บทที่ 145 - สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้ (3)
บทที่ 145 - สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้ (3)
”
[ฉันรู้สึกอยู่แล้วว่านายจะเรียกฉันมาในเร็วๆนี้]
"จริงหรอ?"
[ใช่แล้ว มานาของนายเริ่มที่จะชัดเจนขึ้น ฉันรู้ว่าไม่นานนายก็จะได้เข้าไปถึงขอตเขตใหม่]
มันฟังดูเหมือนกับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ในนิยาย แน่นอนว่าสิ่งที่เพรูต้าพูดถึงคือเรื่องจริง
"ฉันได้เรียนรู้มามากมายจากที่ทวีปลูก้า"
[หุหุ มันดูเหมือนว่านายจะตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับวงจรเพรูต้า อย่างแรกเลยก็มาประลองกันดีกว่าว่านายได้พัฒนาไปแค่ไหนแล้ว]
"แน่นอน"
พวกเราไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรมากมาย ฉันได้ปิดตาของฉันลงไปในทันทีและเพรูต้าก็ได้สร้างโลกจินตนาการขึ้น ในตอนนี้พวกเรามีเวลากัน 37 ชั่วโมง ภายในระยะเวลานี้ฉันก็จะต้องเรียนรู้เทคนิคหอกของเพรูต้า ไม่เช่นนั้นฉันก็จะต้องรออีกหนึ่งเดือน
วงจรเพรูต้านั้นเป็นวิธีการที่จะทำให้มานาไหลไปหาผู้ใช้ มานาจะทำกลายหมุนวนจะภายนอกและภายใน ในเวลาเดียวกันมันก็จะเพิ่มพลังให้กับมานาด้วยการหมุนเวียน วังวนของมานานี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่การในเส้นทางที่มานาไหลไปปเท่านั้นมันยังกระจายออกไปเข้าสู่ร่างกายและรอบน้อก การไหลที่พิเศษนี้เกิดภายในน้ำวนของมานาซึ่งผู้ใช้สามารถจะสามารถควบคุมได้เท่านั้น มันจะขึ้นอยู่กับว่าผู้ใช้จะใช้มันยังไง มันสามารถใช้ได้ทั้งโจมตีและป้องกัน
"โฮ่ นายได้เรียนรู้การใช้งานจริงของมันแล้ว"
"แม้อย่างนั้นมันก็ไม่สามารถจะเทียบฝีมือหอกของนายได้"
น้ำวนมานาได้สมบูรณ์แบบกับกระแสวงจรเพรูต้าเมื่อไหลผ่านหอกที่เพรูต้ากำลังถืออยู่ ในทุกๆการโจมตีของเขาจะหนักหน่วง ในการป้องกันมันฉันก็จะต้องใช้พลังน้ำวนที่เหมือนกันลงไปในการโจมตีหรือไม่ก็ใช้พลังออร่าลงไปจนถึงขีดสุด
แน่นอนว่านั่นคือฉันในอดีต หลังจากที่ฉันได้ผ่านการฝึกพิเศษมาแล้วฉันสามารถที่จะส่งออร่าเข้าไปในหอกของฉันและสร้างน้ำวนวงจรเพรูต้าขึ้นจากมัน แม้อย่างนั้นมันก็ยังแตกต่างระหว่างฉันและเพรูต้าเหมือนกับท้องฟ้าและผืนดิน
"ถ้าเป็นนายในตอนนี้ นายก็สามารถจะเข้าใจมันได้เองตามธรรมชาติในขณะที่ต่อสู้กับฉัน"
"ฉันก็หวังอย่างนั้น"
"ไม่ฉันไม่สามารถจะรับประกันมันได้ เพราะว่าการที่มีเวลาเพียง 30 ชม. มันเป็นปัญหา..."
