั้งแคมป์ที่ป่าแห่งความเงียบ?"

"ป่าแห่งความเงียบเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ก็จริง แต่ว่าในขณะเดียวกันมันก็ถูกเรียกว่าสุสาน มันจะไม่เป็นอะไรหากพักอยู่แค่วันเดียว แต่ว่าหากอยู่ตลอดไปจะมียมทูตมาเอาชีวิตของนายไป ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ มนุษย์สัตว์ หรือเอล พาทิสก็ตาม ยิ่งอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์นานเท่าไหร่มันก็จะช่วยเร่งความตายมากยิ่งขึ้นเท่านั้นไป"

มีสถานที่แปลกๆแบบนี้ด้วย.... ฉันได้บ่นออกมาและยกเลิกการอัญเชิญชาราน่า จากนั้นฉันก็กินน้ำซุปลงไปและเปิดกาแฟกระป่องในขณะที่รอให้เด็กๆกินอาหารเสร็จ ในตอนนั้นเองเอลฟ่ากับเด็กสาวเผ่ามนุษย์สัตว์อีกคนก็ได้ถามฉันด้วยความสงสัย

"พี่มันคืออะไรหรอคะ"

"มันเป็นอาหารหรอ?"

"มันเป็นเครื่องดื่มน่ะ พวกหนูสามารถจะกินมันได้เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่"

"จริงๆหรอ?"

"แน่นอนสิ"

"หนูอยากดื่มมันตอนนี้!"

"ไม่ได้ หนูจะไม่ตัวสูงนะถ้าทำแบบนั้น"

ฉันได้รีบเอากาแฟหลบไปก่อนที่เด็กๆจะมาถึง เมื่อเห็นฉันเก็บมันไปอย่าง่ายดายด้วยการวาดวงกลมเด็กๆก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยากรู้อย่างเห็นมากๆ ฉันได้บอกกับตัวเองในทันทีว่าอย่าดื่มกาแฟต่อหน้าเด็กอีก

"มันเป็นเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น แต่ว่าพวกเขาตัวติดกับเจ้าชายรัชทายาทจริงๆเลย"

"จริง"

"พี่ชินหล่อมาก"

"เขาใจดีและแข็งแกร่ง"

"เขาใกล้ชิดกับท่านหมาป่า"

"แต่ว่าพี่เร็นก็ยังคงหล่อกว่า"

พูดตามตรงนะฉันคิดว่าฉันหล่อกว่าเร็น แต่ว่าเมื่อเห็นท่าทางเร็นที่มีความสุข ฉันก็ได้อยู่เงียบๆ ถ้าหากเร็นไปที่โลก ฉันได้ตัดสินใจที่จะโทรหาเจ้าหน้าที่โพโดริในทันทีเลย (มาสคอสเจ้าหน้าที่ตำรวจของเกาหลี)

หลังจากกินพื้่นเย็นกันเสร็จพวกเราก็ได้ออกเดินทางอีกครั้ง แม้ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มืด แต่ตามารของฉันก็ยังคงทำให้มอนสเตอร์ทุกตัวที่มาโจมตีเราเป็นหินเหมือนเดิม ในขณะที่วิ่งไปฉันก็ได้คิดเกี่ยวกับวิธีที่จะทำให้พวกเขาทุกคนแข็งแกร่งขึ้นเพื่อให้แน่ใจได้ถึงความปลอดภัยของพวกเขา เหมือนกับในทวีปลูก้าฉันไม่สามารถจะรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างในโลก

แน่นอนว่าฉันได้นึกถึงทักษะสังเคราะห์ทักษะ แม้ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบสุ่ม แต่ว่าจากการสังเกตุดูตั้งแต่ฉันทำมามันอยู่ในเกณที่ดีมากๆ ฉันจึงได้ตัดสินใจลองให้ผู้สมัครใจลองก่อน

"เจ้าชายพวกเราควรจะตั้งค่ายพักแรมกันที่นี่ เมื่อเราได้ไปถึงภูเขาหินเราจะไม่สามารถหลุดพักได้อีก"

"นายพูดถูก ตั้งแคมป์เถอะ"

ด้วยแบบนี้้ฉันจึงเอาของบางอย่างออกมาจากช่องเก็บของและวางมันลงบนพื้น เร็นได้เอียงหัวงง

"นี้คืออะไร? คริสตัลรูปสามเหลี่ยมกึ่งโปร่งใสยักษ์... มันเป็นพิธีอะไรหรอ?"

"เข้าไป"

"เข้าไป? นายเข้าไปสิได้หรอ?"

