“บัดซบ!” ซีเหมินวั่นไต้คำรามขณะยืนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด เหวี่ยงฝ่ามือด้วยการโจมตีอย่างบ้าคลั่ง เกิดเสียงร้องแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด แมวอสนีหกตัวที่กำลังวิ่งเข้าหายวินหยางด้วยความยินดีกระเด็นไปด้านข้างเพราะการโจมตีดังกล่าว เลือดพวกมันสาดกระเซ็นคล้ายสายฝนขนาดย่อมที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ยวินหยางกรีดร้องขณะพุ่งเข้าสู่ที่แจ้ง ด้วยรากฐานการฝึกฝนของเขา ทำให้ความเร็วที่มียังอยู่ห่างจากซีเหมินวั่นไต้หนึ่งไมล์ เขาเพียงหาทางคว้าหนึ่งในลูกแมวเหล่านั้นไว้ได้ก่อนใช้ลมปราณวิเศษปกคลุมตัวเองเอาไว้เช่นกัน ทำให้เป็นฝ่ายรับความเจ็บปวดแทน

แค่ก!

ขณะสั่นสะท้าน ยวินหยางกระอักน้ำลายปนเลือดออกมา ใบหน้าซีดเผือดราวกระดาษ แม้แต่ตอนยืนขึ้นอย่างโซเซ สายตาที่คคมปลาบดุจใบมีดโกนทิ่มแทงไปทางศัตรู “นายน้อยซีเหมิน เจ้ายอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้งั้นหรือ?”

ซีเหมินวั่นไต้สั่นสะท้านด้วยความโกรธ ดวงตาจ้องมองยวินหยางด้วยความคลุ้มคลั่งที่รุนแรงไม่ต่างกัน เขายอมรับผลลัพธ์ของคำท้าอย่างไม่เต็มใจ แต่การเดิมพันมีสวรรค์ ปฐพีและผู้คนจำนวนมากที่รวมตัวดูอยู่ที่นี่เป็นสักขีพยาน ไม่มีทางที่เขาจะสามารถหนีจากเรื่องนี้ได้

“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้!” สีหน้าของซีเหมินวั่นไต้ดุร้ายราวผีอาฆาต “เจ้าสิ่งนี้… ล้วนเป็นของเจ้า!”

ทุกคนที่นี่ยังสับสนกับผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง ซีเหมินวั่นไต้ครุ่นคิดถึงทรัพย์สมบัติที่ต้องมอบให้ด้วยหัวใจที่กังวลขณะดวงตายังคงตายด้าน

ยาเม็ดสัตว์ร้ายวิเศษระดับที่เจ็ดสองเมตร หินวิเศษห้าร้อยก้อน คริสตัลวิเศษสามสิบก้อนและกระบี่ล้ำค่าหนึ่งเล่ม!

ความมั่งคั่งของครอบครัวซีเหมิน การสูญเสียทรัพย์สินมหาศาลเช่นนี้ยังส่งผลต่อความเสียหายอย่างมีนัยสำคัญ นอกเหนือจากคมดาบที่นับว่าเป็นของตัวเองหลังจากขอร้องจากผู้เป็นพ่อ ที่เหลือล้วนเป็นสมบัติครอบครัว เขาสามารถคาดเดาถึงคืนวันอันยากลำบากหลังจากยกของเหล่านี้ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาสถานะอย่างตอนนี้เอาไว้ได้

ยวินหยางยิ้มแหยทั้งที่ใบหน้าซีดเผือด “นายน้อยซีเหมินเชื่อถือได้จริง ๆ ขอบคุณ ขอบคุณ! ส่วนความปลอดภัยของครอบครัวข้า ขอฝากไว้กับครอบครัวซีเหมินก็แล้วกัน…”

ซีเหมินวั่นไต้อยากถุยเลือดใส่หน้าคนอวดดีผู้นี้ ดวงตาจับจ้องยวินหยางขณะกล่าวว่า “แน่นอน เพราะมันอยู่ในการเดิมพัน ข้าจะพยายามสุดความสามารถ”

สายตาของฝูงชนจับจ้องยวินหยางด้วยอารมณ์ที่ปนเปไปมา

เขาเพิ่งชนะงั้นหรือ?

ได้อย่างไร? แล้วทำไม?

