ตอนที่ 18 : ประชากรน้อยเกินไป

ภายในห้องโถงใหญ่

ถังหยูนั่งเหยียดเอวบนโซฟานุ่ม ร่างกายขี้เกียจดูเหมือนจะค่อยๆไหลลงไป

“โอ้ว ช่างเลวร้ายอะไรอย่างนี้”

การขาดคริสตัลต้นกำเนิดอย่างรุนแรงในที่สุดก็ได้รับการแก้ไข มันช่วยถังหยูบรรเทาความกังวลทั้งหมดในครั้งเดียว

วิธีการรับคริสตัลต้นกำเนิดโดยการล่าสัตว์ประหลาดนั้น เริ่มเป็นไปได้ยากขึ้น ทุกครั้งที่มีปีศาจถูกล่า ครั้งต่อไปมันต้องใช้เวลามากขึ้นในการค้นหาปีศาจ

โดยใช้เวลาจำนวนมากในงานนี้งานเดียวทำให้กลายเป็นเรื่องน่าเบื่อเล็กน้อย

ในขณะที่คนอื่นอยากจะหนีจากปีศาจ แต่ถังหยูกระตือรือร้นที่จะพบพวกมัน

ตอนนี้ถังหยูในที่สุดก็รู้ว่าทำไมสถานที่แห่งนี้ถึงปลอดภัย เป็นเพราะสถานที่แห่งนี้อาจอยู่ไกลจากเหวนรก

นอกเหนือจากภัยพิบัติจากคลื่นปีศาจ จำนวนปีศาจที่ถูกพบในที่ห่างไกลแห่งนี้ก็น้อยมากเกินไปจริงๆ

ความสำคัญในการค้นหาปีศาจในตอนนี้ได้เปลี่ยนไปค้นหาเสบียงแทน ถังหยูไม่คาดหวังอีกต่อไปในการพบกับปีศาจ

ในจิตใจของถังหยู รู้สึกว่าโรเจอร์ได้ส่งข้อความมาหาผ่านอำนาจสัญา

เขาได้รับแจ้งว่าเฉินไฮปิงต้องการพบเขา

หลังจากคิดสักครู่ เขาก็จำได้ว่าได้บอกให้เฉินไฮปิงไปเอาปืนและกระสุนจากกลุ่มของฮานจิง การเก็บเกี่ยวในครั้งนี้ยอดเยี่ยมมากจนเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

“โอ้...” ถังหยูพิจารณาแปปเดียวแล้วพูดว่า “พาเขามาที่ปราสาท”

…………

“มุ่งหน้าไปวิลล่าหมายเลขหนึ่งเหรอ?” เฉินไฮปิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

วิลล่าหมายเลขหนึ่งเป็นพื้นที่ต้องห้ามเสมอ มีเพียงหัวหน้าถังและผู้ติดตามไม่กี่คนที่มีสิทธิ์เข้าไปในที่แห่งนั้น เขารู้ว่าสถานะของเขายังห่างไกลจากผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้น และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเขาไม่อิจฉาคนเหล่านั้น

ตอนนี้เขามีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในสถานที่แห่งนั่นแล้วใช่มั้ย?

ในฐานที่มั่นก่อนหน้าของเขา เขาถูกกีดกันออกจากกลุ่มหลักเพราะเขาไม่ได้เป็นลูกน้องของหวังไท แต่ตอนนี้เพียงไม่กี่วันเขาก็ได้รับความไว้วางใจจากหัวหน้าถัง

เฉินไฮปิงรู้สึกตื้นตันใจ

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ภายในวิลล่าหมายเลขหนึ่ง

เขาสงสัยว่าทำไมสถานที่แห่งนี้ถึงถูกปิดผนึกและเป็นพื้นหวงห้าม

เดินตามรอยเท้าของโรเจอร์ เฉินไฮปิงเดินผ่านวิลล่าหมายเลขสามและวิลล่าหมายเลขสอง...

