บทที่ 177 - พลังของฮีโร่ (1) [25-05-2020]

บทที่ 177 - พลังของฮีโร่ (1)

”

การต่อสู้กับโอเกอร์สองหัวสิบครั้งต่อวันมันกลายเป็นเพียงเรื่องง่ายแล้วในตอนนี้ ในตอนนี้ฉันได้คิดว่าการต่อสู้สามครั้งต่อวันกับบอสมันไม่มีอะไรเลย มันใช้เวลาแม้แต่ไม่ถึง 20 นาทีในการฆ่าโอเกอร์สองหัวดังนั้นการต่อสู้สามครั้งมันใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น ในตัวฉันตอนนี้ฉันยังไม่เป็นไรเลยแม้ว่าจะต่อสู้ต่อเนื่อง 10 ชั่วโมง

นอกจากนี้แม้ว่าโอเกอร์สองหัวจะทั้งแข็งแกร่งและก็รวดเร็วมันก็เป็นเพียงมอนสเตอร์บนพื้นธรรมดาที่ไม่สามารถจะใช้ได้แม้แต่เวทมนตร์ หลังจากที่ฉันต่อสู้กับมันสองครั้งฉันก็ได้จำการเคลื่อนไหวและรูปแบบการโจมตีของมันได้จนสามารถที่จะเอาชนะมันได้ใน 10 นาที

ฉันได้มีความแข็งแรงที่เพิ่มมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งเพิ่มขึ้นมาอย่างมากด้วยพลังของซุสและรอยสักของโอเกอร์ ฉันยังมีไต้ฝุ่นคลั่งซึ่งได้แสดงให้เห็ฯถึงพลังที่มากที่สุดเท่าที่จะเป็ฯไปได้ของสเตตัส แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะปิดกั้นการฟื้นฟูของผู้บัญชาการทหารปีศาจเหมือนกับที่เพรูต้าทำ แต่มันก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันที่จะทำลายพลังการฟื้นฟูของโอเกอร์ มันเป็นตัวช่วยที่ยิ่งใหญ่ที่ทำให้เวลาในการต่อสู้กับโอเกอร์สองหัวสั้นลงไปอีก

หลังจากฉันได้ออกมาจากห้องบอส ฉันก็ได้ดื่มน้ำส้มเพื่อฟื้นฟูความเหนื่อยล้าลงไปลงในขณะโรเล็ตต้าพูดออกมาอย่างตกตะลึง

"ชิน ชินรู้ไหมว่านักสำรวจคนอื่นที่มีปาตี้ 10 คนเต็มได้ใช้เวลาต่อสู้กับโอเกอร์สองหัวถึง 3 ชม. ถ้าพวกเขาเห็นชิน พวกเขาก็คงจะคิดว่าดันเจี้ยนถูกทำเพื่อปีนคนเดียวแน่ๆ"

"มันไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องสนใจพวกเขานิ ฉันสนใจเพียงแค่คนที่แข็งแกร่งกว่าฉัน ฉันไม่มีเวลาที่จะหันกลับไปมองและรู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นคนที่อ่อนแอกว่าหรอกนะ"

"ชินอาจจะล้มลงไปจากการทำงานหนักได้นะ ใครจะไปรู้ชินอาจจะเสียของที่มีค่าที่สุดในชีวิตไปก็ได้เมื่อตื่นขึ้นมา"

"ฉันจะไม่ล้มต่อหน้าโรเล็ตต้าไม่ต้องห่วง"

ฉันได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มและโรเล็ตต้าก็ทำท่าทางกลัว เธอดูเหมือนจะร้องไห้

"ชะ ชินยังโกรธอยู่หรอ?"

"ไม่ ไม่ใช่เลย มันก็เพียงแค่ ... อ่า ไม่สิ ไม่มีอะไร"

"อะไรหรอ!? เสียงของชินมันดูเหมือนจะเป็นข้อมูลที่สำคัญ! พูดต่อสิได้โปรด"

"ไม่มี ไม่มีอะไรหรอกน่า"

"ทำไมล่ะ!?"

