ตอนที่แล้วตอนที่ 18 ภารกิจพิเศษ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 20 หญิงสาวสวมฮูด

ตอนที่ 19 ลูกผู้ชายไม่รู้จักการยอมแพ้!


ตอนที่ 19 ลูกผู้ชายไม่รู้จักการยอมแพ้!

"ยาของพวกเราใกล้หมดแล้ว ยังเหลือมานาอยู่อีกไหม?"

พอมองไปรอบๆ มีศพเสือกองพะเนินอยู่รอบๆเสี่ยวเฟิง แต่เตียจูกับเจ๋าซือคงไม่สามรถทำอะไรต่อได้ในสภาพที่พลังชีวิตน้อยขนาดนี้

ตอนนี้ทั้งพลังชีวิตและมานาก็ร่อยหรอเต็มที ยิ่งกว่านั้นยาของพวกเขาใกล้จะหมดแล้ว

"มานาของฉันก็ไม่เหลือแล้ว"

เสี่ยวเฟิงส่ายหัว ถึงเขาจะใช้แต้มค่าสถานะในการเพิ่มค่าพลังปราณไปแล้วแต่ว่ามานาก็ยังไม่พอ

"งั้นเราคงต้องกลับก่อน เราไม่มียามานาเลยถึงจะซื้อได้ที่หมู่บ้านก็มีน้อยและแพงมาก เราคงจะต้องพึ่งยาเพิ่มพลังชีวิตมากกว่าเดิมแล้วละ"

เตียจูพูดระหว่างเก็บกวาดพวกที่เหลือและมองไปที่เศษเหรียญเงินและของที่หล่นอยู่กับพื้น

"อีกนิดเดียวจะเลเวลขึ้นแล้ว ขออีกซักตัว 2 ตัวแล้วกัน"

เสี่ยวเฟิงว่าแล้วก็เดินไปทางกลุ่มมอนสเตอร์

"งั้นไปจัดการพวกที่เลเวลน้อยกว่านี้เถอะปลอดภัยไว้ก่อน ถึงจะไม่ถูกฆ่าตายง่ายๆก็เถอะ แตถ้าตายขึ้นมาแล้วดันของหล่นเดี๋ยวจะซวยเอา"

เตียจูพยายามปรามเสี่ยวเฟิงเพราะเขากับเจ๋าซือพลังชีวิตเหลือน้อยแล้ว แถมเขาสถานการณ์ยังแย่กว่าเจ๋าซือที่สามารถใช้เทคนิควิ่งไปยิงไปได้ด้วย

"ไม่ต้องห่วง พลังชีวิตฉันยังเต็มอยู่"

เสี่ยวเฟิงยังคงเดินไปทางพวกเสือต่อ

"งั้นนายต้านมันเอาไว้นะ เดี๋ยวพวกเราโจมคีเอง ฉันหวังว่านายของต้านพวกเลเวล 8 ได้นะ"

เตียจูไม่ว่าอะไรต่อแล้วเดินตามเสี่ยวเฟิงไปพร้อมเจ๋าซือพวกเขาตกลงกันว่าจะช่วยเสี่ยวเฟิงด้วย

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวจัดการเอง พวกนายเก็บของได้เลย"

เขาพูดอย่าง่ายๆ ว่าแล้วก็เอาไม้เท้าฟาดเสือที่พุ่งเข้ามาหาทันที

"-110! คริติคอล!"

ตัวเลขสีแดงลอยขึ้นมา แล้วเสือที่มีพลังชีวิตแค่ 100 ทรุดลงในทันที

"โหว!"

เตียจูและเจ๋าซือที่ต้องการช่วยเหลือก็นิ่งค้างไป

ขนาดว่าพวกเขาร่วมมือกันยังไม่สามารถทำได้ขนาดนั้น

"ฉันว่ามันแปลกๆนะ พลังรักษานี่ก็ว่าสุดยอดแล้ว ถ้าเขาสามารถฮิลได้ครั้งละ 30 หน่วยแปลว่าค่าพังปราณจะต้องสูงมากแน่ๆ"

เตียจูยังคงยืนมองเสี่ยวเฟิงอยู่

"นี่ ดูพลังชีวิตสิ..."

เจ๋าซือเปิดหน้าจอทีมขึ้นมาแล้วมองพลังชีวิตของเสี่ยวเฟิง

"เห้ย! 165! ถึงจะเป็นคลาสนักรบที่เน้นค่าต้านทานเป็นหลักยังไม่ได้ขนาดนี้เลยนะ!"

เจ๋าซืออุทานออกมาทันที

ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ทีมเดียวกันก็คงไม่มีทางรู้ได้

ก็เหมือนๆกับชุดที่พวกเขาใส่ๆกัน ซึ่งสามารถตรวจสอบคุณภาพได้จากสีของชุด แต่ถ้ามีชุดแฟชั่นก็ไม่สามารถทำได้

"การโจมตียังสุดยอดด้วย จัดการมอนสเตอร์เลเวล 8 ได้ในครั้งเดียว..."

"นี่พวก เป็นผู้เล่น vip รึเปล่า? ได้ของพิเศษมาตอนที่เข้าเล่นเกมใช่ไหม?" เจ๋าซือตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

"ฉันจำได้แล้ว ก่อนหน้านี้มีข่าวว่ามีนักบวชคนนึงที่สามารถจัดการบอสตัวแรกของเกมได้ นั่นนายใช่ไหม?" เตียจูคิดแล้วก็ถามเสี่ยวเฟิงตรงๆ

"ใช่ ฉันเองแหละ"

เสี่ยวเฟิงพูดโดยไม่ได้หันมาแล้วยังคงจัดการพวกเสือต่อ เขาต้องการค่าประสบการณ์อีก 6,000ถึงจะขึ้นเลเวลได้ เขาคงต้องจัดการอีกเยอะเลย เพราะเสือ 1 ตัวให้ค่่าประสบการณ์แค่ 10 เท่านั้น

"เจ๋งโครตเลย!"

เสี่ยวเฟิงได้ยิงเสียงดังแล้วเจ๋าซือก็กลับลงมายืนอยู่บนพื้น

"คงต้องเปลี่ยนเป็นขอโทษนะที่ทำให้นายเลเวลช้าแทนที่จะทำให้เลเวลเร็วแล้วล่ะมั้ง" เตียจูรู้สึกละอายมาก

"ไม่หรอก นักบวชไม่มีความสามารถด้านการโจมตี ร่วมมือกับคนอื่นก็เร็วกว่าจริงๆนะ"

เขาจัดการเสือตัวสุดท้ายแล้วเขาก็เลเเวลเพิ่มจนได้

"ยินดีด้วย! คุณกลายเป็นเลเวล 6 แล้วได้รับแต้มต่าสถานะ 1 หน่วย"

"ไปกันเถอะ"

เขาเลือกที่จะเพิ่มค่าพลังปราณแล้วก็เดินกลับมา จริงๆเขาจะจัดการกับพวกมอนสเตอร์ต่อก็ได้ แต่ตอนนี้เขามีสิ่งสำคัญกว่าที่ต้องทำ

เขาคงจะต้องหาที่ขายมีดสั้นเขี้ยวสีชาดแล้วมั้ง

ตอนที่เขาช่วยฮิล 2 คนนั้นเขาก็หาข้อมูลในเว็บไซต์ไปพลางๆ จนรู้ราคาของมีดเล่มนั้นแล้ว

เขี้ยวสีชาดเป็นไอเทมเลเวลแค่ 5 และยิ่งเวลาผ่านไปที่ผู้เล่นเลเวลสูงขึ้น ความต้องการคงจะน้อยลงแน่ๆ แม้มันจะเป็นอุปกรณ์ระดับเงินก็ตาม

นี่คงเป็นจังหวะดีที่จะขายมันแล้ว

"มิตซัมเมอร์โรสต้องการเพิ่มคุณเป็นเพื่อน จะรับหรือไม่?"

ตอนที่กำลังจะเดินออกมาเขาได้รับข้อความจากระบบแล้วเขาก็นิ่งไปนานก่อนจะรับข้อเสนอของอีกฝ่าย

"มิตซัมเมอร์โรสส่งข้อความเสียงหาคุณต้องการรับหรือไม่?"

