MPE บทที่ 47 ความโกรธของเม็ดบัว

“กรุบ กรับ กรุบ กรับ”

มันเป็นเจ้ากิ่งก่าที่เคี้ยวดัชชุนสีทองอย่างเอร็ดอร่อย

เด็กหนุ่มทั้งสามตกใจเมื่อสัตว์อสูรของพวกเขาถูกกินต่อหน้าต่อตา

ด้วยความโกรธ ชายผมเขียวแทงมีดตรงไปยังลุงหลิวอย่างรวดเร็ว

ลุงหลิวเลื่อนเท้าซ้ายไปด้านหลังและใช้มือขวาคว้าข้อมือของฝ่าย ตรงข้ามเอาไว้ ชายผมเขียวรู้สึกราวกับ ถูกอสรพิษฉกและส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ในเวลาเดียวกัน ลิ้นของกิ้งก่าพุ่งออกมาอีกครั้ง มันพันรอบเม่น สัตว์อสูรของน้องเล็ก เจ้าเม่นถูกจับกลืนทันที น้องชายคนเล็กของกลุ่มส่งเสียงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ที่สัตว์อสูรของเขาถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา

“หนูกระสุน ฆ่ามัน!” ชายผมเขียวตะโกนเรียกสัตว์อสูรของตน

ด้านหลังพวกเขา หนูสีเทาขนาดเท่าลูกฟุตบอลที่มีดวงตำสีแดงก้มตัว ลงขณะที่เส้นขนบนแผ่นหลังของมันชูชันขึ้นราวกับเม่น

*ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ…*

เข็มสีทพุ่งออกไปจากแผ่นหลังของหนูกระสุนและทะลวงเข้าไปที่ไหล่ของลุงหลิว ในเวลาเดียวกัน ผิวของกิ้งก่าเกิดรูเล็กๆขึ้นอย่างกะทันหันแต่ในพริบตา ผิวของมันก็กลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

ลุงหลิวสะบัดไหล่และดึงขนหนูสองสามเส้นออกไปอย่างไม่แยแส

“หนูลอบกัดงั้นหรือ ฮึฮึ?” ลุงหลิวหัวเราะ

เส้นขนส่วนใหญ่บนแผ่นหลังของหนูกระสุนหลุดออกไปแล้ว แม้มันจะสามารถงอกใหม่ได้แต่ก็ต้องใช้เวลาสักพัก

“แกไม่เป็นไรเลยงั้นหรือ?” ชายผมเขียวรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

เขาเคยทดสอบความสามารถนี้มาก่อน ขนของหนูกระสุนสามารถเจาะทะลวงแผ่นไม้หนาอย่างน้อย 1เซ็นติเมตร

เป็นไปไม่ได้ที่ผิวของชายแก่จะแข็งแกร่งกว่าแผ่นไม้ได้ยัง นอกเสียจากเขาจะสวมชุดเกราะกันกระสุนเอาไว้

แต่ใครจะสวมชุดเกราะในเวลานอน?

“เอาล่ะ หลังจากพวกนายไปถึงนรกแล้วก็อย่าบอกใครนะว่า พวกแกนั้นถูกฉันฆ่า ตกลงไหม?” ลุงหลิวโบกมือ

ทันทีที่เขากล่าวจบ กิ้งก่าบนผนังก็พุ่งลงมาราวกับมังกรที่กำลังออกล่าเหยื่อ

…..

ในช่วงหัวค่ำ เกาเผิงแอบใส่ลูกสนเข็มเข้าไปในตู้เย็นโดยที่ดัมมี่ไม่รู้ตัว

เมื่อดัมมี่เดินเปิดตู้เย็นอีกครั้งและเห็นลูกสนเข็มวางอยู่ในตู้อย่างเป็นระเบียบ ช่วยไม่ได้ที่มันจะรู้สึกตื่นเต้น มันคิดว่าตู้เย็นมันผลิตอาหารได้!

มันรีบคว้าลูกสนเข็มเข้าปากและกินอย่างมีความสุข ก่อนจะคายเศษซากลงไปในถังขยะ

เกาเผิงลอบสังเกตพฤติกรรมของมันและหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

…..

บ่ายของวันถัดมา ในชั่วโมงเรียนการฝึกสอนสัตว์อสูร ผู้ฝึกสอนจางชี้ไปที่สิ่งเล็กที่ในกรง

“นี่คือสัตว์อสูรที่พวกคุณจะต้องท้าทายในวันนี้”

[ชื่อสัตว์อสูร] หมีน้ำกลายพันธุ์

[เลเวล] 12 (ชนชั้นขุนนาง)

[ระดับ] ปกติ

[สถานะ] สุขภาพดี (เกียจคร้าน)

[ลักษณะเฉพาะ] ภาวะจำศีล<Cryptobiosis> (หลังจากเข้าภาวะจำศีล การเผาผลาญพลังงานของหมีน้ำกลายพันธุ์ จะค่อยๆช้าลงและมันจะขดตัว ขณะเดียวกันการต้านทานจะเพิ่มสูงขึ้น)

[จุดอ่อน] 1.ไฟ 2.การสูญเสียน้ำอย่างฉับพลัน

หมีน้ำกลายพันธุ์มีร่างกายสีเทาที่ไม่มีขนและไม่มีดวงตา บนใบหน้า ของมันมีเพียงปากเท่าน้น มันมีร่างกายที่แปลกประหลาดมาก

มันกำลังนอนอยู่นกรงอย่างเงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เกาเผิงได้เห็นสัตว์อสูรที่ [ลักษณะเฉพาะ] ดูเหมือนจะไม่ใช่ทุกตัวจะมีคุณสมบัติพิเศษนี้

สิ่งมีชีวิตชนิดนี้ เขาเคยได้ยินเพียงเรื่องราวของมันเท่านั้น พวกมันเป็นสัตว์อสูรที่มีพลังชีวิตสูงมากและมีรูปแบบชีวิตที่ยืดหยุ่นที่สุดในโลก มันสามารถอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมได้ทุกชนิดและการกลายพันธุ์ก็ยิ่งทำให้พลังชีวิตเพิ่มสูงขึ้นอีก

ด้วยการต้านทานที่แข็งแกร่งและยังมี [ลักษณะเฉพาะ] อีก ก็ทำให้เกาเผิงรู้สึกสนใจมากอยากจะได้มันมาเป็นพรรคพวก

ในการฝึกฝนให้สัตว์อสูรหลายตัวผลัดกันเข้าไปโจมตีหมีน้ำกลายพันธุ์แต่ไม่มีใครสร้างความเสียหายได้ แม้กระทั่งพิษของต้าซื่อก็ยังไม่สามารถทะลวงผ่านการป้องกันของมันได้

เกาเผิงได้ลองขอทำพัรธะสัญญากับมันแต่เขาก็ถูกปฏิเสธนั่นทำให้เกาเผิงรู้สึกพูดไม่ออก

เกาเผิงได้ลองคิดคร่าวๆเกี่ยวกับสัตว์อสูรตัวที่ 3ของเขา ว่าจะเอาเป็นแบบไหนดี เป็นตัวที่โจมตีไกล หรือพลังป้องกันสูง หรือพวกที่บินได้ แต่ถ้าหากเจอตัวที่มีพลังในการรักษาได้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

ในวันถัดๆมา ผู้ฝึกสอนจางก็ในนักเรียนได้ท้าทายพวกสัตว์อสูรชนิดต่างๆ แต่เหมือนกันก็คือพวกมันต้านทานพิษสูง

เกาเผิงไม่รู้จะพูดยังดี เหมือนพวกเขากำลังฝึกฝนต้าซื่ออยู่เลย

การฝึกในกรงจะเริ่มทุกๆตอนบ่าย มันย่อมดีกว่าจากฝึกด้วยตนเอง การฝึกค่อนข้างปลอดภัยดี หากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นผู้ฝึกสอนจางจะส่งหมาป่าจันทราสีเงินไปห้ามทันที พวกเขาเฝ้าระวังตลอดเวลา

หลังจากจบการฝึกฝนประจำวันของต้าซื่อ เกาเผิงได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูรบางตัวทำให้เขาต้องหันหน้าไปมองทางต้นเสียง เขาพบว่าเสียงดังขึ้นต้นเหตุมาจากเม็ดบัว

“ปัง ปัง ปัง”

กรงดูเหมือนจะโยกโยกทุกครั้งที่โดนโจมตี

ผู้คนมารวมตัวกันอยู่ด้านข้างกรงขัง

ที่พวกเขาได้เห็นก็คือร่างของหมาในโลหิตที่ติดค้างอยู่บนหน่อของเม็ดบัว เนื้อ อวัยวะภายใน และเลือดของหมาในโลหิตทะลักไหลออกมาจากบาดแผล

ขณะที่เม็ดบัว คำรามเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ มันสะบัดศีรษะอย่างรุนแรงหมาในโลหิตถูกส่งขึ้นนสู่อากาศ จากนั้นเม็ดบัวยกกีบเท้าหน้าขึ้นและกระทืบร่างของหมาในโลหิตที่ตกลงมา

*บึม*

หมาในโลหิตกลายเป็นซากที่ติดอยู่บนพื้น

ในลานฝึกทุกคนไม่กล้าส่งเสียงใดออกมาเลย ได้ยินแต่เสียงหายใจที่หนักหน่วงของเม็ดบัวที่เหมือนเครื่องจักรพลังสูง