MPE บทที่ 48 คำร้องขอ
เกาเผิงตกตะลึง จากที่เขาได้รู้เม็ดบัวมา เธอเป็นสาวน้อยอารมณ์ดี เกาเผิงไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เม็ดบัวโกรธได้ถึงระดับนี้
ร่างของหมาในโลหิตกลายเป็นเศษเนื้อติดอยู่บนพื้น แต่เม็ดบัวยังเดินไปรอบๆด้วยความหงุดหงิด
นักเรียนทั้งหมดต้องถอยหลังกลับไปเพราะหวาดกลัวต่อเสียงคำรามข่มขู่ของสัตว์อสูรตัวนี้
“เม็ดบัว…” มู่ไท่ยิงเดินเข้าไปด้วยความกังวล
ผู้ฝึกสอนกำลังจะเตือนเธอ แต่มู่ไท่ยิงกลับโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไร…” มู่ไท่ยิงค่อยๆเดินเข้าไปลูบศีรษะของเม็ดบัวอย่างแผ่วเบา
อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเกาเผิงเดินเข้าไปใกล้ เม็ดบัวกลับพ่นลมข่มขู่อีกครั้ง แต่เมื่อมันสามารถจดจำเด็กหนุ่มได้ มันจึงสะบัดหน้าไปทางอื่นและเพิกเฉยต่อเกาเผิงอย่างสิ้นเชิง
“เธอต้องการให้ฉันติดต่อสัตวแพทย์มั้ย?” เกาเผิงกล่าวขณะกวาดตามองเม็ดบัวและไม่พบบาดแผลใดๆบนร่างกายของมัน
“ไม่ ขอบคุณ ญาติของฉันเป็นสัตวแพทย์” มู่ไท่ยิงส่ายหน้า ครอบครัวของเธอเป็นคนชั้นสูงในสังคม แน่นอนว่าเธอมีสัตว์แพทย์ส่วนตัว
“ตกลง” เกาเผิงพยักหน้า
มีบางคนที่ยังยืนมองอยู่รอบๆ ดังนั้นผู้ฝึกสอนจึงตะโกนเตือน “พวกนายมองอะไรกันอยู่? พวกนายทำภารกิจของวันนี้เสร็จแล้วเหรอ? แยกย้ายกันไปได้แล้ว!”
หลังจากจบการฝึกซ้อมในกรงเสร็จ นักเรียนในคลาสพิเศษส่วนใหญ่สามารถกลับบ้านได้เลย มีบางส่วนที่ยังฝึกฝนต่อ
กรงสัตว์อสูรถูกนำออกจากโรงเรียนทีละกรง แม้พวกมันจะดูน่าสนใจแต่นักเรียนนักศึกวิชาทหารทุกคนกลับเดินผ่านพวกมัน ไปอย่างเงียบๆ ทั้งหมดก็คือพวกเขาฝึกฝนมาตลอดช่วงบ่ายและเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทำสิ่งใดอีก
ตรงประตูทางออกโรงเรียนมียามวัยชราเป็นยามเฝ้าประตูอยู่ เขาได้เห็นสัตว์อสูรมากหน้าหลายตาแทบทุกวัน เขาต้องรับมือกับสัตว์อสูรต่างๆของนักเรียน
อย่างตอนนี้ มีหมูยักษ์สีขาวที่เคยขวางหน้าโรงเรียน เวลามันเดินผ่านเขา มันจะใช้ลิ้นที่ใหญ่เลียหน้าเขาประหนึ่งบัตรผ่านประตู
ยามเฝ้าประตูไม่พูดอะไรได้แต่เช็ดหน้าของตัวเองอย่างเงียบๆ หลังจากที่นักเรียนกลับบ้านหมดแล้ว เขาก็ได้เดินตรวจตรา ปิดประตูปิดหน้าต่าง เสร็จแล้วก็มาจิบชาที่ห้องพักของเขา
อีกด้านหนึ่งของโรงเรียน เกาเผิงนำต้าซื่อไปยังอาคารเรียนและผูก มันไว้กับต้นไม้ต้นหนึ่ง ชั่วโมงวิชาการยังไม่จบ ดังนั้นเกาเผิงจึงได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องเรียน
“ครูได้อธิบายเรื่องนี้มากี่ครั้งแล้ว ทำไมบางคนยังทำไม่ได้? ในหัวของพวกเธอมีแต่ขี้เลื่อยรึไง?”
