บทที่ 120 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (7)
บทที่ 120 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (7)
”
พวกเราได้สูยเสียคนไปมากจากการต่อสู้กับกองทัพปีศาจระดับสูง ทหารรับจ้างมิติรวมฉันไปด้วยแล้วเหลือเพียง 9 คน แต่ว่ามีอัศวิน 21 คนตายไปและคนที่รอด 7 คนได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ มีจอมเวทย์เหลือเพียง 4 คน ด้วยอัศวิน 12 คน จอมเวทย์ 4 คน เบลโลด รูเดีย รวมแล้วมีพวกเราเหลือทั้งหมด 27 คน ถ้าหากจะมีอะไรที่น่าโล่งใจหน่อยก็คืออัศวินและจอมเวทย์ส่วนใหญ่เป็นนักกสำรวจดันเจี้ยนแรก
อย่างที่กล่าวมาพวกเรายังมีโอกาส ความจริงแล้วผู้บัญชาการศัตรูก็แพ้ไปแล้ว พวกเราสามารถจะไปช่วยชินะได้ก่อนที่ปีศาจจะตั้งตัวได้ใหม่ เพราะแบบนี้ก็เลยยังมีจิตวิญญาณการต่อสู้อยู่ในตัวของทุกคน
ยังไงก็ตามความจริงที่ว่าเดม่อนลอร์ดไม่สามารถเคลื่อนนไหวได้ยังอยู่ในหัวของฉัน เจ้านั่นจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้จริงๆนะหรอ? ในกรณีนี้ไม่ใช้ว่าเราไม่สามารถจะฆ่าเขาด้วยพลังหรอ? เดม่อนลอร์ดได้รับบาดเจ็บหนักจากฮีโร่แน่หรอ?
"มันไม่มีทางเลือกอื่นอีกได้แต่เดินต่อไป"
รูเดียได้ตอบในคำพูดของฉัน ใช่แล้วเราไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่ไปต่อ แม้ว่าเราจะรู้ว่ามีสายลับของศัตรูอยู่ในอัศวินหรือจอมเวทย์แต่เราก็ไม่สามารถจะแยกออกได้ แต่เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังสามารถจะเชื่อใจทหารรับจ้างต่างมิติได้ ฉันต้องการที่จะสำเร็จภารกิจด้วยความร่วมมือของพวกเขา ยังไงก็ตามมันไม่ง่ายเลย
ฉันต้องจะทำอะไรบางอย่าง ฉันไม่สามารถจะเมินเฉยคำพูดของรูเดียได้
"แต่ว่ารูเดีย พวกเราไม่สามารถจะไปต่อแบบนี้ได้"
"นายหมายความว่าอะไร? ไม่ใช่ว่านายพึ่งจะบอกว่าไม่เป็นไรหรอ?"
"ฉันเพิงแค่ต้องการหลักประกันนะ เธอไม่อยากรู้หรอ?"
"....ว่าไง?"
ในระหว่างมื้อค้ำเบลโลดได้พูดคำที่ทำให้เราตื่นตัว
"พวกเราใกล้จะถึงแล้วในเร็วๆนี้ พวกมันอาจจะมีแผนที่จะพักที่นี่ในคืนนี้ พวกมันจะตั้งค่ายพักชั่วคราวและพักที่นี่ ในคืนนี้จะเป็นโอกาสของเรา....พวกไม่สามารถจะหยุดไล่ตามมันได้ พวกเราจะทำการหลอกศัตรู"
"ฟังดูดีนี่"
หนึ่งในทีมซุ่มโจมตีจะเข้าไปในแคมป์และช่วยชินะรวมไปถึงนักสำรวจที่กลายเป็นหิน หนึ่งทีมจู่โจมจากด้านหน้าและดึงความสนใจ และก็ยังมีอีกทีมที่แสร้งทำเป็นซุ่มเพื่อทำให้ปีศาจสับสน
เบลโลด ฉัน ผู้อัญเชิญและจอมเวทย์จากทีมของชินะที่ซึ่งมีพลังในการตรวจหาตำแหน่งของสมาชิกในปาตี้ได้เข้าไปอยู่ในทีมช่วยเหลือ สามอัศวิน สองจอมเวทย์ สองทหารรับจ้างต่างมิติได้เข้าร่วมในทีมารองของทีมและคนอื่นๆก็ได้เข้าร่วมทีมโจมตีแนวหน้า
"เจ้าปีศาจชั่ว พวกเรามาเด็ดหัวแกแล้ว!"
