บทที่ 173 - สิ่งที่เธอไม่ได้รับอนุญาต (4) [15-05-2020]

บทที่ 173 - สิ่งที่เธอไม่ได้รับอนุญาต (4)

”

"เดซี่ แอคทราเดี่ยน?"

"ใช่แล้วโรเล็ตต้าเธอรู้ไหมว่าเขาคือใคร?"

ในวันต่อมาเมื่อได้เห็นเธอทำในสิ่งที่เกินไปนั้น ฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะยอมแพ้ที่จะถามเรื่องเกี่ยวกับแมงป่องทะเลทราย ฉันได้ถามคำถามอื่นแทนไเรื่องที่หัวหน้ากิลด์แมงป่องทะเลทรายได้บอกฉันว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับคนๆนั้น ฉันคิดว่าโรเล็ตต้าก็คงจะรู้เกี่ยวกับเธอเหมือนกัน ยังไงก็ตามทันทีที่เธอได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเธอก็หยิบขวานและยิ้มออกมา

"แล้วผู้หญิงนั่นใครหรอชิน?"

"ฉันต่างหากที่ถามเธอนะ! นอกจากนี้ไม่่ใช่ว่าเธอเอาขวานออกมาบ่อยไปแล้วหรอ?

"แต่ว่าชินมันแย่มากเลยนะที่ถามถึงผู้หญิงอื่นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าฉันรู้สึกยังไง"

"ไอที่มันแย่นะหัวเธอแน่ๆโรเล็ต้า! จะไม่อธิบายให้ฉันฟังหน่อยหรอ?"

"ถ้างั้นฉันจะหยุดเล่นแล้วก็...."

"เธอล้อเล่นจริงๆใช่ไหม? เธอจะไม่ใช่ขวานสินะ?"

"...หุหุ"

โรเล็ตต้าได้ตอบง่ายๆด้วยรอยยิ้มสดใส นั่นมันหมายความว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นสินะ?

"ขอโทษนะชิน ฉันบอกชินไม่ได้แม้ว่าฉันจะต้องการ แต่ว่าฉันคิดว่าชินก็น่าจะคิดได้ว่าเธอคือใคร"

"ฉันคิดว่านะ....อื้อใช่...."

ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเดซี่ แอคทราเดี่ยน ยังไงก็ตามสิ่งหนึ่งที่เขารู้เกี่ยวกับฉันก็คือฉันเป็นผู้มีชื่อที่แท้จริงของเทพเจ้าและเป็นนักสำรวจบียอน หรือก็คือเดซี่ แอคทราเดี่ยนก็น่าจะเป็นนักสำรวจบียอนคนที่สอง เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกที่เสนอจะเอาศพของฉันไป

ฉันกังวลเรื่องของเธอ แต่ก็เหมือนกับนักสำรวจคนแรก มันดูเหมือนเธอจะไม่ต้องการออกจากคฤหาสน์ ทำไมเธอถึงไม่ยอมสำรวจดันเจี้ยนล่ะ? บางทีหัวหน้ากิลด์แมงป่องทะเลทรายอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้

"ถ้างั้นชินต้องการจะไปเดินเล่นแถวพื้นที่พักอาศัยแล้วก็ถามเรื่องพวกนี้ไหม?"

"ทำไมเธอต้องมาเกี่ยวแขนกับฉันด้วยล่ะ"

"เพื่อให้เราได้ใช้เวลาที่ดีที่สุด หุหุ"

ในท้ายที่สุดโรเล็ตต้าก็ลากฉันไปที่พื้นที่พักอาศัยของดันเจี้ยนที่หนึ่ง ยังไงก็ตามพวกคนที่เห็นพวกเราก็ทำท่าทางที่ค่อนข้าง....แปลกๆ

"เฮ้ นั่นเขานี่...."

