SPH:บทที่ 17 วาลคีรี

SPH:บทที่ 17 วาลคีรี

ดิ้ง

เสียงกริ่งดังสำหรับคลาสเรียน และตลอดทั้งวัน ครูวิชาพลศึกษาเดินเข้ามาในห้องอย่างว่องไว

"นักเรียน คลาสนี้ไปรวมตัวกันที่สนามหญ้า! "

ครูสวมชุดพละ ซิงเหมิงยืนผิงอยู่ที่ประตูทางออกในขณะที่เขาพูดกับเด็กนักเรียนในชั้น

"อย่าตกใจไป มันเป็นแค่งานกีฬาสองสามวัน และทุกคนก็สบายดี ดังนั้นมันยากสำหรับอาจารย์ประจำคลาสหลักที่จะปล่อยให้พวกนายอยู่ห้อง"

เมื่อเห็นว่าเด็กนักเรียนชั้นของเขาทุกคนต่างพากันประหลาดใจกับการมาถึงของเขา ซิงเหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม

"โอ้!"

"จงเจริญ!"

นักเรียนเงียบสักพัก จากนั้นก็โฮ่ร้อง

"แน่นอน หากเธอไม่ไป เธอก็สามารถเรียนด้วยตัวเองในคลาสได้"

ซิงเหมิงหันกลับหลังแล้วเดินออกจากห้องไป

เย่หยูยืนขึ้น และในขณะที่เขากำลังจะออกไป เขาพบว่าฮันเสวี่ยกำลังนั่งที่อยู่ตรงที่นั่งของเธอโดยที่ไม่สนใจว่าเขายืนขึ้น

"ฮันเสวี่ย จะไม่เข้าคาบพละหรอ?"

ฮันเสวี่ยส่ายหัว มองไปยังเย่หยูที่ออกอาการสับสน

"ไปกันก่อนเลย วันฉันรู้สึกไม่ค่อยดี ฉันจะเรียนเองในห้อง"

เย่หยูสะดุ้งเมื่อเขารู้ว่าเพื่อนสนิทฮันเสวี่ยมาถึง​(ประจำเดือน)​

"โอเค! งั้นก็พักผ่อนให้มากขึ้นนะ"

ฮันเสวี่ยพยักหน้า เมื่อเห็นเย่หยูเดินออกไปจากห้องเรียน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา

"แม่ ทำไมหนูถึงมีความรักไม่ได้คะ?"

มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเรียน ด้วยเกรดของหนูแล้ว หนูสามารถเข้ามหาลัยไหนก็ได้!

"โอเคค่ะ หนูจะถามพ่อ!"

ฮันเสวี่ยวางมือถือลงและแววตาฉายแววไม่เต็มใจนัก หลังจากที่เธอมองไปยังร่างเย่หยูที่อยู่ข้างนอกทางหน้าต่างแล้วถอนหายใจ

ที่สนามหญ้า ซิงเหมิงมองไปยังนักเรียนที่กำลังตื่นเต้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ใครที่ต้องการเข้าร่วมการชุมนุมกีฬา สามารถลงทะเบียนกับฉันได้ ตอนนี้ซ้อมกันตามสบายได้เลย!"

เนื่องจากเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาในการมีเวลาพักผ่อน ซิงหมิงได้แยกตัวออกไปอย่างร่าเริงหลังจากพูดจบ

เย่หยูยืนอยู่บนลู่วิ่งเพื่อเตรียมตัวสอบวิ่งระยะร้อยเมตร ตั้งแต่ที่เขาเกิดใหม่ เย่หยูยังไม่รู้ขีดจำกัดของร่างกายตัวเอง ดังนั้นเขาจึงกำลังจะได้สัมผัสประสบการณ์ในครั้งนี้

เย่หยูก้มหัวลงมองระยะทาง 100 เมตรออกไปโดยไม่ใช่นาฬิกาจับเวลา พลังจิตอันสุดยอดในการคำนวณเลขของเขานั้นแม่นยำกว่านาฬิกาจับเวลาบางตัวเสียอีก!

"หวือ!"

ขาขวาของเย่หยูกระทืบลงพื้น แล้วส่งตัวเขาออกไปโดยตรง

เด็กรอบๆมองไปยังร่างของเย่หยูที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วและทุกคนทั้งหมดก็ต่างพากันตกใจ นี่

มันเร็วเกินไปแล้ว!

เฟี้ยว!

