ตอนที่ 1 เด็กเสิร์ฟแห่งร้านโกลเมดัล

ตอนที่ 1 เด็กเสิร์ฟแห่งร้านโกลเมดัล

“มาเข้าคิวตรงนี้ มาเร็ว วันนี้สั่งสอนไอ้พวกเนิร์ดวิทย์และเทคโนโลยีให้ได้”

ร้านอินเตอร์เน็ตโกลเมดัล อยู่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยเซีย ลูกค้าเกือบทั้งหมดเป็นนักศึกษา และคนที่กำลังเข้ามาในร้านทั้ง 5 คนก็มาเล่นเป็นทีมกัน

“คุณทิง คนพวกนี้เขาเป็นทีมมือโปรของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน(USTC) นี่ พวกเราจะมีโอกาสชนะเหรอ” เสี่ยวปังนักศึกษาตัวเตี้ยใส่แว่นถามขึ้น

“ฉันจะไม่วิ่งหนีหางจุกตูดแบบพวกคนขี้ขลาด พวกเราท้าทายพวกเขาแบบเป็นทางการนะจำได้ไหม ถ้าเราถอยตอนนี้มหาลัยของพวกเราจะขายหน้า เพราะงั้นเราต้องชนะให้ได้”

ชายหนุ่มอีกคนว่าเพื่อนร่วมทีมที่ดูกังวลด้วยท่าทางขึงขัง เฉียวปิงก็หวาดกลัวที่จะตอบโต้กับเขา

“อย่าห่วงไป ฉันเตรียมไพ่ตายเอาไว้แล้ว วันนี้เราจะไปสั่งสอนพวกมัน!” หญิงสาวพูดออกมาอย่างมั่นใจแล้วก็เดินนำกลุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอไป

“ไพ่ตาย? คุณจะล้มมวยเหรอ?”

“เธอคิดเหรอว่าฉันจะทำอะไรที่น่ารังเกียจแบบนั้น? ก็แค่ไปตามหาคนที่พอจะมาช่วยเราได้ก็เท่านั้น!”

“แต่ฉันว่าแบบนั้นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะ”

"หะ? ว่าอะไรนะ?"

“เปล่า ช่างเถอะ”

ร้านอินเตอร์เน็ตโกลเมดัล ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา, แต่ตอนเที่ยงนี้ แทบจะไม่มีคนอยู่เลย. มีแค่คนเฝ้าหน้าร้านที่ดูอายุไม่ค่อยเยอะอยู่หลังเค้าเตอร์ต้อนรับแค่นั้น

"อาจารย์เสี่ยวเฟิง“หัวหน้าทีมสาวทักขึ้น.”ฉันพาลูกค้ามาด้วย ขอที่นั่งติดกัน 5 ที่"

ทิง หรือ ซูทิงทิง เป็นรุ่นน้องของมหาวิทยาลัยเซีย สาขาการเงิน. เธอเป็นคนสวย, สาวสูงโปร่ง ประกอบกับเสื้อผ้าที่ดูทันสมัยสุดๆขับความกระฉับกระเฉงของเธอออกมา.

"ยินดีต้อนรับ"

พนักงานต้อนรับชายหนุ่มชื่อว่า เสี่ยวเฟิง ลุกขึ้นมาต้อนรับพวกเธอ เขาก็ตัวสูงพอสมควร แต่เขาดูผอมไปหน่อย เขาสวมเครื่องแบบสีฟ้าขาว และติดบัตรประจำตัวไว้บนปกเสื้อ

"อาจารย์ดูท่าคู่แข่งของร้านจะเยอะน่าดูนะ ที่พาลูกค้ามาให้นี่พอจะช่วยได้ไหม?”

ซูทิงทิงโน้มตัวลงมาบนเค้าเตอร์,เสื้อคอวีของเธอก็เปิดออกจนเห็นร่องอก เพื่อนทั้ง 4 ของเธอก็สังเกตุความเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของเธอที่ฟังดูมีเสน่ห์มากขึ้น

“ถ้าอยากได้เครื่องดื่มฟรีถามก็พอแล้วไม่ต้องมาหว่านล้อมแบบนี้” เสี่ยวเฟิงบอกเธอพร้อมกรอกตาไปมา เขารินโซดาระหว่างที่พวกเธอหาที่นั่งในร้านที่จัดไว้สำหรับเล่นเกมแข่งขัน

"พี่ทิง“เพื่อนร่วมทีมหญิงอีกคนหนึ่งถามขึ้น”เขาเป็นใครเหรอ พวกคุณดูสนิทกันจัง."

เธอไว้ผมสั้นและมีกระบนใบหน้า เธอมองหน้าเพื่อนของเธอด้วยความสงสัย ผู้ชายที่เหลืออีก 3 คน โดยเฉพาะเชาพัง หันกลับมาฟังคำตอบของเธอ

ซูทิงทิงขำออกมา

“ฉันรู้จักกับอาจารย์เสี่ยวเฟิงโดยบังเอิญในอินเตอร์เน็ต เขาเป็นโปรเกมเมอร์น่ะ อย่าตกใจตอนที่เห็นเขาเล่นล่ะ” ซูทิงทิงว่าพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

เสี่ยวเฟิงเดินกลับมาพร้อมกับถาด. ซูทิงทิงเบือนหน้าหนี ดูเธอท่าทางขัดเขิน แล้วขอบคุณเขาสำหรับเครื่องดื่ม

ข้างๆ เสี่ยวปัง มีชายอยู่คนนึงเขาชื่อ หวังเชียง

"เด็กเสิร์ฟเหรอ? อันที่จริงเขาทำหน้าที่เป็นเน็ตเวิร์คแอดมินมากกว่า ไม่ใช่โปรเกมเมอร์หรอก” เขากระซิบ

ทุกคนในทีมรู้ว่าเขาสนใจในตัวของ ซูทิงทิง ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ ที่เขาจะเขม่นคนที่เข้ามาพูดคุยกับเธอ

เสียงของเขาเบาพอจนคนอื่นจะไม่ได้ยิน ยกเว้นเสี่ยวเฟิงที่เดินผ่านไปเสิร์ฟเครื่องดื่ม ก่อนจะหันกลับมามองเขา เขายิ้มออกมา ทิ้งหวังเชียงให้รู้สึกอึดอัดแบบนั้น

“หวังเชียงมองอะไรอยู่ห๊ะ? เกมจะเริ่มแล้วนะ. ถ้าพวกเราแพ้เพราะนายเลินเล่อล่ะก็ ฉันไม่ยกโทษให้นายแน่” ซูทิงทิงตะโกนใส่ เขาอึ้งไปชั่วขณะ เพราะปกติเขาก็เป็นคนเงียบๆ สุภาพ และยังไม่เคยโดนหรือไปขึ้นเสียงใส่ใคร

"มาแล้วๆ" หวังเชียงพูดพร้อมเข้าล็อคอินเกมอย่างเร่งรีบ

พวกเขาทั้ง 5 เป็นทีมของมหาวิทยาลัยเซีย ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม, พวกเขาพูดดูถูกสวนกันไปมากับทีมคู่แข่ง

เพราะมีลูกค้าแค่กลุ่มเดียว แถมเขาก็ทำความสะอาดเสร็จแล้วด้วย เสี่ยวเฟิงก็เลยมานั่งดูการแข่งขันด้วย

เกมนี้เป็นที่นิยมไปทั่วโลกเป็นการต่อสู้กันระหว่างผู้เล่นแบบ 5 ต่อ 5 มีการจัดการแข่งขันทั้งในระดับโลก และระดับประเทศ แหล่งรวมสำหรับเหล่าผู้เล่นที่เก่งกาจและมากพรสวรรค์

เสี่ยวเฟิงรู้จักเกมนี้ดี เพราะเขาอายุมากกว่าพวกนักศึกษาแค่เล็กน้อยเท่านั้น

ซูทิงทิงแผดเสียงตะโกนใส่หน้าจอคอมของเธอ เสี่ยวเฟิงถึงกับส่ายหน้า ซูทิงทิง ถ้าว่ากันตรงๆเธอก็สวยเป็นอันดับต้นๆของแผนกการเงิน แต่ในตอนที่เธออยู่ระหว่างการแข่่งขัน เธอกลับดูบ้าบิ่นผิดกับหน้าตาสุดๆ

มันเป็นการสร้างความเครียดให้กับเพื่อนร่วมทีมอย่างเห็นได้ชัด เธอเป็นศูนย์กลางของทีม และถึงกว่าครึ่งของทีมก็ค่อนข้างจะเคารพเธอ แต่เธอจะไม่ใช่คนที่สุภาพเท่าไหร่

"ไป่เสี่ยวปัง! นี่รู้วิธีเล่นตำแหน่ง jungle(ตำแหน่งป่า) รึเปล่าเนี่ย? นี่มัน 20 นาทีแล้วนะ

ยังไม่ได้บัฟมาซักอันเลยเหรอ นายจะกลายเป็นตัวถ่วงตอนที่เข้ามาช่วยนะเห้ย" ซูทิงทิงตะโกนใส่

เสี่ยวปังนั่งอยู่ทางด้านขวาของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำ เพียงแค่ถอนหายใจแล้วเล่นต่อไป

เงียบๆ

“นี่รู้จักการเล่นแบบเป็นทีมไหมเนี่ย? นี่มัน 4 - 3 เราได้เปรียบชัดๆแล้วทำไมเราแพ้ห๊ะ!!?”