ยาเม็ดสัตว์ร้ายของซีเหมินวั่นไต้ยังคงกระจายทั่วพื้นขณะทุกคนสงสัย สมาชิกของครอบครัวซีเหมินจากไปอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุด ฝูงชนแยกย้ายตามไปด้วย นายน้อยบางส่วนสังเกตการณ์ยวินหยางด้วยสีหน้าคาดเดาไม่ได้ก่อนแยกย้ายตามกันไป

ยวินหยางอุ้มแมวอสนีไว้ในอ้อมแขน มันคือตัวที่เขาช่วยเอาไว้ก่อนหน้านี้ มันได้รับบาดเจ็บสาหัส อยู่ในสภาพอ่อนแรง ดวงตาหลับแน่นขณะร้องเหมี่ยวแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด ยวินหยางยวินหยางให้มันกินลมปราณวิเศษที่ไหลเข้าสู่ร่างกายขนาดเล็กเพื่อช่วยประคองชีวิตที่เหลืออยู่เบาบาง

ลูกแมวหิมะสามตัวที่เหลือรวมตัวที่เท้าขณะมองยวินหยางพร้อมเอียงศีรษะ ยวินหยางยิ้มกว้าง ยินดีที่ได้พวกมันมาในครอบครอง โดยคาดไม่ถึง เขาหาทางช่วยลูกแมวเหล่านี้เอาไว้ได้สี่ตัว!

“นายน้อย นี่…” ทว่า เจ้าของร้านไม่ได้ดีใจกับผลลัพธ์ดังกล่าว

“อย่าห่วงไปเลย ข้าจะจ่ายพวกมันทั้งหมดเอง รวมถึงตัวที่ตายด้วย” ยวินหยางกล่าวต่อ “แต่ข้าขอถามเจ้าสักอย่างสิ”

เจ้าของร้านถอนหายใจหนักด้วยความโล่งอก ซีเหมินวั่นไต้ฆ่าลูกแมวแล้วจากไปโดยไม่ชดใช้ เขารู้ว่าไม่สามารถไปบีบบังคับซีเหมินวั่นไต้ได้ก่อนจะเตรียมยอมรับความโชคร้าย ใครจะรู้ล่ะว่ายวินหยางใจกว้างพอจะชดเชยส่วนเสียตรงนี้ให้? เขาตอบอย่างยินดีว่า “นายน้อย เชิญถามได้เท่าที่ต้องการเลย”

ขณะมองลูกแมวที่มีขนสีขาวเป็นพิเศษ ยวินหยางถามว่า “เจ้าได้ลูกแมวสี่ตัวนั้นมาจากไหน?”

ใบหน้าของเจ้าของร้านแดงก่ำด้วยความละอาย “เออ ราวครึ่งเดือนก่อน มีคนหมดสติที่หน้าประตูบ้านข้าช่วงรุ่งสาง ข้าพาเขาเข้าข้างในโดยที่แขนอีกฝ่ายมีลูกแมวสี่ตัวนี้ เพราะพวกมันคือแมวอสนีเช่นกัน ข้าจึงนำพวกมันไปขายพร้อมกับตัวอื่น…” เจ้าของร้านไอด้วยความประหม่า

ยวินหยางสอบถามมากขึ้น “ตอนนี้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

เจ้าของร้านถอนหายใจ “เขาหมดสตินับตั้งแต่ที่ข้าช่วยชีวิตเอาไว้ ข้าทำได้เพียงบังคับให้เขากินซุปหรือน้ำทุกวันเพื่อให้แน่ใจว่ายังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ข้าจะเรียกหมอมาตรวจอาการ แต่… ข้าไม่สามารถจ่ายค่ายาจำนวนมากได้ ข้าไม่คิดว่าเขาจะอยู่ได้นาน…”

“พาข้าไปหาเขา” ยวินหยางตอบ

ถ้าการสันนิษฐานของเขาถูกต้อง ชายผู้สามารถอุ้มสิ่งมีชีวิตวิเศษทารกมาได้จะต้องกลับมาจากส่วนลึกที่สุดของป่าสัตว์ร้ายวิเศษก่อนเผชิญหน้ากับอันตรายสุดจินตนาการแน่นอน ชายคนนี้อาจจะถึงขั้นถูกฆ่าด้วยสัตว์ร้ายวิเศษโตเต็มวัยก่อนจะสามารถเอาตัวเล็กพวกนี้กลับมาได้ ด้วยความสามารถตัวคนเดียวแบบนี้จะต้องเป็นบุคคลที่น่ากลัวแน่นอน แต่น่าเสียดาย เพชรน้ำหนึ่งคนนี้หมดสติอยู่นอกร้านสัตว์ร้ายวิเศษก่อนถูกเจ้าของร้านผู้เข้าใจผิดคิดเอาสมบัติที่เขาหามาได้ไปขายเป็นแมวอสนีช่วยเอาไว้