"พวกทหารปีศาจหยุดวิ่งหนีเหมือนพวกขี้ขลาดแล้วมาสู้กันได้แล้ว!"
การดึงความสนใจของปีศาจเป็นไปได้อย่างงาม เราได้ใช้เวลานี้ในการเคลื่อนไหว เริ่มจากจอมเวทย์ได้เริ่มร่ายเวทย์ซ่อนตัวให้กับทีมช่วยเหลือทั้งหมด
"ระวังไว้ด้วย แม้ว่าเวทย์นี้จะลบตัวตน กลิ่น แต่ถ้าปีศาจได้จ้องมาที่นาย สักพักหนึ่งมันก็จะสามารถเห็นได้"
"ดังนั้นเราจะต้องฆ่ามันเร็วๆสินะ"
ฉันได้หยักหน้ารับ ส่วนไขโลหะมันดูเหมือนจะไม่สามารถเข้าไปอยู่ในช่องเก็บของของฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง!
อาจจะเป็นเพราะมันเป็นสิ่งมีชีวิต แต่ในตอนแรกเมื่อมันไม่สามารถจะเข้าไปในช่องเก็บของได้ ฉันได้กลัวว่าฉันอาจจะต้องถือเอาไว้ตลอดเวลา โชคยังดีที่ริยูสามารถจะเอาเธอไปไว้ในสวนแฟรี่ได้ แม้ว่าไพก้าจะบอกว่ามันเป็นเรื่องดีที่ฉันถือมันเอาไว้ แต่ฉันไม่สามารถจะทำแบบนั้นในสถานการณ์ที่อันตราบแบบนี้ได้ ดังนั้นฉันก็เลยฝากให้ริยูดูแล
"พวกเราจะเริ่มกันแล้วนะ"
ทีมที่สองจะต้องเข้าไปก่อนหน้าทีหลักเพื่อหลอกหรอ ครู่หนึ่งพวกเราก็เข้าไป มีเต้นท์และมอนสเตอร์หลายตัวได้ผ่านพวกเราไป แต่เพราะความเชื่อใจในพลังของจอมเวทย์พวกเราได้เดินต่อไป จอมเวทย์ได้หาตำแหน่งของชินะอย่างต่อเนื่องและกระซิบบอกกับเบลโลด ยังไงก็ตามแก้มโรเธอนั้นได้กลายเป็นสีแดง เธอกำลังเขินท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้งั้นหรอ!?
"เธอรู้สึกถึงการคงอยู่ของเดม่อนลอร์ดไหม?W
"เขาอยู่ในจุดศูนย์กลางพื้นที่นี้ และมีการเฝ้าระวังมากเกินไป แต่แม้ว่าจะเกิดความวุ่นวายอะไรขึ้นเขาก็ดูเหมือนจะไม่น่าเคลื่อนไหวได้"
"แล้วชินะล่ะ?"
"มันดูเหมือนว่านักสำรวจที่ถูกทำให้เป็นหินจะไม่ได้อยู่ในที่ใกล้ๆกับเดม่อนลอร์ด แม้ว่าจะมีการเฝ้าระวังที่มากอยู่แต่เราก็สามารถจะเขาไปช่วยพวกเธอได้โดยไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"
"เมื่อพวกเรากำลังจะหนีพวกเราสามารถจะขี่ไวเวิร์นของฉันไปได้ แต่ยังมีอีกหนึ่งปัญหา"
ผู
"มันมีจะมีวิธีที่จะทำให้พวกเขากลับจากการเป็นหินหรอ?"
