ตอนที่ 4 เราสามารถเอานักบวชไปตีมอนสเตอร์ได้ไหม?

ตอนที่ 4 เราสามารถเอานักบวชไปตีมอนสเตอร์ได้ไหม?

"งั้น...ออลเรเลีย?" เสี่ยวเฟิงลองถามดู

"ชื่อนี้ถูกสงวนไว้บนหอเกียรติยศ ถ้าคุณเป็นเจ้าของ กรุณาติดต่อเว็บไซต์ของหอเกียรติยศเพื่อยืนยันตัวตนแล้วปลดใช้งานบัญชี ถ้าไม่ใช่กรุณาตั้งชื่อใหม่

"เฟิงเสี่ยว"

"ชื่อ ‘เฟิงเสี่ยว’ ถูกใช้งานแล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่"

"...หัวโต๋ว."

"ชื่อ ‘หัวโต๋ว’ ถูกใช้งานแล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่""

"เบียนเชวีย"

"ชื่อ ‘เบียนเชวีย’ ถูกใช้งานแล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่"

"บ้าเอ๊ย!"

"ชื่อ ‘บ้าเอ๊ย’ ถูกใช้งานแล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่"

"บัดซบ!"

"ชื่อ ‘บัดซบ’ ถูกใช้งานแล้ว กรุณาตั้งชื่อใหม่"

"อะ..." เสี่ยวเฟิงหมดคำพูด แล้วคำๆหนึ่งก็พูดขึ้นมา เขาโพล่งออกไปทันที "Dad(แด๊ด+)!"

"ชื่อ 'แด๊ด' สามารถใช้งานได้"

"เยี่ยม!"

เขายิ้มออกมา

"ตัวละคร 'แด๊ด' เสร็จสมบูรณ์แล้ว! ต่อไป จะทำการแสกนค่าพลังพื้นฐานของผู้เล่น ค่าเฉลี่ยจะอยู่ที่ 5 สูงสุด 10 ขั้นตอนนี้อาจจะทำให้รู้สึกไม่สบายตัวบ้าง กรุณาอดทนนะคะ!”

หน้าต่างค่าพลังโผล่ขึ้นมาข้างหน้าเขา แสดงค่าพลังพื้นฐาน 5 อย่าง ซึ่งตอนนี้มีค่าเป็น ‘?’นอกจากนี้ยังมีค่าพลังพิเศษอีก 3 อย่าง ค่าความเข้าใจที่เป็นค่าพลังของมนุษย์มีอยู่ 1 แต้ม แต่ค่าเสน่ห์กับค่าโชคเป็น 0 ทั้งคู่

"แสกนเสร็จสมบูรณ์! ค่าพละกำลังเริ่มต้นอยู่ที่ 10!"

เครื่องหมาย ‘?’ ด้านหน้าค่าพละกำลังเป็น 10

"แสกนเสร็จสมบูรณ์!ค่าความทนทานเริ่มต้นอยู่ที่ 10!"

"แสกนเสร็จสมบูรณ์!ค่าความทนทานเริ่มต้นอยู่ที่ 10!"

"แสกนเสร็จสมบูรณ์!ค่าปัญญาเริ่มต้นอยู่ที่ 10!"

"แสกนเสร็จสมบูรณ์!ค่าจิตวิญญาณเริ่มต้นอยู่ที่ 10!!"

เสี่ยวเฟิงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อระบบให้ค่าพลังของเขาทั้งหมดอยู่ที่ค่าสูงสุด

"นี่! เนี่องจากค่าพลังของคุณสูงกว่าค่าเฉลี่ย กรุณาเลือกว่าจะใช้ระบบควบคุมเองหรือไม่?”