"ว้าว มันใหญ่มาก"

"โคซี่ นี้มันสบายมาก"

เด็กๆได้วิ่งเข้าไปในคริสตัลยักษ์อย่างไม่เกรงกลัว และนี่ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากถ้ำคริสตัลที่ซังจินได้มาเป็นรางวัลในเหตุการการจู่โจม มันเป็นเต็นท์ที่มีขนาดใหญ่ที่ทำงานได้แม้แต่ใต้น้ำ! มันมีขนาดที่ใหญ่พอจะจุคนได้ 20 คนและมีเวทย์ที่ทำให้น้ำสะอาดและมีขนมปังที่ไม่จำกัด! มันได้อยู่ในช่องเก็บของของฉันมาตลอดในตอนนี้ แต่แล้วในที่สุดก็ได้ถึงเวลาที่ฉันได้ใช้มัน

"โอ้วววว! ดีอะไรแบบนี้!"

"ว้าว นี้มันก็น่าจะเหมาะมากๆสำหรับการค้างคืนในดันเจี้ยนเหมือนกันนะ"

ทุกๆคนได้เข้าไปด้านในและเริ่มพักผ่อนกันอย่างสบายๆ ในฐานะที่ถ้ำคริสตัลนี้จะแจ้งเตือนอันตรายโดยอัตโนมัติมันจะปลุกเราในทันทีที่มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่เป็นมิตรอยู่ใกล้ๆ ถ้ามันมีล้อมันก็จะสมบูรณ์แบบไปเลยล่ะ

"เจ้าชายนายไม่เข้ามาหรอ?"

"ฉันมีสิ่งที่จะต้องทำน่ะ"

ฉันได้โบกมือและบอกให้พวกเขาพักผ่อน ฉันได้เดินออกห่างไปจากแคมป์เล็กน้อย ล็อทเต้ก็ยังตามมาคอยเฝ้าดูแลฉัน

"สังเคราะห์ทักษะ"

เมื่อแผ่นหินทรงกลมได้ปรากฏขึ้นมากลางอากาศ ล็อทเต้ได้สะดุ้งและก้าวถอยหลังไป ฉันได้ยิ้มให้เธอและแตะไปที่ทักษะเส้นทางวายุในลิสทักษะ จากนั้นก็ได้มีกระจุกแสงแปลกๆปรากฏขึ้นมาบนมือของฉันพร้อมกับความรู้สึกกแปลกๆ ฉันได้วางมันลงไปในช่องทักษะพื้นฐานและวางทักษะใบมีดจู่โจมลงไปในช่องทักษะเสริม ฉันไม่ต้องการจะแยกทักษะประเภทพุ่งทั้งสองอันและหวังว่าการรวมกันนี้จะทำให้ข้อดีของแต่ละอันได้ผสานกัน

แน่นอนว่าการร่วมเพียงแค่นนี้มันจะดูน่าเบื่อเกินไป ดังนั้นฉันจึงได้เพิ่มทักษะพุ่งเข้าซึ่งปกติมันจะเพิ่มโบนัสในการเคลื่อนไหวให้กับฉัน ด้วยความรู้สึกว่ามันยังคงไม่พอ ฉันก็เพิ่มทักษะสายฟ้าคลั่งลงไปอีก แสงได้กระพริบจากแผ่นหินได้สว่างขึ้น หัวใจของฉันได้เต้นแรงในทันทีที่ใช้ทักษะสังเคราะห์ทักษะ

[คุณได้รับทักษะเฉพาะตัว ราชันสายลมพิโรธ]

[คุณจะพุ่งได้ข้างหน้าพร้อมๆกับพลังสายฟ้าและพลังลมที่ทรงพลังด้วยเส้นทางที่ไม่อาจคาดเดาได้และความเร็วที่ไม่สามารถตามได้ทัน เมื่อคุณได้ชนเข้ากับศัตรูหอกแห่งสายฟ้าจะปรากฏขึ้นและทะลวงศัตรู หลังจากนั้นก็จะมีลมที่ทรงพลังพัดศัตรูออกไป มานาของศัตรูจะถูกดูดซับมาเพิ่มพลังทำลายล้างของการพุ่ง 10% คุณสามารถจะระเบิดพลังงานที่ทรงพลังใส่ศัตรูเมื่อใดก็ได้ตามที่ต้องการ ปัจจุบันในเลเวล 1 พลังทำลายล้างของการพุ่งจะเพิ่มขึ้น 150% เนื่องจากความทรงพลังเกินไปหลังจากที่พุ่งเต็มกำลังทักษะนี้จะไม่สามารถใช้งานได้อีกครั้งเป็นเวลา 3 ชม. เมื่อยกเลิกการพุ่งคุณจะสามารถใช้ทักษะนี้้ได้อีกครั้งหลังจาก 10 นาที]

[คุณได้สร้างทักษะเฉพาะตัว! ทักษะเฉพาะตัวคือทักษะที่มีพลังเทียบเท่ากับพลังของเทพที่ไม่ได้รับลมหายใจจากเทพ! ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่นี้ทำให้เทพทั้งหลายได้ให้ความสำคัญกับคุณ เทพแห่งสายลมและสายฟ้าได้ให้ความสนใจกับคุณเป็นพิเศษ คุณได้รับแต้มทักษะ 3 แต้ม แต้มทักษะในปัจจุบัน: 4]