เจ้าของร้านนำยวินหยางเข้าข้างใน

ยวินหยางอุ้มแมวอสนีที่ได้รับบาดเจ็บไว้ในแขนขณะลูกแมวสี่ตัวที่เหลือตามหลังเป็นเส้นตรงอย่างเชื่อฟังขณะลิงพันมายานั่งอยู่บนไหล่เหมือนเดิม เขาเริ่มดูเหมือนกับนักแสดงข้างถนน

จี้หลิงตามมาสมทบได้พักหนึ่ง ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนกล่าวว่า “นายน้อย ข้าต้องอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนไปถึงบ้าน” ถึงจะรู้ไม่มาก แต่จี้หลิงมั่นใจว่ายวินหยางสร้างความเสียหายอย่างหนักกับครอบครัวซีเหมินในครั้งนี้

ทว่า นางสงสัยเกี่ยวกับเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการกระทำ ยวินหยางและซีเหมินวั่นไต้มาจากสองโลกที่ต่างกัน ด้วยสถานะที่มีอยู่ตอนนี้ ทำไมถึงอยากขัดใจครอบครัวซีเหมินด้วย?

…

กลิ่นยาสมุนไพรอบอวลขณะเข้าห้องที่อยู่หลังร้านสัตว์ร้ายวิเศษ ข้างใน ชายคนหนึ่งที่เหลือหนังติดกระดูกนอนอยู่ ลมหายใจตื้นเขิน ใบหน้าซีดเผือด

“เขาอยู่ได้อีกไม่นาน ข้าไม่สามารถช่วยเขาได้จริง ๆ ข้าอยากให้เขาจ่ายไปอย่างสงบโดยไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน แต่ข้าไม่สามารถทำได้เช่นกัน…” เจ้าของร้านร่างจ้ำม่ำเศร้าโศก “ข้ากังวลเรื่องพวกนี้มานานแล้ว”

ยวินหยางยืนข้างชายคนนั้นขณะมองดู หลังจากขมวดคิ้ว เขาปลดปล่อยทักษะแล้วส่งอากาศแห่งชีวิตเข้าไป

จากนั้น เขากล่าวว่า “เจ้าไม่สามารถชุบชีวิตเขาที่นี่ได้ ให้ข้าพาเขาไปเองเถอะ”

เจ้าของร้านตื่นเต้นและยินดียิ่งกับความยินยอมของยวินหยาง เขากังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ถูกต้องนี้มานานมากจริง ๆ “ขอบคุณนายน้อย ขอบคุณ”

ยวินหยางพยักหน้า “ข้าจะบอกให้เขารู้ว่าเจ้าเป็นคนช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อได้สติขึ้นมา”

“เรื่องนั้น ไม่ต้องก็ได้” เจ้าของร้านแค่อยากส่งระเบิดเวลาลูกนี้ออกไป เขาไม่อยากเสียค่าอะไรเพิ่มอีกแล้ว! “แค่บอกเขาว่านายน้อยเป็นคนจิตใจกว้างขวางก็พอ ข้าไม่ได้ทำอะไร ไม่กล้ารับคุณงามความดีตรงนี้หรอก”

ยวินหยางมองเขาอย่างมีนัยก่อนกล่าวว่า “เอาแบบนั้นก็ได้”

เจ้าของร้านเพิ่งปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปอย่างเห็นได้ชัด นอกจากสัตว์ร้ายวิเศษทารกระดับที่สี่แล้ว ผลประโยชน์ที่เขาสามารถเก็บเกี่ยวจากยอดฝีมือที่ติดหนี้ชีวิตนั้นย่อมมหาศาลยิ่ง

ทว่า ยวินหยางไม่ได้วางแผนจะเมินเฉยต่อเหตุการณ์ทั้งหมด เพราะเจ้าของร้านไม่ใช่คนเลว เป็นความจริงที่เขาขี้ขลาดตาขาว แต่เขายังพร้อมยื่นมือเข้าช่วย ถึงจะทำอะไรเพื่อชายที่ใกล้ตายได้ไม่มากแต่ก็ยังพยายามประคองชีวิตเอาไว้สุดความสามารถ เมื่อคิดเงินเสร็จสรรพ ยวินหยางบวกเพิ่มไปอีก 1,000 ตำลึงเงิน จากนั้นเขาคนแบกหามให้พาชายหมดสติไปที่พักยวิน จี้หลิงตามหลังพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าแต่ยังคงครุ่นคิดอย่างเงียบงันตลอดการเดินทาง

…

“วันนี้ เจ้าโชคดีมาก เจ้าตั้งใจจะขอบคุณข้าอย่างไร?” จี้หลิงมายืนด้านหน้าเพื่อขอส่วนแบ่งหลังจากยวินหยางจัดการวางชายคนนั้นลงแล้ว

“ขอบคุณหรือ?” ยวินหยางเม้มริมฝีปากด้วยความไม่อยากเชื่อ “ทำไมข้าต้องขอบคุณเจ้าด้วย? เจ้าหายไปทันทีที่ปัญหามา ซ่อนตัวตอนที่ข้าถูกรังแก ตอนนี้เจ้ายังจะมาให้ข้าขอบคุณอีกหรือ?”

