ตอนที่ 15 ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี
ตอนที่ 15 ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี
"แฮ่!"
ส่วนสูงของซอมบี้สูงเกือบ 2 เมตรและการโจมตีด้วยโซ่เหล็กของมันยาวไกลถึง 3 เมตร ยิ่งกว่านั้นคนที่เลเวลต่ำกว่า 10 ไม่มีทางที่จะมีสกิลทำยาถอนพิษ ถึงจะเป็นโล่ห์ที่ดีแค่ไหนหนือเพิ่มค่าความทนทานมาเท่าไหร่ก็ลดความเสียหายนี้ไม่ได้
เลเวลของคนในหมู่บ้านสูงสุดอยู่ที่ 10 หมายความว่าซอมบี้ตรงหน้านี่เป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งสุดๆในเวลานี้
เสี่ยวเฟิงไม่รู้เลยว่าเสี่ยวมามาไปโดนซอมบี้โจมตีได้ยังไง แต่เขาก็ยังหนีมาได้ ถึงเจ้าตัวตรงหน้าจะแข็งแกร่งมากๆแต่มันก็เป็นแค่อุปสรรคเล็กๆและเสี่ยวเฟิงก็ไม่ได้กลัว
"พลาด!"
หลังจากหลบการโจมตีจากโซ่อีกระลอกได้ เขาก็ข้าวไปข้างหน้าแล้วฟาดไม้เท้าลงไปบนตัวของร่างเน่านั้นแต่กลับไม่โดนเลย
เขามีเลเวลแค่ 5 และดูท่าว่าซอมบี้ตัวนี้ความแข็งแกร่งจะระดับเดียวกับพวกคนที่เปลี่ยนคลาสมาแล้ว โอกาสที่จะโจมตีโดนของเขาเห็นได้ชัดเลยว่าไม่มากพอ
อีกอบ่างเสี่ยวเฟิงกลัวที่จะโดนพิษของมันอีกรอบ เขาไม่สามารถทุ่มกำลังทั้งหมดไปที่การโจมตีได้ ทำให้ไม้เท้าไถลออกจากเป้าหมาย
"แฮ่!"
ซอมบี้คำรามแล้วฟาดโซ่ใส่เสี่ยวเฟิงอีกรอบ
เขาย่อลงหลบโซ่ที่วาดผ่านหัวเขาไป ต่อจากนั้นก็พุ่งต่อไปด้านหน้าแล้วใช้ไม้เท้าในมือฟาดเข้าไปที่ท้องของซอมบี้
"-26!"
เลขความเสียหายลอยขึ้นมาบนหัวของซอมบี้ ถึงเสี่ยวเฟิงจะใช้อาวุธที่ดีและยังมีค่าพละกำลังสูงมากๆ แต่ด้วยความต่างของเลเวลทำให้ความเสียหายน้อยมากๆ
ซอมบี้ฟาดโซ่ใส่เสี่ยวเฟิงอย่างบ้าคลั่ง เสี่ยวเฟิงรู้สึกแขยงกับน้ำหนองที่ไหลออกมาตามตัวของมัน เขาต้องระวังตัวยิ่งกว่าตอนที่สู้กับราชาหมาป่าอีก
พลังชีวิตของซอมบี้ลดลงเรื่อยๆ ในขณะที่พลังชิวิตของเขาก็ลดลงไปพร้อมๆกันด้วย แต่ถูกดาเมจของเสี่ยวเฟิงที่ทำได้นั้นแรงกว่า แล้วในที่สุดพลังชีวิตของมันก็หมด
"คุณจัดการมอนสเตอร์ระดับสุดยอดซอมบี้ถ้ำลับ ได้รับค่าประสบการณ์ 102 หน่วย"
ร่างของมันกองอยู่กับพื้นแล้วละลายไปราวกับหิมะ และมอบค่าประสบการณ์ให้อย่างมหาศาล
"ว้าว! สุดยอดมากเลยท่านนักรบ! แม้แต่มอนสเตอร์ระดับสูงก็ไม่ใช่คู่มือเลย!"
เสี่ยวมาดูมีท่าทางปลาบปลิ้มในตัวเขา แต่เสี่ยวเฟิงก็ไม่ได้สนใจ แล้วเขาพึ่งจะรู้ตัวว่าเสี่ยวมาพร้อมที่จะเผ่นตั้งแต่ที่เขาสู้อยู่กับซอมบี้แล้ว
"ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งนายที่หมู่บ้าน"
เสี่ยวมามีเลเวลอยู่ที่ 7 ทำให้เขาวิ่งได้ไวมาก ถึงดูแล้วปล่อยกลับไปคนเดียวก็คงไม่มีปัญหา แต่เสี่ยวเฟิงกังวลเกี่ยวกับหมอกสีดำรอบๆตัวเฉินมา เขาจึงตามไปส่งถึงหมู่บ้าน
พวกสัตว์ป่าข้างทางไม่ใช่ปัญหากับเสี่ยวเฟิง เขาส่งเสี่ยวมาที่ทางเข้าหมู่บ้านซึ่งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษเขาจึงแยกออกมาไปทางตะวันออกของหมู่บ้าน
เขายังเหลือภารกิจของนักบวชฝึกหัดอยู่ ตั้งแต่เขาออกมา เขาก็ที่ตัดสินใจที่จะสะสางภารกิจให้เสร็จทั้งหมด
ทางเหนือของหมู่บ้านคือป่าที่เขาไปมาแล้ว ทางตะวันออกคือทุ่งราบที่มีสัตว์อยู่มากมาย รวมทั้งแมลงที่มีปีกหลายๆสีคล้ายๆผีเสื้อ และยังมีผู้คนอยู่เต็มไปหมด
ที่ตรงกลางของพื้นราบก็ยกสูงขึ้น มันคือหน้าผาที่มีดอกไม้สีขาวอยู่เต็มไปหมด
มันดูเมือนทางลาดลันที่ผุๆผังๆ ไม่ใหญ่มากเท่าไหร่แต่สูงมาก ตอนที่เขาปีนขึ้นไปเขาก็ได้พบผู้เล่นคนอื่นๆด้วย
"เร็วเข้า! ระวังอย่าให้พวกวิหคกิ้งก่าหาเราเจอได้เงียบๆไว้"
มีทีมจำนวนมากอยู่บนผาแห่งนี้ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายในจำนวนนั้นผู้หญิงส่วนมากเป็นนักบวช พวกเขากำลังเก็บดอกไม้สีขาวอยู่บนพื้น
ดอกไม้จิตบริสุทธิ์!
เสี่ยวเฟิงแปลกใจเล็กน้อยเขาไม่คิดว่าแค่ข้ามคืนก็มีผู้เล่นมาถึงเลเวล 5 ขนาดนี้ และพวกเธอกำลังทำภารกิจเดียวกันกับเขาอีกด้วย
เป็นไปได้ว่าจะมีคนช่วยพวกเธอ เพราะเป็นไปได้ยากมากที่คลาสนักบวชจะสามารถเก็บเลเวลเองแถมยังเป็นผู้หญิงอีก ฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาถึงเลเวลนี้ได้ด้วยตัวเอง
แต่พวกกิลด์ต่างๆก็อาจจะลงแรงลงเวลามาช่วยพวกนักบวชก็ได้ เพราะเวลาที่พวกเขาต้องการที่จะบุกเข้าไปยังโซนต่างๆหรือจัดการกับบอส เหล่านักรบและนักบวชก็เป็นสองคลาสที่มีความจำเป็นสูงที่สุด
เหมือนจะเป็นที่รู้กันในการเล่นเกมแล้วว่า: ถ้าคุณต้านมันไว้ได้ บอสเก่งแค่ไหนก็จัดการคุณไม่ได้
เหมือนในกรณีตรงหน้านี้ ระหว่างที่พวกเธอทำภารกิจก็มีพวกผู้ชายที่เก่งกว่ามาคอยคุมเชิงไว้ เขาสังเกตได้ว่าพวกกลุ่มคนตรงหน้าก็เป็นสมาชิกของกิลด์หลายๆกิลด์
แต่การเก็บของพวกผู้หญิงนั้นช้ามากๆ เพราะพวกเธอไม่มีสกิลคอยช่วยทำให้กว่าจะเก็บได้ 1 ชิ้นกินเวลาเกือบๆ 1 นาทีนานจนคนยืนเฝ้าก็เริ่มที่จะกระวนกระวายแล้ว
เสี่ยวเฟิงก็ปืนขึ้นไปสูงงขึ้นอีก แต่น่าแปลกที่ไม่เห็นมอนสเตอร์ซักตัว เขาจำได้ว่านักบวชที่ให้ภารกิจเขาเตือนเรื่องตัววิหคกิ้งก่าอะไรซักอย่าง
ไม่นานเสี่ยวเฟิงก็สังเกตความผิดปกติได้ พอเขาขึ้นมายืนอยู่ด้านบน เขาก็เห็นบางอย่างอยู่ตรงกลางของลานกว้างเลย
มันคือรังของนกขนาดยักษ์!
