บทที่ 119 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (6)
บทที่ 119 - ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (6)
”
จากก่อนหน้านี้ปีศาจมันมีเพียงเขาเดียว แต่ตอนนี้ได้มีเขายาวอันที่สองยื่นออกมาจากหน้าผาก ฉันไม่รู้ว่าจำนวนเขาของเขาสำคัญยังไง แต่ว่าออร่าที่มันได้เปล่งออกมาก็มากขึ้นเป็นสองเท่า นอกจากนี้ผิวของมันก็ได้กลายเป็นสีแดงเข้าเหมือนกับภูเขาไฟ ขนาดตัวมันสูงขึ้นมากกว่าสองเมตรและร่างกายกองดูเหมือนกับฮัค และด้วยปีกค้างคาวและหางเกล็ดหนาที่ยื่นออกมาทำให้มันดูเหมือนว่าจะเป็นปีศาจที่มีอยู่แต่ในตำนาน น่าทึ่งมากที่แม้ว่ามันจะเปลื่ยนไปมากขนาดนี้มันก็ยังไม่ได้ฟื้นฟูแขนขึ้นมาใหม่
ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ว่ากระบอกที่มันถืออยู่ก็ได้ดูแข็งแกร่งและน่ารังเกียจยิ่งขึ้น มันนั้นเป็นสีแดง ดำ ยาว หนาและปลายของมันได้แยกออกเป็นสองส่วนซึงลอยู่บนฟ้าเหมือนกับงูน้ำ ชายวัยกลางคนที่ขี่ไวเวิร์นได้แสดงความคิดเห็นออกมาสั้นๆ
"มันใหญ่มาก"
[ฟู่...เจ้าควรจะรู้สึกเป็นเกียรตินะที่ได้เห็นร่างกายที่แท้จริงของข้า ข้านั้นไม่ค่อยจะแสดงร่างที่แท้จริงมากนักแม้แต่ในอาณาจักรปีศาจ]
"ฉันไม่คิดว่าจะมีเพิ่งคนเดียวในหมู่พวกเราที่ทำได้ เอาล่ะไปกันเถอะ"
"ป้องกันเป็นหลัก นอกเหนือไปจากฉันไม่มีใครในที่แห่งนี้ที่จะตามความเร็วของเจ้านั่นทัน"
เพรูต้าได้ตอบออกไป ราวกับว่าจะพิสูจน์ว่าเพรูต้าพูดจริง ชาตูโน่ได้หายไปจากพื้นที่เดิมและปรากฏขึ้นอีกครั้งเบื้องหลังของทหารรับจ้างพร้อมกับเหวี่ยงแส้ลงมา ทหารรับจ้างที่ใส่เครื่องป้องกันอยู่ได้ทำให้แหวนแตกไปเพื่อที่จะป้องกันการโจมตีของชาตูโน่และตะโกนออกมา
"ความคล่องแคล่วของมัน 300! ถ้านายไม่มันใจว่าจะหลบการโจมตีของมันได้ก็หนีซะ!"
"ห่าเอ้ย มันยังไม่ใช่แม้แต่เดม่อนลอร์ด ผู้บัญชาการปีศาจแข็งแกร่งแบบนี้ได้ยังไง...!?"
"ฮ่าห์ อย่างนร้อยมันก็เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่! รางวัลสำหรับภารกิจนี้จะไม่ใช่เรื่องตลก!"