"พวกเราสามารถจะคิดได้หลังจากนี้ ก่อนอื่นพวกเราจะต้องช่วยพวกเขาก่อน"
เบลโลดได้พูดออกมาเสียงแข็ง ผู้อัญเชิญก็ดูเหมือนจะเข้าใจในความเร่งด่วนนี้และหยักไหล่
แม้ว่าฉันจะมีแผนในใจอยู่แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร ถ้าสิ่งนั้นมันไม่ได้ผลมันจะทำให้ฉันรู้สึกแย่ หลังจากที่คุยกันเสร็จพวกเราก็ไปต่ออย่างรวดเร็ว
"ก๊าาาา"
"กลิ่น...มนุษย์?"
"เมื่อไหร่ที่ท่านผู้บัญชาการจะกลับมานะ?"
มอนสเตอร์และปีศาจได้ยิ่งมากขึ้นไปเรื่อยๆในเส้นทาง ร่างกายของฉันได้เริ่มสั่นจากความตรึวเครียดระหว่างการต่อสู้ แม้ว่าพวกเราจะสามารถฆ่าเจ้าพวกนี้ไปได้...แต่สำหรับตอนนี้พวกเราต้องหยุดเอาไวว้เพราะว่าการช่วยชินะคือเป้าหมายสำคัญ แน่นอนว่าการก็มีการต่อสู้เกิดขึ้นเป็นครั้งคราว
"อ่า นี่!"
"ตาย!"
เมื่อพวกเราพบกับปีศาจหรือมอนสเตอร์ในซอกแคบ พวกเราก็จะจัดการพวกมันอย่างรวดเร็วและไปต่อ ผู้อัญเชิญเป็นผู้ช่วยเหลือที่ยอดเยี่ยมมากเพราะเขามีคลาสหลักเป็นนักธนู เขาสามารถยิงลูกศรที่มีออร่าออกไปได้อย่างต่อเนื่องซึ่งสามารถจะฆ่าปีศาจได้อย่างรวดเร็ว มันดูเหมือนว่านี่คือทักษะของเขามันทั้งรวดเร็วและทรงพลัง
"ดูเหมือนว่าทีมอื่นๆจะทำได้ดีเลย"
พวกเราได้ยินเสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องจากส่วนต่างๆของแคมป์ ฉันหวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยนะ พวกเราได้รีบไปต่ออย่างเร่งรีบ ครู่หนึ่งพวกเราก็ได้มาถึงเต้นท์ที่ชินะและคนอื่นๆได้ถูกจับเอาไว้ ตามที่คาดไว้มีปีศาจหลายสิบตัวป้องกันที่นี่อยู่ มันเหมือนกับว่าพวกนี้จะใช้พวกเขาเป็นตัวประกันในการต่อสู้กับจักรวรรดิ
"พวกเราจะทำอะไรต่อ?"
"ตามที่พวกเราวางแผน ฉันจะไป"
"อะ แฮ่ม... ด้วยความยินดี"
ฉันได้เดินออกไปอย่างมั่นใจ ร่างกายของฉันได้เปลื่ยนไปจากเดิม ผิวสีขาวได้กลายเป้นสีดำแข็งกระด้านและมีกล้ามเนื้อ ในขณะนั้นก็ได้มีเขายื่นออกมาจากหัวของฉันและผมของฉันก็ได้ย้อมปด้วยสีดำ เมื่อเห็นฉันเดินไปอย่างมั่นใจพวกปีศาจก็ได้สสะดุ้งขึ้น
"ทะ ท่านผู้บัญชาการ!?"
"ท่านผู้บัญชาการ ท่านต้องการอะไรขอรับ? พวกเรายังไม่ได้รับรายงานใดๆว่าท่านจะมา"
"อะไร? ข้ามั่นใจว่าข้าส่งข้อความมาละนะ"
"แต่...! พวกเรายังไม่ได้ยินเลยว่าท่านได้กลับมาแล้ว ท่านได้เอาเจ้าหญิงมาด้วยไหม?"
"เจ้าลูกสุนั๘นั่นซ่อนตัวอยู่ พวกข้าจำเป็นจะต้องใช้ตัวประกัน"
"ท่านผู้บัญชาการ นั่นมัน..."
ฉันได้เอื้อมมือออกไปและจับหัวปีศาจที่พูดคุยกับฉัน
"...แกต้องการที่จะลิ้มรสการกลายมาเป็นเลือดและเนื้อของข้าสินะ?"
"มะ ไม่ครับท่าน!"
"ข้าชาตูโน่ผู้ป็นผู้ปกครองที่สมบูรณ์แบบที่อยู่ภายใต้องค์เหนือหัวเดม่อนลอร์ด เจ้ากล้าที่จะย้อนข้าหรอ? เจ้านี่น่าสนใจจริงๆ"
"ไม่ครับท่าน!"
"เจ้าอาจจะได้ยินมาว่าพวกเรามีผู้บุกลุก! ข้าจะจัดการมั่นนับจากนี้ พวกแกก็จงไปปกป้ององค์เหนือหัวซะ!"
"ครับท่าน!"
ปีศาจทั้งหมดได้โค้งคำนับให้กับฉันและวิ่งหายไปในเส้นทาง ฉันได้สบถและคิดขึ้น
'ทักษะนี้มันสามารถเปลื่ยนแม้แต่วิธีพูดของฉันได้'
มันสามารถพูดได้เลยว่าฉันจะไม่ถูกพบอย่างแน่นอน แต่เมื่อคิดว่ามันมีผลแบบนี้! ฉันได้คิดว่าฉันสามารถจะเรียกได้ว่าแผนของฉันประสบความสำเร็จได้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้หวังมันก็ตาม เทพเจ้าซุสทรงอวยพร
"น่างทึ่ง"
"ฉันคิดว่าปีศาจเวรนั่นกลับมามีชีวิตอีกครั้ง"
หลังจากยืนยันว่าปีศาจพวกนั้นได้จากไปโดยสมบูรณ์แล้ว ฉันก็ได้กลับไปหาพรรคพวกของฉันและส่งยิ้มให้พวกเขา ฉันได้กลับไปในรูปลักษ์เก่าของฉัน ใช่แล้วฉันใช้ทักษะการละเล่นของเทพเจ้าแห่งท้องฟ้า
"แต่ว่า ส่วนต่อไปฉันกังวลนิดหน่อย...."
"ทำไม?"
ด้วยคำถามนี้เบลโลดไม่ได้พูดต่อและปิดปากเงียบ ยังไงก็ตามดวงตาของเขาได้แสดงความทุกข์อย่างชัดเจน ยังไงก็ตามนั่นก็ไม่ใช่ธุระของฉัน ฉันได้ปล่อยไว้และเข้าไปในเต้นท์ด้วยกันกับพวกเขา
เธออยู่ที่นั่น ชินะที่กลายเป็นหินอยู่ตรงนั้น! ฉันได้ตะโกนบอกทุกคนอย่างดีใจ
"พวกเราไม่มีเวลามากแล้ว พวกเราจะต้องยืนยันว่าทุกคนอยู่ที่นี่และหนีไป"
"ใช่แล้ว! แปดคนรวมทั้งท่านชินะ พวกเขาทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว!"
"พวกนั้นจะสังเกตุเห็นว่าพวกเราออกไปใช่ไหม?"
"ออกไปกันเถอะ! มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแอบออกไปด้วยพวกเขา! เร็วเข้าเถอะ"
แม้ว่าพวกเราจะหลอกปีศาจออกไป แต่ก้ไม่นานหรอกที่พวกมันจะรู้ตัว ผู้อัญเชิญได้เรียกไวเวิร์นออกมาและให้นักสำรวจขึ้นมา ในขณะที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ พวกเราจึงไม่สามารถจะใส่เข้าช่องเก็บของได้
ดังนั้นพวกเราก็เลยต้องเสียเหงื่อเพื่อเคลื่อนย้ายออกไปจากที่นี้ มันคงจะดีถ้าฉันสามารถจะใช้ย้อนกลับและพาพวกเขากลับไปยังโลกกับฉันได้ แต่เนื่องจากพวกเขาเป็นคนของทวีปลูก้ามันจึงทำไม่ได้นี่มันค่อนข้างจะน่ารำคาญ
แต่ในความฝันฉันจำได้ว่าฉันกลับไปยังโลกด้วยกันกับรูเดีย ทำไมในความฝันของฉันถึงเป็นแบบนั้น...?
ในขณะที่เราว่างนักสำรวจที่แข็งเป็นหินลงบนไวเวิร์น นักเวทย์ก็ได้ยิงแฟร์ขึ้นไปอย่างใจเย็น มันได้ทะลวงเต้นและพุ่งสูงขึ้นไปในท้องฟ้าซึ่งแสดงให้เห็นมาพวกเราทำสำเร็จแล้ว"
"ขึ้นมา! นายก็ด้วยเด็กใหม่!"
"ฉันกำลังไปอยู่แล้วแม้ว่านายจะไม่เรียกก็ตาม!"
ฉันได้กอดชินะเอาไว้และขึ้นไปบนไวเวิร์นเป็นคนสุดท้าย ไวเวิร์นได้พ่นใจที่เผาทุกๆสิ่งในเส้นทางในขณะที่กระพือปีใหญ่ของมัน
"ไวเวิร์น!"
"ไวเวิร์นปรากฏตัวในค่าย!"
"เวรเอ้ย ผู้บุกรุกอยู่ที่นั่น!"
ไวเวิร์นได้บินขึ้นไปบนท้องฟ้า ยังไงก็ตามไวเวิร์ได้ถูกโจมตีโดยเวทย์ของปีศาจสองตัวทำให้มันกรีดร้องออกมา
"ไอเวรเอ้ย!"
"องหญิง! องหญิงอยู่บนนั้น"
ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะสนใจพวกเรามากกว่าที่คิด ทันใดนั้นปีศาจหลายสิบตัวก็ได้พากันมาหาเราทำให้พวกเราสับสน ผู้อัญเชิญได้หยิบเอาธนูออกมาในขณะที่เหล่าจอมเวทย์ยิงเวทย์ลงไปและเบลโลดก็ได้ปล่อยออร่าดาบไปจากดาบ แม้อย่างนั้นมันก็ยังไม่พอที่จะจัดการกับปีศาจ
"ไวเวิร์นเร็วอีก!"
"เวร พวกมันได้วางกำแพงมานาไว้! มันจะต้องใช้เวลาในการทำลาย"
"พวกเราจะต้องซื้อเวลา...!"
ผู้อัญเชิญไม่สามารถจะทำอะไรได้ ในขณะที่พวกเรากำลังยุ่งอยู่กับกำแพงมานาที่ขวางทางไวเวิร์น จอมเวทย์ก็ยังได้มุ่งเน้นไปที่การทำลายบาเรีย เวรเอ้ยเจ้าอุปกรณ์เวทย์นี้มันไม่ได้ผลเมื่อตอนที่เราแอบเข้ามา!
"ดูเหมือนเจ้าบาเรียนี่จะถูกใช้งานเมื่อรู้ว่ามีผู้บุกรุก ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปตามความคาดคิดของเรา แต่ว่า...."
"มันแข็งแกร่งเกินไป! ปีศาจโดยทั่วไปแล้วไม่สามารถจะร่าบบาเรียแบบนี้...ถ้ายังเป็นแบบนี้เราถูกสอยแน่!"
"ฟู่ เจ้าพวกปีศาจนั่น ฉันจะต้องฉันการพวกนี้ด้วย?"
