GE414 คู่ค้า [ฟรี]

หนิงฝานตกตะลึง ชายชราผู้นี้ทรงพลังมาก ระดับพลังอยู่ในขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นกลาง!

แต่จากที่ชายชรากล่าว ที่มันซ่อนตัวไม่ได้มีเจตนาร้าย มันเพียงมาแอบหลับเท่านั้น แต่หนิงฝานยังต้องระวัง

หนิงฝานขึ้นมาชั้น 5 ผ่านทางข่ายอาคม จุดที่ข่ายอาคมจะส่งเขามานั้นไม่แน่นอน เหตุใดจะมีผู้เฝ้ารอลอบจู่โจมได้?

ดังนั้นชายชราแค่แอบหลับในบริเวณนี้ ไม่ได้คิดจะลอบจู่โจมจริงๆ

หากจะโทษก็โทษที่สถานที่หลับของชายชรานั้น อยู่ในจุดที่ข่ายอาคมส่งหนิงฝานมาพอดี

ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด เมื่อขึ้นมาถึงสถานที่แห่งนี้ และบังเอิญพบกับผู้เชี่ยวชาญที่อำพรางกายอยู่ ย่อมตระหนกเป็นเรื่องธรรมดา

หนิงฝานไม่ได้ดูแคลนอีกฝ่าย ซ้ำยังนับถือวิชาอำพรางของชายชรามาก

“ทำไมดวงจิตอัสนีไร้ดัดแปลงขั้นกลางถึงได้มาอยู่ชั้น 5… ตามที่หงยี่กล่าว ชั้น 1 ถึง 10 ไม่สมควรมีดวงจิตอัสนีไร้ดัดแปลงขั้นกลาง อย่างมากก็มีแค่ขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นต้นเท่านั้น… เหตุใดชายชรานามเหลยฉียี่ถึงได้มาที่นี่?”

หนิงฝานขบคิดพลางกระตุ้นแผนภาพอัสนีไท่ซู เพื่อป้องกันชายชราลอบจู่โจม

แม้หนิงฝานจะสังหารขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นต้นได้ แต่ขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นกลาง เขาไม่มั่นใจแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ไม่มีทางสังหารเขาได้เช่นกัน

แม้ชายชราจะโมโหที่หนิงฝานมารบกวนเวลานอน แต่เมื่อเห็นหนิงฝาน ชายชรากลับถอนเจตนาสังหารไป

ต่างฝ่ายต่างเพ่งมองกันและกัน ชายชายชราสัมผัสได้ถึงอันตรายจากหนิงฝาน แม้ชายชราจะไม่รู้ว่าดาราบนหน้าผากของหนิงฝานคืออะไร แต่อานุภาพของมันไม่ธรรมดา ดังนั้น ชายชราจึงไม่อยากเป็นศัตรูด้วย

ชายชรายิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวที่น่าสะพรึงกลัว พลางป้องมือกล่าวกับหนิงฝาน

“เจ้าคงมาจากชั้น 4… ตัวข้ามาจากชั้น 11! ข้าว่าเราน่าจะเป็นสหายกันได้”

“ชั้น 11!” หนิงฝานขมวดคิ้ว ชายชราไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในชั้น 1 ถึง 10 จริงๆ

แรกเริ่มชายชราเผยเจตนาสังหาร แต่เมื่อเห็นว่าหนิงฝานแข็งแกร่ง จึงเปลี่ยนใจอยากเป็นสหาย

หนิงฝานเองก็เช่นกัน เขาไม่อยากยั่วยุอีกฝ่ายจนต้องเกิดการต่อสู้

หนิงฝานป้องมือพลางกล่าว “เช่นนั้นข้าขอลา”

หนิงฝานกล่าวตัดบท เขาไม่ได้อยากเป็นสหายกับอีกฝ่าย เขาแค่ผ่านทางมาเท่านั้น

“เจ้ามาเอาใบไผ่อัสนีทองคำดำเหรอ?” ชายชรากล่าวถาม

หนิงฝานไม่ตอบ เขาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ เหตุใดมันถึงรู้ว่าเขามาเอาใบไผ่อัสนีทองคำดำ

“ไม่ต้องกังวลไป… ข้าแค่ได้กลิ่นใบไผ่จากตัวเจ้าก็เลยคาดเดาไปเช่นนั้น ฮ่าฮ่า ข้าเป็นดวงจิตอัสนี จมูกจึงไวต่อใบไผ่อัสนีทองคำดำมาก อีกอย่าง ข้าไม่ได้กลิ่นแค่ใบไผ่เท่านั้น ข้ายังได้กลิ่นหยกอัสนีเงินจากเจ้า 157 ชิ้น… และมีอยู่ 4 ชิ้นที่เกือบจะกลายเป็นหยกอัสนีทองคำ… นับว่าสหายน้อยร่ำรวยไม่น้อย” ชายชรากล่าวด้วยแววตาที่เป็นประกาย