เมื่อได้ยินเสียงเชิญชวนนนี้ ทหารรับจ้างที่กำลังจะเปิดประตูดันเจี้ยนก็ได้ผงะไป ถ้าหากว่าภารกิจยิ่งสูงก็เป็นปกติที่ดันเจี้ยนจะให้ผลตอบแทนที่ดีเยี่ยมกว่าเสมอ ไม่ว่าทหารรับจ้างแต่ละคนจะให้ความสำคัญของความปลอดภัยเป็นทีสุดพวกเขาก็คงจะไม่มาเป็นทหารรับจ้างแน่นอน ที่พวกเขาอยู่ที่นี่ก็เพราะพวกเขาเต็มใจที่จะรับความเสี่ยงตกอยู่ในสถานการณ์อันตายและท้าทาย
คงต้องขอบคุณเสียงตะโกนที่เหมาะเจาะนี้ทำให้ทหารรับจ้างคนอื่นๆได้ดึงจิตวิญญาณการต่อสู้กลับมา จากนั้นเพรูต้าก็ได้ก้าวไปข้างหน้าและพูดขึ้น
"ขอโทษด้วยนะ แต่ว่าเจ้านั่นเป็นของฉัน"
"อะไรนะ นายกำลังจะบอกว่านายต้องการที่จะต้องสู้กับมันเพียงลำพังงั้นหรอเจ้าเด็กใหม่?"
[รอก่อนฮีโร่ ข้าจะจัดการเจ้าหลังจากที่ข้าจัดการคนอื่นเสร็จแล้ว]
"เหมือนว่าฉันจะรอนายล่ะเจ้าพลทหารปีศาจ นายจะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นไปตามที่นายดูดพลัง ดังนั้นฉันก็จะต้องจัดการกับนายก่อนที่มันจะเกิดขึ้น"
ด้วยคำพูดของเพรูต้า ทหารรับจ้างทั้งหมดได้หน้าซีดไป ทุกๆคนรวมทั้งฉันได้รู้ว่าปีศาจนั่นไม่ได้โกรธขึ้น แต่ว่ามันได้เปลื่ยนพลังที่ดูดซับจากปีศาจที่มาพร้อมกัน! แต่ว่าเพรูต้ารู้ได้ยังไง?
จากนั้นทหารรับจ้างที่เป็นผู้อัญเชิญก็ได้พูดออกมาด้วยท่าทางสงสัย
"เดี๋ยวก่อนะเด็กใหม่ มันไม่ได้หมายความว่านายได้รวบรวมปีศาจเพื่อให้เจ้านั่นได้แข็งแกร่งขึ้นหรอกหรอ?"
"แน่นอนว่าไม่ ตรงกันข้ามเลยฉันได้ทำให้เจ้านั่นอ่อนแอลง"
"อะไรนะ?"
แม้ว่ามันจะมีความขัดแย้งในคำพูดของเพรูต้าแต่เขาก็ยังคงมีท่าทางเหมือนผู้เหนือกว่า ชาตูโน่ที่กำลังฟังอยู่ก็ยังมองมาอย่างสนใจ
[ค่อนข้างจะตลกเลยนะฮีโร่! ข้านะหรออ่อนแอ? ดูร่างกายของเจ้าดีกว่าว่าอ่อนแอมากแค่ไหน!]
"แน่นอน"
ร่างกายของชาตูโน่ได้หายไปจากท้องฟ้าอีกครั้ง เขาได้ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าฉันในทันทีและในเวลาเดียวกันแส้สองแฉกก็ได้พุ่งเข้ามาหาฉัน หางที่ยางก็ได้วาดเส้นมาหาฉันจากข้างหน้า เวรเอ้ย ฉันเกือบจะไม่สามารถเห็นมันได้เลย! มันเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน!?
ยังไงก็ตามเพรูต้าสามารถจะมองการเคลื่อนไหวนี้ได้ ความจรริงแล้วถ้าเพรูต้าไม่ได้ควบคุมร่างกายของฉัน ฉันก็จะไม่สามารถมงเห็นการโจมตีนี้ได้เลย เขาได้เหวี่ยงหอกไปอย่างง่ายๆผลักดันแส้เอาไว้และป้องกันหางที่พุ่งมาจากด้านล่าง จากนั้นเขาก็เตะหางด้วยเท้าสายที่ปกคลุมไปด้วยวังวนสายสม
หางของมันได้ระเบิดออกมา
[ก๊าซซซซซ]
"เจ้าปีศาจ ฉันรู้ถึงทุกๆรูปแบบของนายแล้ว เพียงแค่นานโผล่ออกมาฉันก็สามารถจะเข้าใจคลาส อาวุธที่เลือกใช้ วิธีการโจมตี ศักยภาพและบุุคลิกภาพของนายได้!"