ซูทิงทิงกำลังหัวเสียสุดๆ

"ทิงทิง เราชนะไม่ได้หรอก ยอมแพ้เถอะ มิตเลน (ตำแหน่งเลนกลาง) เขาแข็งแกร่งมาก ความเสียหายต่อวินาทีของเขาสูงเกินไป” หวังเชียงถอดแว่นของเขาออกแล้วพูดอย่างสิ้นหวัง

รอบที่ 2 กำลังจะเริ่ม ทีมของซูทิงทิงกำลังเสียเปรียบ สภาพของ ซูทิงทิง ย่ำแย่ที่สุดในทุกคน ขนาดว่า หวังเชียงปล่อยให้เธอฆ่าอีกฝ่ายหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ยังทำแต้มได้แค่ครึ่งๆถ้าเทียบกับคนอื่นๆ ในขณะที่อีกทีมความเสียหายต่อวินาทีของพวกเขาน่าทึ่งสุดๆ เขาเก็บแต้มการฆ่าไปกว่าครึ่งของเกม

เสี่ยวเฟิงส่ายหัวก่อนที่จะเดินออกมา เขามองออกว่ามันจะจบลงแบบไหน

"พูดจาเลอะเทอะอะไรห๊ะ?! ถ้าพวกเราแพ้ พวกเราได้ขายขึ้นหน้าไปทั้งเมืองเชิงไฮ่เลยนะ” ซูทิงทิงตะโกนกร้าว

มี 2 สถาบันอยู่ในเมืองนี้ คือมหาวิทยาลัยเซีย กับ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน ได้แข่งขันกันมาเป็นแรมปีแล้ว นี่จึงไม่ใช่การแข่งครั้งแรก

"แต่ฐานของฝั่งเราถูกทำลายไปแล้วนะ“เชาปงว่าอย่างหมดหนทาง”เราไม่มีโอกาสที่จะพลิกเกมได้เลยนะ”

"ใครบอกว่าเราไม่มีโอกาส?" ซูทิงทิง ยิ้มแล้วหันไปตะโกนใส่ เสี่ยวเฟิง ที่อยู่หลังเค้าเตอร์ต้อนรับ "จำไม่ได้เหรอว่า ฉันขอให้อาจารย์ช่วยน่ะ? อาจารย์เสี่ยวเฟิง มาช่วยชั้นหน่อย!"

"เรื่องอะไรจะต้องทำ?"

เสี่ยวเฟิงมองผ่านเธอไป แต่เธอก็วิ่งมาหาแล้วจับมือลากเขาไปนั่งตรงที่นั่งของเธอ

"อาจารย์ช่วยฉันหน่อย ช่วยเราชนะเกมนี้ที"

ซูทิงทิงยัดเมาส์ใส่มือของเขา แต่เสี่ยวเฟิงปฏิเสธ

"มันไม่เหมาะนะ นี่การแข่งระดับมหาลัยนะ หาคนอื่นที่คุณสมบัติตรงกว่านี้ไม่ได้รึไง?"

เขาพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ซูทิงทิงกดตัวเขาไว้กับที่นั่ง เธอกดไหล่เขาอย่างเบามือ

"ตอนนี้สายเกินกว่าที่จะถอยแล้ว“ซูทิงทิงพูดอย่างใจจดใจจ่อ”ช่วยทีเถอะ! พวกเขามีแต้มต่อพวกเรานะ!”

"ก็ได้รอบเดียวนะ แต่อย่าเรียกฉันว่าอาจารย์อีกนะ ขนลุก"

เสี่ยวเฟิงส่ายหัวอย่างจนปัญญาพร้อมมองที่จอคอม

"ไม่มีปัญหา ถ้านายชนะรอบนี้ได้, นายจะให้ฉันทำอะไรให้นายก็ได้นะ!" ซูทิงทิงโพล่งออกไปโดยไม่ได้คิด

พวกผู้ชายในทีมต่างพากันช็อค หนึ่งในนั้นแทบจะโยนเมาส์ในมือใส่เธอ แต่ที่ทุกคนทำคือมองท่าทางมีเลศนัยของเสี่ยวเฟิง

"ออลเรเลียเป็นหนึ่งในตัวที่เล่นยากสุดในเกมเลยนะ แน่ใจนะว่ารู้วิธีเล่นน่ะ?" หวังเชียงจ้องไปที่ เสี่ยวเฟิงพร้อมความสงสัย แถมยังไม่ได้ปิดบังความเคลือบแคลงในดวงตา

"ก็นิดหน่อยน่ะนะ" เชาฟงพูดอย่างคลุมเครือแต่ก็ยังยิ้มอยู่

"นิดหน่อย? ทิงทิงทำไมถึงได้เลือกเขามาเนี่ย? เขาดูเล่นเกมนี้ไม่เป็นด้วยซ้ำจะช่วยเราได้จริงดิ"

ชายหนุ่มหน้าคมยังคงจ้องเชาฟงแบบไม่วางตา

“จดจ่ออยู่กับเกมตัวเองเถอะ”ซูทิงทิงสั่ง “พวกเขาจะบุกเข้ามาแล้ว”

พวกเขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแล้ว แถมทีมเวิร์คของพวกเขาก็ยังไม่ได้ดีด้วย

เป็นที่แน่นอนแล้ว ทีมของ USTC ฉวยโอกาสนี้บุกเข้ามาจริงๆ

"บัดซบ!"

การถูกรบกวนระหว่างที่เล่นถือเป็นสิ่งที่อันตรายมาก ทีม USTC จัดการคนของฝั่งเขาไป 4 คนได้แทบจะทันที. เหลือแค่ เสี่ยวเฟิง ที่ยังรอดอยู่ และที่เขารอดก็เพราะว่าเขาถอยออกมาเพื่อที่จะลองวิธีเล่นเท่านั้น

"เราแพ้แล้ว"

เสี่ยวปังและสาวหน้ากระถอดหูฟังของตัวเองออก หวังเชียงกับหนุ่มหน้าคมก็จ้องมาทางเสี่ยวเฟิง

แบบไม่วางตา

"อะไรของแกวะ?! นี่รู้วิธีเล่นเกมนี้ไหมเนี่ย? ยืนอยู่เฉยๆแล้วปล่อยให้พวกเราโดนเก็บเนี่ยนะ!”

"ทิงทิง หมอนี่จะใครก็ช่างเถอะ? ขอบใจแกมากเลย ที่ทำเราแพ้!"

แม้แต่ซูทิงทิงก็ดูโกรธมาก. ทีมตายเกือบหมดอีกฝ่ายก็กำลังจะบุกเข้ามาในฐานแล้ว ซึ่งหมายความว่าพวกเขากำลังจะแพ้

“อาจาร-!อ่อ...พี่ชาย! อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ!”

"ใจเย็นก่อน พวกเรายังไม่แพ้ซะหน่อย."

มือของเสี่ยวเฟิงที่พิมพ์อยู่บนคีย์บอร์ดนั้นแผ่วเบาดูไม่เหมือนการพิมพ์ซักเท่าไหร่ ดูเหมือนเล่นเปียโนอยู่มากกว่า เขายังคงใจเย็นอยู่ แล้วมองฮีโร่ที่ซูทิงทิงเลือกมา

ฮีโร่ตัวนี้จริงๆแล้วไม่ได้ชื่อว่าออลเรเลียแต่ชื่อจริงๆคือเฟมัสในฐานะที่เป็นฮีโร่ที่ขึ้นชื่อว่าเล่นยากจึงไม่ค่อยเห็นในการแข่งขัน แต่มันกลับกลายเป็นสัญลักษณ์ของผู้เล่นที่ชื่อว่าออลเรเลียในตอนที่ผู้เล่นคนนั้นขึ้นไปถึงรอบชิงชนะเลิศของการแข่ง ชื่อจริงของตัวละครตัวนี้ก็ได้ถูกเปลี่ยนไป กลายเป็นชื่อที่สื่อถึงผู้เล่นในตำนานออลเรเลีย

"ยังไม่แพ้? นี่สมองไหลหมดแล้วรึไงวะ? ไม่ต้องเล่นแล้ว! ฉันเบื่อที่จะมองหน้าแกแล้ว!"

หวังเชียงตวาดออกมา แต่พอเสี่ยวเฟิงขยับ พวกเขาก็พูดไม่ออก

แต่ถ้าจะให้พูดชัดๆกว่านี้ออลเรเลียกำลังขยับต่างหาก

ซึ่งฝีมือของเขาน่าของเขาเทียบเคียงกับทีม USTC ได้สบายๆ