GE406 สตรีลึกลับ [ฟรี]

กลิ่นอายของหนิงฝานและสองสตรีหายไป เขากระตุ้นผ้าคลุมลวงสวรรค์ให้แสดงอานุภาพสูงสุด เพื่อลอบเข้าเกาะไผ่อัสนีโดยไม่ให้ผู้ใดรู้

ผู้ที่ครอบครองและทำพันธะสัญญากับสมบัติระดับไร้แบ่งแยก ในโลกพิรุณคงมีหนิงฝานเป็นคนแรก

หนิงฝานเดินผ่านผู้เชี่ยวชาญของเกาะไผ่อัสนีหลายคน แต่คนเหล่านั้นไม่อาจสัมผัสถึงตัวตนของหนิงฝานได้

ผู้เชี่ยวชาญไร้ดัดแปลง 4 คนเมื่อครู่ คอยตรวจตรารอบเกาะ ก็ไม่อาจสัมผัสพบตัวตนของหนิงฝานเช่นกัน

ใจกลางของเกาะไผ่อัสนีเป็นพื้นที่กว้างนับหมื่นลี้ เหนือท้องนภามีเมฆดำทมึนปกคลุม อัสนีจำนวนมหาศาลฟาดผ่า

ใต้เมฆดำทมึนเหล่านั้น มีต้นไผ่สีเงินนับหมื่นทอดตัวสูง รับเอาอัสนีที่ฟาดผ่าลงมา

ในหมู่ไผ่อัสนีเงินเหล่านั้น มีหลายต้นที่ถูกตัดไป หนิงฝานเดินเข้าไปเพื่อหาไผ่ทองคำแต่ก็ไม่พบ

“หรือที่นี่จะมีแค่ไผ่เงิน?” หนิงฝานกล่าวขึ้นด้วยความสงสัย

“ข้าก็ไม่รู้… เกาะไผ่อัสนีไม่อนุญาติให้ผู้ใดเข้าไปในป่า เหล่าผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่มาขอไผ่ทองคำ ก็ล้วนแต่เป็นผู้ที่ได้รับเทียบเชิญจากที่นี่ ตัวข้าในอดีตก็ไม่เคยเข้าไปในป่า แต่ข้ามั่นใจว่าที่นี่ต้องมีไผ่อัสนีทองคำแน่นอน” หลิงคงกล่าว

“อืม” หนิงฝานขมวดคิ้ว ถ้าหากที่นี่ไม่ไผ่อัสนีทองคำจริง มันจะอยู่ที่ไหน?

เกาะไผ่อัสนีเป็นสถานที่พิเศษเหมือนกับเกาะมิติเทพ หรือที่นี่จะมีสมบัติที่อยู่อาศัย?

ในขณะที่หนิงฝานขบคิด ศพนางสวรรค์ได้ชี้ไปยังใจกลางของป่าไผ่อัสนี

“แสง… ทาง… เข้า...” นางเห็นทางเข้าของบางสิ่งที่อยู่ใจกลางป่าไผ่อัสนี บางทีอาจเป็นสมบัติที่อยู่อาศัย!

หนิงฝานประหลาดใจ ศพนางสวรรค์ที่ฟื้นฟูทะเลสติคืนมา ก็ได้ความสามารถเดิมกลับมาด้วย

หากหนิงฝานไม่ใช้เนตรฟู่ลี่ เขาจะมองไม่เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ หลิงคงเองก็ประหลาดใจ ศพนางสวรรค์ที่ไร้จิตวิญญาณกลับมีสายตาที่เฉียบคม

หนิงฝานใช้เนตรฟู่ลี่จ้องมองเข้าไปในป่าไผ่เพื่อหาทางเข้าที่ศพนางสวรรค์กล่าวถึง

ไม่นานหนิงฝานก็พบ ทั้งยังสัมผัสได้ถึงปราณโลหะเบาบางที่แผ่ออกมาจากภายใน นั่นหมายความว่าในนั้นมีไผ่อัสนีทองคำเป็นจำนวนมาก

“น่าดีใจจริงๆ… เหว่ยเหลียงนับวันยิ่งทรงพลังขึ้น” หนิงฝานลูบศีรษะศพนางสวรรค์ด้วยความรักและกล่าวชม

