บทที่ 93 ปีศาจน้ำแข็ง
เสียงตะโกนของซูรั่วเสวี่ยดูเหมือนจะสายเกินไปเพราะพวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องมากมายมาแต่ไกล เสียงร้องที่น่ากลัวจากศิษย์ที่อยู่ใกล้ๆ มันกลายเป็นความตื่นกลัวและมีศิษย์ถูกส่งออกไปทุกทิศทางราวกับว่าเป็นวันสิ้นโลก
"บัดซบ!"
การแสดงออกของซูรั่วเสวี่ยนั้นเต็มไปด้วยความเร่งรีบและความโกรธเกรี้ยว นางปลดปล่อยจิตสังหาร ความเร็วของนางนั้นเร็วพอๆกับแสง นางหายเข้าไปในป่าทึบและวิ่งตรงไปหาสัตว์อสูรที่น่ากลัว
"นายน้อยเจียง หนีเร็ว!"
สมาชิกตระกูลเฉียนปรากฏตัวด้วยความกลัว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาพวกเขานั้นอยู่ในขั้นสูงสุดของขอบเขตฉูติ่ง เฉียนฟู่ ตะโกนออกมาว่า "สัตว์อสูรตนนี้เป็นสัตว์อสูรระดับสองขั้นสูงสุดแน่นอน อาจารย์ซูอาจต้านทานมันไว้ไม่ได้ เราคงตายตามกันไปเช่นกัน เราต้องรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! "
เจียงอี้ไม่ได้ขยับหนีไปไหนและจ้องมองระยะไกลแทน เขาบ่นว่า "อาจารย์ซูไม่สามารถต่อต้านได้? นางจะไม่ตกอยู่ในอันตรายรึไง?"
"พวกเจ้าหนีไปซะ! ข้าจะไปช่วยอาจารย์ซู"
เจียงอี้เปิดเผยการแสดงออกที่มุ่งมั่นขณะที่เขาพุ่งตรงไปยังจุดที่ซูรั่วเสวี่ยไป ซูรั่วเสวี่ยเป็นผู้มีพระคุณของเขาและเขาต้องพึ่งพาซูรั่วเสวี่ยเพื่อขอการรักษาให้เจียงเสี่ยวนู๋จากหมอเทวะ นางจะต้องไม่ตายเช่นนี้
"นายน้อยเจียง! ท่านจะบ้าเหรอ?!"
เหล่าสมาชิกตระกูลเฉียนทั้งห้าคนตกตะลึง แต่เจียงอี้นั้นได้กลายเป็นดั่งลูกศรที่คมแล้ววิ่งตรงไปข้างหน้า พวกเขาไม่มีเวลาพาเขากลับมาแล้ว ทั้งห้าคนมองหน้ากัน กัดฟันแล้วตามเจียงอี้ไป เฉียนว่านก้วนได้กล่าวกับพวกเขาไว้ หากเจียงอี้ตาย พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ต่อได้เช่นกัน
"มันเป็นสัตว์อสูรระดับสองขั้นสูงสุด! ทุกคนหนีไป!"
มีผู้คนหนีออกจากป่าอย่างต่อเนื่องและทุกคนต่างก็ดูหวาดกลัว แต่เมื่อพวกเขาเห็นเจียงอี้และคนอื่นๆมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ตกตะลึง พวกเขาตื่นจากความงุนงงอย่างรวดเร็วและยังคงวิ่งหนีอย่างกระเสือกกระสน หากเจียงอี้และคนของเขางี่เง่าพอที่จะลองสังหารสัตว์อสูร นั่นก็จะมีเวลาพอให้พวกเขาหลบหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย
หลังจากวิ่งมาหลายร้อยเมตรเขาสังเกตเห็นว่าสมาชิกทั้งห้าจากตระกูลเฉียนตามเขามา การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาคำรามใส่พวกเขา "พวกเจ้ามาที่นี่ทำไม? พวกเจ้าทั้งหมกรีบไสหัวไปซะ"
เฉียนฟู่และคนของเขาต่างก็แสดงออกอย่างแน่วแน่ขณะที่พวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ประมุขน้อยของเรามีคำสั่ง หากนายน้อยเจียงตาย เราก็จะตายเช่นกัน ดังนั้นถ้านายน้อยเจียงไม่ถอย พวกเราก็จะไม่ถอยเช่นกัน! "
"เหอะ" "โฮกกก!"
เสียงตะโกนที่ละเอียดอ่อนจากซูรั่วเสวี่ยและเสียงคำรามจากสัตว์อสูรนั้นกำลังดังก้องอยู่ตลอดเวลา เจียงอี้กัดฟันของเขาและพุ่งไปข้างหน้าโดยที่ไม่สนใจคนที่ติดตามเขามา แต่ฝีเท้าของเขาก็เบาลงและเขาก็ส่งแก่นแท้พลังสีดำไปยังดวงตาของเขาทันทีและมองไปในระยะไกล
ในเวลาเพียงไม่นาน เจียงอี้ก็มาถึงการต่อสู้ ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้มากพอ เขารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายเยือกเย็นภายหน้า นี่ไม่ใช่พลังของสัตว์อสูร แต่เป็นจิตสังหารเยือกเย็นราวกับว่ามีภูเขาน้ำแข็งอายุหมื่นปีอยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อเขาทะลุผ่านพุ่มไม้ที่หนาแน่นมาแล้ว เขาก็เห็นสัตว์อสูรที่ทำให้ร่างกายของเขาสั่น สัตว์อสูรระดับสองนี้เห็นได้ชัดว่ามีพลังเหนือกว่ามากเมื่อเปรียบเทียบกับสัตว์อสูรระดับหนึ่ง
มันเป็นสัตว์อสูรที่รูปลักษณ์เหมือนเสือ มันไม่ได้มีร่างที่ใหญ่มหึมา แต่มันมีขนสีฟ้าทั้งตัวที่ให้ความรู้สึกราวกับว่ามันเป็นชั้นน้ำแข็ง จิตสังหารอันเยือกเย็นของมันแผ่ซ่านไปถึงขั้วกระดูก
กระบี่สีขาวของซูรั่วเสวี่ยยังคงต่อสู้กับเจ้าปีศาจน้ำแข็งนี้อย่างต่อเนื่อง การต่อสู้ของนางเปลี่ยนไปเป็นแข็งทื่อเมื่ออุณหภูมิลดต่ำลง ยิ่งนางอยู่ใกล้กับปีศาจน้ำแข็งมากขึ้นเท่าไหร่ จิตสังหารเยือกเย็นนั้นก็มีความสามารถในการส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของศัตรูภายในรัศมีมากขึ้นเท่านั้น
ถึงอย่างนั้น ซูรั่วเสวี่ยก็ไม่ได้แสดงอาการกลัวใดๆ ขาของนางเหมือนแมลงปอกระดกอยู่บนผิวน้ำ นางกระโจนขึ้นอย่างรวดเร็ว กระบี่ของนางวาดเป็นเส้นโค้งสวยงามก่อนที่จะพุ่งลงไปที่หัวของปีศาจน้ำแข็งตนนั้น
"ปัง!"
ปีศาจน้ำแข็งปล่อยเสียงคำรามออกมา จากนั้นก็ปล่อยลมหายใจเย็นยะเยือก ลมหายใจเย็นยะเยือกนั้นทำให้อากาศเย็นทันที แม้กระทั่งกระบี่ที่อยู่ในมือของซูรั่วเสวี่ยก็ถูกความเย็นปกคลุมจนเยือกแข็งเช่นกัน ลมหายใจของมันแพร่กระจายออกมาอย่างรวดเร็วไปทั่วร่างกายของซูรั่วเสวี่ย และนั่นก็มากพอที่จะแช่แข็งตัวของนางได้
"ย๊าา!"
ใบหน้าของซูรั่วเสวี่ยเริ่มตกผลึกด้วยน้ำแข็ง แต่นางก็ยังไม่กลัว นางปล่อยเสียงตะโกนที่อ่อนช้อยและเขย่ากระบี่หลังจากก็ถ่ายเทแก่นแท้พลังของนางลงไปในนั้น ทำให้น้ำแข็งรอบๆทั้งหมดแตกออก นางฝืนทนต่ออันตรายจากการแข็งตัวของโลหิตของนางและยังคงผ่าไปที่ศีรษะของปีศาจน้ำแข็ง
"โฮกกก!"
ปีศาจน้ำแข็งค่อนข้างตกใจ มันบิดร่างของมันอย่างรวดเร็ว กระบี่จึงแค่เฉือนผิวหนังที่คอของปีศาจน้ำแข็ง มันอ้าปากด้วยความโกรธและพ่นลูกธนูน้ำแข็งออกมาในตอนนั้น ซึ่งพุ่งออกมาด้วยความเร็วสูงไปที่ซูรั่วเสวี่ย
"ปัง!"
ร่างของซูรั่วเสวี่ยเกือบจะถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ แต่นางก็ตอบโต้ทันที นางยกกระบี่และปิดกั้นการโจมตี เสียงก้องที่ชัดเจนและคมชัดก่อนที่ซูรั่วเสวี่ยจะปลิวไปพร้อมกับกระบี่ของนางและชนเข้ากับพื้น
"นายน้อยเจียง ปีศาจน้ำแข็งตนนี้น่ากลัวเกินไป! อาจารย์ซูยังไม่สามารถเข้าใกล้มันได้ ถ้าเราต้องต่อสู้กับมัน เราคงกลายเป็นก้อนน้ำแข็งก่อนที่เราจะได้เข้าใกล้มันเสียอีก ยิ่งไปกว่านั้น มันอาจจะเป็นกับดักที่จู่ๆก็มีสัตว์อสูรที่น่ากลัวตนนี้ปรากฏขึ้นที่นี่ ใครบางคนอาจกำลังวางแผนที่จะกำจัดท่าน เรารีบหนีออกไปกันเถอะ... "
เฉียนฟู่มีการแสดงออกที่ดี แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจียงอี้ก็รีบตรงไปข้างหน้าเสียแล้ว ดวงตาของเขามีประกายที่ช่วยไม่ได้ขณะที่เขาตะโกนว่า "ช่างมันเถอะ!"
เจียงอี้ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรีบเข้าไปเพราะพลังของปีศาจน้ำแข็งนั่นกำลังจะเข้าไปถึงปอดซูรั่วเสวี่ย ผมทุกเส้นของซูรั่วเสวี่ยนั้นถูกเกาะไปด้วยน้ำแข็งและร่างกายนางก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด หากนางไม่มีเวลาฟื้นตัว นางจะต้องตายด้วยน้ำมือของสัตว์อสูรตนนี้
"เอ๋?"
ซูรั่วเสวี่ยเห็นร่างสีเขียวพุ่งออกมาจากป่าที่อยู่ด้านข้างและพอใจเป็นอย่างยิ่งในทันที แต่เมื่อนางเห็นว่านั่นเป็นเจียงอี้ การแสดงออกของนางก็เปลี่ยนไปทันที นางก็ตะโกนออกมา"เจียงอี้ เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? หนีไปซะ!"
เจียงอี้ไม่พูดอะไรเลย เขาหมุนเวียนแก่นแท้พลังออกไปและขว้างดาบสั้นสีนวลไปที่ปีศาจน้ำแข็งตนนั้น มืออีกข้างของเขาเปล่งประกายออกมาด้วยแก่นแท้พลังสีดำและสีน้ำเงิน เขาสร้างฝ่ามือระเบิดแก่นแท้ขึ้นมาอย่างเงียบๆและตรงไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและพุ่งเข้าหาปีศาจน้ำแข็ง
กลิ่นอายเยือกแข็งช่างน่ากลัว!
ปีศาจน้ำแข็งไม่ได้พ่นลมหายใจเยือกแข็งไปที่เจียงอี้ มันบิดร่างกายเพื่อหลบดาบสั้นสีนวลที่ถูกเขวี้ยงออกมาโดยเจียงอี้ ถึงกระนั้นเมื่อเจียงอี้อยู่ห่างจากปีศาจน้ำแข็งประมาณสามเมตร เขาก็ยังรู้สึกว่าร่างกายของเขาทั้งหมดแทบจะถูกแช่แข็ง แม้แต่ขาของเขาก็ยังแข็งและต้องใช้ความพยายามที่จะก้าวไปทีละก้าว
"ย๊ากก!"
เจียงอี้ตะเบ็งเสียงออกมาขณะที่เขาส่งแก่นแท้พลังสีดำอีกเส้นไปที่ขาซ้ายของเขาและกระทืบไปที่พื้น ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นทันทีและพุ่งไปทางปีศาจน้ำแข็ง เขาไม่รู้ว่าระเบิดแก่นแท้ของเขาจะสามารถสร้างความเสียหายให้กับปีศาจน้ำแข็งได้หรือไม่ แต่เขาแค่อยากจะต่อสู้กับมันให้ได้มากที่สุด
"โฮกก!"
เจ้าปีศาจน้ำแข็งเงยหน้าขึ้นแล้วก็คำราม ดวงตาสีฟ้ามีจิตสังหารที่โหดร้าย มันเผชิญหน้ากับเจียงอี้และกำลังจะพ่นลมหายใจเยือกแข็งออกมา เมื่อลมหายใจเยือกแข็งปกคลุมเจียงอี้ เขาจะกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งแน่นอน หากเขาโชคดีเขาอาจจะสามารถรักษาชีวิตของเขาไว้ได้ แต่ถ้าเขาโชคไม่ดีเลือดของเขาก็อาจแข็ง และเขาจะตายในทันที
"ปล่อย!"
ทันใดนั้น เสียงคำรามดังก้องดังขึ้นมาจากระยะไกล แสงสีดำจำนวนมากถูกยิงออกมาดึงดูดความสนใจของปีศาจน้ำแข็ง แสงสีดำนี้ถูกยิงออกมาจากหน้าไม้สีดำจากมือของเฉียนฟู่และคนของเขา เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของพวกเขาคือก้นของปีศาจน้ำแข็ง หน้าไม้เหล่านั้นส่องแสงด้วยแสงสีดำและเห็นได้ชัดว่าอาวุธชิ้นนั้นเป็นอาวุธประดิษฐ์
"โฮกกก!"
ปีศาจน้ำแข็งไม่ได้ดูเหมือนจะมีการป้องกันที่น่าเกรงขาม เนื่องจากมันมองไปที่แสงสีดำที่บินออกมาด้วยความกลัว มันเมินเจียงอี้และหันสะโพกของมันอย่างเต็มแรง
"ตายซะ!"
ร่างกายของเจียงอี้นั้นแข็งเหมือนแท่งน้ำแข็ง แต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายสดใสราวกับดวงดาว เขาพยายามที่จะอ้าปากและตะโกนและปล่อยฝ่ามือระเบิดแก่นแท้ออกมา เจียงอี้กระแทกเข้าไปที่ศีรษะของปีศาจน้ำแข็งอย่างแรง