ตอนที่ 21 ถังโม่ : แต่ผมก็ยังเป็นเด็กดีใช่ไหมครับ

เสียงเพลงสดใสยังดังประกอบ แต่แสงสว่างแสบตาเริ่มจางลง ทุกคนเลยได้เห็นภาพรอบตัวเป็นครั้งแรก

ในโลกสีขาวที่กว้างใหญ่ ที่ใจกลางมีเวทีกลมตั้งอยู่ แสงไฟหลากสีจัดตั้งไว้รอบเวทีนั้น มาริโอ้ยักษ์สูงสองเมตรอยู่ตรงกลางพร้อมไฟที่สาดกระพริบ น่าตลกพิลึกตอนที่เห็นเขาชูนิ้วโป้งขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

เหนือเวทีมีกระดานLEDลอยอยู่กลางอากาศ โชว์เลข 6456 สีแดงก่ำ

แสงสีขาวร่นถอยไป ภาพรอบๆ ถึงได้ปรากฏชัด

ถังโม่หรี่ตา

กระดานเกมโมโนโพลีขนาดยักษ์ในโลกสีขาว!

เวทีของมาริโออยู่ตรงกลาง กระดานมีทั้งหมด150ช่อง แต่ละช่องยาว1เมตร เชื่อมต่อกันเหมือนพันเลี้ยวจนเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เส้นทางทอดยาวจากใต้เท้าของคนทั้งแปดไปจบที่เวทีของมาริโอ

ลายตารางสีแดงสดอยู่ใต้เท้าของถังโม่ ช่องนั้นต่างจากช่องอื่นๆ อยู่เล็กน้อย

ขอบของช่องอื่นๆ ยังเป็นสีขาว ยกเว้นอันที่อยู่ใต้เท้าคนทั้งแปดที่ส่องแสงสีแดงออกมา ถังโม่ตัวอักษรสีแดงเลือดที่ตรงกลาง

『START』

“Everybody, welcome to Mario’s Monopoly Game!”

เสียงผู้ชายดังลั่นจนทุกคนสะดุ้งด้วยความตกใจ เลยเงยหน้าจึ้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึน แต่มาริโอเลิกเต๊ะท่าชูสองนิ้ว เขายืนอยู่บนเวทีเล็กๆ นั่น ใช้สองมือเท้าเอวไว้ “เด็กๆ ที่รัก ยินดีต้อนรับสู่เกมโมโนโพลีของมาริโอ ฉันคือเพื่อนที่ดีที่สุดในวัยเด็กของทุกคน มาริโอ!”

ถังโม่เคยเล่นเกมซูเปอร์มาริโอตอนยังเด็ก ช่างประปาผู้ชื่นชอบเห็ดที่ครั้งหนึ่งเคยเปลี่ยนแปลงโลกแห่งวีดีโอเกม และสร้างประวัติศาสตร์ให้กับเกมนินเทนโด ถังโม่ค่อนข้างคุ้นเคยกับเขาเลยทีเดียว จะถังโม่หรือคนอื่นๆ ก็ล้วนเคยเห็นมาริโอ้กันทั้งนั้น แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยังระวังตัว

มาริโอเหมือนจะไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนที่เขาพูดต่อ “โอ๋ ดูตาของพวกเธอสิ อย่าร้องเลยเด็กๆ ของฉัน ฉันคือคุณลุงมาริโอที่พวกเธอชื่นชอบไง เวลานี้เราต้องเฉลิมฉลองกันสิ ความรักของเด็กๆ ทำให้มาริโอปลื้มปีติจนต้องแอบเช็ดน้ำตาที่ท่อน้ำทุกวันเลย ทุกคนรักมาริโอมากจนมาริโอตัดสินใจจะสร้างเกมโมโนโพลีนี้มาให้ทุกคน! เด็กๆ เกมนี้สำหรับคนที่รักมาริโอเท่านั้นนะ!”

ถังโม่ไม่ได้ฟังทุกคำพูด เขาทำทีเป็นจ้องมาริโอ แต่ความจริงเขากำลังมองไปที่คนทั้งเจ็ดที่ยืนอยู่ในช่องเดียวกับเขาต่างหาก

เพราะว่าตอนนี้พวกเขาเข้ามาอยู่ในเกมกันหมดแล้ว เขาก็เลยไม่สามารถแก้แค้นเจ้าเจ็ดคนที่ดึงเขาเข้ามาในเกมนี้ได้ เขาต้องตั้งใจเคลียร์เกมนี้ให้ได้ก่อน

ผู้ชายที่ยังหนุ่มยืนขึ้นแล้วถามเสียงสั่น “เกม…เกมนี้คืออะไรน่ะ?”

“คำถามที่ดีเด็กน้อยน่ารัก” มาริโอทุบมือขวาลงบนมือซ้าย ชูนิ้วโป้งขึ้นมา “นี่คือเกมแจกรางวัลยังไงล่ะ เด็กๆ ที่มีเหตุผลแล้วก็เชื่อฟังจะได้รางวัลจากคุณลุงมาริโอ มาสิเด็กๆ เล่นกับกับคุณลุงมาริโอ แล้วรางวัลทั้งหมดจะเป็นของเธอ”

มาริโอขยับไปข้างๆ เผยให้เห็นของที่กองกันเป็นภูเขาทองคำข้างหลัง ทอง เงินและอัญมณีนับไม่ถ้วนกองสุมกันบนเวทีเล็กๆ เหมือนเป็นภูเขา มาริโอถอยหลัง แล้วของขวัญทั้งหมดก็หายไป

“ทองเยอะขนาดไหนเนี่ย?”

“แล้วก็เพชร เพชรเยอะมากๆ!”

มาริโอส่งยิ้มใจดี “เด็กๆ ของทั้งหมดนี่เป็นของเธอเลยนะ”

ถังโม่ถามเสียงเย็น “กฎของเกมนี้คืออะไรครับ?”