“ข้าไม่เข้าใจที่ท่านกล่าว” หนิงฝานกล่าวอย่างเรียบเฉย แต่ก็ยังอดที่จะประหลาดใจไม่ได้

“หยกอัสนีคือสิ่งที่ดวงจิตอัสนีใช้ในการยกระดับพลัง จึงกลายเป็นสมบัติล้ำค่า ในชั้นที่ 11 ขึ้นไปมันจึงถูกใช้เป็นเงินตราแลกเปลี่ยน ส่วนใหญ่แล้วผู้ที่มีหยกอัสนี 100 ชิ้น จะอยู่ในขอบเขตไร้ดัดแปลงสหายน้อยคงไม่รู้ว่าจะเอาหยกอัสนีไปทำอะไรสิท่า?”

“ข้าเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก”

“มิน่าหล่ะถึงเป็นแบบนี้ ฮ่าฮ่า...” ชายชราถูมือ หัวสมองขบคิดหาทาง

มันรู้ว่าหนิงฝานอยู่ขอบเขตกึ่งไร้ดัดแปลง แต่มันไม่รู้ว่าเหตุใดหนิงฝานถึงได้มีหยกอัสนีในครอบครองมากขนาดนั้น

สำหรับเหล่าดวงจิตอัสนีที่ยังไม่บรรลุขอบเขตไร้ดัดแปลง หยกอัสนีจำนวน 157 ชิ้นคือแหล่งขุมทรัพย์ของปราณจำนวนมหาศาล หากเป็นดวงจิตอัสนีทั่วไปย่อมเลือกที่จะดูดซับปราณจากหยกอัสนี แต่ดูเหมือนหนิงฝานไม่ได้ตั้งใจที่จะดูดซับ

แม้ชายชราจะสงสัย แต่มันก็ไม่ได้สนใจอีก ยามนี้มันคิดแค่ว่าหนิงฝานทรงพลังและมั่งคั่ง ซึ่งอาจจะเป็นลูกค้าที่ดีให้มันก็ได้

ชายชราคือพ่อค้าที่ท่องเที่ยวไปทั่วทั้งชั้น 11... เป็นผู้ที่มีสติปัญญาดี และมักจะของมาแลกเปลี่ยนกับเหล่าดวงจิตอัสนีที่อยู่ชั้นล่างอยู่เสมอ

สำหรับพ่อค้าผลประโยชน์สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ดังนั้น หากหนิงฝานอ่อนแอกว่านี้ มันย่อมสังหารและช่วงชิงหยกอัสนีมา

แต่การที่หนิงฝานมองการอำพรางของมันออก ทั้งยังให้ความรู้สึกอันตรายกับมัน มันจึงไม่อยากประมาท

ดังนั้น การทำการค้าอย่างตรงไปตรงมาย่อมดีกว่าการเป็นศัตรู

“ฮ่าฮ่า… ข้ามีนามว่าเหลยฉียี่ สหายน้อยมีนามว่าอะไร?”

“ซัวหมิง”

“สหายน้อยซัวหมิง ยินดีที่ได้รู้จัก… ในเมื่อสหายน้อยร่ำรวย สหายน้อยซื้อสิ่งของบ้างหรือเปล่า? ข้าคือพ่อค้า...มีของดีที่มาจากชั้น 11 อยู่มากมาย บางทีสหายน้อยอาจจะสนใจ”

“ท่านมีอะไรน่าสนใจบ้าง?” หนิงฝานประหลาดใจเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึงว่าหยกอัสนีที่เก็บมาจะเอามาใช้แบบนี้ได้

หยกอัสนีที่ได้มาไม่เป็นประโยชน์กับหนิงฝานแม้แต่น้อย การที่ได้มันแทนเงินตราย่อมนับเป็นเรื่องดี

เมื่อเห็นว่าหนิงฝานสนใจ ดวงตาชายชราเป็นประกายด้วยความดีใจทันที

มันเร่งนำกระเป๋าของมันออกมา ในนั้นมีสิ่งของ สมบัติ โอสถ และวิชาอีกมากมาย มีทั้งสิ่งที่เป็นประโยชน์และไม่เป็นประโยชน์กับเหล่าดวงจิตอัสนี