“ไม่มีความแตกต่างในสภาพแวดล้อมโดยรอบ ถ้าฉันต้องพูดว่ามีอะไรแตกต่าง ก็ต้องบอกว่ามันดูสะอาดกว่าเล็กน้อย...” นี่คือความประทับใจของเฉินไฮปิง แต่ทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

“ฉันตาดฝาดหรือปล่าว?”

ไม่ไกลนัก มีปราสาทตั้งอยู่แทนที่วิลล่าหมายเลขหนึ่งโดยไม่น่าเชื่อ

แม้ว่าประสาทจะมีขนาดเล็กแต่มันก็มีพื้นที่มากกว่าวิลล่าเดี่ยวแบบครอบครัวอันเดิมเล็กน้อย เนื่องจากวิลล่าในรีสอร์ทออกแบบมาเหมือนกันทุกหลังแต่มันก็มีหนึ่งหลังที่ถูกแทนที่โดยปราสาท เฉินไฮปิงคิดว่าดวงตาของเขากำลังเล่นอุบายกับเขา

ปราสาทแห่งนี้ไม่เคยมีมาก่อน!

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เขาสามารถเห็นปราสาทได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ผนังด้านนอกมีสีเงินกับสีขาวและหลังคามียอดแหลมสีน้ำเงินดูเหมือนในนิยาย

เฉินไฮปิงลังเลอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนที่เขาจะเอื้อมมือออกไปและเคาะประตูด้านหน้า

มันแข็งและดูแน่น...

หลังจากนั้นประตูปราสาทก็เปิดขึ้น

เขาติดตามโรเจอร์และเข้าไปด้านใน

ทันทีที่เขาได้เข้าไปในประตู เขารู้สึกราวกับว่าได้ก้าวเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง

ฤดูกาลปัจจุบันในโลกภายนอกคือฤดูร้อนด้วยลมร้อนที่ผัดผ่าน สิ่งนี้ก่อให้เกิดการยากที่จะทนความร้อนให้ผ่านเลยช่วงกลางวัน

ช่วงเวลาที่เขาก้าวเข้าไปในประสาท มันราวกับว่าเขาได้ข้ามเส้นแบ่งซึ่งดูเหมือนเป็นตัวแทนของทั้งสองโลก บรรยากาศทั้งหมดเปลี่ยนไปทันที

ความร้อนแห้งทั้งหมดหายไปและถูกแทนที่ด้วยอุณหถูมิที่เป็นมิตรต่อตัวเราอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนกำลังชุ่มชื้นไปด้วยสายลมเย็นๆที่ผัดผ่านหน้าของเขา

แม้แต่อากาศก็เต็มไปด้วยความสดชื่นที่ดูเหมือนจะซึบซับเข้าไปในจิตใจและวิญญาณของเขาอย่างลึกซึ้ง

เฉินไฮปิงเพียงรู้สึกรูขุมขนของเขาเปิดออกขณะที่ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากสองวันก่อนนั้นส่วนใหญ่ได้หายไป

แน่นอนว่าเขารู้ทั้งหมดเป็นภาพลวงตา แต่สถาพแวดล้อมที่นี่ก็สะดวกสบายอย่างแท้จริง

“มันเป็นไปได้ไหมที่จะมีการติดตั้งเครื่องปรับอากาศที่นี้? แต่อากาศที่เย็นสดชื่นนี้ไม่ควรมาจากเครื่องปรับอากาศอย่างเดีรยวใช่มั้ย? เครื่องปรับอากาศไม่น่าจะรู้สึกสบายมาก...?”

เขาแอบคิดเกี่ยวกับมันและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติหลังจากเข้ามาในที่แห่งนี้

เขาเห็นพรมแดงครอบคลุมพื่นที่ทั้งหมด มีเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ทำจากไม้จันทน์และโคมไฟติดที่ผนัง....แต่ละอันติดอยู่บนผนังเหมือนคริสตัลที่เปร่งแสงระยิบระยับ...