แล้วข้อความต่อมาก็ปรากฎแทบจะทันที

เขารู้สึกแปลกๆ เพราะว่าเขามีความประทับใจบางอย่างกับโรส และถ้าเป็นเธอจริงๆ คงจะไม่ทำอะไรแบบนี้แน่

แต่เขาก็รับข้อความ แล้วเขาก็รู้แล้วว่าเขาคิดถูก

"เห้ย! ไอสัส! นี่บล็อกฉันใช่ไหมหะ? ไอ้หอกหัก!"

คำด่าทอโกรธเกรี้ยวดังมาจากปลายสายทันทีที่เขารับสายซึ่งทำให้เขาตกใจมาก

เขารู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้มากแต่ไม่ใช่เสียงของโรสแน่ คนๆนั้นคงไม่มีเสียงที่เกรี้ยวกราด หรือใช้คำด่าแบบนี้แน่ๆ

แล้วเขาก็นึกออกว่าปลายสายคือไนท์คูเออร์แต่เธอคงใช้ตัวละครของโรสส่งข้อความมาหา

"โอ้ว จิ๋ง เย่ซือ มีอะไร?"

เขาพึ่งจะนึกออกว่าเขาบ็อกอีกฝ่ายไป

"ไอ้ห่า! นี่ความจำสั้นหรือโง่วะไอสัส? ฉันชื่อซือ เย่จิ๋งว้อยยยยย!"

ไนท์คูเออร์ที่อยู่ปลายสายเดือดดาลขึ้นมาทันที และดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงขำคึกคักของโรสด้วย

"ก็ตอนนั้นบอกไว้ว่าถ้าแพ้ล่ะก็ จะยอมโดนเรียกชื่อแบบกลับหลังไม่ใช่รึไง? หรือว่าจะอำเล่นล่ะ" เสี่ยวเฟิงพูดอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

"ไอ้สัส! ไอ้คนหน้าด้าน! ไปตายซะ!"

ไนท์คูเออร์ยังคงด่าอยู่แต่เสี่ยวเฟิงก็เป็นฝ่ายถูกอยู่ดี เพราะเธอบอกเขาไว้แบบนั้นจริงๆ

"งั้นถ้าไม่มีอะไร จะวางสายแล้วนะ"

เสี่ยวเฟิงที่กำลังเดินกลับไปกับเตียจูและเจ๋าซือเตรียมที่จะวางสายแล้ว

"เดี๋ยวก่อน มีเรื่องอยากให้ช่วย"

"มีอะไร?"

"มาช่วยพวกเราจัดการบอสหน่อย"

"โทษทีนะ ไม่ว่าง"

เขาปฏิเสธโดยไม่ลังเล เขาวางแผนไว้ว่าจะไปหาที่ขายของแถมเขาไม่ได้เผื่อเวลาไปทำอย่างอื่นด้วย ยิ่งงานนี้ไม่ได้ค่าตอบแทนอีกต่างหาก

"ไม่ได้ขอให้ช่วยฟรีๆหรอกนะ"

"ได้เลย! อยู่ไหนนะ ไปหาเดี๋ยวนี้แหละ"

หลังจากได้ข้อเสนอแล้ว เขาก็วางสายก่อนบอกลาคนทั้งสองที่อยู่ด้านหลัง

"จะไปไหนเหรอ ท่านยอดฝีมือ?"

เจ๋าซือที่ขอเพิ่มเพื่อนกับเสี่ยวเฟิงอย่างตรงไปตรงมาถามออกมา

"ไปช่วยคนจัดการบอสหน่อย กลับไปก่อนได้เลยนะ"

ว่าเสร็จเขาก็มุ่งหน้าไปทางตะวันออกของหมู่บ้านทันที

"เขาคงเจ๋งจริงแล้วจัดการบอสได้จริงๆแหละนะ เห้อ อดเห็นบอสเลย"

พวกเขาถอนหายใจอย่างปลงตกแล้วเดินกลับไปที่หมู่บ้าน "ไปเถอะ รีบซื้อยาแล้วรีบไปอัพเลเวลกันต่อเถอะ เราต้องรีบเปลี่ยนคลาสของพวกเราก่อนนะ"

...