แววตาที่เรียบเฉยของนางเผยความสุข ปากน้อยๆอ้าออก งับเข้าที่แขนหนิงฝานจนเป็นแผลตามรอยฟัน ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับนางกำลังอาย

ศพปีศาจไม่อาจเขินอายได้ เพราะได้ตายไปแล้ว แต่ดูเหมือนศพนางสวรรค์จะต่างออกไป

นางชื่นชอบหนิงฝานมากจนอยากจะกินเขาเข้าไป แม้นางจะรู้ว่าหนิงฝานสำคัญสำหรับนางมากก็ตาม

หนิงฝานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้กับการแสดงออกของนาง

เรื่องแผลไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะวิชาดาราทมิฬรักษาได้ พิษที่มากับฟันของนางก็ไม่เป็นปัญหาเช่นกัน เพราะเขาก็มีร่างกายที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นศพปีศาจด้วยวิชาเช่นเดียวกัน

แต่หากจะมีปัญหาก็แค่เรื่องเดียวคือกลิ่นโลหิต หนิงฝานต้องรีบลบมันทันที

หนิงฝานมุ่งเข้าไปยังตำแหน่งทางเข้าของสมบัติที่อยู่อาศัย สมบัติชิ้นนี้มีความพิเศษกว่าสมบัติที่อยู่อาศัยทั่วไป มีกฏการเข้าถึงที่ค่อนข้างซับซ้อน

สมบัติที่อยู่อาศัยมีลักษณะเป็นต้นไผ่สีทองขนาดใหญ่เท่าสามคนโอบ

หนิงฝานพยายามสำรวจไผ่ยักษ์อย่างละเอียด และลองใช้วิชามากมาย แต่ก็ยังไม่อาจเปิดทางเข้าได้

ชั่วพริบตาที่หนิงฝานลบกลิ่นอายโลหิตไปนั้น เส้นแสงสีแดงสายหนึ่งตรงมายังเบื้องหน้าไผ่ยักษ์ ผู้ที่มาคือผู้เชี่ยวชาญขอบเขตไร้ดัดแปลง

นางคือสตรีในอาภรณ์แดง เมื่อหนิงฝานจ้องมองนางดีๆ สีหน้าเขากลับแปรเปลี่ยน

นางเหมือนสตรีที่หนิงฝานเคยรู้จัก… สตรีผู้นั้นอยู่ในป่าภูติพราย นาม หนิงหงหง!

แต่ส่วนที่ต่างกันคือ หนิงหงหงคือผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำ แต่สตรีนางนี้คือผู้เชี่ยวชาญไร้ดัดแปลง

สตรีนางนี้แผ่กลิ่นอายของปราณปีศาจที่ทำให้หนิงฝานประหลาดใจ เพราะจากจำนวนปราณปีศาจแล้ว นางเคยสังหารคนมามากกว่าหนิงหงหง

แม้นางจะอยู่เพียงขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นต้น แต่นางให้ความรู้สึกราวกับว่าทรงพลังยิ่งกว่าดวงจิตที่ 2 ของหลิงคง

นางสมควรเป็นผู้เชี่ยวชาญของตระกูลซัว!

“กลิ่นโลหิต… เจ้าเป็นใคร? ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้” นางชูมือสูงพร้อมจะลงมือ ดวงตาแดงฉาน ปราณปีศาจปะทุ

แรงกดดันของสตรีปริศนาทรงพลัง หลิงคงและศพนางสวรรค์ไม่อาจต้านทานได้ แต่ในชั่วพริบตานั้น หนิงฝานถ่ายปราณเข้าไปในร่างพวกนางเพื่อช่วยต้านแรงกดดัน

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันที่ทรงพลัง แต่หนิงฝานกลับไม่เผยตัวหรือกลิ่นอายออกมาแม้แต่น้อย

สตรีนางนั้นหันมองไปรอบทิศ แต่กลับไม่ปรากฏเงาร่างของผู้ใด

สถานที่แห่งนี้สมควรมีเพียงนางคนเดียว กลิ่นโลหิตเมื่อครู่อาจลอยมาจากทะเล

หากมีคนอยู่ที่นี่จริง ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญไร้ดัดแปลงก็ต้องเผยตัว นางมั่นใจเช่นนั้น