“เห็นช่องพวกนี้หรือเปล่า? คุณลุงมาริโอ้ที่แสนน่ารักอยากเล่นเกมโมโนโพลีกับพวกเธอ มีแค่เด็กที่มาถึงเวทีเร็วที่สุดที่จะได้รางวัลทั้งหมดไป เด็กๆ เคยเล่นเกมโมโนโพลีหรือเปล่า?”

หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก้าวไปข้างหน้า “ฉันเคยเล่น เกมโมโนโพลีมีหลายแบบ แต่ทุกแบบต้องใช้ลูกเต๋า จำนวนก้าวขึ้นอยู่กับเลขที่ทอยได้จากลูกเต๋านั้น แต่ละช่องอาจจะมีรางวัล บทลงโทษ หรือทำให้ต้องเดินถอยหลัง

“ใช่ใช่ ฉันก็เคยเล่น” เสียงใครสักคนดังก้องไปหมด

มาริโอหัวเราะ “เด็กๆ ของฉัน ฉลาดจริงๆ เลย!”

สัตว์ประหลาดของหอคอยดำตัวนี้เหมือนมาริโอมากจริงๆ พอคุยกันไปสักพักคนอื่นๆ ก็เลิกกังวลและเริ่มกล้าพอจะพูดคุยกัน

ถังโม่ยังจ้องมาริโอตาไม่กะพริบ

“ในเกมโมโนโพลีของมาริโอมีลูกเต๋าวิเศษอยู่ลูกหนึ่ง” มาริโอยื่นมือออกมาแล้วดีดนิ้ว ลูกเต๋ายักษ์หล่นจากฟ้าหยุดที่ตรงหน้าผู้เล่นทุกคน “นี่คือลูกเต๋าโชคดี เด็กๆ ทุกคนจะทอยลูกเต๋าเรียงกันตามลำดับ ตัวเลขที่ทอยได้จะกำหนดจำนวนช่องที่พวกเธอจะได้เดิน คนที่มาถึงที่นี่เร็วที่สุดคือเด็กโชคดีที่จะได้รับรางวัลที่คุณลุงมาริโอเตรียมไว้ให้”

ง่ายขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?

ถังโม่ขมวดคิ้วเตรียมจะอ้าปากพูด แต่เสียงของชายแก่ก็ดังขึ้นก่อน “มีช่องไหนในนี้ที่อันตรายหรือเปล่า?”

ถังโม่หันมองชายชราที่แกล้งทำเป็นข้อเท้าพลิกคนนั้น

มาริโอพูดเสียงใส “เด็กๆ ที่แสนโชคดีจะตกอยู่ในอันตรายได้ยังไงกันล่ะ?”

ถังโม่เปลี่ยนคำถาม “มีอะไรอยู่ในช่องพวกนั้นบ้างครับ?”

ในเกมโมโนโพลี ผู้เล่นมีโอกาสเจอทั้งรางวัลและบทลงโทษจากแต่ละช่อง รางวัลส่วนใหญ่จะเป็นเหรียญทอง หรือโอกาสที่จะเดินไปข้างหน้าอีก บทลงโทษส่วนใหญ่จะเป็นการเสียเหรียญทอง หรืออาจจะเป็นการบังคับให้กลับไปเริ่มเดินใหม่

มาริโออธิบาย “ใน150ช่องนี้ มีรางวัลเล็กๆ มากมายที่คุณลุงมาริโอ้เตรียมไว้ให้ เด็กๆ ที่โชคดีจะได้รับของขวัญเหล่านั้น ฉันเรียกมันว่า ช่องของรางวัล แต่โลกนี้ก็มีทั้งเด็กดีและเด็กไม่ดี บางครั้งเด็กๆ ก็ทำสิ่งที่ทำให้มาริโอเสียใจ ดังนั้นจะมีช่องที่ใส่อุปกรณ์สำหรับลงโทษเด็กนิสัยไม่ดีเอาไว้ เรียกว่าช่องบทลงโทษ

หัวใจทุกคนเต้นผิดจังหวะให้กับคำว่า ‘บทลงโทษ’

มาริโอยักษ์มองทุกคนด้วยสายตาดำมืด มุมปากเขายกขึ้นช้าๆ เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกประหลาด “ยิ่งเด็กๆ เชื่อฟังเท่าไหร่ รางวัลที่ได้ก็จะยิ่งดีตามไปด้วย ทันทีที่เข้าไปเหยียบช่องนั้น เด็กๆ ก็จะได้ของรางวัลที่มีค่าอย่างไม่น่าเชื่ออย่างเช่นความสามารถ หรือโอกาสที่จะเซฟเกมได้ ฉันเรียกช่องนี้ว่าช่องพระราชา”

ถังโม่หาใจติดขัด

ความสามารถ?

ไอเทมเซฟเกม?

ได้ของแบบนี้จากเกมโมโนโพลีจริงๆ เหรอเนี่ย

อีกเจ็ดคนอึ้งไป สายตาพวกเขาเป็นประหาย ไม่อาจกลบความกระหายที่วิ่งพล่านอยู่ในร่าง

ถังโม่รีบคุมสติ มีรางวัลก็ต้องมีบทลงโทษ รางวัลที่ดีขนาดนั้น ถ้าจะให้มีบทลงโทษเท่าเทียมกันแล้วล่ะก็

“จะมีช่องพิเศษที่มาริโอเรียกว่า ‘คุก’ อยู่ เด็กไม่ดีที่ทำเรื่องไม่ดีคือคนไม่ดีที่ให้อภัยไม่ได้ พวกเขาไม่ชอบมาริโออีกแล้ว พวกเขาชอบเกมนกหน้าตาประหลาดนั่น หรือแคนดี้หลายสีที่หายไปได้!” สีหน้ามาริโอดุร้าย เขายังยิ้มแต่นัยน์ตาฉายความเกลียดชังชัด “คุณลุงมาริโอ้อยู่กับทุกคนมากี่ปี ทำไมถึงชอบนกน่าขยะแขยงนั่น! ตอบฉันสิ!”

ตู้ม!