เฉินไฮปิงเริ่มสงสัยว่าเขาใช้ชีวิตมาได้อย่างไรจนถึงปัจจุบันนี้

…………

“หัวหน้า ผมได้ทำเก็บพวกปืนและกระสุนมาแล้ว มีประเภทปืนพก 23 กระบอก , ปืนไรเฟิลอัตโนมัติ 15 กระบอก , ปืนบาซูก้า 1 กระบอกพร้อมกับกระสุนมัน 5 นัด ระเบิดจำนวนมากและกระสุนเหลือประมาณ 1000 นัด”

เฉินไฮปิงพูดถึงอาวุธเหล่านี้ด้วยรอยยิ้มและเสริมว่า “ด้วยปืนจำนวนมาก มันจะง่ายขึ้นสำหรับฐานที่มั่นในการสร้างแนวป้องกัน”

ถังหยูพูดเสริม “ใช่แล้ว แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ฉันเพิ่งพบปืนกลเบาสองกระบอก ปืนไรเฟิลอัตโนมัติและอื่นๆอีก ฉันได้พบสิ่งที่ดีบางอย่างด้วย...”

“สิ่งที่ดี?” เฉินไฮปิงสงสัยว่ามันคืออะไรก่อนที่ถังหยูจะดึงวัตถึมีลำกล้องยาวออกมาจากใต้โต๊ะ “นี่คือ...ปืนไรเฟิลซุ่มยิง” ปืนไรเฟิลซุ่มยิงกึ่งอัตโนมัติเอ็มเก้าเก้า! ไม่น่าเชื่อว่าพวกเราจะสามารถได้รับสิ่งนี้ ด้วยอาวุธนี้ เราสามารถซุ่มยิงและฆ่าปีศาจอันตรายบางตัว!”

เมื่อมนุษย์เผชิญกับอาวุธชนิดนี้ มันจะเป็นภัยคุกคามร้ายแรง ปืนนี้สามารถสร้างความเสียหายอย่างมากต่อปีศาจ หากใช้ดีๆ อาจมีวิธีการจำนวนมากที่จะนำอาวุธนี้ไปใช้ในสนามรบ

“ไม่เลว” ถังหยูพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “จากนี้ไป ปืนไรเฟิลซุ่มยิงจะเป็นของคุณ”

“ของผมเหรอ? ของขวัญชิ้นนี้มีค่ามากเกินไปหัวหน้า” เฉินไฮปิงไม่เชื่อหูของเขา

ถังหยูส่งปืนไรเฟิลซุ่งยิงให้เฉินไฮปิง

“คุณเป็นนักแม่นปืนที่ดี และปืนไรเฟิลซุ่มยิงจะมีค่าสูงสุดหากไปอยู่ในมือคุณ ถ้าคุณรู้สึกว่าไม่สามารถทำให้มันมีค่าของมัน แล้วปฏิบัติกับมันเช่นเดียวกับผมให้คุณยืม ตอนนี้ใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงนี้เพื่อฆ่าปีศาจเพื่อไม่ให้ฝังคุณค่าของมัน...”

หากปืนไรเฟิลซุ่มยิงนี้วางอยู่ข้างเขา แล้วมันจะเป็นเพียงเครื่องประดับเท่านั้น โรเจอร์และอีไลน์ไม่ต้องพูดถึงเพราะพวกเขาไม่รู้วิธีใช้อาวุธชนิดนี้

อาวุธ หากพวกเขาไม่สามารถใช้อย่างมีประสิทธิภาพ แล้วมันก็เป็นเพียงแค่ของตกแต่ง

มันเป็นเพียงแค่ในหมู่คนของเขา เฉินไฮปิงมีความเชี่ยวชาญด้านอาวุธปืนมากที่สุด ถังหยูได้เห็นเฉินไฮปิงยิงปีศาจล้มลงด้วยปืนพกของเขา

“ได้หัวหน้า” เฉินไฮปิงสูดหายใจลึกๆแล้วกล่าวว่า “ผมจะไม่ทำให้หัวหน้าผิดหวังหรือฝังคุณค่าของปืนไรเฟิลซุ่มยิงนี้”