สมบัติที่ชายชราเอาออกมานั้นเป็นสมบัติที่ไม่สมบูรณ์ ทำให้เสื่อมคุณภาพไปมาก โอสถที่เอาออกมาก็แทบจะไม่มีฤทธิ์เหลืออยู่แล้ว

วิชาที่ชายชรานำออกมานั้น ล้ำค่ากับเหล่าดวงจิตอัสนีที่ยังไม่บรรลุขอบเขตไร้ดัดแปลงเป็นอย่างมาก หากพวกมันได้วิชาที่ดี พวกมันก็จะมีโอกาสยกระดับพลังได้สูงขึ้น

แต่น่าเสียดายที่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้ทำให้หนิงฝานสนใจแม้แต่น้อย เพราะเขาไม่ใช่ดวงจิตอัสนี...เขาเป็นมนุษย์ วิชาเหล่านั้นจึงไร้ค่ากับเขา

เมื่อเห็นว่าหนิงฝานไม่ได้สนใจโอสถหรือวิชา ชายชราจึงเริ่มตระหนก

แม้มันจะนำของดีออกมามากมาย แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ

ชายชราขบคิด หากหนิงฝานมีความต้องการที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ มันอาจจะทำการค้ากับหนิงฝานไม่ได้

แต่ในขณะที่ชายชราขบคิดอยู่นั้น จู่ๆหนิงฝานกลับกล่าวขึ้น “หืม? ท่านมีปฐมอัสนีด้วยเหรอ?” แววตาหนิงฝานเป็นประกาย เขาเห็นปฐมอัสนีหลายดวงถูกผนึกเอาไว้กล่องหยกใบหนึ่ง

ดวงจิตเหล่านั้นกำเนิดมาจากปฐมอัสนี ซึ่งเหมาะกับการเสริมพลังให้กับเกราะปฐมอัสนีของเขา

“ฮ่าฮ่า แน่นอน… เจ้าสนใจมันเหรอ?” ชายชราสงสัยแต่ก็ยิ้มพลางกล่าว

ชายชราเริ่มคิดว่าหนิงฝานตาไม่ถึงของ มันมีของดีมากมายอย่างสมบัติและโอสถ แต่กลับไม่สน สนใจเพียงขยะอย่างปฐมอัสนีเท่านั้น

ในสายตาของชายชรา ปฐมอัสนีเหล่านั้นเปรียบได้กับขยะไร้ค่า ในโลกอัสนีใบนี้มีเพียงดวงจิตอัสนีบางตนที่ฝึกฝนวิชาประหลาดเท่านั้น ที่จะมองปฐมอัสนีเป็นของล้ำค่า แต่นอกจากดวงจิตกลุ่มนั้นแล้ว ปฐมอัสนีก็ไม่เป็นประโยชน์ต่อผู้ใดอีก

ต่อให้ฝืนดูดซับปฐมอัสนี แม้ดวงจิตอัสนีทั่วไปจะดูดซับได้ แต่จะได้ปราณเพียง 1 ใน 100 ส่วนของหยกอัสนี แต่ผู้เยาว์เบื้องหน้ากลับต้องการขยะเหล่านี้!

“ท่านขายปฐมอัสนีเหล่านี้เท่าไหร่?”

“3 ดวงเท่ากับ 1 หยกอัสนีเงิน!” ชายชรากล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนยิ้ม

ปฐมอัสนี 3 ดวงแลกกับ 1 หยกอัสนีเงิน นับว่าขายได้ราคาสูงเทียมฟ้าแล้ว แต่ชายชราก็จงใจขายให้หนิงฝานในราคานี้

ชายชราคิดว่าหนิงฝานเป็นเพียงผู้เยาว์ที่อ่อนประสบการณ์ ง่ายต่อการหลอกลวง

“3 ดวงจิตแลกกับ 1 หยกอัสนี?” หนิงฝานประหลาดใจเล็กน้อย

ต้องสังหารดวงจิตอัสนีตัดวิญญาณขึ้นไป จึงจะได้ปฐมอัสนีของพวกมันและหยกอัสนี หากคิดตามตรรกะทั่วไป ราคาของพวกมันน่าจะสูงกว่านี้ ดังนั้นราคาที่ชายชรากล่าว สำหรับหนิงฝานถือว่าถูกมาก

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อจ้องเข้าไปในแววตาของชายชรา เขารู้ว่าราคาของมันถูกกว่านี้มาก หนิงฝานรู้ว่าปฐมอัสนีเหล่านี้เป็นเพียงของไร้ค่าสำหรับชายชรา และราคาที่มันตั้งให้ก็เพราะตั้งใจจะโกง

“10 ปฐมอัสนีแลกกับ 1 หยกอัสนี” หนิงฝานกล่าว

“อะไรนะ! 10 ต่อ 1? สหายน้อย 3 ต่อ 1 นี่ก็ถูกมากแล้ว ถ้าขายต่ำกว่านี้ข้าก็ไม่ได้กำไรกันพอดี!” ชายชราตกตะลึง มันคาดไม่ถึงว่าหนิงฝานจะต่อรอง

“20 ต่อ 1!” หนิงฝานกล่าวโดยไม่สนใจ

“หา? ยะ… 20 ต่อ 1! แบบนั้นเข้าเนื้อข้าแล้ว ข้ารับราคานี้ไม่ได้!”

“30 ต่อ 1!” หนิงฝานยังคงต่อรองโดยไม่สนใจ ราวกับรู้ดีว่าปฐมอัสนีนั้นไร้ค่า

“ดะ...เดี๋ยวก่อนสหายน้อย! ข้าว่า 10 ต่อ 1 ก็น่าสนใจดีนะ!” ชายชราเริ่มตระหนก เพราะราคาที่หนิงฝานตั้งนั้นต่ำมาก และดูท่าจะต่ำลงเรื่อยๆ

“40 ต่อ...”

“ช้าก่อน! ก็ได้ๆ 30 ต่อ 1!” ในที่สุดชายชราก็ยอม เพราะมันกลัวว่าราคาจะต่ำลงไปกว่านี้อีก

ผู้เยาว์เบื้องหน้ามันไม่ได้โง่ มันดูถูกสติปัญญาของผู้เยาว์คนนี้มากเกินไป ใครกันจะยอมจ่ายหยกอัสนีล้ำค่าแลกกับขยะอย่างปฐมอัสนี?

ชายชราส่ายหน้า ยังไงซะปฐมอัสนีก็เป็นของไร้ค่าสำหรับตน การได้ขายให้หนิงฝานและทำเงิน ย่อมถือเป็นเรื่องดี

“ข้ามีปฐมอัสนีอยู่ทั้งหมด 1200 ดวง… ราคาทั้งหมดก็ 40 หยกอัสนีเงิน!” ชายชรายื่นกระเป๋าให้หนิงฝานแล้วยิ้มพลางกล่าว

“หากครั้งหน้าท่านได้ปฐมอัสนีอีก ข้าขอเหมาหมด” หนิงฝานยื่นหยกอัสนี 40 ชิ้นให้พลางยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“ย่อมได้! ข้าจะกลับไปชั้น 11 แล้วกว้านซื้อปฐมอัสนีมาขายให้เจ้า! นี่คือหยกแทนตัวข้า หากข้าหาปฐมอัสนีได้มากพอ ข้าจะติดต่อเจ้าทันที” ชายชรากล่าวอย่างมีความสุข สำหรับชายชราแล้ว การจะหาซื้อปฐมอัสนีในชั้น 11 ไม่ใช่เรื่องยาก ซึ่งบางทีราคาของมันอาจจะถูกกว่าที่หนิงฝานรับซื้อ

แม้จะกล่าวอ้างว่าไม่ได้กำไร แต่การที่ขายปฐมอัสนี 30 ดวงต่อหยกอัสนี 1 ก้อน เป็นราคาที่น่าพึงพอใจมาก

ชายชราจึงคิดว่าหากมันไปหาของไร้ค่ามา บางทีหนิงฝานอาจสนใจ

ยิ่งคิดยิ่งน่าขัน ปฐมอัสนีไร้ค่าสำหรับชายชราแต่ล้ำค่าสำหรับหนิงฝาน หยกอัสนีล้ำค่าสำหรับชายชราแต่ไร้ค่าสำหรับหนิงฝาน

บางทีปฐมอัสนีที่เขาได้มา อาจทำให้เกราะปฐมอัสนีของเขายกระดับไปมาก

ถ้าจะให้หาปฐมอัสนีด้วยตนเอง 1200 ดวง เขาต้องสังหารดวงจิตอัสนีตัดวิญญาณ 1200 ตน

การกระทำเช่นนั้นนอกจากจะอันตรายแล้ว ยังต้องเสียเวลาในการค้นหาตัวพวกมันด้วย

“เหลยฉียี่...คู่ค้าที่สร้างประโยชน์ให้ข้า หากมีมัน ข้าก็ไม่ต้องเสียเวลาไปหาปฐมอัสนีเอง” หนิงฝานขบคิด

แต่เมื่อหนิงฝานจ้องมองชายชราอีกครั้ง เขากลับเห็นกลุ่มปราณเยือกแข็งสีเขียว ปราณเหล่านั้นถูกจัดไว้ในกลุ่มของของไร้ค่า แต่สำหรับหนิงฝาน ปราณเหล่านั้นล้ำค่ามาก

“ปราณเยือกแข็งสวรรค์!”