“ปิดตำราเรียนและเก็บสมุดโน้ตของพวกเธอลงไป อย่าคิดที่จะโกงนะ การสอบเข้ามหาวิทยาลัย การกระทำของพวกเธอไม่สามารถหลุดรอดจากจอมอนิเตอร์เหล่านี้ไปได้เหรอก!”
เสียงที่คุ้นเคยดังเข้าหูเกาเผิง
*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*
“เข้ามา”
อาจารย์มู่หลางชิงอี้กำลังตรวจการบ้านของเด็กๆ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “อ้าว เกาเผิงการฝึกตอนบ่ายเสร็จแล้วงั้นหรือ?”
“ครับ ผมฝึกเสร็จแล้ว ดังนั้น ผมจึงมาพบอาจารย์” เกาเผิงยิ้ม
“แล้วเกาเผิงมีธุระอะไรเหรอจ๊ะ?” อาจารย์มู่หลานชิงอี้รู้ว่า หากเกาเผิงไม่มีปัญหา เขาจะไม่มาพบเธอ
“อาจารย์มู่หลางครับ ผมต้องการสมัครเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในปีนี้น่ะครับ” เกาเผิงกล่าวเข้าประเด็นทันที
อาจารย์มู่หลางชิงอี้ขมวดคิ้วทันที “เธอล้อเล่นใช่ไหม?”
นี่คือความคิดแรกของเธอ
เกาเผิงแสดงท่าทีขอโทษ “อาจารยมู่หลางครับ ผมจะตั้งใจอ่านหนังสือและฝึกทำข้อสอบ หากผมได้คะแนนดี ผมสามารถจบการศึกษาได้ในปีนี้ แต่หากทำไม่ได้ผมก็จะอยู่ที่นี่อีก 1ปี”
อาจารย์มู่หลางครุ่นคิด จากประสบการณ์ของเธอ มีนักเรียนไม่กี่คนที่สามารถเรียนข้ามขั้นได้แบบเขา
อย่างไรก็ตามเกาเผิงถือเป็นข้อยกเว้น เพราะคะแนนของเขายอดเยี่ยมมาก สิ่งเดียวที่เธอกังวลกก็คือเขายังอยู่ในชั้นเรียนวิชาทหารที่พึ่งเกิดขึ้นในปีนี้เอง มันจะเป็นไปได้หรือที่เกาเผิงจะเรียนข้ามชั้นพร้อมกับยังเรียนคลาสพิเศษในเวลาเดียวกัน
“เธอแน่ใจจริงๆเหรอ?” มู่หลางชิงอี้เปิดปากถามอย่างจริงจัง
“ครับ ผมแน่ใจ” เกาเผิงพยักหน้า
สำหรับเขาไม่มีอะไรน่าสนใจในชั้นเรียนมัธยมอีกต่อไป นอกจากนี้ เขามีเพื่อนเพียงสองหรือสามคนเท่านั้น มันจึงไม่มีปัญหาหากเขาจะทิ้งช่วงเวลาในโรงเรียนมัธยมและมุ่งหน้าเข้าสู่มหาวิทยาลัยในทันที
ในความเป็นจริงชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอาจไม่ต่างจากชีวิตในโรงเรียนมัธยมมากนัก แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเกาเผิงก็คือความอิสระของนักศึกษามหาวิทยาลีย
อาจารย์มู่หลางชิงอี้ไตร่ตรองอีกชั่วครู่ก่อนจะเปิดปากกล่าว
“ฉันจะส่งเรื่องนี้ไปให้ผู้อำนวยการได้รับทราบแต่มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากนัก”
“ขอบคุณครับอาจารย์มู่หลาง” เกาเผิงรู้สึกซาบซึ้งใจในความช่วยเหลือของอาจารย์หญิงผู้นี้
“เอาล่ะ เธอกลับไปได้แล้ว อย่าไปรบกวนคนอื่นๆนะ พวกเขายังต้องเรียนภาคค่ำกันต่อ” มู่หลางชิงอี้โบกมือและปล่อยให้เกาเผิงกลับบ้านไป