การโจมตีของเพรูต้าไม่ได้หยุดหก เท้หรือมือที่ว่างอยู่ได้โจมตีไปที่ร่างกายของชาตูโน่ทำให้ระเบิดออกแปลกๆ มันรู้สึกเหมือนกับว่าความแข็งแกร่งของร่างกายชาตูโน่มันเป็นของปลอม!
พายุสีฟ้าของเพรูต้าได้ปกคลุมร่างกายของฉัน ฉันได้ตระหนักว่าเพรูต้ายังไม่ได้ใช้พลังเต็มกำลังเมื่อต่อสู้กับชาตูโน่ในครั้งก่อน เหตุผลที่เขาใช้ทักษะของฉันก็เพราะว่าเขาต้องการจะเก็บทักษะของตนเองไว้ใช้จัดการกับชาตูโน่ร่างจิรง
"วังวนนิรันดร์ คนในสมัยก่อนได้เรียกฉันว่าเทพสงคามและหายนะแห่งสรวงสวรรคฺเพราะว่าวังวนที่เชื่อต่อกับโลกและสวรรค์นี้มันแข็งแกร่งพอที่จะทำลายโลกได้"
ได้มีน้ำวนปะทุขึ้นในทุกๆครั้งจากร่างกายของชาตูโน่ เขาได้กัดฟันและล้มลงไป ในที่สุดด้วยเสียงกรีดร้องมันก็ได้ตัดหางของตัวเองซึ่งได้ถูกชีกเป็นชิ้นๆจากการโจมตีของเพรูต้า จากนั้นหางก็ได้ดูดกลืนเข้าไปในแช่ทำให้แส้กลายเป็นกระบอง
[เจ้าทำอะไรกับข้า!? เจ้าคิดว่าจะสามารถฆ่าข้าผู้บัญชาการกองทัพปีศาจชาตูโน่จอมเขมือบได้งั้นหรอ!?]
"เฮ้อ"
เพรูต้าได้ถอนหายใจออกมา เขาได้ถือหอกด้วยมือข้างหนึ่งและเล็งไปที่คอของชาตูโน่โดยที่ไม่สนใจในกระบอกอย่างสิ้นเชิง
"เข้ามาพลทหารปีศาจ"
[ก๊าซซซซซ]
มันได้ปรากฏตัวขึ้น เวรเอ้ยแม้ว่าฉันจะมั่นใจในสัมผัสของฉัน แต่ว่าฉันก็ไม่สามารถจะเข้าใจการเคลื่อนไหวของเจ้านั่นได้อย่างสมบูรณ์ ฉันทำได้เพียงแค่เห็นเจ้านั้นปรากฏตัวที่ด้านซ้ายของฉันและเหวี่ยงกระบอก ฉันไม่สามารถจะอ่านเวลาที่แน่นอนหรือเส้นทางของมันได้เลย
ยังไงก็ตามเพรูต้าก็ยังคงหลับการโจมตีนี้ได้ง่ายๆและส่งสายลมสีฟ้าไปข้างหน้าทำลายร่างกายของชาตูโน่ เมื่อฉันได้เห็นเนื้อของชาตูโน่ระเบิดออกไป ในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจ
[ให้ตายสิ... เมื่อกี้คุณใช้ทักษะเส้นทางวายุ คุณ....!]
[ตามที่คาดเอาไว้จากศิษย์ของฉันเลย 99 คะแนน ฉันจะหักไปแต้มนึงเพราะว่านายไม่ได้รู้ในตั้งแต่ตอนที่ฉันใช้ทักษะนี้]
เพรูต้าได้ตอบกลับมาด้วยเสียงที่ฉันได้ยินเพียงคนเดียวและทำลายร่างกายของชาตูโน่อย่างเอ้อระเหย เจ้านั่นได้ก้าวถอยไปด้านหลังและตบลงไปบนพื้น การเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายของเขานี้มันมีผลกระทบมหาศาล
ในรัศมีรอบๆตัวมันพื้นดินได้กลายเป็นลาวาและประทุขึ้นมา ทหารรับจ้างที่เฝ้าดูเพรูต้าและชาตูโน่สู้กันโดนลาวาพวกนี้ พวกเราได้กรีดร้องและหลบลาวา ยังไงก็ตามชาตูโน่ไม่ได้ยุ่งกับคนอื่นๆนานนัก เขาสงเพียงแค่เพรูต้า
[ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็น...พลังของผู้บัญชาการกองทัพปีศาจ!]
ลาวาได้มีรูปร่างเป็นงูยักษ์ ชาตูโน่ได้โบกมือเบาๆและงูก็ได้ดำลงไปในลาวารอบๆราวกับว่ามันจะพุ่งมาหาพวกเรา นอกจากนี้มันก็ไม่ได้ช้าไปกว่าชาตูโน่เลย
ในเวลาเดียวกันชาตูโน่ก็ทุบพื้นอีกครั้งและพื้นที่เพรูต้ายืนอยู่ก็ได้พังลง ฉันได้ตระหนักว่าชาตูโน่ได้ซ่อนพลังในการแปลงสภาพดินเอาไว้
ยังไงก็ตามฉันมีความมั่นใจอย่างเต็มเปื่ยมในชัยชนะของเพรูต้า เพรูต้าพูดถูกเขาได้ทำให้ชาตูโน่อ่อนแอลง ในระหว่างการต่อสู้ช่วยแรกเขาได้ตระหนักถึงพลังของชาตูโน่ ในตอนที่เขาใช้เส้นทางวายุชาตูโน่ไม่มีโอกาสเอาชนะได้
[คุุฮ่า!]
ตามที่คาดเอาไว้หลังจากที่เพรูต้าได้กระโดดถอยหลังไป เพรูต้าก็ได้ยิงเท็มเพรสได้ข้างหน้าพัดแขนที่เหลืออยู่ของชาตูโน่ อาวุธของชาตูโน่ได้ตกลงไปบนพื้นเปลื่ยนการไปเป็นดินที่มันสัมผัสกับลาวา แน่นอนว่างูลาวาก็ได้บินอยู่กลางอากาศอย่างไร้พลังและร่วงลงเปลื่ยนกลายเป็นเป็นดิ้นเช่นกัน เมื่อคนอื่นๆได้เห็นสนามรบหลังจากนี้ พวกเขาจะต้องสงสัยว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นแน่ๆ
ชาตูโน่ดูเหมือนก็จะสังเกตุเห็นบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ในร่างกายของเขาเหมือนกัน เขาได้จ้องมาที่พวกเราด้วยสายตาที่สั่นไหน
[จะ เจ้า...เจ้าทำอะไรกับร่างกายของข้า!?]
"ในตอนที่ฉันได้ตีปีศาจขึ้นไปด้วยเส้นทางวายุ ฉันได้ใช้ทริคเล็กๆน้อยๆนะ"
เพรูต้าได้ตอบไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อชาตูโน่ได้ใช้พลังการหลอมแปลกๆ เพรูต้าก็ตระหนักได้ว่ามันสามารรถจะใช้พลังดูดซับคนอื่นๆได้ ฉันไม่ได้รู้เลยจนกระทั่งเพรูต้ามาบอกฉัน แต่เพรูต้ามีประสบการณ์มากมายในการต่อสู้กับปีศาจและสามารถรับรู้ถึงพลังของพิเศษด้วยเช่นกัน
ดังนั้นหลังจากเรียนรู้เกี่ยวกับเส้นทางวายุจากฉันแล้ว เพรูต้าก็ได้เริ่มดำเนินการในทันที เขาได้ใช้มานาบางส่วนนำเข้าไปในตัวปีศาจก่อนจะส่งตัวขึ้นไป จากนั้นเขาก็ได้บังคับให้ชาตูโน่ต้องดูดกลืนพวกนั้นลงไปเป็นผลให้เขาได้กลายไปเป็นของเล่นของเพรูต้า
"นายอาจจะมีความรู้สึกไวต่อการเปลื่ยนแปลงร่างกายของนาย แต่นายอาจจะไม่ได้คาดว่าจะมีระเบิดถูกฝังไว้ในอาหารของนายสินะ ตอนนี้นายรู้สึกยังไงมั้งล่ะ?"
[แกคิดว่าเรื่องแบบนี้จะฆ่าข้าได้งั้นหรอ!?]
ชาตูโน่ได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและทำอะไรบางอย่างที่ไม่คาดฝัน เขาได้เริ่มชุดฉนวนระเบิดที่ถูกฝังไว้ในตัวปีศาจที่เขาดูดลงไป!ได้มีการระเบิดออกมาจากร่างกายของมัน
[ข้าคือผู้บัญชาการปีศาจชาตูโน่จอมเขมือบ! ข้าสามารถงอกร่างกายขึ้นใหม่ได้ตราบเท่าที่ข้ากินไปมากพอ! ข้าจะอยู่ยงคงกระพัน! ภายใต้องค์ราชันข้าจะปกครองเหนือสิ่งอื่นใด!]
"ในขณะที่นายอยู่ภายใต้ใครสักคนมันไม่สามารถจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ปกครองได้หรอกนักพลทหาร"
เพรูต้าได้ตอบกลับไปอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ได้แทงหอกออกไปที่ปีกของชาตูโน่ซึ่งพยายามจะหลบเพรูต้าและโจมตีทหารรับจ้างคนอื่นๆ มันได้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
"ตราบเท่าที่ยังมีใครสักคนอยู่เหนือนาย นายก็ยังเป็นผู้ถูกปกครอง"
ชาตูโน่ยังไม่ได้หยุดลง เขาได้เชื่อว่าเขาสามารถจะเปลื่ยนกระแสการต่อสู้ได้ตราบเท่าที่เขาได้กลืนกินคน เขาได้ไปเตื่อโดยไม่สนใจเพรูต้าเมื่อเพรูต้าชี้หอกไปอีกด้านหนึ่ง เขาของชาตูโน่ได้หักลงตกไปสู่พื้น ชาตูโน่ได้กรีดร้องออกมา
"โง่เง่า นายไม่สามารถจะเล็งเป้าสำหรับตำแหน่งพระเจ้าได้ด้วยทางแบบนั้น ผู้ปกครองที่แท้จริงจะไม่มีผู้ใดเหนือกว่าเขาและเดินไปในเส้นทางที่ไม่มีใครขวางกั้นได้"
[อย่าได้ประหมาด...พลังของผู้บัญชาการกองทัพนะ!]
"เมื่อไหร่ที่นายสามารถจะยืนอยู่บนพื้นแห่งนี้เพียงลำพังและสวรรค์อยู่ในมือ! นั่นก็คือตอนที่นายสามารถจะเรียกตัวเองได้ว่าผู้ปกครอง"
ชาตูโน่ได้พยายามที่จะไปต่อ แต่ในขณะนั้นเพรูต้าก็ได้แทงหอกออกไป ร่างกายนั้นได้ระเบิดออกอย่างไม่อาจต้านทาน ชาตูโน่ได้ไอเลือดสีน้ำเงินเข้มและล้มลงไป มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและขาดลอย
"ฟู่"
เพรูต้าได้บิดมุมปากของเขาและข้างหอก หอกได้กระแทกเข้ากับหน้าผากของชาตูโน่แยกหัวออกเป็นสองส่วนและเจาะไปกับพื้น แม้ว่าเขาจะเป็นผู้บัญชาการทหาร เขาก็ไม่น่าจะสามารถรอดได้จากการหัวใจถูกเจาะและสมองถูกหั่นครึ่ง โดยไม่ต้องสงสัยเลยชาตูโน่ได้ตายไปแล้ว
"เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ฉันเคยเดินและเป็นเส้นทางที่ศิษย์ของฉันจะเดินจำเอาไว้"
[ฉันไม่คิดว่าเขาจะได้ยินคุณอีกนะ]
[ฮ่าๆ ฉันก็ว่างั้นแหละ]
เพรูต้าได้โบกมือเบาๆและหอกก็ได้ลอยกลับเขามาในมือ ศพของชาตูโน่ก็ยังลอยเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ แขน อาวุธ ปี และเขา เพรูต้าได้รวบรวมของพวกนี้อย่างระมัดระวัง ทหารรับจ้างต่างมิติได้แต่กลืนน้ำลาย
"โอ้ย เด็กใหม่นายจะกินมันลงไปหรอ?"
"มันมีบางส่วนสำหรับพวกนายเหมือนกัน"
ปีกที่ลอยมาทางเพรูต้าได้เปลื่ยนทิศทางและลอยไปอยู่ตรงหน้าทหารรับจ้าง ทหารรับจ้างได้มองไปด้วยท่าทางที่ว่างเปล่า เพรูตาได้พูดออกมา
"ส่วนที่เหลือเป็นของศิษย์ฉัน เด็กหนุ่มจะต้องกินเยอะๆจะได้โต เนื่องจากพวกนายแก่เกินไปแล้ว นายก็คงใช้แค่นั้น"
"อธิบายที่พูดหน่อยสิ นายบอกว่านายเป็นอาจารย์ของเด็กใหม่"
"ชิ ตั้งแต่ที่ฉันสามารถจะเคลียร์ภารกิจได้จะต้องขอบคุณนาย ฉันจะยอมฟังแล้วกัน"
"ใช่แล้ว ถ้าไม่มีเขาพวกเราก็จะต้องตายหรือไม่ก็ภารกิจล้มเหลว...เอาล่ะรวมมันและแบ่งกัน"
ในขณะที่ทหารรับจ้างกำลังแบ่งส่วนปีกกัน เพรูต้าก็ได้เรียนรู้วิธีการใช้ช่องเก็บของจากฉันและเก็บศพของเพรูต้าลงไป จากนั้นก็หันไปเก็บแขน หาง และอาวุธซึ่งอาจจะกินคนไปมาก อืม มันจะนับว่าเป็นอาวุธได้จริงๆหรอ? ตั้งแต่ที่เจ้านั่นใช้มันแบบนั้นมันก็ควรจะเป็นสินะใช่ไหม?
[เพรูต้าคุณสามารถสัมผัสอาวุธนั่นด้วยหอกของผมได้ไหม?]
"หืม? อย่างงี้หรอ?"
ถึงแม้เพรู้าจะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในคำขอของฉัน เขาก็ได้ทำมันอย่างทันที จากนั้นหอกก็ได้ส่องแสงออกมาและดูดกระบองลงไป
[หอกกลืนกินสีชาดได้ดูดกลืน 'สัญลักษ์แห่งการกลืนกิน(อีปิค) อัตราเจริญเติบโต 54%']
[โอ้ อาวุธนี้มันสามารถจะพัฒนาได้ด้วยการดูดกลืนอาวุธอื่น! ยังมีช่างตีเหล็กที่สร้างของแบบนี้ได้อยู่อีกหรอ?]
[ชิ มันเพิมแค่ 7% จากการกินอาวุธระดับอีปิค....อาวุธแบบไหนกันนะที่มันจะเปลื่ยนไปเป็นนะ]
[ฮ่าๆ มันอาจจะไม่ตรงกับความต้องการของนาย อาวุธประเภทพัฒนาได้จะมีประสิทธิภาพค่อนข้างน้อย แต่ว่าเมื่อมันได้ไปถึงจุดสูงสุดในวันหนึ่ง มันจะกลายเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ซึ่งระดับพระเจ้าส่วนใหญ่เทียบไม่ได้เลย ฉันไม่รู้นะว่าใครทำมัน แต่คนๆนี้จะอาจจะต้องเป็นเพื่อนสนิทของนาย ปฏิบัติกับเขาให้ดีล่ะ]
ด้วยคำพูดของเพรูต้าภาพของหิลนได้ปรากฏขึ้นมา แม้ว่าเขาจะหล่อ แต่เขาก็ชอบขมวดคิ้วและสูบบุหรี่ และเขายังชอบแย่งฉันในตอนกลายเป็นทหารรับจ้างต่างมิติ ไม่สิ นั่นมัน....
[เพรูต้ามันดูเหมือนว่าอันตรายทั้งหมดได้หายไปแล้วในตอนนี้]
[ใช่แล้ว นอกพิษในพื้นที่ๆอุดมสมบูรณ์ห่างออกจากที่หนึ่งวันหนึ่งก็ไม่มีอะไรอันตรายแล้วล่ะ]
ด้วยคำพูดของเพรูต้าทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจ ฉันได้ถามกับเขา
[เพรูต้าคุณช่วยหาได้ไหมว่ามีสปายในหมู่พวกเราไหม?]
[ฮ่าๆฉันไม่ได้มีอำนาจไปทุกอย่างหรอกนะ แต่เนื่องจากว่านายต้องกังวลกับสายลับนี้มันจะต้องเป็นภารกิจที่ยากลำบากมาก]
[บอกคุณตามตรงนะ พวกเราจะต้องเข้าไปในพื้นที่ๆเต็มไปด้วยพิษและช่วยเหลือใครบางคน]
[หืม? นายต้องการจะไปช่วยใครสักคนจากหลุมนั่น? โฮ่...ระวังตัวด้วย]
[ครับผม]
[ด้วยภาวะจิตใจของนายฉันอาจจะไม่ต้องกังวลมากนักก็ได้... แต่ว่าก็จงระวังเอาไว้อย่าได้เชื่อใจใคร]
[ฮ่าๆ ถ้างั้นนี่ก็คือข้อสรุปสินะ]
หลังจากที่ให้คำแนะนำเกี่ยวกับวงจรเพรูต้า เพรูต้าก็ได้ออกไปฉันได้รีบดื่มโพชั่นอย่างรวดเร็วเพื่อฟื้นฟูมานาและพลังชีวิต
"เฮ้เด็กใหม่คือว่า..."
"ใช่ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่นี่แล้ว"
"ฟู่... เยี่ยมฉันรู้สึกกลัวเล็กน้อย เวร แล้วนายไปหาทักษะแบบนั้นมาจากไหน?"
"อา นายนี่มันโชว์โง่อีกแล้ว ทำไมนายถึงไม่ขุดความลับของคนอื่นเล่า? นายเป็นมือใหม่หรือไง?"
ทหารรับจ้างผู้อัญเชิญได้ตบชายที่ถามออกมา ในฐานะที่เขาเป็นทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุดจาก 8 คนที่รอดอยู่ ชายคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากถูกตี ด้วยรอยยิ้มแจ่มใสฉันได้เรียกคนที่ฉันไว้ใจรูเดีย จากนั้นฉันก็ถอนหายใจและล้มลงไปกับพื้น
เมื่อฉันคิดย้อนไปมันก็เหมือนว่าฉันนั่งบนอะไรบางอย่าง มันก็คือร่างที่ไร้หัวของซีเมียร์ บาเมอร์ตูโน่
"ชิ ใช่แล้ว...."
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอสามารถจะหนีไปได้ ยังไงก็ตามเธอดูเหมือนจะชอบรูเดียจริงๆ เธอได้ต่อสู้กับผู้บัญชาการปีศาจจนตบลง แม้ว่าฉันจะไม่สามารถกระตุ้นความรักของเธอ แต่ก็เป็นความจริงที่ว่ารูเดียสามารถจะรอดอยู่ได้ก็เพราะเธอ ด้วยความเคารพฉันได้ตัดสินใจที่จะเอาศพของเธอมารวมกัน
ในขณะที่ทหารรับจ้างคนอื่นๆพวกเรากำลังรวบรวมทหารรับจ้างที่ตาย อัศวินและจอมเวทย์จากนั้นก็เผาพวกเขา พวกเขาดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ไอเทมส่่วมใส่ แต่เพราะว่าภารกิจนี้สำคัญมากกว่าคนที่ตายไปแล้วฉันก็เลยไม่พูดอะไร
จากนั้นหลังจากค้นหา 5 นาที ฉันก็หายหัวของเธอเจอ ฉันได้วางเอาไว้ด้วยกันกับร่างกายและเรียกไพก้า
"ไพก้าถอดอุปกรณ์ของเธอออกและเผาร่างเธอ"
[โอเค]
ขอโทษด้วยนะ แต่วาฉันก็เป็นนักสำรวจเหมือนกัน... หลังจากไพก้าได้เผาร่างเธอแล้ว อุปกรณ์ของเธอก็ยังส่องอยู่ โอ้นั่นมันโฮเวอร์บอดนี่นา แต่ว่า....
โฮเวอร์บอดได้เริ่มกินอุปกรณ์ของบาเมอร์ตูโน่
"ไพก้าเธอเห็นอะไรไหม?"
[ไม่นะ เด็กคนนั้นอาจจะหิวเพราะว่าเธอเพิ่งจะเกิดมา]
หิว? เกิด? ในขณะที่ไพก้าตอบกลับมาอย่างไม่่หยุด โฮเวอร์บอร์ดก็ยังคงกินอาวุธต่อไป ฉันหมายถึงมันจะกินอะไรมันก็ไม่ควรจะโตขึ้นหรอ? ทำไมมันถึงกลายเป็นเล็กลงแทนล่ะ? สีเทาเงินได้กลายเนสีเข้มขึ้น หลังจากกินอุปกรณ์ทั้งหมดของบาเมอร์ตูโน่ที่ทิ้งเอาไว้มันก็ได้กลายเป็นลูกบอลรูปไข่สีดำ
ในกรณีที่ฉันเอาลูกธนูออกมาจากช่องเก็บของและพยายามจะเจาะมัน แต่ว่ามันก็ไม่ได้รับอะไรแม้แต่นิด กับกันฉันรู้สึกแปลกๆมันคุ้นเคยอย่างไม่น่าเชื่อและมันได้สัมผัสไปถึงส่วนลึกของวิญญาณฉัน นี้มัน....
"นี้เป็นภูติธาตุหรอ? นอกจากนี้ความรู้สึกนี้...มันรู้สึกเหมือนกับเชื่อมต่อกับฉัน"
[ใช่แล้ว ฉันคิดว่าเด็กคนนี้ได้รับอิทธิพลและสร้างขึ้นมาโดยพลังของฉัน ในขั้นตอนนี้มันเห็นได้ชัดว่านายท่านได้เชื่อมต่อ...แต่เป็นเพราะว่ายังเด็กและกลายเป็นโตเต็มวัน มันก็เลยรู้สึกเป็นหลับลึก นาท่านควรจะร้องเพลงกล่อมเด็ก]
ไพก้าถ้าฉันร้องเพลงกล่อมเด็กนะไม่ใช่มามันจะมีแต่หลับลึกกว่าเดิมหรอ เพื่อที่จะปลุกอย่างน้อยพวกเราก็จะต้องใช้เขา....
[ไม่! นั่นเพิ่งจะเกิดนะ ดังนั้นจำเป็นจะต้องใช้เวลาในการโต นายท่านจะต้องร้องเพลงกล่อมเด็ก เด็กถึงจะนอนหลับได้ดี]
"อ่า นี้เธอหมายความว่ายังไง?"
สำหรับไม่กี่นาทีต่อมา ฉันก็ได้กอดไข่โลหะและร้องเพลงกล่อมเด็กทำให้รูเดียที่กลับมาแล้วจ้องมาที่ฉันแปลกๆ ฉันไม่ได้รู้สึกเลยว่าทหารรับหลายคนก็ยังฟังฉันจนหลับไป ฉันไม่ได้ร้องเพลงให้พวกนายหลับไปนะ!