มาริโอกระทืบเท้าจนทั้งโลกสั่นเหมือนเกิดแผ่นดินไหว

“โอ๊ะ เด็กน้อยน่ารักของฉัน เมื่อกี้ฉันพูดอะไรไปนะ?” สีหน้ามาริโอเปลี่ยน พื้นยังสั่นอยู่นิดๆ แต่เขาก็ปั้นหน้าน่ารักขึ้นมา “คุณลุงมาริโอรู้ว่าเด็กๆ ทุกคนเป็นเด็กดี เด็กดีไม่ต้องเจอกับช่องคุกที่น่ารังเกียจหรอกนะ มีแค่เด็กไม่ดีเท่านั้นแหล่ะที่จะตกช่องนั้นได้ แล้วมาริโอก็เตรียมช่องที่น่าสนใจไว้ให้กับเด็กขี้เล่นด้วย ชื่อว่า ช่องกระโดดอิสระ”

แผ่นดินไหวเบาลงไปแล้ว แต่สีหน้าถังโม่ยังบิดเบี้ยว

พละกำลังของมาริโอ้ยักษ์เกินกว่าที่เขาจินตนาการไปไหลแล้ว การที่เขาสามารถทำได้ขนาดนั้นหมายถึงว่าเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าเจ้าตุ่น

มาริโอ้เหมือนจะไม่เห็นความกลัวในสายตาของทุกคน เขาพูดกับตัวเองต่อ “เวลาที่มีเด็กๆ มาตกที่ช่องกระโดดอิสระ พวกเขาจะสามารถเลือกว่าตัวเองจะกระโดดไปที่ไหนก็ได้ โดยมีสองตัวเลือก หนึ่ง กระโดดไปข้างหน้าได้มากที่สุด 30 ช่อง สอง กระโดดถอยหลังไปที่ช่องไหนก็ได้ เด็กๆ จะได้กระโดดอย่างอิสระ ช่องนี้สนุกมากๆ ทุกคนจะชอบมันแน่ๆ”

“ข้อสุดท้าย มีหนึ่งช่องสุดท้ายที่คุณลุงมาริโอเตรียมของพิเศษไว้ให้ มันคือช่องเคลียร์เกม ได้ยินถูกแล้ว เด็กโชคดีที่ได้เหยียบช่องนั้นจะผ่านเกมนี้ไปได้!” มาริโอโบกมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้น

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ก้มหน้ามามองคนทั้งแปด “เด็กๆ เกมจะเริ่มแล้ว พร้อมกันรึยังเอ่ย?”

“ดิ๊งด่อง เกมส่วนตัวเแบบมัลติเพลเยอร์ขนาดใหญ่ ‘เกมโมโนโพลีของมาริโอ’ เริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว กฎของเกมมีดังนี้—”

“ข้อหนึ่ง สามารถเดินหน้าหรือถอยหลังได้ตามจำนวนเลขบนลูกเต๋าที่ทอยได้ หรือตามกฎของการใช้ช่องกระโดดอิสระเท่านั้น”

“ข้อสอง ช่องพระราชมีจำนวนทั้งหมด 5% จากช่องทั้งหมด รางวัลที่ได้จะได้รับการยอมรับจากหอคอย สามารถนำออกจากเกมส่วนตัวนี้ได้”

“ข้อสาม ช่องคุกมีจำนวนทั้งหมด 5% จากช่องทั้งหมด และตามกฎแห่งความเป็นเหตุเป็นผล หมายความผู้เล่นที่เข้าสู่ช่องนี้จะได้รับโทษตาย”

“ข้อสี่ ช่องกระโดดอิสระมีทั้งหมด 20% จากช่องทั้งหมด”

“ข้อห้า ช่องของรางวัลและช่องบทลงโทษมีอยู่อย่างละ 20% จากช่องทั้งหมด”

“ข้อหก ผู้เล่นที่เหยียบช่องเคลียร์เกมเป็นคนแรกจะถือว่าผ่านเกม”

“ข้อเจ็ด ช่องที่เหลือคือช่องเปล่า”

“ข้อแปด ความตายในเกมหมายถึงความตายนอกเกมด้วย”

“คุณลุงช่างประปาที่แสนน่ารักชอบเด็กเชื่อฟังแล้วก็มีเหตุผลที่สุด แต่เขาจะไม่อ่อนโยนกับเด็กไม่ดีหรอกนะ”

เสียงเด็กดังก้องในหูทุกคน ทำให้สีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไป

อันตรายมหาศาลแลกมากับของรางวัลที่ยอดเยี่ยม หอคอยดำบอกว่าช่องคุกจะทำให้ผู้เล่นตายตามหลักความเป็นเหตุเป็นผล หมายความว่าใครก็ตามที่เหยีบบนช่องนั้นจะต้องตาย แต่ว่าช่องนั้นมีอยู่5%ของทั้งหมดเองนะ ในทางกลับกัน ถ้าพวกเขาเหยียบบนช่องพระราชาล่ะ? ความสามารถหรือจุดเซฟ หอคอยดำบอกว่าของรางวัลที่ได้สามารถเอาออกนอกเกมไปได้ด้วย!

ถ้าพวกเขาเหยียบบนช่องพระราชา ถ้าพวกเขา ….

มาริโอยืนอยู่บนเวทีเล็กๆ ยิ้มให้คนทั้งแปด ร่างกายใหญ่โตส่งเสียงกรอบแกรบทุกครั้งที่ขยับตัว แต่ไม่มีใครกล้าประมาทเขา “เด็กๆ ของฉัน เริ่มเกมกันเถอะ!”

หญิงสาวที่ถือลูกเต๋าลูกใหญ่ไว้ในมือพอได้ยินมาริโอบอกให้เริ่มเกม เธอก็หันมองผู้ชายข้างๆ เธอ “หลิน…หลินปางเฉิง ฉันไม่อยากทอยลูกเต๋า เธอ…เธอไปก่อนสิ”

“ทำไมฉันล่ะ?” สีหน้าคนข้างๆ เธอเปลี่ยน “ทำไมฉันต้องไปก่อนด้วย”

พอผู้หญิงคนนั้นได้ยินดังนั้นก็รีบวางลูกเต๋าไว้ที่พื้นทันที

ชายหัวล้านวัยกลางคนลังเลก่อนจะพูด “มันต้องมีลำดับ ถ้าแบบนั้น เกมนี้มีผู้เล่นทั้งหมดแปดคน ฉันว่าเราเรียงลำดับย้อนกลับกับลำดับทริกเกอร์เกมดีไหม นายคือคนสุดท้ายที่ทริกเกอร์เกม งั้นนายก็ไปทอยลูกเต๋าคนแรก คิดว่ายังไง?”

ทุกคนมองถังโม่โดยมีแต่ชายชราที่หน้าบึ้ง

ถังโม่มองกล้บไป “ผมไม่มีปัญหากับการเริ่มเกมก่อน แต่พวกคุณไม่ได้รู้จักกันใช่ไหม? ผมอยากรู้ ตอนที่อยู่ข้างนอก ทำไมถึงร่วมมือกันดึงผมเข้ามาในเกม?”

พวกเขาโล่งใจที่ได้ยินว่าถังโม่จะยอมไปทอยลูกเต๋าเป็นคนแรก

ชายวัยกลางคนที่มีรอบเอวใหญ่พูดก่อน “น้องชาย นายไม่รู้หรอกว่าเกมนี้มันแย่แค่ไหน พอมือเราแตะแปลงดอกไม้ หอคอยดำก็บอกเราว่าเกมส่วนตัวถูกทริกเกอร์แล้ว แต่มันเป็นเกมผู้เล่นแปดคน เราออกห่างเกินสิบเมตรจากแปลงดอกไม้นั้นไม่ได้ แล้วก็จะติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ที่สำคัญคนที่มาแตะแปลงดอกไม้นั่นต้องแตะมันระหว่างเวลาเล่นเกมคือหกโมงเช้าถึงหกโมงเย็นด้วย ฉันต้องนั่งรออยู่ตั้งวันหนึ่งเต็มๆ กว่าคนแปดคนจะมารวมตัวกันครบ”

ถังโม่พยักหน้าอย่างใช้ความคิด “งั้นคุณก็คือคนที่เจ็ด?” เขามองไปที่ชายชรา

“ฉันโดนพวกเวรนี่หลอก!” ชายชรากัดฟัน “ทำไมเราต้องทอยลูกเต๋าย้อนกลับกับลำดับล่ะ? ในเมื่อเธอนั่นแหล่ะเป็นคนทริกเกอร์เกมนี้ งั้นเธอก็ทอยลูกเต๋าก่อนสิ! เป็นคนที่เสี่ยงดึงเราทุกคนเข้ามาเกมนี้แท้ๆ!”

หญิงวัยหลางคนหน้าซีด “ฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ ก็แค่ตั้งใจจะนั่งพักสักหน่อย ใครจะรู้ว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้? ฉัน…ฉันไม่อยากไปคนแรกนี่ เริ่มจากคนสุดท้ายเถอะ!”

คนทั้งเจ็ดเริ่มโต้เถียงกัน

“ถ้าเธอไม่ได้ทริกเกอร์เกมนี้ พวกเราที่เหลือต้องมาวุ่นวายอย่างนี้ไหมล่ะ? เริ่มจากเธอนั่นแหล่ะ”

“คุณคือคนที่ห้าน่ะสิถึงได้ไม่อยากเริ่มจากคนสุดท้ายมาน่ะ เมื่อกี้ยังอยู่กับเราแต่ตอนนี้ไปเข้าข้างนู้นแล้ว สุดยอดไปเลย!”

“นี่เธอ…!”

“อย่าเถียงกัน!” เสียงมาริโอดังลั่นหยุดคำพูดของทุกคน “เด็กที่เชื่อฟังจะไม่เถียงกัน พวกเธอไม่ใช่เด็กที่เชื่อฟังเหรอ?”

ทุกคนจำภาพมาริโอกระทืบเท้าจนพื้นสั่นได้ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

แล้วตอนนั้นถังโม่ก็พูดขึ้นมา “มันถึงเวลาเริ่มเกมแล้ว แต่คุณลุงมาริโอ้ เรามีกันแปดคนแต่มีลูกเต๋าลูกเดียว มันต้องมีลำดับ ผมเพิ่งเข้าเกมมาเมื่อกี้ ได้ยินหอคอยประกาศชื่อของเราเรียงกัน ผมคิดว่าใช้ตามลำดับนั้นน่าจะดี ได้ไหมครับ?”

ถังโม่พูดออกไปอย่างรวดเร็วจนคนที่เหลือตอบสนองไม่ทัน

พอผ่านไปสักสิบวินาทีก็มีคนมองถังโม่อย่างกรุ่นโกรธ “นี่แกทำ…”

“โอเด็กน้อยแสนฉลาดของฉัน เธอพูดถูก คุณลุงมาริโอลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย งั้นเรามาเริ่มเกมตามลำดับการเข้าหอคอยมาแล้วกันเนอะ ไหนดูสิ … คนแรกคือ หลี่เสิน? หลี่เสินน้อยของฉัน อยู่ที่ไหนกัน? ก้าวออกมาทอยลูกเต่าเลย!”

หญิงวัยกลางคนแทบหน้ามืด ไหล่เธอสั่น ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

มาริโอถามอีกรอบ “หลี่เสินน้อย อยู่ที่ไหนเอ่ย?”

ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นแต่ก็ยอมก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

เสียงของมารืโอเย็นชา “เด็กน้อย เธอไม่อยากเล่นเกมแสนสนุกนี่เหรอ?”

อุณหภูมิลดฮวบลงจนทุกคนหนาวยะเยือก ผู้หญิงคนนั้นแทบจะล้มลงไปอยู่แล้ว แต่เธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้า แล้วหยิบลูกเต๋าขึ้นมา “ฉันเล่น ฉันเล่น! ฉันเล่นแล้ว!”

สายตาของมาริโอเหมือนมีด บังคับให้ผู้หญิงคนนั้นโยนลูกเต๋าอย่างไร้สติ พอเธอโยนออกไป มาริโอก็ทำเหมือนเพิ่งรึกบางอย่างขึ้นมาได้ “โอ้เด็กน้อยของฉัน ลืมบอกไปเลย เด็กที่มาถึงคนแรกจะได้รางวัลจากคุณลุงมาริโอ ส่วนเด็กคนสุดท้ายที่เล่นเกมไม่เก่งคนนั้น คุณลุงมาริโอจะคอยสอนเขาเล่นเกมอยู่ที่นี่เอง”

ถังโม่มองมาริโออยากประหลาดใจ

มาริโอส่งยิ้มสดใสที่ไปไม่ถึงดวงตา

ตู้ม!

“5…ฉันได้ 5!”

ผู้หญิงคนนั้นกระซิบตัวเลขแล้วรีบก้าวไปข้างหน้า ทันทีที่เธอวิ่งออกจากช่อง ‘START’ เธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังไล่ตามเธอมา

เธอยืนอยู่ที่ช่องที่ห้า ขอบสีขาวของช่องนั้นกลายเป็นสีเหลือง เธอยืนรออยู่นานแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มาริโอหัวเราะ “นั่นคือช่องเปล่า ยินดีด้วยนะเด็กน้อยน่ารักของฉัน”

ผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้น

คนที่สองคือชายวัยกลางคนที่หัวล้าน หน้าเขาซีดตอนที่เขาหยิบลูกเต๋าให้ชูหน้าเลข ‘5’ ขึ้นมาแล้วกระซิบว่า “5…5…5”

ลูกเต๋าหยุดที่เลข 6

ชายหัวล้านกลืนน้ำลายแล้วเดินอย่างกังวลไปที่ช่องที่ 6 วินาทีที่เขาเหยียบลงไปในช่อง ขอบสีขาวก็กลายเป็นสีแดง ถังโม่ตั้งใจมองแสงนั้น คราวนี้มีเสียงเพลง <ซุเปอร์มาริโอ> ที่ทุกคนคุ้นเคยดังขึ้น

ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ชายหัวล้านโซเซ แทบถอยกลับไปที่ช่องที่ห้าของผู้หญิงคนนั้น

“ดิ๊งด่อง! ช่องของรางวัลถูกทริกเกอร์แล้ว ได้รับหนึ่งในเห็ดวิเศษสีแดงของมาริโอ เห็ดสีแดงที่กินได้นี้จะเพิ่มความแข็งแกร่งในเกมส่วนตัวนี้เท่านั้น ไม่สามารถนำออกไปนอกเกมได้”

เห็ดกลมๆ สีสดผุดออกมาจากอากาศ หล่นลงไปในอ้อมแขนของชายหัวล้าน

ชายที่ตัวสั่นด้วยความกลัวจู่ๆ ก็ได้รับรางวัล เขายืนอึ้งอยู่นานกว่าจะถือเห็นนั้นขึ้นมาแล้วกัดอย่างเป็นสุข กลิ่นหอมลอยไปทั่ว ทำให้หลายคนต้องกลืนน้ำลาย

พอผ่านไปสิบนาที คนเจ็ดคนก็ทอยเต๋ากันไปหมดแล้ว

ชายชรากับหญิงสาวโชคดีทอยได้ 6 เหมือนชายหัวล้าน ทั้งคู่ได้เห็ดวิเศษ

ชายร่างท้วมกับชายหนุ่มอีกคนโยนได้ 4 ตอนแรกพวกเขาก็หวาดกลัว โชคดีที่ช่องที่ 4 เป็นช่องเปล่า เลยโล่งอก

คนสุดท้ายคือถังโม่

ถังโม่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเลย ตั้งแต่โลกออนไลน์มา เขาเข้าร่วมเกมของหอคอยไปสามครั้ง ครั้งแรกไปช่วยโมเสกหาหนังสือ ครั่งที่สองคือเกมโจมตีชั้นหนึ่งของหอคอยครั้งแรก แล้วตอนนี้ก็มาเกมโมโนโพลีของมาริโออีก ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ เขาก็ล้วนถูกคนอื่นบังคับให้เล่นเกมทั้งนั้น

ผู้เล่นชาวจีนส่วนใหญ่น่าจะเคยเล่นเกมของหอคอยแค่ครั้งที่ฟู่เหวินตั๋วดึงพวกเขาเข้าไปด้วยซ้ำ

แต่ชีวิตของถังโม่มัน…เต็มไปด้วยถ้วย เขาไม่ได้อาสาจะเล่นเกมไหนในสามเกมนี้เลย ผู้เล่นคนอื่นได้พลังเจ๋งๆ อย่างไฟหรือดอกไม้พิษ ส่วนเขาได้หนังสือถูกๆ มาเล่มหนึ่ง ความจริงนี้ทำให้ถังโม่เจ็บปวดใจอยู่ทุกวัน

(ชีวิตเต็มไปด้วยถ้วยนี่เป็นมุขค่ะ ไปค้นเจอมามองได้สองอย่างคือ คำว่าถ้วย 杯具 (Bēi jù) คล้องเสียงกับ 悲劇 (Bēi jù ) ที่แปลว่าโศกนาฏกรรม กับอีกความหมายคือ เวลาจะกินน้ำชาเนี่ย ต้องมีถ้วยชากับหม้อต้ม ชีวิตที่เต็มไปด้วยถ้วยชาก็คือมีแต่ถ้วยชา ไม่มีหม้อต้ม ก็กินชาไม่ได้อยู่ดี…)

สรุปง่ายๆว่า โชคถังโม่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เขามองลูกเต๋าในมือด้วยสีหน้าซับซ้อน แล้วโยนมันออกไปเร็วๆ

ตู้ม!