“ฮึ่ม! เข้าใจผิดไปเองเหรอ?” นางขยับนิ้วเป็นท่าทาง อัสนีปรากฏห้อมล้อมกาย จากนั้นเดินรอบต้นไผ่ยักษ์ 3 รอบ แล้วเดินไปยังตำแหน่งหนึ่งของต้นไผ่ ก่อนที่นางจะเข้าสู่ต้นไผ่ยักษ์ไป

“แตงกวาน้อย เจ้าจำวิชาที่นางใช้ได้หรือเปล่า… นั่นเป็นวิธีที่ใช้เข้าสู่ต้นไผ่ยักษ์” หลิงคงกล่าว

“อืม… ข้าจำได้ รอให้นางไปไกลๆก่อนค่อยเข้าไป” หนิงฝานกล่าว หากมีผ้าคลุมลวงสวรรค์อยู่ก็ปลอดภัย แค่ต้องรอให้นางไปไกลๆก่อนเท่านั้น

หลังจากผ่านไป 2 ชั่วยาม หนิงฝานขยับมือเป็นท่าทางเดียวกับสตรีนางนั้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับต่างไปจากสตรีนางนั้น

“มีบางอย่างที่ผิดอยู่!” หลิงคงกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“อืม… ไผ่ยักษ์นี้มีข่ายอาคมระดับไร้ดัดแปลงอยู่ 3 ชั้น… ชั้นแรกจะผ่านไปได้ด้วยอัสนีชนิดพิเศษที่สร้างจากวิชา ชั้นที่สองต้องเดินวนรอบไผ่ยักษ์สามรอบ และชั้นสุดท้ายคือเวลาและตำแห่งทางเข้าที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา… เวลาที่สตรีนางนั้นเข้าไปในไผ่ยักษ์คือยามสี่ แต่ตอนนี้ล่วงยามบ่ายแล้ว” หนิงฝานอธิบายให้หลิงคงเข้าใจ

นางประหลาดใจกับเต๋าแห่งข่ายอาคมของหนิงฝาน เพราะการที่มองข่ายอาคมระดับไร้ดัดแปลงออกในเวลาไม่นานเช่นนี้ นับว่ามีพรสวรรค์ที่น่ากลัว

บางทีหากหนิงฝานไม่รู้วิธีสร้างอัสนีจากสตรีนางนั้น เขาอาจทะลวงข่ายอาคมเข้าไปภายใน

“ได้เวลาเข้าไปกันแล้ว… เราต้องระวังทุกสิ่งรอบตัว สตรีนางนั้นทรงพลัง เราจะเผยตัวไม่ได้เด็ดขาด แต่หากเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น ข้าจะให้พวกเจ้าเข้าไปอยู่ในแหวน และข้าก็จะหนีออกจากที่นี่ทันที… เพราะฉะนั้นห้ามส่งเสียงเด็ดขาด”

หนิงฝานมั่นใจในผ้าคลุมลวงสวรรค์ของตนมาก อีกอย่างเขายังมีอนุสรณ์ตะวันจันทรา แม้สตรีนางนั้นจะทรงพลังเทียบผู้เชี่ยวชาญไร้ดัดแปลงขั้นกลาง แต่นางไม่มีทางรับการจู่โจมระดับไร้แบ่งแยกได้แน่

เมื่อทำครบตามกำหนดเงื่อนไข หนิงฝานก็เข้าสู่ต้นไผ่ยักษ์ได้ ในขณะที่หนิงฝานเข้าไปภายในนั้น ตัวตนของเขายังคงถูกเก็บซ่อนด้วยผ้าคลุมลวงสวรรค์

เมื่อเข้าไปภายใน หนิงฝานแผ่สัมผัสในรัศมีแสนลี้ เขาไม่พบสตรีนางนั้น

ภายในต้นไผ่ยักษ์มีพื้นที่อย่างน้อย 10 ล้านลี้ สูงขึ้นไปบนท้องนภามีอัสนีสีทองแปรปราบ ฟาดผ่าลงมายังพื้นดิน หล่อเลี้ยงไผ่อัสนีทองคำ