ในขณะที่เขายกหอกที่คลุมไปด้วยวังวนเอาไว้เพรูต้าก็ได้ยิ้มขึ้น มันเป็นใบหน้าของฉันเองแต่ฉันก็ยังอยากที่จะต่อยสักหมัด ยังไงก็ตามก่อนที่ฉันจะได้พุ่งเข้าไป เขาก็ได้โจมตีฉันก่อน
ฉันได้กระโดดหลบไปด้านข้างและสวนกลับไป อย่างที่คาดเอาไว้เพรูต้าได้อ่านการเคลื่อนไหวของฉันและปัดหอกของฉันออกไปด้วยหองที่หมุนด้วยวังวนของเขา
"โอ้ ทักษะการหลบของนายดีขึ้นนี่"
"ฉันเพิ่งจะกลับมาจากที่ๆฉันจะตายถ้าฉัน....ทำไม่ได้"
"แต่ว่านายไม่ได้อยู่ที่นั่น"
หอกของเพรูต้าได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและทรงพลังจนน่าหลัว เทคนิคหอกของเขาไม่ใช่เพียงแค่การใช้วังวนของวงจรเพรูต้า การเคลื่อนไหวของหอกและทิศทางนั้นต่างก็เป็นอิสระเหมือนกับสายลม มันเป็นการขยับที่ดูบิดเบือนและบิดเบี้ยวและถ้าหากมันโดนฉัน ฉันก็จะต้องเจ็ฐหนักแน่นอน มันเบา จากนั้นก็หนัก สงบและรุนแรง เมื่อได้มีคนมาเจอแบบนี้แน่นอนเลยว่าจะต้องรำคาญมากแน่ๆ
"นายสามารถทำมันได้ นายได้เรียนรู้สิ่งสำคัญไปแล้ว"
"ฉันไม...คิดแบบนั้น...สักนิด"
คำปลอบของเพรูต้ามันเพียงแค่ทำให้ฉันรู้สึกหมดหวังเท่านั้น แม้ว่าพวกเราจะใช้ร่างกายร่วมกัน แต่ว่าความเข้าใจในศิลปะการต่อสู้ของเรานั้นต่างชั้นกัน เขาได้แสดงให้เห็นถึงความห่างไกลและสูงส่ง เขาผู้ที่ได้รับการขนานนามว่าเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้และเทพสงคราม ถึงอย่างนั้นฉัน....
ตูมมมม
"เยี่ยม นายเริ่มทำมันเป็นธรรมชาติขึ้นแล้ว"
"ไม่ มันไม่เลยซักนิด... ฉันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น"
ฉันจะต้องตามเขาให้ทัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่สามารถเห็นความแตกต่างของเรามาก่อนเลย และในตอนนี้ฉันก็ได้รู้ว่าความสูงนั้นที่อยู่ข้างหน้าของฉันมันอยู่ในระดับที่ฉันสามารถจะไปถึง
เมื่อเวลาได้ผ่านไปประมาณ 10 ชม. ออร่าสีขาวของฉันได้เริ่มหมุนวนไปรอบๆ หอกของฉันได้อยู่ในรูปแบบของวังวน นี้มันคือผลที่ได้มาจากการปะทะกับหอกของเพรูต้าซ้ำๆ
"นายทำก้าวแรกได้ดีเลย เยี่ยม แต่ว่านายพอใจกับแค่นี้แล้วหรอ?"
"แน่นอนว่าไม่!"
ฝีมือหอกไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ฉันคิดจะตามเขาให้ทัน การเคลื่อนไหวในขณะที่ใช้หอก การขยับของหอกของเขา จังหวะการก้าวเท้า มานาของวงจรเพรูต้าที่ประทุขึ้นจากเท้า การเพิ่มพลังการไหล แปรสภาพ และปล่อยมันออกมา
"นายไม่จำเป็นจะต้องพยายามที่จะทำตามการเคลื่อนไหวของฉัน วงจรเพรูต้าเป็นวังวนที่ไม่มีข้อจำกัด นายเพิ่งแค่จะต้องผสมมันในแบบของนาย"
"แน่นอนว่าฉัน...ได้รู้มันแล้ว!"
วังวนในหอกของฉันได้มีความเร็วและพลังทำลาย แม้ว่ามันจะไม่อิสระแบบเดียวกับเพรูต้าหรือลี้ลับและยากจะเข้าใจแต่มันก็แข็งแกร่งขึ้นไปเรื่อยๆและจะทำให้ศัตรูต้องถูกจัดการไปด้วยพลังทำลายที่ไม่อาจคาดเดาได้ มันเป็นแบบถาวรและไม่หยุดยั้ง
กระแสวงจรเพรูต้าได้มีมากขึ้นและทรงพลังขึ้นในขณะที่ไหวเวียนไปเรื่อยๆ แม้แต่ในตอนที่มันสะดุดมันก็ไม่ได้หยุดนิ่งลงและสร้างมานาขึ้นอย่างต่อเนื่องและไม่หยุด ความเจ็บปวดนี้มันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข ฉันรู้สึกเหมือนกับในท้ายที่สุดฉันก็ได้เข้าใจวิธีการใช้มานา สิ่งที่เหลืออยู่ไม่ใช่เพียงแค่การใช้หอกของฉัน แต่เป็นการใช้ร่างกาย
[คุณได้เรียนรู้เทคนิคหอกเฉพาะตัว 'เพรูต้า - ไต้ฝุ่นคลั่ง' แม้ว่ามันจะมีพื้นฐานอยู่บนวงจรเพรูต้าแต่มันก็เป็นเทคนิคหอกเฉพาะตัวซึ่งเกิดขึ้นจากการทำอย่างเป็นธรรมชาติให้กระแสมานาอยู่ในอาการตกใจและไหลเร็วขึ้นและมีพลังทำลาย คุณได้รับแต้มทักษะ 2 แต้ม แต้มทักษะปัจจุบัน: 10]
ข้อความนี้ฉันได้ยินในตอน 24 ชม.หลังจากที่เริ่มดวลกับเพรูต้า แม้ว่าวิถีของฉันจะเป็นการหุ้มออร่าสีขาวไว้รอบๆหอกซึ่งแตกต่างไปจากเพรูต้า ฉันก็กลายเป็นสามารถที่จะปะทะกับเขาได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องถอยกลับ มันดูเหมือนว่าเพรูต้าก็จะรู้สึกได้เหมือนกันในขณะนั้นเขาได้ฉีกยิ้มมากยิ่งขึ้น
"ยินดีด้วยนะ นายได้ปูเส้นทางข้างหน้าด้วยตัวนายเองแล้ว"
"ฉันคิดว่ามันดูจะตรงไปตรงมานิดหน่อยนะ"
"นั่นมันเป็นลักษณะของนาย เมื่อนายมีการเคลื่อนไหวเสริมเข้าไปมันมีคนไม่มากนักหรอกที่จะหลบหอกนายได้"
หลังจากได้ค้นพบแล้วว่าฉันได้เรียนรู้เทคนิคหอกของตัวเอง เพรูต้าก็ได้หยุดลงด้วยท่าทางที่พึงพอใจ เขาได้มองมาที่ฉันและหอกของฉัน
"สำหรับฉันที่ได้เข้าไปถึงขอบเขตนี้ฉันก็ต้องใช้เวลาไปถึง 70 ปี นี่มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นนะดังนั้นอย่างได้มั่นใจเกินไป"
"7. ปี...."
แม้แต่เพรูต้าก็ได้ใช้เวลาถึง 70 ในการมาถึงระดับนี้ เขาเพิ่งจะบอกว่ามันเป็นจุดเริ่มต้น? ในขณะที่ฉันคิดแบบนั้น ฉันคิดว่ายังมีอีกมากที่ฉันจะต้องเรียนรู้จากความคิดของเขา
หลังจากนั้นเพรูต้าก็ได้ให้คำแนะนำกับฉันเกี่ยวกับวงจรเพรูต้าและวิถีหอก จากนั้นก็หายตัวไปพร้อมบอกว่าไว้เจอกันเดือนต่อไป เมื่อฉันถูกทิ้งให้เหลือคนเดียวในห้องฝึกฉันก็ทรุดลงไปกับพื้น เพราะว่าฉันใช้เวลาไป 24 ชม.ในเวลาจริงเพียงแค่ 24 นาทีเท่านั้น นี้จึงเป็นธรรมดาที่ฉันจะอ่อนล้า ฉันได้มองขึ้นไปที่นาฬิกา ในตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 2 แล้ว ฉันไม่มีเวลาที่จะพักอยู่บนพื้นแบบนี้
"ริยูล้างตัวฉันที..."
[โอเค!]