หงายที่หน้า ‘3’

ไม่มีใครเคยเหยียบช่องที่สาม ทุกคนก็เลยมองเขาอย่างสงสัย สองคนที่ช่องที่สี่ดูมีความสุข มาริโอบอกว่าเขาจะคอยสอนคนสุดท้ายเล่น ต้องขอบคุณถังโม่ที่พวกเขาไม่ใช่คนสุดท้าย

ถังโม่เดินหน้านิ่งไปที่ช่องที่สาม พอเขาหยุดยืน แสงสีขาวก็กลายเป็นสีแดง เสียงดนตรีของเกมดังขึ้น ถังโม่ขมวดคิ้ว มือขวาจับเข้ากับข้อมือซ้ายที่มีรอยสักรูปไม้ขีดไฟแล้วมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“ดิ๊งด่อง! บทลงโทษระดับหนึ่งถูกทริกเกอร์แล้ว บทลงโทษ: ในสามนาที จงพูดสิ่งแย่ๆ ที่ตัวเองเคยทำ”

ถังโม่ “…”

โชคร้ายเขามาถึงจุดๆ นี้เลยนะ!

แล้วนั่นมันบทลงโทษแบบไหนกัน? ไม่ใช่ว่านั่นมันดูถูกกันเกินไปหน่อยเหรอ?!

หัวใจถังโม่ปั่นป่วนแต่เขาไม่ได้แสดงอะไรออกมา สมองเขาหมุนอย่างรวดเร็ว

ช่องบทลงโทษระดับหนึ่ง บางทีมันอาจจะมีระดับสองและสาม บทลงโทษนี้มันง่ายมาก แต่ของช่องอื่นๆ จะง่ายแบบนี้หรือเปล่า?

ระหว่างที่กำลังคิด ถังโม่ก็พูดไปด้วย

“ตอนมัธยม ผมทาเก้าอี้ของเพื่อนร่วมชั้นด้วยกาว เขาชอบแกล้งคนอื่น ผมเองก็โดนอยู่บ่อยๆ ในระหว่างคาบเรียนนั้น เขาไม่รู้ตัว แล้วก็ยืนตอบคำถาม แต่กางเกงเขาติดอยู่กับเก้าอี้ พองุกขึ้นมากางเกงในเขาเลยโผล่ คุณครูไม่รู้ด้วยว่าผมเป็นคนทำมัน” ถังโม่หยุดแล้วหันไปมองเวที “แต่ผมก็ยังเป็นเด็กดีใช่ไหมครับ”

มาริโอพยักหน้า “ใช่ ลงโทษสิ่งชั่วร้าย เธอเป็นเด็กดี!”

อีกเจ็ดคนที่เหลือ “…”

เวลาเดียวกันนั้นที่ย่านพักอาศัยแถวผู่ตง

ชายหนุ่มสองคนกับหญิงสาวอีกคนเดินเข้ามา และพบศพหกศพที่ใจกลางสวนของย่านพักอาศัย ผู้หญิงที่รวบผมม้าย่อตัวลงแล้วมองที่บาดแผลของทุกคน ไม่นานเธอก็กลับมาที่ศพแรก สวมถุงมือ แล้วสำรวจแผลฉกรรจ์ที่อกของชายวัยกลางคน

ฝ่ามือของเธอส่องแสงสีขาวออกมา หลับตาลง แล้วคิดก็ขมวดเป็นก้อน เหมือนกำลังเจ็บปวดกับบางอย่าง

ผ่านไปสามนาที เธอก็ลุกขึ้น “เขาถูกฆ่าโดยคนๆ นั้น” เธอชี้ไปที่ศพผู้หญิงคนใกล้ๆ จากนั้นก็เดินไปตามศพต่างๆ กดมือตามบาดแผลพวกเขาเรียงกันไป แล้วสรุป “หกคนนี้ฆ่ากันเอง”

ชายในชุดแจ็คเก็ตดำขมวดคิ้ว “มีลักษณะเหมือนเกมส่วนตัวแบบที่สอง มีศพสามกองที่คล้ายๆกันแถวนี้ น่าจะมีทางเข้าเกมอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นเกม ยังปลอดภัยที่จะตามหา เราต้องหาทางเข้าที่เป็นไปได้ สำรวจตลอด500เมตรรอบเขตนี้ ตามหาพื้นที่ที่มีโอกาสเป็นทางเข้า แล้วกลับมาเจอกันตออนเที่ยงคืน”

ทั้งสามคนพยักหน้าแล้วแยกย้ายกันไป

อีกด้านหนึ่ง ในเกมโมโนโพลีของมาริโอ การทอยเต๋ารอบที่สามของผู้เล่นผ่านไปแล้ว พอรอบที่สี่ ทุกคนก็ไปไกลเกิน 10ช่องกันหมดแล้ว

ตั้งแต่รอบที่สองก็เหมือนถังโม่จะโชคดีขึ้น ทอยเพิ่มมาได้อีก17ช่อง ตอนนี้อยู่ที่ช่อง20 ตั้งแต่รอบ2ถึง4 เขาเหยียบบนช่องรางวัลหนึ่งช่อง กับช่องเปล่าอีกสอง พาตัวเองมาอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งแปด

ที่ช่องรางวัลเขาได้ ‘ดอกไม้อมตะ’  เห็ดและดอกไม้แปลกๆ พกวนี้เหมือนไอเทมในเกมมาริโอ พอกินดอกไม้เข้าไป ถังโม่จะได้รับบัฟเป็นอมตะห้านาทีน่าเสียดายที่ดอกไม้นี้ต้องกินทันที่ได้มา เอาไปใช้ที่ช่องอื่นไม่ได้

ถังโม่กินมันเข้าไป แล้วตัวเขาก็เรื่องแสงสีทองๆ ออกมา มองไกลๆ อาจจะเข้าไปผิดว่าเขาเป็นรูปปั้นพระพุทธเจ้าได้

เพราะเข้าเกมมาคนสุดท้ายเขาเลยต่อกับคนอื่นไม่ติดเลย ต่างจากคนที่ทริคเกอร์เกมนี้ตั้งแต่วันแรกๆ แล้วก็ต้องนั่งอยู่ตรงนั้นมาสักวันสองวัน อาจจะดูประหลาด แต่พวกเขาก็เริ่มจะคุ้นเคยกัน ก่อนถังโม่จะเริ่มเกม พวกนั้นก็ยังเถียงกันให้ตัวเองเป็นคนโยนลูกเต๋าคนสุดท้าย

ลำดับในการโยนอาจจะไม่ได้ดูสำคัญขนาดนั้น ลูกเต๋านั้นสุ่ม แล้วก็ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนโยนคนแรกหรือคนสุดท้าย แต่ในความเป็นจริงแล้ว ลำดับการโยนในรอบแรกคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

เรื่องแบบนี้บางทีก็ไม่ได้เกี่ยวกับโชคล้วนๆ

มุมและแรงที่ใช้ในการโยนลูกเต๋ามีผลอย่างมากกับผลลัพธ์ที่จะได้  บางคนอาจจะทอยออกเลข6บ่อยเลยได้โอกาสไปข้างหน้ามากกว่าคนอื่น บางทีเรื่องนี้ก็ไม่ใช่แค่โชค แต่เป็นเพราะพวกเขาเรียนรู้วิธีการโยนลูกเต๋าแล้ว

ที่สำคัญ คนสุดท้ายที่ทอยลูกเต๋าก็มีคนข้างหน้าให้ดูเป็นทางเลือกถ้าบังเอิญไปเหยียบบนช่องกระโดดอิสระ พวกเขาสามารถเลือกกระโดไปช่องๆ ที่มีคนไปเปิดไว้แล้วได้

ถังโม่เองก็คิดแบบนี้และอยากเป็นคนสุดท้ายที่ทอยลูกเต๋า ให้คนเจ็ดคนข้างหน้าเขาสำรวจช่องต่างๆ ข้างหน้า แต่โชคร้าย ไม่นานเขาก็พบว่าลูกเต๋าลูกนี้แปลกมาก ขนาดของมันใหญ่ และหนักจนควบคุมเลขที่ต้องการไม่ได้ แถมเวลาโยนออกไป ลูกเต๋าก็จะกลิ้งไปด้วยตัวของมันเองต่อ สี่รอบที่ผ่านมาถังโม่พยายามจะทอยให้ออกเลขที่ต้องการแต่ทำไม่สำเร็จสักครั้ง

ตัวเกมบังคับเลขที่ผู้เล่นจะได้ไว้

สถานการณ์ตอนนี้คือผู้เล่นคนที่หนึ่งยืนอยู่ที่ช่อง22 ตามด้วยถังโม่ที่ช่อง20 ส่วนผู้เล่นคนสุดท้ายอยู่ที่ช่อง14

ตลอดสี่รอบนี้มีผู้เล่นสามคนเหยียบช่องกระโดดอิสระ พวกเขาฉลาดพอจะไม่ไปข้างหน้าแบบหน้ามืดตามัว พวกเขาจะเลือกกระโดดไปที่ช่องของรางวัล ช่องเปล่า หรือบางทีก็เลือกที่จะไม่กระโดดแล้วอยู่ที่เดิมของตน

รอบที่สี่จบลง ถังโม่เป็นคนสุดท้ายที่ถือลูกเต่าอยู่ในมือ

ช่องที่20คือช่องของรางวัล ถังโม่กินดอกไม้เข้าไปแล้ว ผู้หญิงคนแรกก็เริ่มทอยลูกเต๋า

ลูกเต๋าลอยขึ้นไปในอากาศ

ถังโม่ก้มหน้ากินดอกไม้นั้น เขามองดอกไม้อมตะที่เหลืออยู่ในมือ ส่วนดอกถูกเขากินไปหมดแล้ว เหลือแค่ก้าน รางวัลอันนี้ดูดีกว่าเห็ดวิเศษ (หลังจากผู้เล่นคนอื่นๆ ได้รางวัลเป็นเห็ดกัน ก็ระบุได้แล้วว่า เห็ดแดงเพิ่มความแข็งแรงทางกายภาพ เห็ดเขียวเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นเวลา10นาที ส่วนเห็ดม่วงให้อาวุธมีคมกับผู้เล่น) แต่ดอกไม้อมตะจำเป็นต้องถูกกินทันที แถมยังมีเวลาใช้จำกัด

คนทั้งแปดก้าวมาเกินช่องที่20หมดแล้ว แล้วก็เริ่มทริกเกอร์ช่องบทลงโทษอื่นๆ

มีบทลงโทษสองอันที่ไม่ค่อยสำคัญอะไรแล้วก็ผ่านได้ง่ายๆ เหมือนของถังโม่ที่ช่องสาม แต่ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเหยียบเข้าที่ช่องบทลงโทษ เห็ดสีดำอันใหญ่ก็โผล่ขึ้นมา เธอกรีดร้อง ดึงเอามีดปอกผลไม้ออกมาสู้ ดิ้นรนกับเจ้าเห็ดดำอยู่สามนาทีถึงได้ฆ่ามันได้ แต่ก็แลกมากับการที่เธอถูกกัดเป็นแผลลึกจนเห็นกระดูก

นี่คือบทลงโทษเลเวล3

อย่างที่ถังโม่คิด ช่องบทลงโทษมีระดับของมันอยู่ ยิ่งระดับสูงเท่าไหร่ บทลงโทษก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น

แล้วบทลงโทษของชั้นสูงๆ ล่ะ… อันตรายแบบไหนที่พวกเขาจะต้องเผชิญหน้า?

