chapter 17: ห้องสมุดแห่งโอเรน (ตอนแรก)

“คุณจะซื้อพวกมันจริง ๆ เหรอ?”

แม้ว่าจะมีขนมปังแข็งวางแสดงอยู่ เธอก็ไม่คิดว่าพวกมันจะถูกขายออกไป พวกมันแสดงบนหน้าจอ เพื่อเติมส่วนการแสดงผลเท่านั้น

“ใช่ ฉันไม่มีเวลาว่าง ฉันมี 20 ชิ้น ราคาของมันคือทองคำ 2 เหรียญใช่ไหม?”

“ใช่ คุณพูดถูก”

“นี่ครับ”

เขาหยิบทองคำออกมา 2 เหรียญและซื้อขนมปังแข็ง 20 ชิ้น

“รอสักครู่!”

ขณะนั้นเอง

เจ้าของร้านเบเกอรี่ คาร่า หยุด ซูฮยอก ในขั้นตอนของเขา

“........... ?”

เขาหันกลับไปมอง คาร่า ด้วยความอยากรู้ ขณะที่เธอเดินออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์แล้วเดินไปที่บริเวณวางสินค้า

'เธอกำลังทำอะไร?'

เธอคว้าขนมปังแข็งที่วางโชว์อยู่และขนมปังนิ่มสองชิ้นข้าง ๆ มันและเริ่มเดินเข้าหาเขา

“ฉันจะให้สิ่งเหล่านี้กับคุณ”

“......... .. !”

เมื่อเขาเห็นเธอคว้าขนมปัง เขาคิดว่า 'เธอทำอะไร' และรู้สึกตกใจ เมื่อพบว่าความคิดของเขาถูกต้อง ขณะที่เธอส่งขนมปังให้กับเขา

'อะไรกัน ทำไม?'

ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงให้ขนมปังฉัน?

“ขอบคุณ”

สำหรับตอนนี้เขาขอบคุณเธอและใส่ขนมปังในคลังของเขา เขาจะไม่ปฏิเสธ เมื่อเธอยื่นมาให้

'ทำไมเธอถึงให้ฉัน?'

เขาคิดกับตัวเอง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงให้ขนมปังแก่เขา

“ถ้าวันนี้พวกมันไม่ได้ถูกขายออกไป ฉันก็คิดจะทิ้งพวกมันไป อย่างไรก็ตาม ได้โปรดอย่ารู้สึกเป็นไม่ดี”

คาร่า พูดกับเขา เขาตระหนักถึงสิ่งที่เธอพูด

'ฉันน่าสงสารเหรอ?'

เขาเชื่อว่าเขาดูน่าสมเพช เขาซื้อขนมปังแข็งจำนวนมากที่ไม่มีใครทาน เว้นแต่พวกเขาจะสิ้นหวังจริง ๆ

“ขอบคุณมาก ๆ”

เขากล่าวขอบคุณอีกครั้งและออกมาจากร้านเบเกอรี่ จากนั้น เขาก็เปิดคลังของเขาและตรวจสอบว่าเขามีขนมปังมากแค่ไหน

แต่เดิมขนมปังที่เขาได้นั้นเป็นขนมปังที่เขาได้รับ เมื่อไม่นานมานี้จากผู้เล่น ขนมปังที่เขาซื้อและขนมปังที่เขาได้รับจาก คาร่า มีทั้งหมด 112 ชิ้น

“ถ้าเป็นขนมปังแข็ง 112 ชิ้น ฉันก็น่าจะอยู่ได้นานมาก”

ขนมปังแข็ง 112 ชิ้นเป็นปริมาณที่ไม่ธรรมดา มันถึงจุดที่เขาไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าเขาจะสามารถทนกับจำนวนขนาดนี้ได้นานเท่าไหร่

“เธอยังให้ขนมปังนิ่ม 6 ชิ้นแก่ฉันด้วย?”

คาร่า ไม่ได้ให้เฉพาะขนมปังแข็งแก่เขา เธอยังให้ขนมปังนิ่มแก่เขา

“เมื่อฉันรู้สึกว่าฉันไม่สามารถกินขนมปังแข็งอีกต่อไป ฉันควรกินขนมปังนิ่มสักอัน”

เขาสงสัยว่าความแตกต่างของรสชาติจะอยู่ระหว่างขนมปังที่นิ่มและแข็ง อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีความคิดที่จะกิน เพื่อเติมเต็มความอยากรู้อยากเห็นของเขา

เมื่อเขาไม่สามารถกินขนมปังอย่างแข็งได้อีกต่อไป คือ เมื่อเขาตัดสินใจว่าเขาจะกินขนมปังนิ่มและปิดคลังสินค้าของเขา

ตอนนี้เขาแก้ไขความอิ่มของเขาด้วยขนมปังมากมาย ตอนนี้ถึงเวลามุ่งหน้าไปยังเป้าหมายหลักของเขาแล้ว ซึ่งก็คือ ห้องสมุด

ตึบ!

เขาออกจากร้านเบเกอรี่และเดินต่อไป หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มาถึงเป้าหมายหลักของเขา ซึ่งก็คือ ห้องสมุด

เขาหยุดชั่วครู่หนึ่ง ขณะที่จ้องที่ห้องสมุดและเต็มไปด้วยความคาดหมาย เขาเริ่มเดินอีกครั้งและเข้าไปข้างใน

“คุณคือใคร?”

ทันทีที่เขาเข้ามา บรรณารักษ์ เคจัน ผู้ดูแลทางเข้าก็ถาม ซูฮยอก ตอบกลับ

“ฉันมาเพื่อใช้ห้องสมุด”

“คุณช่วยให้ฉันเข้าไปได้หรือไม่?”

เธอยื่นมือออกมา

“ฉันไม่มีตั๋ว แต่ต้องการซื้อตั๋ว”

เขาเปิดคลังสินค้าของเขา ในขณะที่เขาพูด

“อ้อ เข้าใจแล้ว”

เธอตอบ ขณะที่เธอดึงมือกลับ

“ราคาทองคำ 50 เหรียญ ใช่ไหม?”

“ใช่ ถูกต้อง”

เขาหยิบทองคำออกมา 50 เหรียญจากคลังของเขา เคจัน ถาม

“คุณชื่ออะไร?”

“ฉันชื่อ ซูฮยอก”

“ซูฮยอก….”

เธอพึมพำชื่อของเขา ในขณะที่เธอเริ่มสร้างตั๋วของเขา

“นี่รับไป”

ในขณะเดียวกัน เขาถือทองคำ 50 เหรียญ ในขณะที่เธอตอบ

“เดี๋ยวก่อนแปปหนึ่ง ได้โปรด!”

ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำตั๋ว

“เสร็จแล้ว!”

ไม่นานหลังจากนั้น ตั๋วก็เสร็จสมบูรณ์และเธอก็ยื่นมันออกมา

[ได้รับตั๋วห้องสมุดแห่งโอเรนแล้ว]

ทันทีที่เขาได้รับตั๋วข้อความจะปรากฏขึ้น เขาอ่านข้อความและยื่นออกไปอย่างที่เป็นและพูด

“ฉันต้องการใช้สิ่งนี้ในตอนนี้”

“โอเค เมื่อคุณออกไป คุณสามารถเอากลับไปได้”

เธอตอบ ขณะที่เธอรับตั๋วจากเขาและวางไว้ในกล่องเก็บของด้านหลังเธอ ทันทีที่เขาได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็เดินผ่านประตูทางเข้าและเดินตรงเข้าไปในห้องสมุด