"หัวหน้ากิลด์รีไวเวิร์ล ใช่ไหม? ผู้ถือครองดวงตามาร"

"ผู้ถือครองดวงตามารมีน้อยยิ่งกว่าชื่อที่แท้จริงของเทพซะอีก...มีน้อยกว่าสิบคน"

"ฉันได้ยินว่าเขาก็มีชื่อที่แท้จริงของเทพเหมือนกัน"

โอ้ดวงตามารมันทำให้ฉันเป็นที่รู้จัก พวกนั้นได้พูดถึงฉันเพียงเพราะฉันเพิ่งจะได้รับดวงตามารมา ยังไงก็ตามคำพูดต่มาของพวกเขาทำให้ฉันต้องเหงื่อตก

"ฉันยังรู้อีกว่าเหตุการณ์นี้ทำให้รู้ว่ากิลด์ผู้ดูแลก็ยังมีระดับอีก"

"ดูเขาสิ! เขาดูเหมือนกับแม่เหล็กดูดผู้หญิงเลย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาสามารถจะเกลี้ยกล่อมราชินีที่มีชื่อเสียงของสวนแฟรี่ได้"

"พวกเขาได้เดินด้วยกันอย่างเปิดเผย กิลด์แมงป่องทะเลทรายไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยหรอ?"

"เขาไม่ค่อยได้มาปรากฏตัวบ่อยนักหรอกนะ ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาจะพยายามแสดงตัวออกมา

"เขาได้ส่งแมงป่องทะเลทรายไปสู่ความตายมันเข้าใจได้"

"แมงป่องทะเลทรายเพียงแค่จ่ายในสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขาได้ติดสินบนกิลด์ผู้ดูแลและพยายามทำลายกิลด์ใหม่ที่ไร้เดียงสา พวกเขาได้รับในสิ่งที่พวกเราควรได้รับแล้ว"

ฉันได้มองกลับไปที่โรเล็ตต้า เธอกำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขในขณะที่เกาะฉันเอาไว้ ฉันได้ร้องเพลงชาติภายในใจและถามกับเธอ

"โรเล็ตต้าบอกฉันตรงๆหน่อยนะ เป้าหมายของการพาฉันมาเดินที่นี่คืออะไร?"

"ฉันจะโฆษณากับทุกๆคนผู้หญิงจะไม่ได้มาวุ่นวายกับชิน"

"แล้วก็"

"ฉันจะเตือนให้คนที่อาจจะมารบกวนชินหรือกิลด์ของชิน"

เธอเป็นคนที่พูดได้ตรงงสุดๆเลย มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้หลบเลี่ยงเรื่องของแมงป่องทะเลทรายซักนิด

"จริงๆแล้ว ฉันไม่คิดว่าจะยังมีกิลด์ที่สกปรกเหลืออยู่ในดันเจี้ยนที่หนึ่ง ฉันโกรธนิดหน่อยนะและมันก็จบอย่างใหญ่โตเล็กน้อย กิลด์ผู้ดูและเกือบเหลือแค่สี่ หุหุ"

"สะ สี่หรอ!?"

"ไม่ต้องห่วงหรอกชินมันได้ถูกแก้ไขไปแล้ว หัวหน้ากิลด์ผู้ดูแลทั้งหมดเป็นเพื่อนสนิทกัน"

ตอนนี้เธอกำลังโกหก! มันดูเหมือนว่าโรเล็ตต้าจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิด เธอจึงเอามือมาจุ๊ปากและยิ้มออกมา

"ไม่มีอะไรที่ชินต้องเป็นห่ววงหรอก ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในอำนาจของฉัน ดังนั้นไม่มีใครที่ไม่ยอมรับมัน การทำร้ายกิลด์อื่นหรือนักสำรวจอื่นๆเพื่อประโยชน์ของกิลด์ตัวเองมันเป็นสิ่งที่ถูกห้ามไว้อย่างเคร่งครัดในดันเจี้ยน"

"ถ้างั้นมันก็ดีแล้วล่ะ"

ความสนใจทั้งหมดที่พวกเราได้รับมันเริ่มมีความน่ารำคาญ เมื่อฉันมองไปที่พวกเขา พวกเขาก็ดูเหมือนจะคิดว่าฉันจะโจมตีพวกเขาด้วยดวงตามาร พวกเขาต่างหันหน้าหนีกันไปด้วยความกลัว

"หุหุ ฉันมีความสุขมาก"

"นั่นก็....ดี"

เมื่อได้เห็นท่าทางที่มีความสุขบนใบหน้าของโรเล็ตต้า ฉันก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มรับมัน ตั้งแต่ที่เธอทำเพื่อประโยชน์ของฉัน ฉันก็ตัดสินใจที่จะสนุกไปกับช่วงเวลานี้เหมือนกัน

ยังไงก็ตามพักหนึ่งก็ได้มีชายคนหนึ่งมายืนขวางทางเรา เขาคือหัวหน้ากิลด์แมงป่องทะเลทราย

"ทำ..ได้ดีนี่"

"ใช่ จริงๆแล้วนายทำเสียงเหมือนว่านายสามารถจะทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการในดันเจี้ยนที่หนึ่ง แต่ว่ามันดูเหมือนว่าที่แห่งนี้ยังมีกฏอยู่ไม่ใช่หรอ หือ?"

"นี้มันยังไม่จบ! มันพึ่งจะเริ่มทำนั้นเอง"

เขาได้กัดฟันแน่นและตะโกนออกมา แน่นอนว่าในความความแข็งแกร่งแล้วเขาแข็งแกร่งกว่าฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงพลังจิตวิญญาณของเขาที่พยายามจะครอบงำฉัน พยายามที่จะฆ่าฉนด้วยจิตวิญญาณในใจกลางพื้นที่พักอาศัย... ชายคนนี้สมองถั่วงั้นหรอ? ฉันได้ให้โรเล็ตต้าที่กำลังโกรธจัดถอยไป ฉันตัดสินใจที่จะลองดวงตามารของฉัน

ฉันจะได้รับปัญหาใหญ่แน่ๆถ้าฉันเปลื่ยนให้เขากลายเป็นหิน แต่ฉันก็คิดว่าการต้านทานของเขาก็คงไม่ต่ำกว่าระดับ SS+ แน่ๆ แม้ว่าถ้าเขากลายเป็นหินฉันก็สามารถจะยกเลิกได้ตลอดเวลา ดังนั้นมันก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล ในตอนแรกจิตวิญญาณที่เขาปล่อยออกมายังคุมคามกระทั่งคนที่พลังต่ำ ดังนั้นพวกเรากำลังทำในสิ่งเดียวกัน

ฉันได้ส่งมานาไปในดวงตาและดวงตาสีทองของฉันก็ได้เริ่มเรืองแสง แมว้าฉันจะบอกได้เพียงแค่ว่ามีแสงเรืองจากดวงตาของฉัน แต่จิตวิญญาณของหัวหน้ากิลด์แมงป่องทะเลทรายก็ได้ลดลงในทมันที เขาได้กัดฟันและฝืนยืนไว้

"อึก นาย... นายใช้ดวงตาได้อย่างอิสระแล้ว...!"

"ขอโทษนะ แต่ว่าฉันแข็งแกร่งกว่าที่นายคิดเอาไว้ ในตอนนี้ฉันกำลังเตือนนาย ฉันกำลังยุ่งอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกของฉันดังนั้นอย่าได้มากวนฉัน ถ้านายทำมันฉันจะทำให้แน่ใจเลยว่านายจะต้องเสียใจในภายหลังแน่"

"หา...! ฉันเสียทุกๆอย่างไปก็เพราะนาย! ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียอีกแล้ว"

ฉันได้ยิ้มออกไป

"เพราะฉันหรอ? ถ้ามีใครได้ยินแบบนั้น พวกเขาจะคิดว่าฉันเป็นกิลด์ใหญ่ที่ติดสินบนกิลด์ผู้ดูแลและคุมคามกิลด์เล็กๆเอาได้นะ"

"....จำคำขอนายเอาไว้ให้ดี นายจะต้องเสียใจในสิ่งที่นายทำ จำไว้เอาไว้ว่านายกับฉันเป็นศัตรูกัน สักวันหนึ่งฉันจะฆ่านายฮีโร่ของโลก"

เขาพูดว่าฉันเป็นฮีโร่ของโลกหรอ? เขาทำตัวเหมือนกับเขาเป็นเหยื่อในเมื่อสิ่งที่เขาทำมันเป็นตัวเขาทำเองทั้งนั้นหรอ? ฉันคิดว่าในดันเจี้ยนก็ยังคงมีคนแบบเขาอีกเหมือนกัน... ไม่สิบางทีการเป็นนักสรวจมานานหลายปีที่ทำให้เขาเปลื่ยนไป

ฉันได้ปิดการใช้งานพลังดวงตาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็จ้องมาที่ฉันเขม็งในทันที และฉันก็นึกได้ว่เขาก็เป็นอีกคนนที่ฉันควรจะถามเกี่ยวกับเดซี่ แอคทราเดี่ยน

"เดซี่ แอคทราเดี่ยนคือใคร?"

"ถ้านายเป็นนักสำรวจบียอนนายก็น่าจะรู้เกี่ยวกับพวกผู้หญิงที่หนีไป ฉันเตือนนายแล้วนะ อย่าได้ข้องเกี่ยวกับเถอะ อย่าคิดเกี่ยวกับการช่วยเธอเหมือนกัน"

"หนี..."

"ถูกแล้ว เธอเป็นเจ้าพวกโสโครกที่หนีไป! การหนีเท่ากับกล้าท้าทายฉัน...! เหมือนกับนาย ฉันก็จะฆ่าเธอเหมือนกัน"

เขาได้หันไปและทิ้งพวกเราเอาไว้ ยังไงก็ตามคำพูดของโรเล็ตต้าได้หยุดเขาไว้

"เดี๋ยวก่อนคุณลูกค้า คุณจะจากไปแบบนี้ได้ยังไง?"

"หัวหน้าสวนแฟรี่...! ไม่ใช่ว่าเธอพ่อใจที่เอาทุกอย่างไปจากฉันแล้วหรอ? เธอยังจะเอาอะไรเอง?"

"แน่นอนยังมีบางอย่างที่ฉันต้องการ"

โรเล็ตต้าได้เอียงหัวราวกับว่าเธอได้ถามคำถามที่มันชัดเจนอยู่แล้ว

"นายได้ประกาศว่าจะฆ่านักสำรวจจากโลกอื่น นายคงไม่คิดว่าฉันจะปล่อยผ่านไปหรอกนะ นอกจากนี้นายก็ยังกล่าวถึงชื่อของโลกอื่นและข่มขู่ว่าจะฆ่าฮีโร่.... ในฐานะผู้ดูแลดันเจี้ยนแล้ว ฉันไม่สามารถปล่อยผ่านมันไปได้"

"งั้นเธอก็ฆ่าฉันเลยสิ"

"ไม่หรอก"

โรเล็ตต้าได้ยิ้มออกมาอย่างสดใส

"นับแต่นี้ไปนายจะไม่ใช่นักสำรวจอีกต่อไป นอกเสียจากว่านายจะสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรชินอีกตลอดกาลผ่านพันธะวิญญาณ"

"ยะ อย่ามาไร้สาระหน่อยเลย! เธอไม่สามารถทำแบบนั้นกับฉันได้! สิ่งที่เธอทำมัน.."