หนิงฝานตกตะลึง เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้พบปราณเยือกแข็งสวรรค์ที่นี่ เขาไม่พลาดมันแน่!

หนิงฝานแสร้งทำสีหน้าและแววตาเรียบเฉยพลางชี้ไปยังกลุ่มปราณเยือกแข็งสวรรค์แล้วกล่าวถาม

“นั่นคืออะไร? ท่านขายหรือเปล่า?”

“เจ้าหมายถึงสิ่งนี้เหรอ? มันคือปราณเยือกแข็งระดับ 5 ข้ารู้แค่นั้น! แต่ปราณเยือกแข็งคือธาตุน้ำ ส่วนพวกเรามีธาตุอัสนี ย่อมไม่อาจใช้ประโยชน์จากมันได้… สหายน้อยสนใจจะซื้อเหรอ?”

เหลยฉียี่ดวงตาเป็นประกาย สำหรับชายชราแล้ว หนิงฝานคือคนประหลาด แม้จะเฉลียวฉลาด แต่ก็ชอบสะสมของไร้ค่า

ปราณเยือกแข็งสวรรค์จะมีประโยชน์อะไรกับดวงจิตอัสนี? จะมีคนโง่ที่ไหนที่ยอมแลกของไร้ค่ากับหยกอัสนี

“สหายน้อยตาแหลม แม้ปราณเยือกแข็งสวรรค์จะไร้ประโยชน์กับดวงจิตอัสนีอย่างเรา แต่อย่างน้อยก็นำมันไปสร้างอาวุธ หรือยกระดับอาวุธได้ เพียงแต่… ปราณเยือกแข็งสวรรค์ดวงนี้เป็นเหมือนของดูต่างหน้าภรรยาข้า ทุกครั้งที่ข้ามองข้าก็ยิ่งนึกถึงนาง ข้าไม่อยากขายเลยจริงๆ แต่หากสหายน้อยอยากได้จริงๆ ข้าจะขายให้ในราคาสหาย...แค่ 20 หยกอัสนีเงิน!”

“5 หยกอัสนีเงิน” หนิงฝานกล่าวอย่างเรียบเฉยจนชายชรากล่าวไม่ออก

“ขายได้แค่ 5 หยกอัสนี… เป็นราคาที่ต่ำมาก”

“3 หยกอัสนีเงิน!” หนิงฝานเริ่มต่อราคา

“ตกลง ข้ายอมรับ 3 หยกอัสนีก็ได้!” ชายชราฉลาดพอ จึงเลิกที่จะคิดต่อรองราคาปราณเยือกแข็งสวรรค์ เพราะยังไงซะมันก็เป็นเพียงขยะไร้ค่า ในเมื่อมันทำเงินได้ เหตุใดจะไม่คว้าไว้

ชายชราจึงตั้งใจจะหาของไร้ค่ามาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อขายให้ราชาของไร้ค่าอย่างหนิงฝาน

หนิงฝานจ่ายหยกอัสนีและรับปราณเยือกแข็งสวรรค์มา

40 หยกอัสนีแลกกับปฐมอัสนี 1200 ดวง

3 หยกอัสนีแลกกับปราณเยือกแข็งสวรรค์ นับว่าได้กำไรมหาศาล หากคนอื่นๆรู้เรื่องนี้เข้า พวกมันต้องเร่งมาที่นี่แน่!

“ฮ่าฮ่า! เช่นนั้นข้าไปก่อน ข้าจะไปหาของดีๆมาให้เจ้าอีก” ชายชรายิ้มและเร่งจากไป

หนิงฝานไม่สนใจชายชรา ยามนี้เขาสนใจเพียงปราณเยือกแข็งสวรรค์ในมือ

“ปราณเยือแข็งสวรรค์อันดับ 2… หยาดน้ำตาแห่งความรัก? หยาดน้ำตาที่ไหลรินจากส่วนลึกของจิตใจ หากผสานเข้ากับมัน จะทำให้จิตใจของผู้ที่ผสานแข็งแกร่งขึ้นมาก”

“นับว่าเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับการยกระดับจิตใจ หากนำไปขายในทะเลไร้สิ้นสุด คงขายได้ 500 ล้านหยกสวรรค์”

“เจ้าเหลยฉียี่โง่นั่น ไม่รู้ว่าสิ่งที่มันมีคือของล้ำค่า มันคิดผิดแล้วที่มาค้าขายกับข้า!”...