ด้านนี้ของหน้าผาเป็นด้านที่ผู้เล่นสามารถเดินขึ้นมาได้ ส่วนอีกด้สนหนึ่งอัดแน่นไปด้วยถ้ำที่เยอะราวกับเป็นรังผึ้ง
แถมพวกผู้เล่นชายที่เฝ้าระวังอยู่ก็มองมาทางถ้ำพวกนี้ด้วยท่าทางกดดันแทบจะตลอดเวลา
เขาเข้าใจได้ในทันทีแล้วก็ถอยออกมา
"นักบวชชายเหรอ น่าประหลาดจริงๆ"
บนพื้นที่นี้มีคนอยู่ไม่มาก เขาจึงกลายเป็นจุดสนใจในทันที แล้วผู้เล่นชายที่ยืนว่างๆอยู่แถวนั้นก็พูดแสดงความเห็นออกมา
"ฉันเจอนักบวชชายแหะ. น่าสนใจจริงๆ"
"โรคจิตป่ะเนี่ย! ทำไมผู้ชายถึงเลือกใช้ตัวละครอาชีพผู้หญิงนะ?"
"พูดอย่างงั้นก็ไม่ถูกนะ พวกบุรุษพยาบาลในโรงพยาบาลก็มีถมเถไป"
"ฮ่าฮ่า!"
"ทำไมถึงมาทำภารกิจคนเดียวล่ะ? ฉันว่าแถวนี้ไม่มีใครอยากช่วยนายหรอกนะ"
"มีคนอยากช่วยเขาไหม? ส่วนฉันขอผ่านละกัน!"
"ฉันก็ไม่อ่ะ ไม่ดีต่อหัวใจเลย"
สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือทุกคนหันมามองเขา กลุ่มคนที่เครียดขึ้นสมองเหมือนจะเห็นที่ระบายอารมณ์พวกเขาหัวเราะใส่เสี่ยวเฟิงกันยกใหญ่
เขารู้สึกแปลกพร้อมอารมณ์ที่เริ่มขุ่นขึ้นมานิดๆแล้ว
"พวก นี่เป็นเกย์ป่ะเนี่ย? อยากได้คนช่วยทำภารกิจไหม?"
บางคนก็แสดงความเห็นออกมาตรงๆเลย
"เห้ยๆ ฉันกำลังอารมณ์เสียนะเห้ย"
เขาโมโหมาก เขาเดินไปทางด้านขอบหน้าผาโดยที่ไม่พูดอะไร
"ฮ่าฮ่า พวกเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ? ขนาดว่าจะโดดหน้าผาตายเลยเหรอ?"
"ฮ่าฮ่า"
เสี่ยวเฟิงหันมายิ้มให้กลุ่มคนที่ขำอย่างชื่นบาน ก่อนจะเตะหินตรงเท้าอย่างสบายใจ
"เห้ย! อย่า อย่าทำแบบนั้น!"
"พวก! เราคุยกันได้น่า! อย่าหุนหันสิ!"
กลุ่มคนที่อยู่แถวนั้นจ้องมาทางเสี่ยวเฟิงหน้าตาตื่น แล้วพวกเขาก็ต้องหน้าเสียเพราะเสี่ยวเฟิงตอบมาว่า
"ไปตายซะ!"
ว่าเสร็จเขาก็ชิ่งลงเขาไปทันที
หินที่ถูกเตะกระเด็นไปทางด้านเขาที่สูงชัน ระหว่างทางที่ไปมันส่งเสียงไปตลอดทางของถ้ำ
"ก็อก ก็อก ก็อก...”
ยังคงเงียบสนิท
พวกเขาบนนั้นได้ยินเสียงของหินกลิ้งลงไปตามเนินเขาแล้วต่างพากันยืนตัวแข็ง
หลังจากนั้น...
"พึ่บ!!!"
ดูท่าว่าจะมีใครบางคนไปโดนรังของตัวต่อ ตอนนี้พวกมันจำนวนมากต่างพากันบินออกมานอกรัง! แต่สิ่งที่เสี่ยวเฟิงไปเคาะไว้คือรังนกต่างหาก ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้
"พึ่บๆๆๆๆ!"
นกขนาดยักษ์จำนวนนับไม่ถ้วนโผบินออกมาจากถ้ำ ขนาดตัวของมันใหญ่มาก ปีกของมันยาวกว่า 1 เมตร พวกมันมีจำนวนมากถึงร้อยหรือไม่ก็พัน ฝูงพวกมันเยอะมากจนสามารถบังท้องฟ้าได้อย่างง่ายดาย
ในตอนนี้ เงาจำนวนมากปิดบังหน้าผาและท้องฟ้าไว้ราวกับเมฆ
"ชิบหายแล้ว! วิ่ง!"
"ไอ้หัวลูกโป่งนั่นเรียกพวกมันมาทั้งฝูงเลย!"
ผู้คนต่างแตกตื่นและวิ่งหนีตาย แต่ก็หนีกันไม่ทัน ซักพักพวกนกยักษ์ก็ปกคลุมไปทั่วหน้าผา แล้วพวกคนก็หายไปหมดแล้ว
"โอ้พระเจ้า ยกโทษให้ด้วย"
มีแค่เสี่ยวเฟิงเท่านั้นที่รอดออกมาได้ เขามองกลับไปบนนั้นด้วยท่าทางเวทนา