"เยี่ยม"

ในฐานะที่ฉันได้สร้างทักษะเฉพาะตัวมาก่อน ฉันเลยไม่ได้ตกใจมากนัก เส้นทางวายุ สายฟ้าคลั่ง และใบมีดจู่โจมนั้นไม่ใช่ทักษะที่ธรรมดาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็ยังยินดีกับผลลัพธ์นี้ เหมือนอย่างที่ฉันต้องการในตอนนี้ฉันสามารถจะใช้ทักษะนี้โดยไม่จำเป็นจะต้องสนใจว่าจะมีเป้าหมายเป็นจำนวนมากหรือน้อยอีกแล้ว

น่าแปลกใจที่ทักษะนี้ไม่ได้มีระดับเหมือนกับสายฟ้าคลั่ง ท่องมิติ และวงจรเพรูต้า ในกรณีนี้มันจะยากในการเพิ่มเลเวลของทักาะ แต่ว่าในการเพิ่มเลเวลแต่ละครั้งจะเพิ่มพลังมากขึ้นอย่างชัดเจน มันเป็นทักษะที่เหนือกว่าที่ฉันได้คิดเอาไว้ซะอีก

"เอาล่ะ นี่มันน่าพอใจมากแล้ว... สังเคราะห์ทักษะ"

ในครั้งนี้ฉันได้ใช้สายฟ้าขาวจู่โจมต่อเนื่องเป็นทักษะพื้นฐานและใช้พายุสายฟ้าลงไปในช่องเสริมพลัง ฉันไม่ได้ใส่ทักษะอื่นอะไรลงไปอีกในตอนนี้เพราะว่ามันจะเป็นการเปลืองเกินไปที่จะใส่ทักษะลงไปเสริมอีก

[คุณได้รับทักษะ 'พายุหอกสายฟ้า']

[ด้วยพลังวังวนสายฟ้าที่ทรงพลัง คุณสามารถจะดึงศัตรูที่อยู่ใกล้ๆเข้ามาแล้วโจมตีได้อย่างต่อเนื่องด้วยสายฟ้าสีขาวที่บรรจุอยู่ภายในหอก การโจมตีแต่ละครั้งจะใช้มานา 0.1% ของคุณและในการโจมตีครั้งสุดท้ายใช้มานา 10% เพื่อระเบิดความเสียหายออกมาให้กับศัตรูทั้งหมด]

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทักษะเฉพาะตัวอีก แต่ว่ามันก็เป็นไปตามที่ฉันต้องการ ทักษะนี้มันดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ด้วยซ้ำ ในตอนนี้ฉันสามารถจะการดึงศัตรูที่อยู่ใกล้ๆฉันได้! มันเหมือนกับทักษะที่ปรากฏในเกม แต่ว่าฉันก็ตัดสินใจที่จะไม่สนใจในเรื่องนั้น

"เอาล่ะต่อไปก็...."

ในรอบนี้ฉันได้ผสมทักษะที่ฉันได้คิดมาตั้งแต่ก่อนจะมาโลกนี้แล้ว ฉันได้ใส่ทักษะลงไป นี้มันยังเป็นเหตุผลที่ฉันได้ตัดสินใจที่จะรอจนถึงช่วงกลางคืนอีกด้วยเพื่อใชทักษะสังเคราะห์ทักษะ

ยังไงก็ตามเมื่อฉันวางทักษะทั้งหมดลงไปในแผ่นหิน ฉันก็ยกเลิกสังเคราะห์ทักษะ

"...ยังไม่พอ"

ถ้าฉันทำต่อไปฉันรู้สึกว่าฉันจะไม่ได้รับในทักษะที่ฉันต้องการ บางทีมันอาจจะเป็นผลจากจิตวิญญาณนักผสมหรือบางทีมันก็อาจจะเป็นเพียงแค่เพราะสัญชาตญาณนักรบเท่านั้น แต่ไม่ว่ายังไงแฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ฉลาดเลยที่จะสังเคราะห์มันในตอนนี้ แน่นอนว่าก่อนที่ฉันจะเสียใจฉันก็จะต้องตัดสินใจก่อนที่ฉันจะข้ามภูเขา ฉันได้หยักไหล่และกลับไปที่เต็นท์พร้อมกับล็อทเต้ มันจะต้องใช้พลังจำนวนมากในการปีนเขาหิน ฉันจำเป็นต้องพักผ่อนเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้

ยังไงก็ตามสิ่งที่เราจะเผชิญหน้าในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่หน่วยทางอากาศของเอล พาทิส แต่ว่ามันเป็นศัตรูที่หนักหนาและน่ากลัวอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน