บทที่ 83 ชี้เป็นชี้ตาย
"บูมม!"
เจียงอี้ยังโชคดี เมื่อเขาพยายามฝังตัวเองให้มีชีวิตรอด อุโมงค์ถ้ำที่ถูกปิดไว้ก็ระเบิดขึ้น.. ทำให้โคลนและหินกระจายไปทุกทิศทางอย่างรุนแรง สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นคือโคลนและหินเหล่านั้นได้ไปกระแทกกับสัตว์อสูรที่กำลังเข้ามา
มันเป็นสัตว์อสูรที่ดูประหลาดอย่างยิ่ง มันถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำและมีหัวรูปกรวยแหลมคมโดยมีหนวดอยู่ด้านบนของปาก ร่างกายเป็นเหมือนวัวที่มีสี่ขาและหางเหมือนตะขอ ม่านตาของมันเป็นสีเขียวและมันส่องประกายออกมาในความมืดซึ่งจะสว่างไสวเป็นพิเศษในถ้ำที่มืดสนิท
เมื่อฝุ่นจางลง นักฆ่าที่ตอนแรกต้องการจะเข้าไปในอุโมงค์ก็เต็มไปด้วยความตกใจ! พวกเขาเห็นว่าในถ้ำมีดวงตาสีเขียวสองดวงมองดูพวกเขาด้วยความโกรธแค้นและความคุ่นเคือง
เด็กนั่นอยู่ที่ไหน?
ขณะที่พวกเขากำลังทำลายโคลนและหินที่ตกลงมา พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในอีกด้านหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดค่อนข้างสับสน เจียงอี้ได้ถูกสัตว์อสูรตนนี้กินเข้าไปแล้วหรือไม่? แต่เจียงอี้นั้นก็ค่อนข้างน่ากลัว เขาคงไม่ถูกกินเร็วเช่นนี้ใช่ไหม?"
จะล่าถอยหรือจะสู้ต่อ?
นี่เป็นคำถามที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องพิจารณา สัตว์อสูรระดับหนึ่งนั้นมีสติปัญญาต่ำ ในสายตาของพวกมัน มนุษย์ทุกคนเหมือนกันหมด ซึ่งมันคงเป็นธรรมดาที่สัตว์อสูรจะคิดว่าเจียงอี้อยู่ด้วยกันกับคนเหล่านี้ที่เหลือ อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นจำนวนของพวกเขา มันก็เลือกที่จะโจมตีคนกลุ่มนี้ก่อน..เพราะมันรู้สึกได้รับการคุกคามมากขึ้น
ร่างกายของมันกลายเป็นวิญญาณสีดำและบินไปหาพวกเขา ในพริบตาเดียว มันก็มาอยู่ต่อหน้าพวกเขาแล้ว มันอ้าปากของมันและนั่นเผยให้เห็นถึงคมเขี้ยวที่เยือกเย็น พร้อมกับลมหายใจที่เหม็นของมัน
"อิงปา พวกเจ้าถอยออกมา! เหล่าเอ๋อร์ทีมเจ้าทั้งหกคนจงจัดการกับสัตว์อสูรนี้ เด็กนั่นจะต้องซ่อนตัวอยู่ข้างในแน่! ลงมือเดี๋ยวนี้!"
เจียงอี้นั้นถูกฝังอยู่ แต่เขายังคงได้ยินเสียงผู้ที่อยู่ขั้นแรกของขอบเขตจื่อฝู่ได้อย่างชัดเจน อิงปาจะเป็นสมาชิกของคนตระกูลอิงหรือไม่? คนเหล่านี้ถูกส่งมาโดยเฉียนว่านก้วน?
"ฟืด-ฟืด!"
สัตว์อสูรส่งเสียงแปลกๆและรุดหน้าไปที่คนพวกนั้นอย่างไม่มีความเกรงกลัว มันเพิกเฉยต่อการโจมตีรอบตัวมันและฉีกหนึ่งในพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม
"อ๊าก!"
เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวช ร่างกายครึ่งหนึ่งของคนผู้นั้นถูกกรงเล็บฉีกร่างของเขาจนมีแต่เลือดสดพุ่งออกมา เขาถูกกดลงบนพื้นและปากขนาดใหญ่สีแดงของสัตว์อสูรได้กัดไปที่หัวของเขา
"ท่าไม่ดีแล้ว! สัตว์อสูรตนนี้ใกล้จะวิวัฒนาการและความแข็งแกร่งของมันนั้นใกล้เคียงกับสัตว์อสูรระดับสอง การป้องกันมันนั้นยากเกินไป! พวกเจ้าทุกคนจงถอยกลับมา ข้าไปเอง!"