จี้หลิงแย้งอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าจะชนะหรือเปล่าล่ะ?”

ยวินหยางกลอกตา ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหตุผลเสียจริง “เจ้ากำลังจะบอกว่าถ้าไม่มีเจ้า ข้าจะไม่ชนะงั้นหรือ?”

จี้หลิงกระทืบเท้า “เจ้าโง่! คนพวกนั้นรู้จักข้า ถ้าพวกเขาเห็นข้า เจ้าจะไม่มีแม้แต่โอกาสในการเดิมพันด้วย นี่คือเหตุผลข้อแรก…”

“…แล้วข้อที่สองล่ะ?”

“ข้อที่สอง ถ้าลิงพันมายาของข้าไม่อยู่บนไหล่ของเจ้า พวกเขาจะทำตัวสุภาพเหมือนอย่างเมื่อครู่ไหมล่ะ?” จี้หลิงส่งเสียงฮึดฮัด

ขณะยวินหยางครุ่นคิดไปไกล นางคล้ายกับมีเหตุผล นายน้อยจ้องมองลิงอย่างไม่มั่นใจ มันเริ่มจากตรงนี้งั้นหรือ?

“พวกเขาสุภาพก็เพราะข้าได้รับการอบรมมาดีต่างหากล่ะ!” แน่นอนว่ายวินหยางไม่ยอมรับความจริงขณะถามว่า “เจ้าจะได้ประโยชน์อะไรจากการยืนกรานเช่นนี้?”

จี้หลิงตอบว่า “ขอลูกแมวหนึ่งตัวจากสี่ตัวนั้น ข้าจะถือว่าเป็นของแสดงความขอบคุณจากเจ้า”

“ไม่ได้!” ยวินหยางปฏิเสธความคิดอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “อย่าแม้แต่จะคิด!”

สัตว์ร้ายวิเศษทารกหายากเหล่านี้มีโอกาสเจอไม่มาก เจ้าจะมาของ่าย ๆ ได้อย่างไร? พวกเราสนิทกันขนาดนั้นแล้วหรือ?

จี้หลิงควันออกหูเพราะคำปฏิเสธของยวินหยาง “เจ้า เจ้า เจ้า… เจ้านี่มันเหลือเกินจริง ๆ ! เจ้าไปซื้อสัตว์ร้ายวิเศษกับข้านะ! ข้าไม่ได้สักตัวกลับบ้านเลย ถึงอย่างนั้นเจ้ายังมาใช้ประโยชน์จากคนที่ไม่มีอะไรอีก ข้าขอแค่สัตว์ร้ายวิเศษทารกระดับที่สามหนึ่งตัวเท่านั้น เจ้ายังแสดงความไม่พอใจออกมาอีก”

“ทำไมถึงใจแคบแบบนี้?” จี้หลิงถามด้วยสายตาดุร้าย

ยวินหยางยิ้มอย่างไร้อารมณ์ขัน “ใจแคบหรือ? ข้าไม่สามารถใจกว้างกับเรื่องนี้ได้ ถ้าเจ้าเป็นภรรยา ข้าอาจจะให้เจ้าสักตัวเพื่อเอาไว้ปกป้อง แต่เจ้าไม่ใช่…”

แน่นอน เขารู้ดีว่าการพูดแบบนี้มันก็แค่การพูดลอย ๆ

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากให้พวกมันกับเจ้าหรอกนะ แต่แมวอสนีระดับที่สามพวกนี้มัน…” จิตใจของยวินหยางคลุ้มคลั่ง “ความจริง ข้ากำลังค้นหาตัวที่เหมาะกับเจ้าในวันนี้จนพบแล้วด้วย มันต้องดีกว่าเจ้าพวกนี้แน่นอน ร้านฝั่งตรงข้ามเมื่อครู้ มีหมาป่าสวรรค์จันทราเงินโตเต็มวัยระดับที่ห้าอยู่ตัวหนึ่ง ข้าคิดว่ามันดีกว่า ถ้าเจ้าเลือกตัวนั้นแล้วยังอยากได้แมวอสนีพวกนี้ แมวไม่กลายเป็นอาหารของหมาป่าหรอกหรือ? มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

ยวินหยางพยายามคิดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามสุดความสามารถเพื่อโน้มน้าวจี้หลิง

“หมาป่าสวรรค์จันทราเงินงั้นหรือ?” หูของจี้หลิงผึ่งขึ้นตามอุบายที่วางเอาไว้

“ใช่ หมาป่าสวรรค์จันทราเงิน ขนสีเงินมันเงาทอประกาย เชื่อง น่ารักและไร้พิษภัยมากพอจะเป็นสัตว์เลี้ยงได้ ทว่า มันยังสามารถปกป้องเจ้าของยอมที่ต้องการได้อีกด้วย ที่สำคัญที่สุด หมาป่าสวรรค์จันทราเงินโตเต็มวัยระดับที่ห้าสามารถยกระดับได้หากดูแลให้ดี ทันทีที่ถึงจุดนั้น มันจะมีศักยภาพยิ่งใหญ่ อาจจะถึงขั้นยกระดับได้ต่อจนไปถึงระดับที่แปดหรือระดับที่เก้า เคล็ดลับอยู่ที่การฝึกและการทำให้เชื่อง รวมถึงการลงทุนด้วย อีกอย่าง ข้าสังเกตเห็นว่าหมาป่าสวรรค์จันทราเงินทารกยังอายุไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ นี่เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดกับการพามาอยู่บ้าน”

ขณะมองจี้หลิงผู้ที่ดวงตาเริ่มทอประกายเจิดจ้าขณะพูด ยวินหยางมีแรงจูงใจให้พยายามโน้มน้าวต่อ “แน่นอน ทรัพยากรที่จำเป็นต่อการเลี้ยงหมาป่าสวรรค์จันทราเงินเป็นตัวเลขที่น่าทึ่ง คนธรรมดาย่อมไม่มีทรัพยากรมากพอ แต่เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่เลย!” ดวงตาของจี้หลิงทอประกายด้วยความตื่นเต้น

“คิดดูสิ ถ้าหมาป่าสวรรค์จันทราเงินสามารถยกระดับขณะที่อยู่กับเจ้าได้…” ยวินหยางทิ้งช่วงประโยคเอาไว้ขณะปล่อยให้จินตนาการของอีกฝ่ายทำงาน

จี้หลิงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นแล้ว นางจินตนาการออกถึงความภาคภูมิใจและเกียรติที่จะได้มาครอบครอง

“แน่นอน ถ้าเจ้าอยากได้แมวอสนีพวกน้จริง ๆ ข้าสามารถให้ได้หนึ่งตัว ยังไงข้าก็ยังมีอีกสี่ตัว เสียไปหนึ่งตัวไม่แย่เท่าไหร่…” ยวินหยางกล่าวต่อ “แน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะต้องเอาหมาป่าสวรรค์จันทราเงินมาแทน”

“เจ้านี่นะ!” จี้หลิงตะโกน “หมาป่าสวรรค์จันทราเงินเป็นของข้า! ข้าจะไปซื้อเดี๋ยวนี้แหละ!”

เมื่อหันหลัง นางพุ่งออกจากประตูไป

ยวินหยางไอ เช็ดเหงื่อบนคิ้วหลังจากมั่นใจว่านางไปแล้ว

ซื้อหมาป่าสวรรค์จันทราเงินมา ข้าจะช่วยเจ้าฝึกตอนที่พากลับมานะ คงดีกว่าถ้าข้าสามารถสลัด ‘ป้า’ คนนี้ออกไปได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้หากมารู้เข้าว่าไม่ได้อะไรเลยนอกจากสัตว์ร้ายวิเศษทารกระดับที่สี่!

“ถึงตอนนั้นข้าอาจจะฉิบหายก็ได้” ยวินหยางเม้มริมฝีปากก่อนถอนหายใจ “ผู้หญิงยากจะรับมือ โดยเฉพาะยามที่พวกนางโกรธ นรกยังต้องถอยให้กับความโกรธของผู้หญิง…”

“…แต่นั่นมันเรื่องในอนาคต สิ่งสำคัญตอนนี้… คือลูกแมวสี่ตัวนี้ล้วนเป็นของข้าแล้ว!” ยวินหยางมองลูกแมวสี่ตัวที่อยู่รอบข้างก่อนยิ้มอย่างสุขใจ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด