ตอนที่ 16 อะไรคือโมโม่? ว่าแต่คุณมีค่าBในหัวใจไหม?

เจ้าตุ่นตดเหม็นมาก กลิ่นลอยค้างอยู่ในอากาศอยู่นานจนคนที่เหลืออดอาเจียนไม่ได้ เจ้าตุ่นยิ้มแล้ววิ่งกลับไปขุดหลุมที่มุมถ้ำ

มันไม่สนใจผู้เล่นทั้งห้าคนที่เหลือ ส่วนพวกเขาก็ไม่คิดจะไปแหย่มันเหมือนกัน

หลินเฉียวเดินไปที่เศษซากกระดูกของเด็กหญิง เธอถอนหายใจแล้วถอนเสื้อคลุมปิดบ่อลือดนั้นไว้ หลี่ปินก็เดินไปหาพ่อครัว ย้ายศพเขาไปชิดด้านหนึ่ง ปิดหน้าอีกฝ่ายด้วยเสื้อแจ็คเก็ตของตน

ตั้งแต่การเริ่มโจมตีของเด็กหญิงมาจนถึงความตายของพ่อครัวและการที่เจ้าตุ่นกินเด็กหญิงเข้าไป

ทั้งหมดนั่นใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น

หอคอยประกาศว่าพวกเขาทำภารกิจเสริมที่สองสำเร็จแล้ว แต่ก็ไม่ได้ให้ภารกิจเสริมอย่างอื่นมา พวกเขามีแค่ภารกิจหลักคือการมีชีวิตรอด คนอยู่ได้ 7วันถ้าไม่มีน้ำ 30วันถ้าไม่มีอาหาร ถังโม่รู้สึกว่าด้วยร่างกายเขาตอนนี้ ต่อให้ไม่มีน้ำก็น่าจะอยู่รอดได้สักเดือนหนึ่ง ตราบเท่าที่เจ้าตุ่นไม่เข้ามายุ่ง เขาก็ต้องกังวลแค่ว่าเกมของหอคอยจะไม่มีวันจบลงเท่านั้น

ถังโม่ถาม “คุณลุงตุ่น เราจะออกจากที่นี่ได้ยังไงเหรอครับ?”

เจ้าตุ่นหัวเราะ “แกอยากจะออกไปเหรอ? ถามว่าจะออกจากโหมดปัญญาอ่อนได้ยังไงน่ะเรอะ? อย่างเดียวที่ต้องทำคือมีชีวิตอยู่แท้ๆ ยังจะอยากออกไปอีกเหรอ?”

ทุกคนไม่ค่อยพอใจคำตอบนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้แย้งออกไป

ในถ้ำมืดๆ มีแต่เสียงเจ้าตุ่นขุดดินดังโครมคราม

หลี่ปินกำไฟฉายที่เกิดจากพลังของเด็กหญิง เขามองมันด้วยสีหน้าแปลกๆ “รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้กับมัน…”

ถังโม่มองเขา “คุณอยากได้เหรอ? ขอผมดูหน่อยได้ไหม?” เขาค่อนข้างสนใจสิ่งที่เกิดจากความสามารถล้วนๆ อยู่

หลี่ปินไม่ได้คิดแบบเขา อีกฝ่ายรีบยัดไฟฉายใส่มือถังโม่ “เอาไปเถอะ ฉันไม่อยากได้หรอก”

ไฟฉายโดนยัดใส่มือมาแล้ว ยังไม่ทันได้พูดอะไร แสงสีประหลาดก็วิ่งผ่านตาของถังโม่

หลัวเฟิงเฉิงพูดว่า “ผมก็อยากดูเหมือนกัน” แล้วก็เอื้อมมือมาระหว่างที่พูด

ถังโม่เห็น แต่ยังไม่ได้ยื่นไฟฉายให้ หลัวเฟิงเฉิงอุทานเบาๆ เมื่อเสียงสดใสร่าเริงดังขึ้น เสียงร้องเพลงของเด็กหยุดมนุษย์ทั้งห้าและเจ้าตุ่นไว้

“เป็นไปได้ยังไง?”

พอเพลงจบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของทุกคน

“ดิ๊งด่อง! จีนเขต 1 ผู้ลักลอบ ฟู่เหวินตั๋ว เคลียร์ชั้น 1 ของหอคอยดำได้สำเร็จ!”

เจ้าตุ่นสะบัดหน้า แล้วย้ำอีกรอบ “เป็นไปได้ยังไง?”

ถังโม่กำไฟฉายในมือแน่น พอเสียงประกาศจบเขาก็รู้สึกว่าภาพรอบตัวเริ่มพร่าเลือน ในสายตาเขา เขาเห็นเจ้าตุ่นที่กุมหัวตัวเองด้วยความตื่นเต้นค่อยๆ เลือนหายไป ถังโม่มองภาพหลัวเฟิงเฉิง หลี่ปิน หลี่เหวินและหลินเฉียวที่กำลังจางลงช้าๆ

ภาพที่เขาเห็นกลายเป็นสีดำ แล้วถังโม่ก็เปิดตาขึ้นมาอีกรอบ แสงสว่างสดใสทิ่มแทงตา รู้สึกเหมือนคนจมน้ำที่เพิ่งจะได้อากาศ เขาพยายามปรับตัวเข้ากับแสงสว่างเข้มๆ พอเห็นภาพรอบตัวชัดอีกหน เขาก็หมุนพวงมาลัย รถหักเลี้ยว แล้วตัวเขาก็หมุนไปกับรถ

รถไถลไปเกือบ20เมตรกว่าถังโม่จะหยุดมันได้ที่ข้างทาง

หัวใจเขายังเต้นแรงเพราะสิ่งที่เผชิญมาที่ในถ้ำใต้ดิน เขาคุมสติ พบว่าตัวเองยังอยู่ในรถคันเดิมกับที่ขับมาพร้อมหลี่เหวินก่อนเกมโจมตีหอคอยจะเริ่ม ตอนนี้เขากลับมาแล้ว…

“แล้วหลี่เหวินล่ะ?”

ถังโม่ขับรถกลับไป แต่ก็ไม่เจอหลี่เหวินอยู่ดี

ตอนนี้ไม่มีทางที่เขาจะหาอีกฝ่ายเจอแล้ว ถังโม่เลยจอดรถที่ข้างทาง แล้วก้มมองไฟฉายอันเล็ก

หลี่ปินยกไฟฉายอันนี้ให้เขา เจ้าของของมันอย่างเด็กหญิงตายไปต่อหน้าต่อตา หลี่ปินเลยตัดสินใจยกมันให้ ไม่ได้คิดเลยว่าตอนที่ถังโม่ได้ไฟฉายนั้นมา เขาก็จะได้ความสามารถของอีกฝ่ายมาด้วย

ถังโม่ยกมือขึ้นดึงหนังสือออกมาจากอากาศ แล้วเปิดไปที่หน้าสาม

[ความสามารถ: วาดวงกลมเพื่อสาปคุณ]

[เจ้าของ: หลี่ปิน (ผู้เล่นอย่างเป็นทางการ)]

[ประเภท: พิเศษ]

[ฟังก์ชัน: โจมตีเป้าหมาย ทำให้พวกเขาโชคร้าย]

[ระดับ: เลเวล 1]

[ข้อจำกัด: สาปได้แค่ 1 เป้าหมายต่อวัน ไม่สามารถกำหนดลักษณะความโชคร้ายของเป้าหมายที่ถูกสาปได้]

[Note: ถังโม่ไม่ได้ให้เงินกระทั่งกับไฟฉายอันเดียว น่าละอายเหลือเกิน!]

ถังโม่ “…”

นิ้วเขากำหนังสือแน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าสองครั้งแล้วอ่านต่อ

[คู่มือการใช้งานเวอร์ชันถังโม่: ใช้ได้วันละครั้ง มีโอกาส30% ที่จะทำงาน ระดับความโชคร้ายนี้รวมไปถึงการสำลักอาหารและน้ำ ความสามารถแบบไก่เผ็ดแบบนี้เหมาะกับถังโม่จริงๆ]

( 辣雞 [là jī] (spicy chicken) เราแปลว่าไก่เผ็ดนะคะ เป็นแสลงของคำว่า垃圾 [lā ji] ที่หมายถึงขยะ ไอ้งั่ง หรือคนน่ารังเกียจ ชอบใช้กันบนเน็ต)

ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็นความสามารถของเขาล่ะก็ เขาจะเอาหนังสือนี่ไปทำลายทิ้งซะ!

ถังโม่เริ่มเดา บางทีถ้าเขาอยากได้ความสามารถของใคร ทางแรกคือการฆ่าพวกเขาอย่างเฉียนซานคุน วิธีที่สองคือการทำสัญลักษณ์ ‘กินแล้วไม่จ่าย’ อย่างการที่หลี่ปินให้ไฟฉายกับถังโม่แล้วถังโม่ไม่ได้ให้เงินคืน แบบนี้ก็คงนับว่าเป็นการ ‘กินแล้วไม่จ่าย’

แต่แค่ได้ไฟฉายมาโดยไม่จ่ายเงิน การจะได้ความสามารถของคนอื่นมามันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

ถังโม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่น่าง่ายขนาดนั้น บางทีอาจจะมีข้อจำกัดอื่นๆ เขากำลังจะปิดหนังสือ ตอนที่ตัวอักษรจางๆ ปรากฏขึ้นมา

[Note: วาดวงกลมเพื่อสาปคุณ (ผู้ใช้: หลี่ปิน) ทำงานแล้ว]

“ทำงานเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วเป้าหมายเป็นใคร?”

บรรทัดนั้นสีอ่อนจางมาก แถมยังไม่มีประโยคถูกๆ ของหนังสือบ้านี่เจือปน ถังโม่จ้องอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้อะไร เขาสอดมือลงไปในกระเป๋า แล้วก็ดึงบางอย่างที่เงาและแข็งขึ้นมาดู

“ไข่ไก่งวงเหรอ?”

เจ้าตุ่นยักษ์ให้ไข่ไก่งวงที่ขนาดประมาณกำปั้นของผู้ชายมา ถังโม่ยัดมันไว้ในกระเป๋าไว้ตั้ลแต่ได้มา ไม่คิดว่าจะเอาออกมาจากเกมได้

มันดูเป็นไข่สีขาวธรรมดาๆ นอกจากขนาดแล้วมันก็ดูปกติมาก เจ้าตุ่นบอกว่ามนุษย์ฟักไข่ไก่งวงไม่ได้ แล้วบอกให้ถังโม่กินมัน แต่เมื่อถังโม่ลองเคาะไข่เข้ากับพวงมาลัย

ตึง!

เสียงทึมๆ ดังขึ้น ถังโม่จ้องมันตาไม่กะพริบ

“……”

ไข่ไม่แตก แถมยังมีรอยร้าวเล็กๆ บนพวงมาลัย!

แล้วเขาจะกินได้ยังไง? ต้องมีฟันทองแดงมั้งถึงจะกินมันได้น่ะ!

ถังโม่ไม่รู้หรอก ว่าในขณะเดียวกันนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในถ้ำของเจ้าตุ่นที่นครใต้ดิน

เจ้าตุ่นกุมหัวตัวเองแล้วก็กระซิบ “เป็นไปได้ยังไงที่จะมีคนเคลียร์ชั้น 1 แล้ว?” มันพูดย้ำกับตัวเองอยู่นาน ก่อนจะเริ่มปลอบใจตัวเอง “อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่คนที่ถูกโจมตี” เจ้าตุ่นผ่อนคลายลง มันแสยะยิ้มแล้วเริ่มขุดดินต่อ

“คุ้มค่าจริงๆ ที่ได้กินไก่งวงที่อร่อยขนาดนั้น เจ้ามนุษย์นั่นไม่รู้เอาซะเลยว่าไม้ขีดไฟของโมเสกมีค่าแค่ไหน ถ้ามนุษย์พวกนั้นกลับมาอีกครั้งแล้วเอาไม้ขีดไฟกลับมาให้ฉันอีก…” เจ้าตุ่นขุดดิน เผยให้เห็นไข่นับพันฟอง มันก็แค่หยิบไข่ธรรมดาๆ ยื่นให้ถังโม่ไปเท่านั้น เจ้าตุ่นยิ้มอย่างภูมิใจ แล้วขุดลงลึกไปเรื่อยๆ มันพูดกับตัวเอง “ฉันไม่ให้เด็กน้อยของฉันกับแกหรอก ต้องเอาออกจากกรงแล้วก็กล่อมนอนคืนนี้สักหน่อย ฉันให้ไอ้โง่นั่…แก…อ๊าาาาา!!!  ไข่ของฉันอยู่ที่ไหน???”

มีกรงเหล็กอยู่ตรงกลางกองไข่นั้น และมันว่างเปล่า

หอคอยดำ รังไก่งวง

ไก่งวงยักษ์ขนาดเท่าเสือนอนเลือดอาบอยู่บนพื้น กรงเล็บแหลมคมเปื้อนเลือดมนุษย์ แต่มันยืนไม่อยู่แล้ว ถ้าโดนตีอีกสักทีคงจะหนีไม่พ้นความตายแน่ๆ

โชคดีที่คนที่ตีมันก็ไม่มีแรงจะยืนแล้วเหมือนกัน

เจ้าไก่กัดฟัน “กระต๊าก…ผู้ลักลอบ…กระต๊าก…กินแก…”

ชายผมดำโดนไก่งวงฉีกขาขาด เลือดไหลมากจนน่าเป็นห่วง แขนซ้ายเขาเต็มไปด้วยรูเปื้อนเลือดที่เกิดจากการจิกของไก่ แขนขวาของเขาไม่มีมือ ตั้งแต่ส่วนข้อมือลงไปเป็นกรวยโลหะขนาดใหญ่ สีเหลื่อมม่วงเป็นประกายอย่างโลหะ

เขาไอออกมาเป็นเลือด แล้วโบกแขนขวา กรวยโลหะหายไปแทนที่ด้วยมือขวาเหมือนปกติ เขาใช้สองมือปีนขึ้นไปบนรังของไก่งวง ค้นอยู่สักพักก็เจอสมบัติของไก่งวงที่ซ่อนอยู่ตรงกองฟางนั้น ไข่ไก่งวงสีขาวซุกอยู่ตรงกลางรัง

ไก่งวงคำราม “วางไข่ฉันลงนะ!”

“แกจงใจเลี่ยงไข่นี่ตอนเราสู้กัน” ผู้ชายคนนั้นตอบขณะปาดเลือดออกจากริมฝีปาก เขาคิดอย่างใจเย็น “เป็นสมบัติสินะ”

ไก่งวงตีปีกด้วยความโมโห แต่มันก็ไม่มีแรงจะยืนแล้ว เป็นครั้งแรกที่มันเสียใจที่ถูกควบคุมด้วยความรู้สึกอยากกินผู้ลักลอบ มันไม่ควรจะพุ่งออกไปตรงๆ เลย น่าจะแอบซ่อนตัวแล้วลอบโจมตีมากกว่า ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ต้องสู้แล้วลงเอยที่แบบนี้ ใครจะไปรู้ว่าผู้ลักลอบจะแข็งแกร่งจนเคลียร์หอคอยชั้นแรกได้น่ะ?

เคลียร์ชั้นแรกไม่ใช่ปัญหา เรื่องใหญ่คือไข่ไก่งวงต่างหาก! มันคือไข่ที่สำคัญที่สุดเลย!!!

“เอาคืนมา!!”

เจ้าไก่งวงใช้แรงเฮือกสุดท้ายยืนขึ้น แล้วเหยียบลงบนร่างของใครสักคน มันกำลังจะเอื้อมถึงเจ้ามนุษย์นั่นแล้วคว้าไข่คืนมาได้แล้วตอนที่หอคอยดำประกาศการเคลียร์เกม แล้วร่างของชายคนนั้นก็หายไป ส่วนเจ้าไก่งวงก็หล่นกระแทกพื้น

“กระต๊าก กระต๊าก… ไข่ของฉัน…กระต๊าก…ไข่”

ผู้เล่นชาวจีนทั้งหมดออกจากหอคอยในเวลาเดียวกัน

ฟู่เหวินตั๋วหนีออกมาจากรังของไก่งวง แต่ขาที่ถูกฉีกของเขายังถูกทิ้งไว้ที่นั่น พอออกมาแล้ว เขาก็นอนแผ่อยู่กลางเขตก่อสร้างร้างไร้ผู้คน มีเสียงหยุบหยับจากขาขวา พอเขาก้มดูก็เห็นเนื้อกำลังงอกกลับคืนมา

มันช้านะ แต่ร่างกายส่วนที่ถูกฉีกออกไปก็กำลังงอกกลับมาจริงๆ

มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทั่วประเทศจีน ผู้เล่นที่ถูกดึงเข้าหอคอยดำและทำการโจมตีหอคอย มีทั้งคนที่ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไรเหมือนกรณีของถังโม่กับเจ้าตุ่นที่รอดมาได้เพราะไม้ขีดไฟของโมเสก แต่คนพวกนี้ก็มีน้อยเหลือเกิน ส่วนใหญ่ก็สภาพเหมือนฟู่เหวินตั๋วที่สู้กับสัตว์ประหลาดของหอคอยตรงๆ

บางคนก็ตายที่ชั้นหนึ่ง บางคนก็รอดมาได้

คนส่วนใหญ่หนีรอดออกมาพร้อมกับสมบัติ ถึงจะบาดเจ็บแต่พวกเขาก็ยังมีความสุขดี และกอดก่ายรางวัลจากความพยายามของตัวเองไว้

ตอนที่กล้ามเนื้อที่ขาขวากำลังงอกกลับมาฟู่เหวินตั๋วก็ลืมตา แล้วเอาไข่สีขาวออกมาจากกระเป๋า

เขามองมันตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์สาดมาที่ไข่ไก่งวงแล้วแสงสีทองก็ผุดขึ้นมา คำสั้นๆ เขียนอยู่บนเปลือกไข่

[อุปกรณ์: โมโม่]

[เจ้าของ: ฟู่เหวินตั๋ว]

[คุณภาพ: หายาก]

[เลเวล: 2 (อัพเกรดได้)]

[โจมตี: ปกติ]

[ฟังก์ชัน: บันทึกความคืบหน้าของเกมในปัจจุบัน]

[ข้อจำกัด: ใช้แค่หนึ่งครั้งในรอบเจ็ดวัน และระยะเวลาของการเซฟอยู่ที่ 1 ชั่วโมง]

[เพิ่มเติม: ในฐานะผู้เล่นชาวจีนยุคใหม่ โมโม่คืออะไร? ว่าแต่คุณมีค่าBในหัวใจไหม?]

ฟู่เหวินตั๋ว “….”

เวลาเดียวกันนั้นเอง ถังโม่ก็กำลังสังเกตไข่ไก่งวงที่โคตรจะแข็งแถมยังแปลกมากๆ อยู่ เขาลองเคาะมันกับหลายๆ อย่างกระทั่งหนังสือของตัวเอง

แต่ถังโม่ก็ยังไม่รู้อยู่ดี แถมเขายังไม่ได้มีเวลามากพอจะมาโยนทิ้งไปเปล่าๆ ด้วย เขายอมแพ้ชั่วคราวแล้วออกรถไปที่ย่านจิงอัน เขาวางไข่ไว้หน้ารถ ตอนที่แสงอาทิตย์สาดผ่านกระจก สะท้อนกับเปลือกไข่ เปิดเผยข้อความสีทอง

ถังโม่รีบหยุดรถแล้วมองทันที

[อุปกรณ์: #@$%2 (ได้รับความเสียหาย)]

[เจ้าของ: ถังโม่]

[คุณภาพ: หายาก]

[เลเวล: @#¥@ (อัพเกรดได้)]

[โจมตี:ปกติ]

[ฟังก์ชัน: บันทึ£@,#€(คืบหน้า!@&$^]

[ข้อจำกัด: @#$#%@$@!#]

[เพิ่มเติม: @#$#%@$@!#]

ถังโม่ “???”

นี่มันอะไรเนี่ย?

ถังโม่ลองเคาะไข่ กำลังทุบมันเป็นครั้งที่สามตอนที่ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมาจากไข่

“…โมโม่?”

ถังโม่ตกตะลึง

ไข่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันรู้ด้วยว่าเขาชื่อถังโม่?

แต่มันดูจะสนิทกันไปหน่อยไหมมาเรียกเขาว่าโมโม่เนี่ย…

ถังโม่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบเสียงนุ่ม “ใช่” เขาสงสัย “นี่นายเป็นไก่งวงหรือเป็นไข่น่ะ?”

เสียงจากไข่เงียบไป

วินาทีถัดมาเสียงเข้มก็ดังขึ้น “นายเป็นใคร?”