เขาถือเอาปืนไรเฟิลซุ่มยิงและนึกถึงบางสิ่งบางอย่างในทันที “หัวหน้า คนเหล่านี้ถูกส่งโดยผู้บัญชาการคนหนึ่งจากหลินตง ตอนนี้คนเหล่านี้ได้สูญหาญที่นี่ ผมกลัวว่าหัวหน้าของพวกเขาจะไม่ยอมแพ้”

เขาเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงถามถังหยูเกี่ยวกับวิธีรับมือที่เขาต้องปฏิบัติ

“รับมือเหรอ? ไม่ต้องกังวล หัวหน้าคนนั้นไม่ได้เป็นหัวหน้ากองทัพหรือกองทัพอยู่เบื้องหลัง ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ตราบที่พวกเขาไม่โจมตีเราด้วยกองทัพอาวุธทันสมัยแล้วก็ไม่มีปัญหา นอกจากนี้คนเหล่านี้สูญหายที่นี่ หากหัวหน้าคนนี้ในหลินตงต้องการเข้าใจสถานการณณ์อย่างชัดเจนแล้วฉันกลัวว่าจะต้องใช้เวลานานมากในการตรวจสอบ ในเวลาสั้นๆนี้คุณไม่ต้องกังเวลกับเรื่องนี้”

เฉินไฮปิงรู้สึงกังวลเล็กน้อย อย่างไรก็ตามหลังจากที่ดูถังหยูและโรเจอร์แล้วพบว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้ดูเหมือนจะกังวลเลย ในทางตรงกันข้ามนั้น โรเจอร์ดูเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาก็เลยปล่อยมันไป

แต่เดิม เขาต้องการมาและชักชวนให้หัวหน้าย้ายฐานที่มั่นไปที่อื่น แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้

หัวหน้าในหลินตงมีกองทัพที่แข็งแกร่งเมื่อเทียบกับพวกเขา อย่างไรก็ตามหัวหน้าถังดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่ทำสิ่งใดโดยไม่มั่นใจ

จากช่วงแรกเริ่ม เขารู้สึกว่าความคิดในการสร้างฐานที่มันนั้นกล้าหาญเกินไป จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เชื่อว่าถังหยูมีความสามารถนี้

บางที...

หัวหน้าถังยังมีอะไรบางอย่างในแขนเสื้อซึ่งสามารถช่วยจัดการกับหัวหน้าของหลินตงได้หรือปล่าว?

แม้ว่าเฉินไฮปิงไม่สามารถนึกถึงสิ่งที่เป็นไปได้ แต่เขาก็ยังเชื่อในถังหยู

เขาไม่คิดจะจากไป

หากเขาจากที่นี่ไป เขาจะไม่ต้องกังวลหัวหน้าในหลินตง แต่เฉินไฮปิงไม่ต้องการมีชิวิตอยู่ในโลกเช่นนี้อีกต่อไป

มีบางสิ่งที่เขาต้องการยึดมั่น

เช่นเดียวกับการช่วยหัวหน้าถังในการสร้างฐานที่มั่น ไม่ว่าจะเพื่อชื่อเสียง กำไรหรือความเชื่อบางอย่าง เขาต้องการที่จะทำมันให้ได้

ความล้มเหลวไม่ได้เลวร้ายนัก สิ่งที่น่ากลัวอย่างแท้จริงคือการสูญเสียชีวิตตนเองและการใช้ชีวิตเหมือนซากศพเดินไปเรื่อยๆ

หากเขาไม่สามารถชักชวนให้หัวหน้าถังย้ายฐานที่มั่นใหม่ได้ แล้วเฉินไฮปิงจะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อช่วยเขา

เขาสามารถช่วยฝึกผู้รอดชีวิตในการพัฒนาความสามารถในการยิงเพื่อเป็นกำลังหนุนในการป้องกันฐานที่มั่น

ส่วนที่เหลือจะขึ้นอยู่กับไพ่ลับของหัวหนย้าถังและโชคชะตา

“...อย่างไรก็ตามหัวหน้า เรายังมีคนน้อยเกินไป เราไม่สามรรถใช้ปืนเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่”