ฉันไม่มีแผนที่จะพูดอะไรอีก ในที่สุดฉันก็ทำให้เธอหยุดเพราะถ้าฉันพูดอะไรออกไป เธอก็จะวนไปเรื่อง 'แต่งงาน' ฉันได้ห้ามตัวเองไว้และมุ่งหน้าไปที่ห้องบอสอีกครั้ง แต่ว่าท่าทางที่เธอดูมีความสุขที่ฉันเห็นก่อนจะออกมามันดูเหมือนว่าเธอกำลังเดาอยู่ว่าฉันจะพูดอะไร

บางทีในหัวของเธออาจจะได้วางแผนงานแต่งของเราเอาไว้แล้ว ยังไงก็ตามการคาดเดาของฉันมันผิดพลาดเพราะความคิดของเธอได้เล็ดลอดออกมา

"ฮิฮิ ถ้างั้นเราจะตั้งชื่อลูกคนที่เจ็ดว่า.... ฉันแน่ใจเลยว่าเขาจะนารักเหมือนชิน หุหุหุหุ"

น่าทึ่งที่ทักษะในการคิดเกินจริงของเธอจริงๆเลย ฉันได้แต่เพียงส่ายหัว จากนั้นก็เปิดประตูห้องบอส

"เข้ามาสู้กันโอเกอร์สองหัว"

อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อไม่นานมานี้มันใช้เวลาไม่นานในการเอาชนะโอเกอร์สองหัว ฉันได้เอาชนะมัน 4 ครั้งใน 1 ชม. หรือก็คือหลังจทาก 2 ชม.ครึ่งฉันก็ไม่มีอะไรทำอีกในวันนี้ นับรวมระยะเวลาพักผ่อน 4 ชั่วโมงก็มากพอแล้ว

ตั้งแต่ที่ฉันจะต้องต่อสู้กับบอส 80 ถึง 100 ครั้งเพื่อเอาไอเทมทั้งหมดโดยค่าเฉลี่ยประมาณนั้น ฉันก็จะต้องถูกบังคับให้ใช้ชีวิตอย่างสบายๆในช่วงนี้ ดังนั้นฉันเลยคิดจะใช้เวลาช่วงนี้ให้มีค่า

อย่างแรกเลยฉันได้ตัดสินใจที่จะไปคุยกับยุยที่งอนฉันอยู่

"ฮึ่ม"

ยังไงก็ตามฉันได้ล้มเหลวในทุกๆครั้งที่พยายามจะเอาใจเธอ ฉันได้ใช้เวลาที่เหลือไปกับการฝึกต่อสู้กับพ่อหรือไม่ก็สอนวิชาหอกให้สุมิเระ

สมาชิกในกิลด์ทุกคนเมื่อไม่ได้ปีนดันเจี้ยนก็จะมาคุยกันอยู่ในบ้านกิลด์ยกเว้นแต่วอร์คเกอร์ที่จะมีเวลาต้องไปเฝ้ายุย นี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันได้เห็นและสอนสุมิเระ

"ฮ่าห์"

สุมิเระได้พุ่งเข้ามาหาด้วยโล่ข้างหนึ่งและหอกอีกข้างหนึ่ง แม้ว่าเธอจะโจมตีและป้องกันได้อย่างแนบเนียน แต่ฉันก็สามารถจะหลบการโจตีของเธอและโจมตีไปที่เข่าของเธอเบาๆซึ่งเป็นที่ๆโล่บังไม่ได้

"การ์ดด้านล่างของเธอขาดไปนะ"

"อึก แนะนำฉันอีกค่ะคุณชิน"

"ได้ทุกเมื่อ"

ในขณะที่ฉันต่อกลับไปสุมิเระได้ขบฟันของเธอและแทงหอกมาทางฉัน กลยุทธ์ของเธอคือการป้องกันด้วยโล่และโจมตีด้วยหอก มันเป็นเรื่องที่เหมาะสมกับเธอที่ต้องการที่จะเป็ฯแท้งในการดึงความสนใจศัตรูในขณะที่ยังสร้างความเสียหายได้ด้วย

"ปลายหอกของเธอสั่นเพราะเธอสนใจแต่โล่มากเกินไป"

"อึก ฉันจะแก้ไขมัน"

ฉันได้ทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะชี้จุดผิดพลาดของเธอเพื่อที่จะฝึกวิชาหอกของเธอ เมื่อฉันโจมตีไปที่สุมิเระที่เปิดว่าง เธอก็จะโจมตีกลับ แต่ว่าเธอก็จะต้องก้าวถอยไป เมื่อได้เห็นเธอพัฒนาขึ้นฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกับการเป็นครูของเธอ ด้วยผลลัพธ์ฉันได้จบลงด้วยการหักโหมเล็กน้อย แต่ว่าสุมิเระดูมีความสุขที่ยอมรับมัน บางทีนี้อาจจะเป็นสิ่งที่พ่อก็รู้สึกในตอนที่ได้สอนฉัน ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันรู้สึกมีความสุขที่กิลด์ของฉันได้เต็มไปด้วยคนที่มีความสามารถ

หลังจากที่เราได้ซ้อมกันสองชั่วโมง สุมิเระก็ได้คำนับฉันด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

"ขอบคุณสำหรับบทเรียนนะคะคุณชิน! เทคนิคหอกของหนูได้มาถึงระดับกลางเลเวล 5 แล้ง"

"เธอพัฒนาได้เร็วเลย เธอจะต้องสามารถใช้มันในการต่อสู้จริงได้อีกไม่นานแล้ว"

"ถึงแม้ว่าหนูจะบกพร่องไป ก็ต้องขอบคุณคุณชินนะค่ะที่ช่วยสอนให้หนูได้พัฒนาขึ้นมาก! หนูมีความสุขมากจริงๆที่ได้คุณชินเป็นอาจารย์"

"ไม่ เธอทำได้ดี เธอนะมีพรสวรรค์และเธอก็พยายามกับมัน ฉันดีใจนะที่ได้สุมิเระมาเป็นศิษย์คนแรก"

"คุณชิน..."

