33 ค่ำคืนที่ทนทรมาน
33 ค่ำคืนที่ทนทรมาน
หลี่เย้ายังคงติดอยู่กับการสควอซและแบกน้ำหนักเอาไว้บนบ่า เขาระเบิดกำลังออกมา ด้วยพลังทั้งหมดที่เขามีอยู่
ตั้งแต่ต้น เขาไม่ได้รู้เรื่องเลยว่า ภายในมุมที่มืดสลัวมุมหนึ่งด้านหลังเขา ชายชราที่ถูกเรียกว่าตัวอันตรายของเหล่าผู้ฝึกตน และปีศาจร้ายในนามของดาบปีศาจเผิงห่าย กำลังซุบซิบกันอยู่ พวกเขากำลังปรึกษากันเกี่ยวกับรายละเอียดของการฝึกความแข็งแกร่งของหลี่เย้า ยิ่งพวกเขาปรึกษากันมากเท่าไหร่ รายละเอียดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ในที่สุด...
“ฉันทำได้แล้ว! สควอซ 10 เซต!” หลี่เย้าคำรามออกมาราวกับสัตว์ป่า เขาตาเหลือกพร้อมกับหงายหลังลงไปกับพื้นจนเกิดเสียงดัง “ปัง!” เหงื่อไคลที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขาจนกลายเป็นรูปร่างคนขนาดใหญ่บนพื้น!
ในขณะที่จิตใจยังคงเลอะเลือน เขารู้สึกว่า ซุนเปียวได้เดินเข้ามาหาเขา แล้วป้อนยาขนาดพอๆกับกำปั้นของเด็กให้กับเขา เมื่อยาเข้าไปอยู่ภายในปาก ก่อนที่เขาจะได้ทันเคี้ยว มันก็แตกออก แล้วกลายเป็นของเหลวที่เผ็ดสุดๆ ของเหลวเผ็ดร้อนได้ไหลผ่านลำคอของเขาลงต่อไปยังกระเพาะ
เผ็ด เผ็ดเกินไปแล้ว มันเผ็ดยิ่งกว่ากินมัสตาร์ดทั้งถ้วยซะอีก ความเผ็ดร้อนได้ทำให้น้ำตาของหลี่เย้าไหลพราก อยู่ๆ เขาก็กระโดดขึ้นมาจากพื้นสูงขึ้นไปหลายเมตร “น้ำ! น้ำ! ขอน้ำเร็วเข้า!”
“ไอ้หนู ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” ซุนเปียวถามขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“หืม?” หลี่เย้ากระพริบตา เขารู้สึกได้ว่า จากหัวจรดปลายเท้าของเขามีบางอย่างแปลกไป ความเหนื่อยล้าและความรู้สึกที่ร่างกายใช้พลังงานไปจนหมด ได้หายไปแล้ว ถึงแม้ว่า ภายในปากของเขาจะยังรู้สึกเผ็ดมากอยู่ก็ตาม ทุกส่วนในร่างกายของเขามีกำลังคืนกลับมา ความสามารถในการควบคุมร่างกายกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดอีกครั้ง!
“วันนี้แค่น้ำจิ้มเท่านั้น การฝึกที่แท้จริงจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ มีปัญหาอะไรไหม? นักเรียนหลี่เย้า?” ซุนเปียวดีดนิ้วของเขาเบาๆ ทำให้ชุดฝึกหลุดออกจากร่างกายของหลี่เย้าโดยอัตโนมัติ ราวกับงูที่หลอกคราบ
หลี่เย้าเป็นราวกับกระต่ายตื่นตูม เขาวิ่งตรงไปยังประตูของโรงเก็บของได้สามก้าว แล้วเขาก็หันกลับไปมอง แล้วกัดฟันตอบกลับไปว่า “แน่นอน มันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว พรุ่งนี้เช้า ผมจะกลับมาที่นี่อีก คุณรอได้เลย!”
“ได้เลย!” ซุนเปียวหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้น เขาก็พูดกับตัวเองด้วยเสียงอันเบาว่า “ก็แค่...ฉันกลัวว่า พรุ่งนี้เช้าเธอจะลุกออกมาจากเตียงไม่ได้น่ะสิ เจ้าปีศาจน้อย!”
...