หลังจากใกล้ถึงจุดที่ไนท์คูเออร์ส่งมาให้ เขาเริ่มรู้สึกว่าทางที่เขามานั้นมันคุ้นๆ แล้วเขาก็เห็นหุบเขาที่ลักษณะคล้ายรังนก

นี่มันที่ๆเขามาเก็บดอกไม้แล้วเปิดร้านขายของนี่หว่า!

"เขามาแล้ว!"

ไนท์คูเออร์เห็นเสี่ยวเฟิงแล้ว เธอเลยส่งข้อความให้เขาเดินมาหา

"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ? แล้วบอสอยู่ไหน?" เสี่ยวเฟิงเดินเข้ามาหาแล้วถามด้วยความสงสัย

ผู้ติดตามของโรสที่อยู่ตรงนั้นมีจำนวนมากมาย แต่พวกเขากลับมายืนรวมกันด้านฝั่งภูเขาที่พรุนเหมือนรังผึ้ง โดยไม่เฉียดเข้าใกล้หน้าผาเลยซักคน

"มันอยู่บนยอดเขา ในถ้ำที่ใหญ่ที่สุด"

ไนท์คูเออร์มองอีกฝ่ายอย่างดูถูกก่อนที่จะชี้ไปทางถ้ำที่มีมากมายด้วยมีดสั้นในมือ

มันสูงขึ้นไปซัก 10 เมตร มีอยู่ 2 ถ้ำที่ใหญ่กว่าถ้ำอื่นๆ

"ในถ้ำ? งั้นบอสก็คือ cuspirostrisornis สินะ?"

เสี่ยวเฟิงถามแต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าภูเขาลูกนั้นเป็นรังของพวกมัน

"ใช่สมาชิกของเราเจอมันโดยบังเอิญในตอนที่มาเก็บเลเวล มันมีเลเวลอยู่ที่ 6 คล้ายๆกับบอสราชาหมาป่าโลหิต ฉันว่านายน่าจะพอจัดการมันได้"

โรสชายตามองมาทางเสี่ยวเฟิง แล้วก็มองไปทางอื่นต่อ เสียงของเธอฟังดูล่องลอยไร้อารมณ์ เหมือนคุยอยู่กับตัวเองมากกว่า

"บอสตัวนี้ยากนะ"

เสี่ยวเฟิงขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปทางภูเขา แล้วก็มาหยุดยืนอยู่ข้างๆโรส

บอสน่ะไม่ใช่ปัญหาหลักเลย ปัญหาจริงๆอยู่ที่พวกลูกน้องนับพันของมันมากกว่า เขาเคยเห็นมาก่อนถ้าไม่สามารถจัดการได้เร็วพอคงจะตายก่อนแน่ๆ

"ใช่ เราลองมาหลายครั้งแล้ว วิธีที่ดีที่สุดคือล่อบอสออกมา เราจะดึงพวกมอนสเตอร์ตามออกมาคราวละ 10 ตัว แต่การโจมตีทางอากาศนั้นโหดร้ายเกินไป เราไม่สามารถจัดการได้ทันเวลา"

โรสว่า พอมายืนใกล้ๆเธอแบบนี้แล้ว เสี่ยวเฟิงก็สังเกตว่าผิวของเธอเรียบเนียนราวกับเด็กทำให้นึกถึงน้องสาวของเขา

"แล้วนายจะทำได้ไหม?"

ลิลลี่มองเสี่ยวเฟิงอย่างเคลือบแคลงแล้วถามออกมา

"ทำได้สิ! ลูกผู้ายไม่รู้จักการยอมแพ้! อยากให้ฉันทำอะไร"

แน่นอน เขาพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล

"งั้นฉันจะล่อให้บอสออกมาเองพวกลูกกระจ็อกต้องตามออกมาแน่ แต่เราจะล่อมันไว้ด้วยจำนวนคนที่มากกว่า จัดการพวกลูกกระจ็อกให้เร็วที่สุด ส่วนบอสฉันจะจัดการเอง"

ไนท์คูเออร์เดินออกมาแล้วบอกแผนการอย่างมั่นใจ

"ได้เลย"

ฟังดูง่ายดี แถมยังได้เงินอีก เขาจะต้องบ่นอะไรอีกล่ะ