ในตอนนั้นเองประตูก็ได้ถูกเปิดขึ้น เขาพยายามจะเข้าไปจากนั้นก็กรีดร้อง ประตูได้ปิดลงก่อนที่เขาจะสามารถผ่านมันไป โรเล็ตต้าได้พูดด้วยเสียงที่ต่ำเล็กน้อย

"ฉันเห็นนะว่าซิพัวกำลังเข้าข้างนายยังไง การคุกคามนักสำรวจคนอื่นๆเป็นการละเมิดที่ร้ายแรงซึ่งได้ถูกห้ามเอาไว้อย่างเคร่งครัดในดันเจี้ยน เมื่อนักสำรวจคนนั้นคือฮีโร่อีกด้วย การลงโทษก็จะยิ่งหนักมากขึ้นไปอีก นักสำรวจดันเจี้ยนควรจะช่วยคนอื่นๆนะ ซิพัวไม่ได้สอนนายหรอกหรอ?"

"ธะ เธอ...!"

"นายได้ข่มเหงคนอื่นด้วยการสนับสนุนของซิพัวอย่างอิสระ ดังนั้นนายก็ควรจะคิดไว้นะว่ามันก็อาจจะเกิดขึ้นกับนายเช่นกัน ดูเหมือนว่านายจะป้องกันนักสำรวจคนอื่นที่ต่อต้านกิลด์ของนายจากการใช้พื้นท่ดันเจี้ยนสินะ? นายควรจะดีใจนะที่ไม่ได้ถูกลงโทษจากลอร์ดด้วยยตัวเอง ถ้าไม่เช่นนั้นนายก็คงไม่สามารถจะรักษาชีวิตไว้ได้หรอก"

"เธอ เป็นใคร... อึก!"

เขาได้คุกเข่าลงไปกับพื้น ดวงตาของฉันได้เบิกกว้างในทันทีที่ฉันรู้สึกได้ว่าความแข็งแกร่งของเขาหายไป กลุ่มระดับวิญญาณ พลังความอดทน และมานาที่ไม่สิ้นสุดได้หายไปจากเขาทั้งหมด ในตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งเพียงแค่เลเวล 30 ของนักสำรวจเท่านั้น มันอาจจะเป็นมานาและความแข็งแกร่งที่เขาได้สร้างขึ้นมาผ่านการฝึกซ้อมที่ไม่ใช่เลเวล ส่วนมากก็น่าจะมาจากชื่อที่แท้จริงของเทพเจ้า

แผ่นกระดาษเป็นประกายได้ปรากฏขึ้นกลางอากาศ โรเล็ตต้าได้จับมันเอาไว้และหยิบปากกาออกมา

"ในตอนนี้มาดูกัน... ฉันควรจะเขียนอะไรลงไปเพื่อให้นายทรมานมากขึ้น... หุหุ"

"โรเล็ตต้านี้คือเหตุผลที่เรามาเดินที่นี่ในวันนี้..."

"อย่ามาถามฉันสิ นี้เป็นเพียงแค่หน้าที่ของภรรยาที่ดีที่จะช่วยสามีของเธอ"

โรเล็ตต้าคิดเอาไว้แล้วว่าเราจะได้มาเจอกับเขา ไม่สิเธอเป็นคนล่อให้เขามา เมื่อเขาเห็นพวกเรามันก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องข่มขู่ฉันและโรเล็ตต้าก็จะลงโทษเขาหลังจากนั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแผนของเธอ

"โรเล็ตต้า ฉันไม่เข้าใจเลยนะ คนๆหนึ่งจะสูญเสียคุณสมบัติการเป็นนักสำรวจได้ง่ายแบบนี้ได้ยังไง?"

"ฉันไม่ได้บอกชินหรอ? ฮีโร่ก็ได้รับการจับตามองเป็นพิเศษในดันเจี้ยนเหมือนกัน อย่างน้อยที่สุดเลยพวกเขาไม่ควรที่จะถูกคุกคามโดยนักสำรวจคนอื่นๆ แน่นอนว่าถ้าหากมีคมขู่ว่าจะฆ่าฮีโร่ เขาก็จะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษอย่างร้ายแรงและผู้ที่จะจัดการลงโทษนั้นก็คือผู้ดูแล...."