"ระบบควบคุมเอง?" เขาไม่เคยอ่านเจอเรื่องนี้ในเว็บไซต์หลักด้วยซ้ำมันคงจะเป็นคำสั่งพิเศษที่จะทำงานต่อเมื่อเข้าเงื่อนไขพิเศษสินะ

"มิทมี 2 ระบบที่เกี่ยวกับการโจมตี ระบบล็อคเป้าอัตโนมัติ สกิลต่างๆจะล็อคให้ยิงใส่เป้าหมายโดย

อัตโนมัติ ส่วนในโหมดล็อคเป้าเอง ผู้เล่นจะเล่นด้วยตัวเองโดยระบบจะไม่ช่วยเหลือ” เสียงนั้นยังคงอธิบายด้วยความใจเย็น

เสี่ยวเฟิงนิ่งคิดไปซักพัก มันดูจะเป็นข้อเสียเปรียบแต่ถ้ามันเป็นฟังก์ชั่นพิเศษที่จะปลดเมื่อเข้าเงื่อนไข ก็มีค่าพอที่จะลองดู

“งั้นใช้ระบบควบคุมเอง”

“ค่าพลังพื้นฐานของคุณได้ถูกแสกนเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนจะมีแต้มเสริมอีก 5 แต้ม คุณต้องการที่จะใช้งานเลยหรือไม่ ถ้าไม่ คุณสามารถจัดการภายหลังได้เมื่อเข้าไปในเกม?”

เขาไตร่ตรองอยู่อีกรอบ เขายังไม่รู้เกี่ยวกับอาชีพนี้มากนัก แถมยังไม่รู้ด้วยว่าค่าเหล่านั้นจะมีผลระหว่างเกมขนาดไหน

“จัดหลังจากเข้าเกม”

"กรุณาเลือกระดับความเจ็บปวด สามารถเลือกได้ตั้งแต่ 5 จนถึง 50 เปอร์เซ็นต์ เคล็ดลับ: ความเจ็บปวดที่รุนแรงจะสร้างความเครียดให้จิตใจ เราขอแนะนำให้เลือกระดับที่ต่ำ”

"แน่นอนสิ ขอแค่ 5 เปอร์เซ็นต์พอ" เขาพูดออกไปโดยไม่ต้องคิด เขาไม่ใช่พวกมาโซซะหน่อย

“ตัวละครสร้างสมบูรณ์แล้ว! คุณต้องการที่จะเริ่มเกมเลยหรือไม่?”

ตอนนี้ห้องโถงเกือบจะโล่งแล้ว เหลือเพียงแค่นักบวชกับเจ้าของเสียงที่ไร้รูปร่าง

"เข้าเกมเลย!"

"การเข้าเกมล้มเหลว! เหลือเวลาอีก 28 นาทีก่อนที่มิทจะเปิดให้บริการ!"

แล้วรอบข้างก็มืดลง แล้วเขาก็หลุดออกมาจากเกม

เขาถอดหมวกออกแบบอึ้งๆ เขาไม่ทันได้คิดว่าเขาใช้เวลาสร้างตัวละครไปนานแค่ไหนตอนนี้ก็เวลา 5 ทุ่มครึ่งไปแล้ว

"งี่เง่่า... พี่โง่!"

เสี่ยวหลิงผล็อยหลับขดตัวกลมเหมือนลูกแมวอยู่บนโซฟาอีกด้าน ดูท่าเธอกำลังละเมออยู่แถมยังนอนดูดนิ้วอีก

เสี่ยวเฟิงส่ายหน้าแล้วแอบขำ เขาอุ้มเสี่ยวหลิงไปให้เธอนอนดีๆบนเตียงของตัวเอง ระหว่างรอเซิร์ฟเวอร์เปิดเขาก็ค่าเวลาด้วยการหาข้อมูลบนเว็บหลังของเกมไปพลางๆ พอเห็นว่าใกล้เวลาแล้ว เขาก็ใส่หมวกรอด้วยความตื่นเต้น

"อีก 5 วินาทีจะทำการเริ่มเกมกรุณารอซักครู่!"

"4..."

"3..."

"2…"

"1..."

"ยินดีต้อนรับสู่โลกของมิท! คุณได้รับการละทะเบียนเป็นชาวบ้านหมายเลข 9191! เราหวังว่าคุณจะสนุกกับเกม!"

"เห้ย!"

เสียงตะโกนดังขึ้นข่มขู่เสี่ยวเฟิงพร้อมกับภาพตรงหน้าที่เปลี่ยนไป เสี่ยวเฟิงมาอยู่ให้หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยผู้คน แล้วพอเขามองไปรอบๆ ก็ยังมีผู้เล่นปรากฎขึ้นเพิ่มอีกตามจำนวนเส้นแสง

"ถอยไป! ขวางทาง!"

"บัดซบ! ใครเหยียบเท้าข้าวะ? อย่าดันสิเห้ย!"

"โอ๊ย! ขโมย!"

หมู่บ้านใหญ่มากแต่คนกลับมาถูกทิ้งให้แออัดกันอยู่ที่จตุรัสเมือง แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งแทรกเสียงของฝูงชนขึ้นมา ได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมาอยู่เป็นพักๆ แล้วผู้เล่นที่โดนเข้าไปก็แน่นิ่งไปทันที แม้จะเป็นอุบัติเหตุก็ตาม

เขาพยายามแหวกออกจากฝูงชนฝูงชนจำนวนมาก สายฟ้าพวกนั้นเป็นปัญหามาก ซึ่งมันรุนแรงกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ มันเหมือนกับอยู่ในดงระเบิดเดินได้

เขามองไปรอบๆเมืองเริ่มต้น เขายืนกอดอกก่อนจะพิจารณาวิวที่เขาเห็นรอบๆ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส แล้วถึงคนจะหนาแน่นสุดๆแต่อากาศกลับปลอดโปร่ง ชาวบ้านรอบๆแต่งตัวแบบย้อนยุคที่มีรายละเอียดจัดจนเขาต้องตะลึง

ในตอนแรกที่เขาว่ามันเหมือนโลกจริง 99 เปอร์เซ็นต์เนี่ย เสี่ยวเฟิงมองว่ามันเป็นคำพูดที่เพ้อเจ้อสิ้นดี แต่พอมองสภาพแวดล้อมรวมๆแล้วก็เรียกว่าเป็น ‘โลกใบที่ 2’ ได้เต็มปาก

ในที่สุดเขาก็ฝ่าฝูงคนออกมาได้สำเร็จ เขารู้สึกดีขั้นเยอะ แต่เขาก็ต้องยืนพักอยู่จังหวะนึงเลย แต่เดิมแล้ว ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะไปตามคำแนะนำของเว็บไซต์ คือไปคุยกับ NPCs ที่เมืองเริ่มต้นเพื่อรับภารกิจก่อน แต่ชาวบ้านก็แออัดไปแทบทุกที่ NPC แทบทุกตัวถูกฝูงชนที่เยอะเป็นหนอนล้อมเอาไว้

"ช่างมันเถอะ"

ดูท่าเสี่ยวเฟิงคงต้องรอไปซักพักก่อนที่จะเข้าไปรับภารกิจได้

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเรียกว่าหมู่บ้าน แต่มันก็ใหญ่มาก เขาวิ่งไปทางด้านตรงข้ามกับฝูงชน ออกไปด้านนอกหมู่บ้าน แล้วก็ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่หลีกเลี่ยงความวุ่นวายในเมืองมีกลุ่มคนอีกเล็กน้อยวิ่งออกมานอกเมืองพร้อมกับเขาด้วย

พวกเขาทั้งหมดสวมชูดแบบเดียวกันที่มีสีขาว มีหลายคนที่ถือดาบกับมีดไม้ เห็นอย่างงั้นเขาเลยเปิดดูของๆตัวเองบ้าง ซึ่งนอกจากอาวุธเริ่มต้นก็ไม่มีอะไรอีก

ไม้คทาเริ่มต้น

ประเภทอาวุธ: อาวุธ 2 มือประเภททุบตี

เลเวลของอาวุธ: 0

ระดับของอาวุธ: ไม่มี

ความต้องการของอาวุธ: ไม่มี

คุณสมบัติ:-

พลังโจมตีกายภาพ: 0-1

มันเกือบจะเป็นเศษขยะแล้วเนี่ย แต่เขาก็เอามันออกมา มันหนาพอดีกับมือของเขา แล้วก็เรียวคล้ายๆไม้เบสบอลแต่ยาวกกว่า เขาถือมันเอาไว้เหมือนดาบแต่เขากลับรู้สึกว่ามันเข้ามือมาก แล้วเขาก็พลิกมันกลับมาถือเหมือนกับถือไม้เท้า

อ่า แบบนี้เข้ามือมากก่วาแหะ

ต่อมาเขาก็เช็คของอย่างอื่นต่อ แต่ก็เหลือแค่พวกเสื้อผ้า เสื้อ กางเกง รองเท้า ใส่รวมกันแล้วยังได้พลังป้องกันแค่ 3 ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลยอ่ะนะ

ตัวละคร: แด๊ด

เลเวล: 0

อาชีพ: นักบวชฝึกหัด

พลังชึวิต: 70/70

มานา: 70/70

พลังโจมตี: 10-11

พลังเวทมนตร์: 10-10

พลังป้องกัน: 5-8

ค่ามานา: 5-5

ค่าพลังพื้นฐาน:

พละกำลัง: 10

ความทนทาน: 10

ความว่องไว: 10

ปัญญา: 10

พลังปราณ: 10

จำนวนแต้มค่าพลังที่ยังไม่ได้ใช้: 5

สกิลเชี่ยญชาญ: ไม่มี

สกิลเฉพาะตัว: ไม่มี

ตามปกติแล้ว พลังชีวิตและมานาจะมีค่าเริ่มที่ 50. ที่เพิ่มมาอีก 20 มาจากค่าพลังของตัวผู้เล่น แน่นอนว่า เขาค่อนข้างที่จะพอใจกับค่าพลังเริ่มต้นของตัวเอง

"เร็วเข้า! ยังมีไก่อยู่ทางนี้อีก! มาจัดการมันเร็ว!"

เมื่อกลุ่มคนออกมาจากหมู่บ้านพวกเขาก็เริ่มที่จะเห็นมอนสเตอร์ ส่วนใหญ่เป็นไก่ และพวกผู้เล่นไม่สามารถสู้กันเองได้ ที่นี่เลยเป็นจุดที่ยอดเยี่ยมสำหรับเก็บเลเวล มันเต็มไปด้วยคนมากมายที่ออกมาล่าไก่กัน

เหล่าผู้เล่นวิ่งไล่ฟาดฟันไก่ด้วยอาวุธไม้ในมือ เมื่อไก่ตัวใหม่เกิดขึ้นมา มันก็ถูกพวกรุมสหบาทาทันที มันเป็นภาพที่ดูโหดร้ายนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะหาทางออกจากหมู่บ้านไป

ไกลออกมานั้นยังมีกลุ่มของมอนสเตอร์อยู่อีกนิดหน่อย แต่ดูท่าเขาจากออกมาไกลไปหน่อยจนเริ่มเห็นมอนสเตอร์ระดับสูง บางตัวก็ดูดุร้าย พอที่จะเห็นคนอยู่ตามด่านหน้าเมืองอยู่อีกนิดหน่อย แต่ซักพักก็หายกันไปหมด

มอนสเตอร์บริเวณนี้ค่อนข้างอันตราย ผู้เล่นใหม่คงจะมีชีวิตรอดได้ไม่นานถ้ามาสู้ด้วย พวกผู้เล่นใหม่รวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆ ส่วนพวกที่อยู่ลำพังคือคนที่เล่นช่วงทดลองจนมีเลเวลประมาณนึงแล้ว

คงพระบริเวณนั้นมีคนอยู่ไม่มากเสี่ยวเฟิงจึงเป็นที่สะดุดตาตัวเขาเลยกลายเป็นหัวข้อการสนทนาของกลุ่มคนใกล้ๆ

"เขามีอะไรรึเปล่า? ถึงได้วิ่งออกมาคนเดียว? เขาอยู่ในจุดที่มอนสเตอร์เลเวล 5 จะเกิดออกมานะ!มันจะต้องโจมตีเขาแน่ๆ!"

"เขาอาจจะเป็นเลเวลสูงก็ได้ แต่เขาถืออาวุธเริ่มต้นนี่... จะมีคลาสไหนกันแน่ที่เริ่มต้นด้วยอาวุธคทาเนี่ย?”

"นั่นคทาเหรอ? ไม่ดิคทามันต้องยาวกว่านี้…"

"เดี๋ยวนั่นค้อนลูกตุ้ม! เขาเป็นนักบวช!"

"ห๊ะ? อย่าล้อเล่นน่า! นักบวชจะมาวิ่งตีมอนสเตอร์ได้ไง?"

"ฉันว่าเขาดูมีอายุประมาณนึงนะ หรือเขาจะไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อน?"

เสี่ยวเฟิงไม่สนใจพวกเขาใครบอกนักบวชสู้ไม่เป็นนะ? เขาเดินเข้าไปต่อคนเดียว

"อวู๊--------!"

เสี่ยวเฟิงเดินไปที่ขอบชายป่า เขาหันไปมองไม่เห็นเมืองเริ่มต้นแล้วมอนสเตอร์ที่นี่เริ่มเปลี่ยนจากพวกกินพืชอย่างไบซันหรือแกะไปเป็นพวกหมาป่าแล้ว

นี่สิสี่งที่เขาตามหา

ภารกิจอันนี้จะได้ความสามารถ ‘การสอดแนม’ ที่ทำให้เราสามารถรู้เลเวลและความสามารถของหมาป่าพวกนั้น ดังนั้นเขาต้องเล่นแบบสุดฝีมือ

หมาป่าสีเทาพุ่งใส่เขาพร้อมกับหอนข่ม ถ้ายึดตามข้อมูลที่บนเว็บไซต์เขียนไว้ มอนสเตอร์บริเวณนี้จะมีเลเวลต่ำกว่า 15 แล้วจะไม่โจมตีผู้เล่นก่อน เผื่อให้ผู้เล่นใหม่เรียนรู้ระบบและเพิ่มเลเวลได้ง่าย

"อวู๊--------!"

หมาป่าตัวนั้นสูงซักครึ่งนึงของมนุษย์ได้ มันดูเหมือนหมาป่าในโลกแห่งความเป็นจริงเลย เมื่อมันแยกเขี้ยวขู่ใส่ความน่ากลัวของมันดูสมจริงอย่างมาก

เสี่ยวเฟิงมีเลเวล 0 แต่เขารู้สึกมั่นใจมาก เขาถอยหลังปล่อยให้มันพุ่งเข้ามา พอได้ระยะเขาเงื้อไม้ในมือทุบใส่หัวของหมาตัวนั้น

[-5!]

มีเสียงครางตอบสนองต่อการโดนทุบมาจากหมาป่า ในตอนนั้นมันจะแสดงจำนวนพลังชีวิตที่เหลืออยู่ 70หน่วย

เขารู้สึกกดดันนิดหน่อย เขาสามารถสู้มันได้ แต่เขาทำได้แค่นี้หรือเปล่า? ทั้งๆที่ค่าพลังของเขาสูงก็จริง แต่ดาเมจที่ทำได้กลับต่ำมาก.

"อวู๊--------!"

เจ้าหมาป่าจู่โจมพลาดแต่มันก็ไม่ได้หยุด มันใช้เล็บข่วนใส่ ทำให้เสี่ยวเฟิงบาดเจ็บจนสะดุ้ง

[-11!]

เสี่ยวเฟิงตกใจไปพักนึงแต่ก็รีบคุมสติกลับมา เขาจะเสียสมาธิไม่ได้เด็ดขาด ก่อนที่จะหวดลงไปอีกรอบ

[-4!]

ดูแล้วไม่ต่างอะไรกับการเกาเลย เขาหลบออกไปด้านข้าง เพื่อหลบคมเขี้ยวของหมาป่า แล้วในตอนที่หลบอยู่นั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ เขาเปิดหน้าต่างสถานะออกมา

แต้มค่าพลังที่เหลืออยู่: 5

"เทแต้มทั้งหมดไปที่ค่าพละกำลัง!"

เขารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของการหวดครั้งนี้

ตู๊มมมม!

[-10!]

ถึงดาเมจจะไม่ได้ดูอลังการมากมาย แต่ก็ดีกว่ารอบก่อนๆ ดูท่าจะเป็นไปได้ดี