ไม่สิ อย่ามองฉันด้วยตาที่ส่องประกายความเคารพสิ! ฉันได้เกาหัว

"เอาล่ะก่อนอื่นไปอาบน้ำและหาอะไรกินเถอะ"

"ค่ะคุณชิน! หนูจะไปเตรียมอาหาร"

เมื่อฉันได้ขึ้นไปชั้นบนหลังจากอาบน้ำฉัน ฉันก็ได้เห็นเดซี่อยู่ที่นั่นอย่างไม่คาดคิด แม้ว่จะยังไม่มีใครเตรียมอาหารไว้แต่เดซี่ได้นั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะด้วยหัวที่ตกลง เธอยังอยู่ในชุดเครื่องแบบของเธอ แต่ว่าหมวกเบเร่นั้นอยู่ข้างๆเธอ ในขณะที่แซ่ของเธอพันอยู่รอบแขนของเธอเหมือนเครื่องประดับ ฉันรู้สึกประหาดใจกับการเก็บแส้หลากหลายวิธีของเธอมาก

เธออาจจะรู้สึกได้ถึงตัวตนของฉันจึงหันหน้ามา หัวของเธอยังคงกองอยู่บนโต๊ะ แต่สายตาของเธอได้มองมาและพูดขึ้น

"น้ำตาลในเลือด...ต่ำ ต้องการอาหาร"

เธอพูดได้เท่มาก แต่ว่าเนื้อหามันไม่เท่เอาซะเลย มันทำให้ลักษณะภายนอกของเธอแย่ลง

"เธออยู่ไหนจนกระทั่งตอนนี้...? เอาล่ะเอาไว้ก่อนล่ะกัน แต่ว่าอะไรที่เธอกินมาในช่วง 73 ปีที่ผ่านมา?"

"อาหารที่เก็บไว้...ในช่องเก็บของ รสจืด ฉันได้กินอาหารที่นี่เลยโยนอาหารที่เก็บเอาไว้ทั้งหมดไป ท้องของฉันต้องการอาหารอร่อย"

"โอ้ เฮ้.... งั้นเธอต้องรออาหารอีกเดี๋ยวนะ ตอนนี้กินนี้ไปก่อน"

ฉันได้หยิบเอาช็อคโกแลตแท่งออกมาจากช่องเก็บของและส่งให้เธอ ตาของเธอได้เป็นประกายและเธอก็หยิบมันไป หลังจากแกะห่อออกเธอก็กัดลงไปคำใหญ่

[อร่อย!]

"เธอไม่จำเป็นจะต้องใช้พลังของดวงตามารในการบอกก็ได้นะ"

เดี๋ยวก่อนนะ ยี่ไใาฝช่ครั้งแรกที่เธอตะโกนแบบนี้หรอ!? เธอเสียสิ่งสำคัญแบบนี้กับช็อคโกแลต? ฉันต้องการจะบอกให้เธอเก็บอารมณ์ในเหตุการที่มากขึ้น... ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อย จากนั้นเมื่อเห็นเดซี่ยื่นมือออกมาเหมือนกับถามว่ามีอีกไหม ฉันก็ได้ดีดหน้าผากของเธอ

"พวกเราจะกำลังกินอาหารกันแล้ว เธอรู้จักสุมิเระใช่ไหม? เธอคนนั้นน่ะเป็นอัจฉริยะในหลายๆด้าน แต่ว่าเธอนะเชี่ยวชาญเป็นพิเศษเลยในด้านงานบ้าน เธอจะได้เห็นจากอาหารของเธอ"

"อืมมม... สำหรับอาหารอร่อย ฉันจะ... รอ"

"เยี่ยม"

เดซี่ได้เอามือกลับไปและหมอบมองช็อคโกแลตที่เหลืออยู่ แม้ว่าเธอจะสงบลงไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรขึ้นอีก

ถ้าฉันจำได้ไม่ผิดล่ะก็หลังจากที่กินทูน่าละลายเธอก็ได้หายไปโดยไม่มีใครเห็นอีก สี่วันได้ผ่านมาแล้วนับตั้งแต่ตอนนั้น นั้นหมายความว่าเธอได้กลับมาหลังจากสี่วัน

เมื่อฉันได้ถามเธอเรื่องนี้ เธอก็พูดออกมาราวกับว่าเธอเพิ่งจะนึกขึ้นออก

"บียอน... ชั้นที่ 12 ผ่านมันมา ต้องขอบคุณนาย"

"อ่า...."

