ตอนที่ 15 เลเวลอัพ 2

ในที่สุดเขาก็มาถึงจุดที่ส่องแสงบนมินิแมพของเขา

แต่ปัญหาคือ....มันกลับไม่หยุดส่องแสง

'ถ้าดูจากมินิแมพแสดงว่าฉันอยู่ถูกตำแหน่งแล้ว แต่ ... ดันเจี้ยนอยู่ไหนล่ะ? หรือบางทีฉันต้องขุดดินลงไปกัน? '

ดูเหมือนว่าทางเข้าดันเจี้ยนนั้นถูกซ่อนไว้อย่างดีเพราะที่ตั้งของดันเจี้ยนไม่ปรากฏขึ้นบนมินิแมพ ลีชินอูเลยไม่สามารถรับรู้ถึงที่ตั้งของมันได้

เขาไม่สามารถหาเจอได้เพียงเพราะดูที่พื้น มันเป็นโครงสร้างที่ออกแบบมาเพื่อที่จะหาบันไดที่นำไปสู่ใต้ดิน หลังจากขุดไปสักพักหนึ่งเขาก็เจอกับความลับที่ซ่อนอยู่ที่นี่ และก่อนที่เขาจะพยายามขุดต่อ โชคดีที่ลีชินอูตระหนักถึงมันได้

"นี่มันคืออะไรกัน?"

มีลวดลายบนพื้นดินส่องแสงออกมาเล็กน้อย ลีชินอูพิจารณามันอยู่พักหนึ่งและรับรู้ได้ทันทีว่าลวดลายนี้ไม่ได้ฝังอยู่ภายในแต่เป็นเพียงลวดลายที่เกิดจากการวาดด้วยมานาแม้ว่าจะเลือนลางก็ตามที

'ดูเหมือนว่านี่จะเป็นประตูทางเข้าดันเจี้ยน ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง โอ๊ะ'

ตอนนี้ลีชินอูเอากระดูกเปลือยเปล่าของเขาสัมผัสกับลวดลายนั้น ทันใดนั้นวงเวทย์ก็ตอบสนองกลับมาด้วยการแสดงเวทมนตร์ที่กั้นทางเข้าของดันเจี้ยนเอาไว้ ลมบางอย่างพุ่งออกมาปะทะกับร่างกายของเขาอย่างรุนแรง ลีชินอูบังคับมานานั้นโดยสัญชาติญาณ เขารวมมานาไว้ที่กระดูกของเขาแล้วสัมผัสกับมัน ทำให้เกิดแสงที่ดูทรงพลังมากกว่าแสงของลวดลายที่เปล่งออกมาในตอนแรก และลีชินอูได้ซึมซับมันเข้าไป! ในเวลาเดียวกันนั้น ข้อความจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นให้เขาเห็น

[ดันเจี้ยน Lv.1 - คุณได้รับอนุญาตให้เข้าสู่ ‘รังหนู’ ค่าสเตตัสทั้งหมดของคุณเพิ่มขึ้น 10 ในดันเจี้ยนแห่งนี้ ข้อมูลของดันเจี้ยนจะถูกเพิ่มเข้าไปในมินิแมพของคุณ การโจมตีทั้งหมดของคุณจะติดบัฟ]

[เวทย์ตรึงมานาเบื้องต้นกลายเป็น Lv.2 อัตราการฟื้นฟูเวทมนต์เพิ่มขึ้น]

ลวดลายบนพื้นปิดลงโดยอัตโนมัติ มีบันไดปรากฏขึ้นนำไปสู่ชั้นใต้ดิน หากเขาไม่ได้เรียนรู้สกิลเวทย์ตรึงมานา เขาอาจจะต้องขุดพื้นดินลึกลงไปจนกว่าเขาจะเจอพบบันไดแน่ๆ เขาพึ่งรู้ว่าดันเจี้ยนแห่งนี้เป็นแค่ดันเจี้ยน Lv.1 เท่านั้น ค่าสเตตัสของเขาจะเพิ่มขึ้นหรือการโจมตีของเขาจะติดบัฟภายในดันเจี้ยนแห่งนี้