สองทุ่ม หลี่เย้าเดินทางมาถึงยิมกองทัพพิฆาตหมาป่า เขามีความมั่นใจกับการต่อสู้สามนาทีในคืนนี้มาก
ล้อเล่นรึเปล่า! เขาสามารถกัดฟันอดทนผ่านความเจ็บปวดจากสิ่งที่ชั่วร้าย, เสแสร้ง, เลวทราม, หน้าไม่อาย, โหดร้ายและทารุณของ “กิฟอัพ” มาได้ เขาจะไม่สามารถอดทนเป็นคู่มือให้กับชายหน้ากากตัวตลกแค่ 3 นาทีได้ยังไง จริงไหม?
เพียงแต่...เมื่อมองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มที่ดูแปลกๆของทั้งชายหน้ากากตัวตลกและชายหัวล้านเจ้าของยิมแล้ว ก็ทำให้เขารู้สึกกังวลอยู่ในใจเล็กน้อย
เพื่อนรักสองคนนี้ ที่มาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดูราวกับหมาป่ากระหายเลือด ที่มาพร้อมกับเสียงท้องร้องด้วยความหิวกระหาย พวกเขามองดูหลี่เย้า ราวกับเขาเป็นกระต่ายที่ล้างเรียบร้อยและถูกราดซอสเอาไว้บนตัว ท่าทีของพวกเขาในสายตาของหลี่เย้าแล้ว มันทำให้เขารู้สึกถึงแผนการอันยิ่งใหญ่บางอย่าง ที่ซ่อนอยู่ภายใต้สีหน้าที่ยิ้มแย้มของพวกเขา
“ท้องของนายหิวไหม? นายอยากจะกินบุพเฟ่ก่อนไหม? ดูสิ! มีอาหารพร้อมกินระดับสูงของทางกองทัพอยู่ด้วยนะ เอาเลย กินเท่าที่ใจนายต้องการได้เลย!” ชายหัวล้านเจ้าของยิมหัวเราะออกมา
“หลังจากที่นายกินเสร็จแล้ว นายก็สามารถแช่ตัวในยาเสริมความแข็งแกร่งได้! แล้วนายก็ยังสามารถนวดกับหมอนวดระดับอาจารย์ได้ด้วย! วิธีนี้ ก็จะทำให้ความแข็งแกร่งของนายกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดได้!” ชายหน้ากากตัวตลกพูด
“พวกนาย...กำลังวางแผนอะไรกันอยู่?” หลี่เย้ารู้สึกว่ามีเหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผากของเขา เพราะสัมผัสได้ถึงความอันตราย
ชายหน้ากากตัวตลกและชายหัวล้านเจ้าของยิมมองตากัน พวกเขาหัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน แล้วพูดว่า “มันไม่มีอะไรหรอก! มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ! เราจะไปวางแผนบางอย่างทำไมกัน? ทั้งหมดที่เราต้องการ ก็คือการทำให้นายอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เต็มร้อย เพื่อที่นายจะสามารถเป็นคู่ซ่อมห้านาที!”
“ห้านาทีเหรอ? แต่ในสัญญาบอกเอาไว้ว่าสามนาทีนี่นา!” หลี่เย้าสะดุ้งโหยง
ชายหน้ากากตัวตลกชูสองนิ้วขึ้นมา แล้วพูดว่า “20,000 เหรียญ ทั้งหมดที่นายต้องทำก็คือทนให้ได้ 5 นาที แล้วฉันจะให้เงินนายสองหมื่นเหรียญ!”
......
ยามค่ำคืน...ที่ราวกับไม่มีวันสิ้นสุด
ตลาดมืดที่อยู่ลึกลงไปจากพื้นดินหลายสิบกิโลเมตร วิลล่าหลายหลังที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาบ ซึ่งยื่นออกมาจากเขตชางตง ที่ชั้นใต้ดินของวิลล่าหรูหลังหนึ่ง...
“เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!”