น้ำแข็งได้ปกคลุมร่างกายของฉันในไม่ช้าและจากนั้นก็หายไป ร่างกายของฉันที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อได้ถูกทำความสะอาดแล้วในตอนนี้ พร้อมกันกับการทำความสะอาดร่างกายความง่วงนอนก็ได้โถมเข้ามาหาฉัน
"ฟู่...ฉันไม่ควรจะ..."
ไม่สิ ฉันปล่อยมันเป็นไปตามธรรมชาติ เพรูต้าได้บอกฉันไว้แบบนั้น ฉันไม่สามารถจะขัดคำสั่งอาจารย์ของฉันไปได้ดังนั้นฉันจึงนอนหลับลงไป
เมื่อฉันได้ตื่นขึ้นมาสุมิเระก็ได้อยู่ข้างหน้าของฉัน
"หือ?"
ฉันได้กระพิบตาและจากนั้นฉันก็ได้รู้ว่าฉันได้ใช้ตักสุมิเระเป็นหมอน
"อืมม สุมิเระเกิดอะไรขึ้น?"
"พื้นมันแข็งเกินไปนะชิน ตักของหนูก็มีกล้ามเนื้อมาเกมือนกัน แต่หนูก็คิดว่ามันน่าจะดีกว่าพื้น"
"ไม่ เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายยาวแบบนั้นก็ได้...ยังไงก็ตามขอบใจมากนะ"
"ค่ะ! คุณได้ฝึกฝนมาและในทันทีหลังจากกลับมาคุณก็ฝึกต่อ มันน่าประทับใจ"
ฉันได้ขึ้นขึ้น สุมิเระก็ได้ลุกขึ้นตามอย่างช้าๆ
"ทุกคนกลับมาแล้วหรอ?"
"ค่ะ เพราะว่าคุณชินกำลังจะกลับมาในวันนี้ พวกเราก็ได้กลับมาหลังจากเคลียร์ดันเจี้ยนแห่งที่ 3 หนูได้ลงมาฝึกหอกในขณะที่พวกเราได้รออยู่ แต่ว่าจากนั้นหนูก็ได้พบคุณชินที่นี่"
"เธอควรจะปลุกฉันให้ตื่นนะ....เธออยากจะลองดวลเบาๆหน่อยไหมล่ะ?"
"ค่ะ"
ดวงตาของสุมิเระได้ส่องประกายขึ้น มันดูเหมือนว่าสุมิเระกำลังรอคำถามนี้อยู่แล้ว เมื่อมองไปที่สุมิเระที่คว้าหอกและตั้งท่า ฉันก็ได้ยิ้มขึ้นและจากนั้นก็หยิบหอกของฉัน
หลังจากดวลกันสุมิเระก็ได้มาถึงเทคนิคหอกระดับกลางแล้ว เด็กคนนี้...เป็นอัจฉริยะจริงๆ
"ชิน"
"ว่าไง ฉันกะแล้วว่าต้องเป็นเธอ"
รูเดียได้วิ่งเข้ามากอดฉันในทันทีที่เธอเห็นฉัน ฉันได้ลูบหัวของเธอเพื่อให้เธอใจเย็นลงและบอกคนอื่นๆว่าฉันได้กลับมาแล้ว ในตอนนี้มันถึงเวลาที่จะพูดถึงในสิ่งที่เราจะต้องทำแล้ว
"พวกเราถูกจำกัด แม้ว่าจะมีดันเจี้ยนที่เหลือกลายเป็นพื้นที่ดันเจี้ยน ประเทศของพวกเขาก็สามารถจะจัดการมันได้ ดังนั้นพวกเขาจึงมีการป้องกันอย่างหนาแน่นรอบประตูเพื่อป้องกันไม่ให้มีใครเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาติ มันมีดันเจี้ยนแบบนั้นอยู่ 162 แห่ง"
ฮวาหยาได้อธิบายออกมาในขณะที่กัดฟันแน่น ฉันได้ยินเรื่องนี้มาบ้างแล้วผ่านทางช่องการสนทนากิลด์ แต่ว่าในตอนนี้ที่ฉันได้ยินจำนวนที่แน่นอนฉันได้แต่ถอนหายใจออกมา
"มันจะต้องใช้เวลาสักเท่าไหร่ที่ดันเจี้ยนชุดแรกจะเปลื่ยนไปเป็นพื้นที่ดันเจี้ยน?"
"สองเดือนค่ะคุณชิน"
สุมิเระได้ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่เหตุการดันเจี้ยนปรากฏออกมาก็เป็นเวลาหนึ่งเดือน ดังนั้นพวกเรามีเวลาเหลืออีก 1 เดือน"
"พวกเขาจะไม่เปิดทางแม้ว่าจะเจรจา"
วอร์คเกอร์ได้พูดออกมาในขณะที่ยิ้มมุมมาก เมื่อมองเห็นเขาอยู่ที่นี้มันดูเหมือนว่ายุยจะได้อยู่ที่บ้านแล้ว
"แม้แต่มัสติฟอร์ดจะติดต่อกับรัฐบาลอังกฤษแล้ว แต่ว่าพวกเขายังคงป้องกันประตูเอาไว้"
"ปัญหาคือไม่ใช่เพียงแค่การที่เหตุการดันเจี้ยนเปลื่ยนไปเป็นพื้นที่ดันเจี้ยนเท่านั้น แต่มันก็อาจจะมีบอสที่เป็นอิสระโผล่ออกมาก็ได้ นั่นมันจะทำให้ปวดหัวมากยิ่งขึ้น..."
"คังชิน มนุษย์นั้นเป็นธรรมดาที่จะถูกล่อลวงว่าตัวเองให้คิดว่าพวกเขาสามารถจะควบคุมได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้ามันมีแบบอย่างมาแล้ว พวกเขาจะคิดว่าพวกเขาได้เตรียมพร้อมมาแล้วและไม่จำเป็นจะต้องกังวลในเรื่องนี้ แต่ผลลัพธ์นั้นมันจะทำให้เกิดเป็นเรื่องที่ร้ายแรงเสมอ"
วอร์คเกอร์นั้นดูจะมีมุมมองที่ค่อนข้างจะบิดบิ้วต่อโลกมาทีเดียว แน่นอนว่าด้วยสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ฉันไม่สามารถจะปฏิเสธคำพูดของเขาได้เลย น่ารำคาญอะไรแบบนี้
เมื่อฉันมองไปที่ฮวาหยาเธอก็ขมวดคิ้ว มันเป็นเพราะว่ารูเดียยังกอดฉันอยู่หรอ? เธอไม่ยอมที่จะออกห่างจากฉันเลยแม้ว่าเยอึนและชูนะจะดึงเธอก็ตาม
"เกิดอะไรขึ้นฮวาหยา?"
"หัวหน้าของผู้พิทักษ์ได้มุ่งมั่นอย่างมากในการป้องกันเกต"
"เธอสามารถพูดมันออกมาตรงๆได้เลย บริทแมนใช่ไหมล่ะ?"
"ใช่แล้ว"
ฉันควรจะจัดการเจ้าหมอนี่ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว
"มันไม่ใช่เพียงแค่บริทแมนเท่านั้น ผู้ใช้พลังระดับ SS ส่วนใหญ่กำลังช่วนกันปกป้องเกตในประเทศของพวกเขาอย่างระมัดระวัง มันมากจนจะต้องใช้เวลานานในการเคลียร์พื้นที่ระดับ S+ หรือสูงกว่านั้น"
"ฟู่ ฉันหวังอยากจะให้คนที่ได้รับพลังผ่านความฝันดีกว่านี้...."
ไม่สิ ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่และถอนหายใจไปได้ตลอดทั้งวัน ฉันจะต้องทำในสิ่งที่ฉันทำได้
"งั้นเราเริ่มจากเกาหลีกันเถอะ เกาหลีก็มีการปกป้องเกตใช่ไหม?"
"จากดันเจี้ยน 18 แห่งในเกาหลี มี 3 แห่งที่เป็นระดับ D และต่ำกว่านั้นได้ถูกทำลายไปในทันทีที่มันปรากฏออกมา มี 4 แห่งที่เป็นระดับ S หรือสูงกว่านั้นซึ่งสองแห่งเป็นระดับ S และอีกสองแห่งเป็นระดับ S+ อย่างที่นายรู้เกาหลีไม่ได้มีผู้ใช้พลังระดับ SS และมีเพียงแค่ผู้ใช้พลังระดับ S ไม่กี่คนเท่านั้น ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่ได้จัดลำดับความสำคัญของคำสั่งผู้พิทักษ์ พวกเขาอาจจะไม่สามารถเคลียร์มันทันในเดือนต่อไปด้วยซ้ำ?"
"แล้วที่อื่นๆล่ะ?"
"ในลิสต์มีเหตุการดันเจี้ยนอีก 11 แห่งคือ ระดับ A+ 1 แห่ง ระดับ A 2 แห่ง ระดับ B+ 1 แห่ง ระดับ B 3 แห่ง ระดับ C+ 2 แห่ง และระดับ C 2 แห่ง รัฐบาลเกาหลีได้พยายามที่จะปกป้องดันเจี้ยนระดับ B+ หรือต่ำไปกว่านั้น ดันเจี้ยนที่มีระดับสูงกว่านั้นพวกเขาไม่สามารถจะจัดการเคลียร์ได้เนื่องจากขาดแคลนผู้ใช้พลัง เมื่อพวกเขาเข้าไป พวกเขาก็ไม่สามารถออกมาได้จนกว่าจะเคลียร์ดันเจี้ยน ดังนั้นพวกเขาจึงระมัดระวังมากในเรื่องสถานที่ๆจะส่งกองกำลังเข้าไป"
หลังจากคิดเพียงเล็กน้อย ฉันก็ได้ตัดสินใจ
"ฉันต้องการที่จะทำความสะอาดเกาหลีก่อนเป็นอย่างแรก ไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"ลูก แกรู้ใช่ไหมว่ารัฐบาลได้ปกป้องเกตไว้"
"ใช่แล้วพ่อ แต่ผมจะจัดการมันด้วยกำลัง มันจะไม่เป็นไร ประเทศของเราอ่อนแอเกินไปที่จะหยุดพวกเรา"
"ฉันประหลาดใจมากเลยนะที่นายพูดว่าแบบนั้น..."
แต่ว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้อง! แม้ว่าผู้ใช้พลังระดับ S 3 คน ของเกาหลีจะร่วมมือกันพวกเขาก็ไม่สามารถจะทะลวงการป้องกันของสุมิเระหรือชูนะได้!
"แบ่งออกเป็นสามทีม ฮวาหยาเธอไปกับวอร์คเกอร์และชูนะ"
"โอเค"
"พ่อไปกับสุมิเระและเยอึน"
"โอ้ ว ไปเดินเล่นกับผู้ลงสมัครเป็นลูกสาวคนใหม่มันก็ยังดูไม่เลวเลยนี่"
"ฉันจะไปกับรูเดีย"
รูเดียได้มองมาพร้อมที่จะร้องไห้ออกมา ดังนั้นมันก็คงยากที่จะแยกเธอออกไปจากฉันอีกครั้ง นอกจากนี้ด้วยพลังแห่งพื้นดินของเธอในการป้องกันและพลังรักษา มันก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่จะพาไปกับฉัน อา ใบหน้าของรูเดียได้สว่างใสขึ้น น่ารักอะไรแบบนี้
"วิธีที่ฉันแยกพวกเราออกนั้นก็ง่ายๆคือการทำให้เกาหลีไม่สามารถจะหยุดพวกเราได้ แม้ว่าถ้ามีเหตุการการจู่โจมเกิดขึ้นเราก็สามารถจะจัดการมันลงได้ แบ่งดันเจี้ยนรับดับต่ำ 11 แห่งออกเป็นสามส่วนตามระยะทางและเริ่มต้นลุย อย่าได้เปิดเผยตัวตนเด็ดขาด จงใส่ไอเทมที่เหมือนกับเลนแห่งความลับ
"น่าสบายใจอะไรแบบนี้ นายกำลังให้คำสั่งพวกเราในทันทีหลังจากที่กลับมา"
"นี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นวอร์คเกอร์ เป้าหมายของฉันก็คือการกวาดล้างเหตุการดันเจี้ยนทั้งหมดบนโลกลงไปอย่างสมบูรณ์"
"โดยไม่คำนึงถึงว่าจะมีใครมาหยุดเราเลย?"
"ใครกันล่ะจะมาหยุดพวกเรา?"
ฉันได้เสริมต่อไปด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มีใครที่สามารถจะมาหยุดฉันได้ในตอนนี้วอร์คเกอร์"
สามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลยครับ > กดเลย <