ลีชินอูรู้สึกชื่นชมตัวเลือกของตัวเองในตอนนั้นนิดๆ (แม้ว่ามันจะเหมือนการพนันมากกว่าตัวเลือกก็ตาม)  เขาเดินหน้าต่อและลงไปดันเจี้ยนใต้ดินทันที

บริเวณโดยรอบค่อยๆมืดลง ในขณะที่เดินลงไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นบนเพดานก็เกิดเสียงดังราวกับว่ามีบางสิ่งอยู่ไม่ไกลนัก มีเศษหินจำนวนหนึ่งร่วงลงพื้นเกรียวกราว ถ้าเขายังเป็นคนอยู่เขาคงจะบ่นแล้วว่ามันสกปรกและเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่หลังจากกลายเป็นโครงกระดูกเขาก็ไม่จำเป็นต้องล้างสิ่งสกปรกนั้นออกตราบเท่าที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

'ฉันไม่ต้องกิน ไม่ต้องอาบน้ำ และฉันไม่จำเป็นต้องนอนด้วยซ้ำ บางทีฉันอาจมีข้อได้เปรียบมากที่สุดในรังอันเดธแห่งนี้แล้วก็ได้ '

เพียงแค่พิจารณาความจริงที่ว่ากระบวนการคิดของเขาเป็นแบบอันเดธไปแล้ว นั่นหมายความว่าการคิดของเขานั้นแตกต่างไปจากตอนที่เขายังเป็นมนุษย์อยู่มากทีเดียวซึ่งเขาไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้เลย เขาสงสัยว่าบันไดนี้จะปิดลงตอนไหนและรีบเดินหน้าต่ออย่างไม่หยุดหย่อน แต่ในครึ่งทางนั้น ความตึงเครียดและความตื่นตัวของเขาช่วยให้เขาไม่ต้องตายเหมือนคนโง่เง่า

[Keuhat!]

"อัก!?"

เหตุการณ์เกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อมา ที่บันไดขั้นสุดท้าย เขาเห็นพื้นหินเปิดอยู่ด้านล่าง ในขณะที่เขากำลังลงบันไดไปทีละสองขั้นด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้นเกิดแสงสว่างจู่โจมเขาจากความมืด แสงสว่างนั้นโจมตีเขาด้วยความเร็วและรุนแรงในเวลาเดียวกัน ลีชินอูใช้สกิลวิ่งโดยสัญชาตญาณและพยายามหลบหลีกให้ทันที แต่อย่างไรก็ตาม ข้อศอกของแขนข้างที่เขาไม่ได้ถือหอกเอาไว้ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง

"Ggeuuuuhk ... !"

แม้ว่าตอนนี้เขาจะถูกเปลี่ยนให้เป็นอันเดธแล้ว แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดอยู่ ความรู้สึกรวดร้าวที่เขาได้รับ มันแย่มากเลยทีเดียว

ถึงอย่างนั้น ลีชินอูพยายามที่จะระงับความเจ็บปวดลง เขาม้วนตัวกลิ้งลงบนพื้นและยกหอกขึ้นมา แม้แต่ศัตรูเขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันอยู่ทางไหน ความโกรธจากบาดเเผลที่เขาได้รับเริ่มพุ่งพวยขึ้นมา

'ฉันประมาทเกินไป ฉันคิดว่าทางเข้าดันเจี้ยนน่าจะไม่มีศัตรู '

ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น เขาป้องกันตัวของเขาอย่างรวดเร็ว ศัตรูเร็วเกินไปและเขาไม่สามารถหลบมันได้

แม้แต่ตอนนี้!

'อัก!'

[Keuhaak!]

เขาเห็นแสงสว่างวาบในความมืด แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ลีชินอูล้มลงกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว เขาก็รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกาย มีบางอย่างที่ทั้งทรงพลังและรวดเร็วผ่านหัวของเขาไป

[นักวิ่งฝึกหัด Lv.5]

"บ้าเอ้ย!"

หลังจากที่เขาหลบการโจมตีจากศัตรู เขากัดฟันและแทงหอกไปข้างหน้า ตั้งแต่แรกมาจนถึงตอนนี้เขาค่อนข้างเชื่อใจในความแข็งแกร่งของการใช้หอกทั้งสองมือ แต่ตอนนี้เขากำลังถือหอกด้วยมือเพียงข้างเดียว ความรุนแรงในการโจมตีจึงต่างออกไปจากเดิม

[Kuwaak!]