แส้ที่ฟาดผ่านอากาศ แล้วจมลึกลงไปบนแผ่นหลังของใครบางคน เสียงของแส้ที่ฟาดลงไป มากพอที่จะทำให้คนที่ได้ยินต้องขนหัวลุกได้
ชายร่างยักษ์ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและมีเส้นผมสีดำทั่วทั้งศีรษะ ร่างกายของเขาถูกลงแส้ที่ถูกอาบด้วยน้ำยาพิเศษ แส้ที่ฟาดลงมาในแต่ละครั้ง ราวกับต้องการที่จะหลอกผิวหนังของเฮ่อเหลียนเลี่ยทั้งเป็น
แท่งไม้ที่คาบอยู่ในปากของเฮ่อเหลียนเลี่ย ถูกเขากัดจนเป็นรอยลึก แต่เฮ่อเหลียนเลี่ยก็ยังคงไม่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาสักแอะเดียว สายตาของเขาจับจ้องไปที่ด้านหน้า
ตรงหน้าของเฮ่อเหลียนเลี่ยเป็นหน้าจอโฮโลแกรม มันถูกเล่นซ้ำไปซ้ำมา ทั้งหมดที่ฉายอยู่ในหน้าจอก็คือ การต่อสู้ระหว่างหลี่เย้าและจ้าวเหลียง ซึ่งเกิดขึ้นตอน 9 โมงเช้าของวันนี้
สีหน้าของเฮ่อเหลียนเลี่ยดูราวกับหมาป่าและเสือร้าย เขาหวังว่า ความเกลียดชังที่อยู่ภายในตัวของเขา จะสามารถกระโดดเข้าไปกัดกินร่างทั้งร่างของหลี่เย้าที่อยู่ภายในนั้นได้
“รู้ไหม ว่าทำไมแกถึงได้รับการลงโทษนี่จากตระกูล?” ร่างสูงใหญ่ราวกับตึกสูง พูดออกมาจากทางด้านหลังของเฮ่อเหลียนเลี่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ น้ำเสียงของเขาทั้งแหลมคมและทิ่มแทง ซึ่งตรงกันข้ามกับร่างกายที่ใหญ่โตของเขา ที่ควรจะมีน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำโดยสิ้นเชิง
“จากที่พ่อพูดมา มันเป็นความผิดของผม ผมไม่ควรไปสร้างปัญหาในที่สาธารณะ และทำให้ตระกูลเฮ่อเหลียนต้องเสียหน้า!” เฮ่อเหลียนเลี่ยส่งเสียงหึออกมาอย่างไม่แยแส
“ไร้สาระ!”
เฮ่อเหลียนป้าโมโหขึ้นมาในทันที! ลูกเตะที่รุนแรงได้ถูกเตะออกไป ส่งเฮ่อเหลียนเลี่ยให้ปลิวไปติดกับกำแพง!
ลูกเตะที่ทั้งหนักและทรงพลังนั้นไร้ความปรานีโดยสิ้นเชิง ศีรษะของเฮ่อเหลียนเลี่ยฝังอยู่กำแพง จนเกิดเป็นหลุมภายในกำแพงที่ประดับด้วยหินแกรนิต เฮ่อเหลียนเลี่ยร่วงลงไปกองกับพื้น เขากระอักเลือดออกมาทางปาก พร้อมกับฟันที่หลุดออกมาด้วยอีกสามซี่
เฮ่อเหลียนป้าที่กำลังย่างเท้าตรงมา ไม่มีการเหลือบแลเฮ่อเหลียนเลี่ยเลยแม้แต่น้อย รองเท้าหนังได้เหยียบย้ำลงไปที่ใบหน้าลูกชายของเขาอย่างแรง เขากระทืบเท้าลงไป พร้อมกับพูดออกมาว่า “ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่ว่า พ่อของแกนั้นไม่ชอบที่แกไปสร้างปัญหากลางที่สาธารณะ แต่มันเป็นเพราะว่า แกที่เป็นคนเริ่มเรื่องขึ้นมา กลับพ่ายแพ้อย่างหมดท่า! ฉันไม่ชอบเรื่องนี้ที่สุด! สิงโตที่เผชิญหน้ากับกระต่าย ยังต้องใช้พละกำลังทั้งหมดของมัน ถึงแกจะต้องเผชิญหน้ากับขยะจากคลาสสามัญ แก ที่เป็นอัจฉริยะแห่งคลาสพิเศษ ก็ไม่ควรที่จะลดการระวังตัวลง จำเอาไว้ให้ดีว่า ไม่ว่าใครหน้าไหนที่เป็นศัตรูของแก ก็สมควรที่จะต้องใช้พลังทั้งหมดของแกเข้าสู้ แกเข้าใจแล้วรึยัง?”