บริเวณปลายยอดของต้นไผ่ มีใบไผ่ทองคำที่ล้ำค่าอยู่

ในรัศมีแสนลี้จะมีต้นไผ่ที่ออกใบรวมกันทั้งหมด 10 ใบเท่านั้น ดังนั้นหากนับพื้นที่ทั้งหมดของที่นี่ ก็น่าจะมีใบไผ่อยู่ทั้งหมดหลายหมื่นใบ

หากเก็บใบไผ่เหล่านี้มาสักสิบใบ น่าจะเพียงที่จะรักษาดวงจิตของหลิงคง

แต่เข้ามาได้ทั้งที จะเอาไปแค่ไม่กี่ใบหรือ?

สำหรับหลิงคงแล้ว นางคาดหวังใบไผ่เพียง 10 ใบ ใบไผ่จำนวนนั้นน่าจะเพียงพอกับการรักษาดวงจิตของนาง แต่เหตุที่หนิงฝานอยากได้เยอะกว่านั้น เพราะเขาจะเอาไปรักษาหลั่วโยว่ด้วย มันน่าจะช่วยให้นางฟื้นฟูพลังได้มหาศาล

แต่น่าเสียดายที่พลังที่อัดแน่นอยู่ภายในใบไผ่แต่ละใบทรงพลังเกินไป หากจะกลั่นให้มันเป็นโอสถ ต้องใช้สมุนไพรหมื่นปีหลายชนิดช่วย

ซึ่งยามนี้ สมุนไพรหมื่นปีที่หนิงฝานมี ก็เพียงพอให้ปรุงใบไผ่เหล่านี้ได้เพียงร้อยใบเท่านั้น

“ลงมือกันเถอะ!” หลิงคงกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ในเมื่อไม่มีใครเห็นก็เป็นโอกาสให้ชิงเอามาทั้งหมด

“งั้นก็ไปเอามาให้หมดเลยดีมั้ย?” หนิงฝานยิ้ม

“ดีสิ! แตงกวาน้อย ข้าจะไม่เอาเปรียบ เราแบ่งกันแค่คนละครึ่งก็พอ!” หลิงคงกล่าว

หนิงฝานพูดไม่ออก ดูเหมือนหลิงคงจะโลภอยู่พอตัว

“ถ้าจะขโมยทั้งหมดย่อมอันตรายเกินไป นางอาจจะรู้เข้า อีกอย่าง สมุนไพรของข้ามีมากพอสำหรับใบไผ่แค่ 100 ใบเท่านั้น ถ้าเกิดเจ้าอยากได้ใบไผ่ทั้งหมด เราค่อยกลับมาเอาอีกที...”

“แบบนี้ดีหรือเปล่า?”

“อืม...”

“รีบไปเอาใบไผ่เถอะ แต่ว่าอย่าลืมว่าครั้งนี้เจ้าติดหนี้ข้าที่พาเจ้ามาเอาใบไผ่อัสนีทองคำ”

หนิงฝานพูดไม่ออก เขาพานางมาขโมยเอาใบไผ่ แต่จู่ๆทำไมเขาถึงติดหนี้นาง?

“เจ้าต้องตอบแทนข้าด้วยเข้าใจมั้ย?” นางกล่าวย้ำ

“ได้...” หนิงฝานคร้านที่จะเถียงกับนาง

หนิงฝานมุ่งไปยังต้นไผ่ที่มีใบแล้วลงมือเก็บอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ใบไผ่ครบร้อยใบ หนิงฝานหยุดมือเพราะไม่อยากที่จะเสี่ยงเกินไป

แต่แล้วสิ่งที่คาดไม่ถึงก็ปรากฏ สตรีนางนั้นอำพรางกายอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง นางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าใบไผ่หายไปทีละใบ แต่ที่นางยังไม่เผยตัวเพราะยังไม่แน่ใจว่าผู้ที่แอบเข้ามาเป็นใคร

“คนผู้นั้นมีพลังระดับไหนกัน! แปลกมาก...”