"ฮึก บ้าเอ้ย ... !"

ศัตรูไม่สามารถหลบการโจมตีกลับที่รวดเร็วของเขาได้ ทำให้หอกของเขาแทงทะลุเนื้อของมัน แต่เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าศัตรูไม่ได้รับความเสียหายมากจากการโจมตีแบบทื่อๆ เขารีบดึงหอกออกมาจากตัวมันและถอยกลับไปตั้งหลักอย่างรวดเร็ว ชินอูขบกรามแน่น

[Kuhaaaak!]

"ทำไมแก...!"

ในขณะนั้น เขาไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ที่ไหน แต่หลังจากนั้นก็มีเสียงตะโกนแปลกๆออกมา คบเพลิงที่ถูกเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบบนผนังทั่วทั้งห้องก็สว่างขึ้น ลีชินอูมองเห็นคู่ต่อสู้ของเขาแล้ว

[Geu ... Geuuaaaah ... !]

มันเน่าเปื่อย เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ทรุดโทรม และสกปรก มีรอยร้าวอยู่บนร่างกายของมัน มันควงดาบยาวที่ทำจากเงินเปร่งประกาย ... มันคือซอมบี้แน่นอน

'อันเดธ ... ?'

ลีชินอูไม่คิดว่าจะมีอันเดธปรากฏตัว แต่เพียงแค่ทางเข้าเริ่มต้นเท่านั้นกลับมีตัวหนึ่งปรากฏขึ้นมา เขาคิดอะไรไม่ออกและเงียบไปชั่วอึดใจ เขาพลาดแล้ว

[Guaaah!]

ดวงตาที่เฟะฟะของคู่ต่อสู้กรอกไปมา มันก้าวเข้าหาเขาและเหวี่ยงดาบใส่ หัวของลีชินอูหลุดออกทันที มันเป็นการโจมตีที่ว่องไวและเด็ดขาดมาก

'ไอ้เลวเอ้ย...!'

หัวของชินอูลอยไปในอากาศ แม้ในขณะที่เป็นแบบนั้นซอมบี้เจ้ากรรมที่พยายามจะฆ่าเขาก็ไม่ได้หยุดมองเขาจนวินาทีสุดท้ายที่หัวของเขาตกลงพื้น

เขาสาบานว่าจะไม่ตายอีก และรู้สึกไม่ยุติธรรมที่เขาเสียชีวิตอีกหนึ่งครั้งอย่างโง่เง่า เขาไม่คิดว่าจะมีอันเดธปรากฏในดันเจี้ยนนี้ แต่จริงๆแล้วมีอันเดธมาปรากฏตัวตั้งแต่แรก ทำให้เขารู้โกรธมาก

[หัวใจล่องหน Lv. 3 ค่าสเตตัสทั้งหมดเพิ่มขึ้น 3 ]

[ เหลืออีก 97 เลเวล จะถึงระดับสูงสุด]

ในขณะเดียวกันเมื่อเขาเห็นข้อความเขาคุ้นเคยแสดงขึ้นมา

[ค่าสเตตัสทั้งหมดของคุณมีค่ามากกว่า 200 คุณต้องการอัพคาร์ม่า Lv.2 หรือไม่? คุณสามารถเลื่อนออกไปได้ในระยะเวลาหนึ่ง ]

[คุณได้พบกับ อันเดธฮีโร่ (Lv.2) หากคุณประสบความสำเร็จในการให้อันเดธไปสู่สุขคติ คุณจะได้รับพีเรียมของคู่ต่อสู้ที่เขารวบรวมไว้ก่อนที่เขาจะตาย รวมถึงได้รับอนุญาตให้เข้าร้านค้าลับของพระเจ้า]

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยข้อความแปลก ๆปรากฏขึ้นหลายข้อความ

ฝากติดตามเพจด้วยนะคร้าบบบ มาพูดคุยกันและติชมกันได้ : อย่ายิง นี่เพื่อนเอง - Stop, Friendly Fire