โรเล็ตต้าได้ชี้ปากกาเข้าหาตัวเองด้วยรอยยิ้มที่เงียบสงบซึ่งทำให้ฉันรู้สึกหนาวสั่น

"ฉันดีใจมากที่ฉันจับเขาได้ก่อนที่ซิพัวจะมาหาเขา! ฉันเป็นห่วงว่าเธอจะมาเตือนเขาก่อนฉันซะอีก"

"เธอ... มันสารเลว....!"

"นายไม่รู้หรอว่าการด่าหัวหน้ากิลด์ผู้ดูแลก็ยังจะได้รับโทษเหมือนกัน? ยังไงก็ตามฉันจะเพิ่มมันลงไปในลิสอาชญากรรมของนายเอง"

ฉันเข้าใจดีว่าการกระทำของหัวหน้ากิลด์ผู้ดูแลคือโศกนาฏกรรม

จากนั้นเองก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ

"โรเล็ตต้า เธอ! เธอทำแบบนี้กับลอ.... กรี๊ดดด!"

"เธอก็จำเป็นจะต้องรักษาวินัยด้วยเหมือนกันนะซิพัว อยู่ในบ้านกิลด์ของเธอและรอรับโทษจากฉันได้เลย"

เธอได้ถูกส่งกลับไปในทันทีด้วยการโบกมือของโรเล็ตต้า หลังจากที่จัดการเธอราวกับว่าไล่แมลง โรเล็ตต้าก็โยนสัญญาในมือของเธอให้ชายที่กำลังหายใจอยู่บนพื้น

"อ่านมันเงียบๆและเซ็นชื่อซะ ถ้านายทำ โทษของนายก็จะไม่เพิ่มขึ้นอีก ทำมันเพื่อซิพัวผู้ที่ห่วงใยนายซะ"

"อ๊่... อ๊ากกกกกกกกกก!"

เพียงแบบนั้นเขาก็สูญเสียคุณสมบัติของนักสำรวจและถูกเตะออกไป นอกจากนี้เขายังถูกห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับฉัน ทุกๆสิ่งได้เกิดขึ้นภายใต้การกระทำของโรเล็ตต้า เมื่อเห็นฉันได้มองไปที่เธออย่างมึนงง โรเล็ตต้าก็พูดออกมาอย่างระมัดระวัง

"ชินกำลังยุ่งอยู่กับการเคลียร์ดันเจี้ยนและเรื่องในโลก ดังนั้นฉันก็ไม่สามารถจะให้ขยะอย่างเขามากวนชินอีก ฉันทำได้แค่สิ่งแบบนี้... ชะ ชินคิดยังไงกับการที่ฉันทำลงไป? ฉันแค่ทำที่อยู่ในอำนาจของฉันเท่านั้น อย่าเกลียดฉันเลยนะ...!"

"มะ ไม่แน่นอน ฉันเพียงแค่รู้สึกประหลาดใจเพราะโรเล็ตต้าได้จัดการได้เรียบร้อยเกินไปต่างหาก ขอบคุณนะ มันเพียงแค่... ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาข่มขู่ฉันแม้ว่าฉันจะทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง"

"ชินความคิดแบบนั้นมันไร้เดียงสาไปแล้ว"

การแสดงออกของโรเล็ตต้าได้กลายเป็นจริงจังขึ้น

"อย่าคิดว่าชินเป็นเพียงคนๆเดียวที่พิเศษ แม้กระทั่งหลังจากที่เขาสูญเสียพลังในฐานะนักสำรวจดันเจี้ยน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่คุกคามชินได้ การทำลายศัตรูอย่างหมดจดมันคือสิ่งที่ควรจะทำ แน่นอนฉันคิดว่าในสมัยก่อนนะมันดีกว่านี้มาก นักสำรวจส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนๆกัน แต่ว่ามันก็มักจะมีพวกนอกลู่นอกทางแบบเจ้าพวกสวะอย่างนี้บ้าง ดังนั้นถ้าชินมีศัตรู ต้องมาบอกฉันเกี่ยวกับพวกนั้นด้วยนะ"