ฉันได้ถอนหายใจและหยิบหอกออกมา จากนั้นก็มองไปที่ชินะในอ้อมกอดและพูดขึ้น
"อัญเชิญคะดูเซียส ความพิโรธของเทพแห่งทองฟ้า!"
[คุณได้อัญเชิญคะดูเซียส พลังทางกายภาพทั้งหมดของคุณได้เพิ่มขึ้น ดวงตาของงูทั้งคู่ได้เปิดอ่อ คุณสามารถจะใช้อำนาจของหนึ่งในพวกมันได้]
[ความพิโรธของเทพแห่งท้องฟ้าได้บรรจุอยู่ในอาวุธของคุณ คุณสามารถจะส่งการโจมตีที่ทรงพลังออกไปได้หนึ่งครั้งหรือแบ่งพลังการโจมตีออกเป็นหลายครั้ง]
ในมือของฉันมันไม่ใช่หอกแล้ว แต่เป็นส่วนของแสงที่มารวมเข้าด้วยกันเหมือนกับงูที่คลานอยู่บนต้นไม้แสงได้อาบไล้มาที่แขนของฉันเป็นเกลียวและมีปีกงอกขึ้นมาบนหลังของฉัน ในเวลาเดียวกันหอกกลืนกินก็ได้เปล่งรัศมีสว่างออกมาและเปลื่ยนไปเป็นสายฟ้าสีทอง พรรคพวกของฉันได้มองมาด้วยตาที่เบิกกว้าง
"เด็กใหม่ นาย...!"
"ถ้านายบอกใคร ฉันจะฆ่านาย"
ด้วยคำพูดนี้แม้แต่ฉันก็ยังพบว่ามันยโส ฉันได้ใช้มือจับไปที่สายฟ้าและแทงมันไปที่บาเรียที่ขวางทางพวกเรา
ตูมมม!
"อีกรอบ!"
แคร๊ก
เพียงแค่สองครั้งก็ได้มีรอยแตกปรากฏขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มพอใจฉันได้ยิงสายฟ้าออกไปอีกครั้ง เสียงที่ฉันคาดหวังก็ได้ดังออกมามันเป็นเสียงของการพังทลายของ ยิ่งได้เห็นใบหน้าที่ตกใจของปีศาจมันได้ทำให้ฉันพอใจมากยิ่งขึ้น
"ไวเวิร์นไป!"
[ก๊าซซซซซ]
"อ่า ทำไมเขาถึงฟังเธอ...เขา!"
"อย่าปล่อยให้มันหนีได้!"
"ส่งคนไปรายงานท่านเดม่อนลอร์ด!"
"จับผู้บุกรุกคนอื่นๆ!"
ในขณะนั้นก็ยังมีเวทย์พุ่งเข้าหาพวกเรา ปีศาจมันได้กระจายตัวกัน ฉันได้ยิงศรสายฟ้าที่ยังพอมีพลังเหลืออยู่ลงไปใส่พวกนั้น แม้ว่าฉันจะต้องการปาหอกไปแต่ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องยาก ดังนั้นฉันก็เลยทำเรื่องง่ายๆอย่างการส่งพลังงานสายฟ้าออกไปจากหอก ปีศาจหลายตัวได้กลายเป็นขึ้เถ้าและหายไป ในเววลาเดียวกันพลังสายฟ้าที่บรรจุอยู่ก็ได้หายไปจากหอกโดยสมบูร์ ด้วยความรู้สึกสดชื่นฉันได้เก็บหอกกลับเข้ามาในช่องเก็บของ"
"เอาล่ะ หนีกันต่อเถอะ!"
"นายนี่มันน่ากลัว....."
ไวเวิร์นได้พุ่งทะยานผ่านท้องฟ้า แม้ว่ามอนสเตอร์ของปีศาจหลายตัวจะบินได้ แต่คนอื่นๆก็ได้จัดการกับพวกมัน พวกเขาทั้งหมดที่มากับฉันต่างก็เป็นนักสำรวจดันเจี้ยนแรกที่มีเลเวลอย่างน้อย 70
"แล้วทีมอื่นๆล่ะ? นายได้ลองส่งข้อความไปยัง?"
"ทหารรับจ้างต่างมิติสองคนได้หนีไปที่ดันเจี้ยน อัศวินสี่คนและจอมเวทย์สองคนได้ตายไป ส่วนที่เหลือกำลังพยายามหลบหนี
ผู้อัญเชิญได้ถอนหายใจอย่างโลกอกและดูผ่อนคลายมากขึ้นในขณะที่ควบคุมไวเวิร์นต่อไป ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงไวเวิร์นนี่ก็แข็งแกร่งกว่าปกติ
ในเวลาเดียวกันฉันก็ได้บิดคอ
"คนที่ช่วยมาคนอื่นไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"คนอื่นๆนอกจากเจ้าหญิงในมือนายโอเคหมดแหละ"
"เยี่ยม ถ้างั้นพวกเราก็ควรจะทำมันในตอนนี้?"
"ทำอะไร?"
"นายก็น่าจะรู้นี่"
ด้วยแบบนั้นฉันได้ยืดคอขึ้นอีกครั้งจากนั้นก็ตะโกนออกไป
"อว๊ากกกกกกก!"
[คุณได้ใช้วอคลาย! สมาชิกในปาตี้ทุกคนได้รับการเคลียสถานะด้านลบ ทุกคนในปาตี้พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% ในระยะเวลาหนึ่ง และได้เข้าสู่สถานะสุดยอดเกราะไม่สกสะท้านกับการโจมตีของศัตรู]
เสียงตะโกนของฉันได้ทำให้ไวเวิร์นร้องออกมาและกระพือปีกอย่างรุนแรง คนอื่นๆก็ยังตกใจกับเสียงของฉันและหันไปพูดอะไรบางอย่าง
"อืม? อืม...."
ชินะที่อยู่ในแขนของฉันได้กลับมามีสีผิวปกติ ไม่ใช่แค่เธอ แต่นักสำรวจที่แข็งเป็นหินทั้งหมดได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"นะ นายทำอะไร... ไม่สิ ชั่งเถอะ โทษที"
"หุหุหุหุ"
'แม้ว่าฉันจะบอกพวกนาย มันก็ไม่มีอะไรที่พวกนายจทำได้' ฉันได้บ่นขึ้นภายใจใจของฉัน ผลสถานนะมันได้ถูกยกเลิกไปด้วยทักษะวอคลาย ในตอนนี้ฉันพร้อมแล้วที่จะยอมรับว่าทักษะนี้มันยอดเยี่ยมที่สุดในโลก
ฉันได้ตรวจสอบสถานะของชินะด้วยรอยยิ้มสดใส เธอยังคงสวมใส่ชุดเกราะที่ใส่ในช่วงสงคราม ตาของเธอได้เปิดออกมองมาที่ฉันอย่างแปลกใจ
"ชินะ เธอโอเคไหม?"
"...พี่ชาย? พี่มาช่วยฉันงั้นหรอ ใช่ไหม?"
"ใช่แล้ว"
ตาของชินะได้เบิกกว้าง จากนั้นเธอก็มองมาที่ฉันซึ่งกำลังคุยกับรูเดีย เธอได้หัวเราะขึ้น
"ถ้างั้นพี่ชายจริงๆคือ....หุหุ ขอบคุณค่ะพี่ชาย"
ฉันได้หมดคำพูดไปกับรอยยิ้มที่สวยงามของเธอ ด้วยรอยยิ้มของเธอฉันก็ยังได้ยิ้มออกมา จากนั้นการกระทำของเธอลื่นไหลเหมือนกับน้ำ
"และก็....ลาก่อน"
เธอได้หยิบดาบออกมา ดาบจากร่างกาย ดาบผู้พิทักษ์และดาบที่มีออร่าสีดำลุกโชน จากนั้นเธอก็แทงดาบเข้ามาในท้องของฉัน
สามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลยครับ > กดเลย <