ถ้างั้นเธอก็ได้ไปที่บียอนในวันนั้น! มันเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างจะเร็วมากซึ่งตรงข้ามกับทัศนคติและการเคลื่อนไหวที่เชื่อช้าของเธอที่แสดงอยู่ในตอนนี้ ฉันได้หยักหน้ารับด้วยความชื่นชม

"นั่นมันเร็วมาก สุดยอดเลย"

"เด็กๆของนาย แข็งแกร่งมา โดยเฉพาะพูกี้ ราน่า โรโร๊ะแข็งแกร่งมาก"

"เกิดอะไรกับชื่อที่น่ารักแบบนั้นล่ะ... ฉันไม่รู้นะว่าเธอกำลังพูดถึงตัวอะไร"

"เฟรท..เดรก และ หมูป่า...เหล็ก ด้วงกว่าง"

"ย่อชื่อพวกนั้นให้สั้นลงและทำให้น่ารักได้ยอดไปเลยนะ!"

"ฉันมีความสุขที่ได้สู้ด้วยกัน...."

เมื่อเห็นท่าทางที่ยินดีของเธอฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ฉันเพียงแค่ยิ้มออกมาและลูบหัวเธอ จากนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันเผลอลูบหัวเธอไป จึดึงมือกับมา ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเดซี่จะไม่ว่าอะไร ความจริงแล้วเธอได้มองมาที่ฉันอย่างน่ารักในตอนที่ฉันเอามือกลับมา

"ฉันไม่ว่าอะไร ทำต่อไป"

"ไม่ล่ะ ขอโทษด้วย นั่นมันคือความหยาบคายของฉัน"

"ฉันโอเค"

เธอนี่เป็นมิตรจริงๆ เป็นเพราะว่าฉันเป็นอีกหนึ่งนักสำรวจบียอนงั้นหรอ? ไม่ นั้นน่าจะจะใช่นะ... จากนั้นเองเดซี่ก็พูดสิ่งที่ฉันกำลังคิดออกมา

"รอบๆตัวนายล้อมด้วยสาวสวย แสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจน แต่ว่านายก็ยังบริสุทธิ์ กับนายฉันรู้สึกปลอดภัย"

"นี่เธอชมฉันจริงๆใช่ไหม? เธอชมฉันอย่างเปิดเผย! เดี่่ยวนะ ถ้างั้นเธอก็ได้ฟังในสิ่งที่เราพูดกันสิ!?"

ฉันรู้สึกเหมือนกับถูกแทงข้างหลังเข้าเต็มเปา ฉันรู้สึกเศร้าจนอยากจะร้องไห้จริงๆ

"น่าเชื่อถือ รู้สึกปลอดภัย มากกว่าผู้หญิงคนอื่น"

"อย่าลดการ์ดของเธอลงสิ ฉันเป็นผู้ชายนะ! นอกจากนี้ผู้หญิงคนอื่น? ผู้หยิงอะไรจะไปคุกคามความบริสุทธิ์ของเธอ!?"

"โลกมัน...กว้าง"

"อย่าทำท่าทางแบบนั้นสิ! เธอกำลังทำให้ฉันกลัวนะ"

ฉันรู้สึกเหนื่อยระหว่างเรื่องราวของชายหญนิง แต่ว่าจริงๆแล้ววฉันไม่ได้รู้ไปหมด....

ยังไงก็ตามสุมิเระ เดซี่และฉัน ซึ่งเป็นส่วนผสมที่ไม่ปกติได้กินอาหารกลางวันด้วยกัน จากนั้นเมื่อฉันกำลังจะไปเริ่มฝึกหลังจากได้พัก ฉันก็ได้รับข้อความที่ให้ความสงบสุขพังลงไป มันเป็นข้อความจากวอร์คเกอร์ที่กำลังอยู่ระหว่างป้องกันยุยกลับจากโรงเรียน

[กลับมาโลกเดี๋ยวนี้คังชิน! น้องสาวของนายโดนพลังของลูก้า บรูโน่! ฉันกำลังอุ้มเธอวิ่งหนีอยู่ แต่ว่า... ยังไงก็เธอมาเดี๋ยวนี้]

"ฉันจะไปในทันที"

คนที่มันมาทำแบบนี้มันดูเหมือนจะเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตแล้วฉัน พวกนั้นกำลังต้องการจะเปิดประตูสู่นรก