“เข้า...เข้าใจ ผมจะไม่ดูถูกคู่ต่อสู้อีก ผมจะแก้แค้นมันอย่างแน่นอน!” เฮ่อเหลียนเลี่ยเปล่งเสียงออกมาจากใบหน้าที่อยู่ภายใต้รองเท้าทหารของพ่อเขา เฮ่อเหลียนเลี่ยกรีดร้องออกมาด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี
เฮ่อเหลียนปาส่งเสียงหึออกมา “คิดให้รอบคอบก่อนที่จะทำอะไร ไอ้แก่ซุนเปียวดึงเจ้าเด็กนั่นให้หลุดจากเรื่องนี้ไปแล้ว ช่วงนี้ก็ให้ทำตัวสงบเสงี่ยมไปก่อนก็แล้วกัน อย่าสร้างปัญหาให้ฉันอีก!”
อยู่ๆ เฮ่อเหลียนเลี่ยก็เบิกตาโพรง แล้วเขากรีดร้องออกมา “แล้วเราจะปล่อยมันไปแบบนี้น่ะเหรอ? พ่อ พ่อเป็นคณะกรรมการของโรงเรียนเรา อย่าบอกผมนะว่า พ่อกลัวไอ้แก่ใกล้ตายซุนเปียวนั่นน่ะ? มันก็จริง ที่ผมได้ยินมาว่าตอนที่เขาอายุยังน้อย เขาเป็นผู้ฝึกตนที่ร้ายกาจ แต่เขาก็สร้างศัตรูเอาไว้เยอะแยะ แล้วเขาก็ได้รับบาดเจ็บหนักจากการถูกโจมตีเมื่อหลายปีก่อน พลังที่เขามีอยู่ยังไม่ถึง 1% ของที่เขาเคยมีด้วยซ้ำ เขาก็เลยต้องมาซ่อนตัวอยู่ในโรงเรียนซื่อเซียวที่สอง และทำตัวเป็นคนธรรมดาแทน แล้วตอนนี้ เขาก็ทั้งแก่ ทั้งเจ็บออดๆแอดๆ เขาอาจจะตายวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ได้! เราจำเป็นต้องกลัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ?”
เฮ่อเหลียนป้าทำหน้าบึ้งตึง แรงเท้าที่เหยียบลงไปเพิ่มขึ้น เขาพูดออกไปด้วยเสียงที่ราวกับตะโกนว่า “แกจะไปรู้อะไร? ผู้ฝึกตนยังไงก็เป็นผู้ฝึกตนอยู่วันยังค่ำ ถึงเขาจะเหลือพลังแค่ 1% ถึงเขาจะเหลือเวลาในโลกนี้แค่ 1 วินาที ขอแค่เขายังไม่ตาย เราก็จะลดการระมัดระวังตัวลงไม่ได้เด็ดขาด! และที่มากไปกว่านั้น ตาแก่นั่นยังพูดเอาไว้ว่า เขาจะไม่อุทิศตัวเพื่อปกป้องเด็กคนนี้เด็ดขาด เขาแค่ขอเวลาให้เด็กคนนี้เดือนหนึ่งเท่านั้น หลังจากหนึ่งเดือน เขาจะยืนอยู่เฉยๆและไม่ทำอะไรเลยทั้งนั้น...ถ้าฉันไม่ไว้หน้าเขาสักนิด ก็คงจะไม่ได้ เพราะฉันเป็นแค่คณะกรรมการของโรงเรียน ไม่ใช่ประธาน และถึงฉันจะเป็นประธาน ฉันก็จำเป็นต้องทำตามกฎเกณฑ์ของผู้ฝึกตนอยู่ดี ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ก็จะเกิดความบาดหมางขึ้นระหว่างฉันกับผู้ฝึกตนคนอื่นๆ ทำให้ต้องฆ่ากันตายไปข้างหนึ่ง ความตายจะถามหาฉันในทุกๆนาที!”
“อีกหนึ่งเดือน...ก็ได้! ถ้าอย่างนั้นผมจะรอต่อไปอีกหนึ่งเดือน!” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเฮ่อเหลียนเลี่ยบิดเบี้ยวอยู่ภายใต้รองเท้าบู้ตทหาร มันเป็นสีหน้าที่แสดงความเป็นปฏิปักษ์อย่างรุนแรง