ถังโม่จ้องลำต้นของดอกไม้ในมือ

ดอกไม้อมตะนี่ไม่ควรจะไร้ประโยชน์ ห้านาทีที่จะสามารถเป็นอมตะได้ต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง มันดูแข็งแกร่งมากถ้าคิดในกรณีที่เขาต้องเจอเห็ดดำนั่น หรือสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆ ในสภาพที่เป็นอมตะ แต่ว่าผู้เล่นทั้งแปดคนต้องทยอยกันทอยลูกเต๋า ใช้เวลาอย่างน้อยก็10นาทีกว่าจะมาถึงตาถังโม่อีกรอบ

ดอกไม้อมตะนี่มีเวลาทำงานห้านาทีแต่เขาต้องรอสิบนาทีถึงจะได้ไปช่องถัดไป

ห้านาทีของของความเป็นอมตะสูญเปล่าชัดๆ ไม่มีทางที่ถังโม่จะต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอะไรถ้าเขายืนอยู่นิ่งๆ

แล้วจุดประสงค์ของดอกไม้นี้คืออะไรกันแน่ๆ?

รางวัลนี้ต้องการจะบอกอะไรหรือเปล่า?

ถังโม่บีบลำต้นสีเขียวในมือในขณะที่สมองคิดหมุนหาคำตอบ แต่เขาก็นึกไม่ออกจริงๆ

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะโยนลูกเต๋าอีกครั้ง มาริโอก็แทรกขึ้นมาก่อน “อาเด็กๆ ฉันลืมบอกไป พอแก่ตัวความจำของฉันก็แย่ตามไปด้วย มาริโออายุ26แล้วนะปีนี้ เป็นชายแก่ในโลกแห่งเกม ลืมพูดเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่งซะได้”

หญิงวัยหลางคนจ้องมองมาริโอ ถือลูกเต๋าที่ยังไม่ได้โยน

ถังโม่รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แล้วความรูสึกประหลาดก็ผุดขึ้นในหัวใจของเขา

ไม่ ไม่ใช่แล้ว…

มีบางอย่างผิดปกติ!

มาริโอยิ้ม ดวงตามืดมิดมองไปที่ผู้เล่นในแต่ละช่อง มีความพอใจบางอย่างในน้ำเสียงของเขาที่เขาไม่ได้พยายามจะปกผิดด้วยซ้ำ “ตั้งแต่รอบที่ห้าของการโยนเป็นต้นไป ผู้เล่นที่ยืนอยู่บนช่องเดียวกัน จะทริกเกอร์ ‘ใครกันที่แบ่งปันทุกข์และสุข?’ อย่างเช่น ที่ช่อง19” มาริโอชี้ไปที่หญิงวัยกลางคน “ถ้าเธอทอยได้2 แล้วขยับจาก17 ไป 19 มันก็จะกลายเป็นช่องของเธอแล้วหลังจากนั้น ถ้ามีใครมาเหยียบที่ช่อง19ด้วย ‘ใครกันที่แบ่งปันทุกข์และสุข?’ จะถูกทริกเกอร์”

มาริโอยิ้มกว้างขึ้น ความพึงพอใจในน้ำเสียงชัดกว่าเก่า

“พอเอฟเฟกต์นั้นทำงาน ไม่ว่าช่องนั้นเดิมจะเป็นอะไร มันจะกลายเป็นช่องบทลงโทษระดับเจ็ดทันที จนกว่าจะมีผู้เล่นคนเดียวที่เหลืออยู่ในช่องนั้น มันถึงจะกลับไปเป็นช่องเดิมของตัวเอง ตราบเท่าที่มีผู้เล่นเหลืออยู่คนเดียวในช่อง ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด มันจะกลับไปเป็นปกติ” มาริโอเสริม “อ้อใช่ ตอนนี้จะไปที่ช่อง19ก็ไม่เป็นไรหรอก เด็กที่อยู่ในช่องนั้นยังอยู่ในรอบที่4 เอฟเฟกต์ใครกันที่แบ่งปันทั้งทุกข์และสุข? จะทำงานก็ต่อเมื่อไปถึงรอบที่ห้าแล้วเท่านั้น”

ถังโม่เบิกตากว้าง ชนทั้งตัวลุกชัน

อีกเจ็ดคนไม่ได้เข้าใจที่มาริโอพูดถึงในทันที แต่พอผ่านไปสักพัก พวกเขาก็เริ่มเข้าใจมันทีละคน

หญิงวัยหลางคนหวาดกลัวจนทรุดลงไปกับพื้น “ไม่ ไม่นะ… หมายถึงจะให้เราฆ่ากันเองนี่!”

ถังโม่เข้าใจบทบาทของดอกไม้อมตะแล้ว

ถ้ามีคนได้ดอกไม้อมตะ พวกเขาจะเป็นอมตะเป็นเวลาห้านาที แต่อีกคนที่เข้ามาจะไม่ได้รับผลของดอกไม้นั้น เพราะในวินาทีที่เหยียบเท้าเข้าไป ช่องของรางวัลก็กลายเป็นช่องบทลงโทษระดับเจ็ดแล้ว

บทลงโทษระดับสามคือเห็ดดำอันตราย

บทลงโทษระดับเจ็ดคืออะไรกันแน่?

ทุกคนรู้สึกเต็มตื้นด้วยความตื่นตระหนก ถังโม่สูดลมหายใจ กดความรู้สึกในหัวใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองจอง LED เหนือหัวมาริโอ “ตัวเลขบนนั้นหมายถึงอะไรเหรอครับ?”

ในโลกสีขาว มาริโอยืนอยู่บนเวทีโดยมีตัวเลข ‘6456’ อยู่เหนือหัว

มาริโอยิ้มประหลาด “อา ถามถึงเจ้าสิ่งนี้เหรอ เด็กน้อยของฉัน ความขี้สงสัยของเธอช่างหนักเหลือเกิน นี่คือจำนวนเด็กๆ ทั้งหมดที่เคยเล่นเกมโมโนโพลีของมาริโอกับฉันยังไงล่ะ น่าเสียดายที่พวกเขาโชคร้ายและไม่เชื่อฟัง พวกเขามาไม่ถึงที่นี่และไม่ได้รางวัลของฉัน หมายเลข 6464 เธอจะเป็นเด็กน้อยผู้โชคดีของฉันหรือเปล่า?”

นี่ต่างหาก “เกมโมโนโพลีของมาริโอ”

เกมเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น