โรเล็ตต้ายังคงพูดอย่างมั่นใจ

"ฉันจะเอาพวกสวะออกไป"

"...จากนี้ไป ฉันจะจัดการมัน ดังนั้นโรเล็ตต้าไม่ต้องทำอะไรหรอก"

เธอพูดถูก ฉันมันไร้เดียงสาเกินไป ฉันมีทักษะในการเดินทางข้ามมิติ ถ้าฉันอย่างจะไปล่วงเกินนักสำรวจจากโลกอื่น ฉันก็สามารถจะคิดมันได้หลายวิธีเลย แม้ว่าฉันจะไม่ทำอะไรที่มันลำบากแบบนั้นก็ตาม แต่ก็ยังมีพวกที่บ้าคลั่งอีกหลายคนในโลกนี้ คนที่ทำสิ่งต่างๆโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา คนที่มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อแก้แค้น

ดูเหมือนว่าฉันจะพึงพาคำสันนิษฐานที่ว่านักสำรวจดันเจี้ยนที่หนึ่งเป็นคนที่ดีมากเกินไปซะแล้ว ฉันควรจะรู้ว่าคนเรามันสามารถเปลื่ยนกันได้ เพียงแค่หลังจากโรเล็ตต้าได้จัดการงานที่สกปรกแบบนี้ฉันถึงจะรู้ตัว ฉันนี่มันทำให้แต้มสเตตัสสติปัญหาเสียเปล่าจริงๆ

"ถ้าเป็นไปได้ก็อย่ามีศัตรู แต่ถ้ามีก็ต้องทำลายพวกเขาให้สิ้นซากถูกไหม?"

"ถ้ามันเป็นไปได้มันจะดีกว่าถ้าใช้พันธะวิญญาณเพือผูกชีวิตของเขาเอาไว้"

...ยังมีวิธีการของโรเล็ตต้าที่เลือดเย็น

"ในทางนี้วิธีที่ฉลาดที่สุดที่ชินสามารถจะทำได้ก็คือการไม่เข้าร่วมการเหตุการการจู่โจม แม้ว่ากิลด์ของชินจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังมีรากฐานที่ไม่มั่นคงอยู่"

"ถ้างั้นจากตอนนี้..."

"ไม่ ตอนนี้มันไม่เป็นอะไรแล้ว โชคดีที่เราได้ขยี้ทั้งกิลด์และหัวหน้ากิลด์ ฉันสงสัยนะว่าจะมีกิลด์ไหนอีกที่จะลองมาเป็นศัตรูกับชิน มันได้เวลาไปกันจริงๆแล้ว!"

โรเล็ตต้าได้ยิ้มออกมาเหมือนจะบอกข้อตกลงนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะหัวเราะหรือร้องหายดี

"นอกจากนั้นอีกตั้งแต่ที่ฉันได้ข้อมูลมาฉันก็ต้องการจะไปที่นั่น"

"ไปหาเดซี่ แอคทราเดี่ยนหรอ?"

"อ่า อืมม...ใช่แล้ว"

"เอาล่ะงั้นไปกันเถอะ"

โรเล็ตต้าได้เกี่ยวแขนฉันอีกครั้งและตะโกนออกไปอย่างยินดี ฉันค่อนข้างหวังว่าเธอจะทำแบบนั้น

ฉันได้เดินทางไปสู่พื้นที่พักอาศัยของบียอนด้วยรอยยิ้มขึ้น มันถึงเวลาที่จะได้พบกับเดซี่ แอคทราเดี่ยนแล้ว แน่นอนว่าแขนของฉันก็ยังเกี่ยวอยู่กับโรเล็ตต้า