เมื่อผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่เห็นว่าการโจมตีจากคนของเขาทำไว้ได้เพียงไม่กี่แผล เขาก็อุทานด้วยความกลัวทันที แขนของเขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเจียงอี้ก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่สามารถสนใจมันได้อีกต่อไป แก่นแท้พลังสีแดงเพลิงหมุนรอบฝ่ามืออีกข้างของเขาราวกับมังกรเพลิงและเขาก็กระแทกมันไปที่สัตว์อสูรตนนั้น
"ปัง!"
พลังการต่อสู้ของขอบเขตจื่อฝู่ไม่ใช่สิ่งที่ขอบเขตฉูติ่งจะสามารถเทียบได้ ขณะที่ฝ่ามือกระแทกลงบนร่างสัตว์อสูรอย่างจัง มันทำให้สัตว์อสูรซึ่งมีน้ำหนักหลายร้อยกิโลพุ่งชนกับกำแพงถ้ำ ภายในถ้ำสั่นสะเทือนอีกครั้ง โคลนและหินนับไม่ถ้วนตกลงมาจากด้านบน
"ฟืดฟืด!"
เกล็ดหลายสิบอันถูกปล่อยออกจากร่างสัตว์อสูรและเลือดสีเขียวก็ไหลออกมาจากบริเวณที่มันได้รับบาดเจ็บ ดวงตาสีเขียวคู่นั้นโกรธยิ่งกว่าเดิมอีก จากนั้นมันก็พุ่งเข้าหาคนพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง สัตว์อสูรตนนี้มีความเฉลียวฉลาด มันไม่ได้ตั้งเป้าไปที่ผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่ แต่มันกลับกลายเป็นปีศาจที่โจมตีคนอื่น
เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น นอกเหนือจากผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่แล้วก็ไม่มีใครสามารถสร้างบาดแผลร้ายแรงแก่สัตว์อสูรนี้ได้ แต่ทุกครั้งที่สัตว์อสูรตนนี้โจมตี มันจะทำให้พวกเขาบาดเจ็บถึงตาย สิ่งสำคัญที่สุดคือสัตว์อสูรไม่กลัวความตาย ยิ่งมันได้รับบาดเจ็บมากเท่าไร ความรุนแรงและความโหดร้ายก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
"ไอ้สารเลว! ปล่อยพี่น้องของข้าแล้วมาหาข้าสิ!"
เมื่อผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่เห็นสหายของเขาเต็มไปด้วยการนองเลือด ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธทันที แต่ร่างกายของเขาบาดเจ็บอยู่ ซึ่งทำให้ความเร็วในการเคลื่อนที่ลดลง ยิ่งไปกว่านั้นอุโมงค์ถ้ำนั้นกว้างขวาง และคนของเขาอยู่ทุกที่ เขาไม่มีเวลาพอที่จะจับสัตว์อสูรได้ทัน
"พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วย!"
เขาได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่าสลดอย่างต่อเนื่อง เจียงอี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยซ้ำว่ามีการนองเลือดนอกถ้ำหิน ร่างของเขาไม่ขยับแม้แต่เพียงนิดเดียว ขณะที่กลั้นหายใจและนับในใจ หก, เจ็ด, แปด ...
จากเสียงกรีดร้องที่แตกต่างกันจากภายนอก เขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์การต่อสู้อย่างเงียบๆ มันเป็นสถานการณ์ที่น่ายินดีสำหรับเขาในช่วงเวลาสั้นๆนี้ จากผู้โจมตีสิบสามคน สิบคนได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิต ดูเหมือนว่าการเดิมพันของเขากับชีวิตของเขานั้นได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจ
"บูม!"
"ฟืดฟืด!"
สัตว์อสูรปล่อยเสียงดุร้ายอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันหายไปอีกครั้ง เจียงอี้รู้สึกประหลาดใจอยู่เงียบๆ จากเสียงของมัน ในขณะนี้สัตว์อสูรก็ค่อนข้างอ่อนแอแล้วเช่นกัน ด้วยการที่มันได้รับบาดเจ็บสาหัส ในขณะนี้มันกำลังจะใช้วิชาอสูรในอีกไม่ช้า
อย่างที่คาดไว้!
สัตว์อสูรปล่อยเสียงตะโกนแปลกๆอีกไม่กี่ครั้งและเกล็ดที่เหลือก็แยกตัวออกจากร่างของสัตว์อสูร เกล็ดทั้งหมดเปลี่ยนเป็นใบมีดสีดำและยิงออกไปทุกทิศทาง
"เหล่าเอ๋อร์, เหล่าซาน ระวัง!"
ผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่นั้นได้ถอยทัพไปแล้วก่อนที่สัตว์อสูรจะเริ่มแผดเสียง ความเร็วในการตอบสนองของเขาเร็วพอ แต่อีกสองคนค่อนข้างช้าเกินไป หนึ่งในนั้น ขาของเขาถูกตัดออกโดยใบมีดสีดำและอีกคนหนึ่งถูกเจาะเข้าที่ช่องท้องของเขาซึ่งช่องท้องของเขาถูกฉีกออกอย่างรุนแรง
"แคร๊ง แกร๊ง!"
มีเสียงปะทะกันของโลหะซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของกองโคลนและมีร่างหนึ่งโผล่ออกมา เจียงอี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขยับ ถ้าหากเขายังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบมีดสีดำก็คงจะแทงทะลุร่างของเขาไปแล้ว
"ฟืดฟืด!"
หลังจากปล่อยวิชาอสูร สัตว์อสูรตนนั้นก็อ่อนแอ และมันไม่ได้บังคับตัวเองให้ต่อสู้อีกต่อไป มันถอยเข้าไปในถ้ำ เจียงอี้ไม่ได้ไล่ตามไปและยังรู้สึกขอบคุณสัตว์อสูรตนนี้ด้วยซ้ำ
ร่างของเขาพุ่งออกมาจากถ้ำเหมือนมังกรดุร้าย ในระหว่างที่เขาออกมา ดาบสั้นสีนวลของเขาเจาะไปที่ลำคอของทุกคนที่ยังไม่ตาย
เนื่องจากคนกลุ่มนี้ต้องการที่จะฆ่าเขา มันเป็นเหตุผลที่เขาต้องการฆ่าพวกเขากลับ
"ฟึ่บ!"
ผู้ที่อยู่ขอบเขตจื่อฝู่ตื่นตระหนกเมื่อเขาเห็นเจียงอี้ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาไม่มีกำลังเหลืออีกแล้วที่จะต่อสู้และพุ่งออกมาจากถ้ำอย่างกระเสือกกระสน
ตอนนี้เจ้าพยายามที่จะหนีรึ?
ดวงตาของเจียงอี้เย็นชาลง เขาส่งแก่นแท้พลังสีดำไปที่เท้าของเขาและความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ชายผู้นั้นได้รับบาดเจ็บจากเขาในตอนแรกและมีอาการแย่ลงหลังจากต่อสู้กับสัตว์อสูร ความเร็วของเขาช้ากว่าเดิมอย่างน้อยสองเท่า ในขณะที่เขาออกจากถ้ำ เจียงอี้ก็ตามเขาได้ทัน
"ยอมรับชะตากรรมของเจ้าซะ! เพลงดาบพิรุณโปรยปราย...ดาบพิรุณคิมหันต์!"
จิตสังหารของเจียงอี้เอ่อล้นออกมาในขณะที่ดาบสั้นเปล่งประกาย มันสร้างเงาดาบหลายสิบเงาทันทีและตรงไปยังด้านหลังของชายผู้อยู่ขอบเขตจื่อฝู่!
เมื่อเหยื่อมองกลับไปข้างหลัง เขาเห็นท้องฟ้าปกคลุมด้วยเงาดาบและไม่สามารถแยกแยะได้ว่าดาบเล่มไหนเป็นดาบจริง ด้วยเงาดาบที่เทลงมาราวกับเม็ดฝน ไม่มีที่ใดที่เขาจะสามารถหลบเลี่ยงได้
"เจียงอี้ หยุดเดี๋ยวนี้! เจ้ากล้าฆ่าคนในบริเวณสำนักรึ?"
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตะโกน อาจารย์วัยกลางคนที่แต่งตัวในชุดคลุมสีขาวราวกับดวงจันทร์พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆ ด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความโกรธ
อาจารย์จ้าว?
เจียงอี้ชำเลืองมองและตอนนี้ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยจิตสังหารมากขึ้น ดาบสั้นสีนวลของเขาไม่มีความตั้งใจที่จะหยุด มันเจาะเข้าไปในหัวของชายผู้อยู่ขอบเขตจื่อฝู่และทำให้เขาตายทันที
"เจ้ากล้าดียังไง!"
อาจารย์จ้าวรู้สึกโมโห แก่นแท้พลังของเขาพุ่งออกมาจากร่าง พลังของขั้นที่แปดของขอบเขตจื่อฝู่นั้นท่วมท้นออกมา ด้วยก้าวเดียว ร่างกายของเขาก็ตรงเข้าหาเจียงอี้เหมือนเสือชีต้า เขาตะโกนด้วยเสียงที่ดังล้นและเต็มไปด้วยจิตสังหาร "เจียงอี้ เจ้ากล้าฆ่าคนต่อหน้าข้า? ข้าจะต้องทำตามกฎของสำนักและจัดการเจ้าในตอนนี้เสีย!"