เย่หยูหยุด เมื่อถึงระยะหนึ่งร้อยเมตร รู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจ เย่หยูค่อนข้างประหลาดใจ

การวิ่งอย่างรวดเร็วในระยะร้อยเมตร อัตราการเต้นหัวใจของเย่หยูเต้นเร็วขึ้นเพียงเล็กน้อย และ

การหายใจก็ไม่แม้แต่จะเพิ่มขึ้น

" 8.13 วินาที!"

เมื่อใช้การคำนวณผ่านทางจิต เย่หยูรู้ความเร็วของเขาอย่างแน่ชัดซึ่งเกินกว่าระดับนักกีฬาระดับโลกเสียอีก!

"หวา!"

"เย่หยูกับการวิ่งหนึ่งร้อยเมตร เขาผ่านไปได้ 9 วินาที! เขาดูเร็วกว่านักกีฬาระดับท็อปเสียอีก! "

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นเห็นเย่หยูหยุด พวกเขาก็ไปยืนรอบๆเขา โดยต่างรู้สึกประหลาดใจที่เขาระเบิด

ความเร็วได้ถึงขนาดนี้

เย่หยูส่ายหัวและพูดว่า"ยังคงห่างไกลอีกเยอะ!"

เย่หยูพูดไม่ผิด แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็วกว่านักกีฬาระดับแนวหน้าอีก

ยกชายรอยสักงูเป็นตัวอย่าง ความเร็วในการหลบหนีของเขานั้นเร็วกว่าเย่หยูซะอีก อย่างไรก็ตาม เขาใช้ร่างกายของเขาในการเคลื่อนไหว ความเร็วของเขาเลยเหนือกว่านักกีฬาพวกนั้นเสียอีก

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาสู้กัน ภาพที่ปรากฏตอนเขาโจมตีนั้นทำให้ช็อคกับพลังที่ระเบิดออกมาอย่างฉับพลัน!

เย่หยูรู้ว่าตอนนี้ สมรรถภาพร่างกายของเขาเหนือกว่าคนธรมดาทั่วๆไป และยังไม่ถึงระดับของคนที่เก่งศิลปะป้องกันตัว

พวกนักสู้นั้นน่ากลัวกว่า! โลกใบที่ใหญ่มากและยิ่งใหญ่มากเท่าไหร่ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น!

เมื่อคิดถึงนักรบ6ระดับที่ชายรอยสักงูพูดถึง ดวงตาของเย่หยูดูเหมือนหินออบซิเดียนที่เป็นประกาย มีเงาประกายระยิบระยับ

"ดูสิ! นั่นมันพวกฟินิกซ์ร่ายรำคลาส 3!"

"หวา!"

"นั้นมันวาลคีรีนิ! นี่คลาส 3 เรียนพละกับพวกเราด้วย โชคดีเช่นนี้! "

"เซ็กซี่จัง!"

ในสนามกีฬาชั้นหนึ่ง นักเรียนชายทั้งหมดหันหน้าไปอีกข้างเพื่อมองไปยังสนามหญ้าอีกด้าน

เย่หยูหันหน้ามา สายตาเขาก็โดนดึงดูดจากร่างสูงทันที

ไม่เหมือนกัยฮันเสวี่ยที่สวยอ่อนโยน ผู้หญิงจากคลาส 3 เธอคือหยานเฟิงวู ทั้งเซ็กซี่และดูดุ!

พวกเขามีนิสัยที่แตกต่างกัน แต่พวกเขาทุกคนสวยสุดๆ

หากฮันเสวี่ยเป็นดอกกล้วยไม้ที่โตที่หน้าผาแล้ว หยานเฟิงวูก็คงเป็นม้าที่ดุร้ายที่กำลังวิ่งอยู่บนทุ่งหญ้าอย่างดุเดือด

"ไปกันเถอะ! ไปดูกัน!"

เย่หยูตามนักเรียนชายที่ลุ่มหลงไปยังพื้นที่ซ้อมของคลาส 3 แอบมองไปยังของสวยของงามตามธรรมชาติที่มีชื่อเล่นว่าวาลคิรี

เธอไม่ได้สวมยูนิฟอร์มของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู แต่สวมชุดกีฬาแทน มันทำให้เห็นร่างที่ได้สัดส่วนอย่างชัดเจน

ผมยาวที่ผูกเป็นหางม้าถูกสางจนไปถึงเอวของเธอ

เธอมีสายตาที่เฉียบคมและคุณสมบัติสมส่วน นั้นทำให้เธอดูเหมือนวีรบุรุษเป็นพิเศษ

เธอมีขาที่เรียวยาวที่ดูทรงพลัง และรูปร่างที่สูงของเธอสูงกว่านักเรียนคนอื่นๆ เธอสูงเกือบ 180เซนติเมตร เหมือนกับเย่หยู

ตอนนี้ หยานเฟิงวูกำลังยืนอยู่สนามกระโดดสูง จ้องไปยังเสาสูงที่ตั้งอยู่ในแนวนอนด้วยดวงตาคู่ดำสนิท

เหมือนกับเสือชีตาร์ที่กำลังจ้องเหยื่อของมัน หยานเฟิงวูเตะลงไปที่พื้นด้วยขาอันเรียวงามที่ทรงพลังของเธอ ร่างของเธอลอยสูงอยู่บนอากาศ แล้วทิ้งส่วนโค้งเว้าอันสวยงามในอากาศในขณะที่เธอตกลงบนเบาะนุ่ม

"หวา!"

"ความสูงนี้มันเกือบสองเมตรเลย ใช่ไหม? เธอกระโดดข้ามมันได้ในทันทีเลยหรอ? นี่มันเกือบทำลายสถิติแล้วนะ!"

หนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของเย่หยูร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ แม้แต่ตาก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อมองไปยังเสาสูงแนวนั้น

นอกเหนือจากเขา นักเรียนชายที่มาจากคลาส 3 มองเขาด้วยความดูหมิ่น

"มันสำคัญอะไรหละ!? ตอนนี้แข่งวิ่งระยะร้อยเมตรของหยานเฟิงวูก็เท่ากับสถิติแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงวูไม่เข้าร่วมชุมนุมกีฬาครั้งนี้ ที่หนึ่งก็ควรเป็นของเธอนานแล้ว!"

เพื่อนร่วมชั้นของเย่หยูรู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อโดนมองด้วยความดูถูก เขายืดคอแล้วพูดว่า

"เทียบเย่หยูก็ไม่ได้! ความเร็ววิ่งระยะร้อยเมตรของเขาเร็วว่าสถิติโลกเสียอีก!"

เพื่อนร่วมชั้นของเย่หยูเพียงแค่เห็นความเร็วของเย่หยูที่วิ่งในระยะร้อยเมตร แต่ยังไม่รู้ผลแน่นอน อย่างไรก็ตาม เขาก็โกรธเด็กผู้ชายที่มาจากคลาส 3 และพูดไปตรงๆ

"ทำลายสถิติ? "

เด็กชายจากคลาส 3 หัวเราะออกมา

"นี่ฝันอยู่รึเปล่าเนี่ย?"

"จริงๆ! ยังไงเขาเร็วกว่าเธอ!"

"เด็กชายจากคลาส 1 ชี้ไปยังหยานเฟิงวูและพูดเสียงดัง"

เขาไม่ปล่อยให้ผู้ชายจากคลาส 3 พูด เมื่อหยานเฟิงวูได้ยิน แววตาของเธอก็เปล่งประกายและเธอก็เดินเขาไปหาผู้ชายที่มาจากคลาส 1

"เย่หยู? เขาเร็วกว่าฉันงั้นหรอ?"

หยานเฟิงวูมองไปยังผู้ชายที่มาจากคลาส 1 และมองดูด้วยความเหยียดหยาม แววตาของเธอเต็มไปด้วยออร่าความโกรธและพลัง

ภายใต้สายตาที่จ้องอยู่ของหยานเฟิงวู เขาหดหน้ากลับมาและหันไปมองข้างหน้าเย่หยูอย่างไม่สำนึก

"ฉะฉัน… พะพูดถูก ใช่ไหม ยังไงก็เถอะ ฉันก็เห็นว่ามันค่อนข้างเร็วอยู่"

หยานเฟิงวูมองตามสายตาของเด็กชายและเห็นเย่หยูที่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาที่มีแสงสะท้อนออกมา เขาถาม

"นายคือเย่หยู?"

เย่หยูมองไปยังสาวหล่อที่มีสเน่ห์ในเวลาเดียวกันที่มีออร่าน่าพิศวง แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า

"ใช่แล้ว ฉันคือเย่หยู!"

หยานเฟิงวูมองเย่หยูหัวจรดเท้า จากนั้นก็ถามด้วยความอยากรู้ว่า

"ผลการวิ่งระยะร้อยเมตรได้เท่าไหร่?"

"ถ้าคะแนนของเธอเท่ากับสถิติโลก งั้นฉันก็เร็วกว่าเธอนิดหน่อย"

เมื่อหยานเฟิงวูได้ยิน แววตาของเธอก็ลุกโชนยิ่งขึ้น เธอเดินไปข้างหน้าแล้วจ้องเย่หยู

"จะเปรียบเทียบงั้นหรอ?"