บทที่ 108 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (1)
บทที่ 108 - ความต้องการของทหารรับจ้างต่างมิติ (1)
”
ฉันได้ลองใช้กลยุทย์ในการต่อสู้กับหมาป่ายักษ์้เพื่อที่จะพัฒนาการต่อสู้กับมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ แม้ว่าหมาป่ายักษ์มันจะมีการเคลื่อนไหวที่้้เรียบง่ายเกินไป แต่ว่ามันก็มีทั้งความเร็วและความแข็งแรงในระดับที่สูงมาก ขนาดตัวที่ใหญ่โตของมันทำให้มันเป็นมีชีวิตที่มหาศาล ฉันจะต้องฝึกความอดทนและให้ความสำคัญกับการต่อสู้เป็นเวลาหลายนาทีถึงแม้ว่าการต่อสู้ของมันจะไม่ทำให้ฉันตื่นเต้นได้ก็ตาม ฉันก็ไม่ควรจะปล่อยมันไปเพื่อที่จะเติบโตขึ้น ฉันได้พิจารณาโอกาสที่ทักษะของฉันจะพัฒนาขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
ทักษะอื่นๆที่ฉันจจะต้องปรับปรุงอีกก็คือการสื่อสารกับริยู ฉันจะต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของพันธะกับเธอให้แน่นแฟ้นขึ้น แม้ว่าไพก้าจะบ่นกับฉันว่ามีเพียงแต่ริยูที่เป็นรูปธรรมและสนิทสนมกับเธอมากเกินไป ฉันไม่สามารถจะทำอะไรได้เพราะไพก้าจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อเข้ามาในหอกของฉันกว่าการเป็ฯรูปธรรม เพื่อให้เธอพอใจเมื่อพวกเรากำลังฝึกฉันจะให้ไพก้าเป็นรูปธรรม และเรียกธาตุอื่นๆให้เป็นรูปธรรมและติดต่อกับพวกเขาบ่อยมากขึ้นเพื่อที่จะเพิ่มความใกล้ชิดของพวกเราซึ่งนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะพัฒนา
[ชิน! ฉันรักชิน!]
[พอได้แล้ว! เธอติดกับนายท่านมากเกินไปแล้ว เธอจำเป็นจะต้องรู้จักการแบ่งปันมั้งนะ!]
ริยูตัวติดกับฉันมากไปแล้วและแม้ว่าไพก้าจะพยายามหยุดริยู แต่ไพก้าก็ไม่ได้ต่างไปจากริยูมากนัก ยิ่งพวกภูติธาตุชอบฉันมากเท่าไหนก็จะช่วยให้พวกเขาพัฒนาขึ้นเท่านั้น ฉันได้ยิ้มขมออกมาอย่างง่ายๆและกอดพวกเธอทั้งคู่ แต่ฉันก็ได้พบมากอย่างแปลกๆเล็กน้อย พวกเธอชอบฉันมากยิ่งกว่าคำแนะนำของทักษะผู้ใช้ธาตุ.... แม้ว่าฉันจะรู้ว่าอารมณ์นั้นไม่สามารถจะสะอ้อนออกมาโดยระดับทักษะได้ ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมริยูที่ฉันเพิ่งจะได้พบมาไม่นานดูเหมือนจะชอบฉันมากยิ่งกว่าไพก้า บางทีอาจจะเป็นเพราะวิธีการที่เราพบกัน
กลับกันมาที่เรื่องของหมาป่ายักษ์ การโจมตีที่รุนแรงของเธอมันอันตรายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แม้ว่าฉันจะไม่เคยรู้สึกถึงความคุกคามจากมันเลยเนื่องจากสัมผัสที่ยอดเยี่ยมของฉัน ถ้าหากเป็นนักสำรวจปกติคนไม่สามารถจะคาดเดาการโจมตีและจะจบที่ถูกโจมตีไป
แม้ว่าในการต่อสู้กับบอสที่ฉันได้รวมกับนักสำรวจในชั้นที่ 45 ก็มีนักสำรวจสองคนที่ตายไปจากการโ๗มตีวงกว้างของมัน แม้ว่าพวกเขาจะระวังตัวอยู่ตลอดเวลาก็ตาม นักสำรวจคนอื่นๆที่รอดมาได้ก็สงสัยว่าฉันสามารถหลบการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์ได้ยังไง เพราะมันน่ารำคาญฉันก็เลยอธิบายไปอย่างง่ายๆ
"มันมีสัญญาณอยู่ นายสามารถจะเห็นได้ด้วยการดูกล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหว ใช่ไหม? เมื่อกล้ามเนื้อส่วนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวในปัจจุบันได้บีบตัว นายก็จะรู้ถึงมัน ง่ายๆใช่ไหมล่ะ?"
"ให้ตายเถอะ เจ้าชายรัชทายาท"
"เวรเอ้ย ฉันอยากจะฆ่าเขาจัง"
ฉันได้รับความเกลียดเป็นครั้งแรก เวร พวกเขาเกลียดฉันแม้ว่าฉันจะอธิบายไปง่ายๆ...!
ความจริงแล้วที่ฉันไม่ไปต่อข้างหน้าจริงๆเลยก็คือเพราะอิลิกเซอร์ที่หมาป่ายักษ์ดรอปออกมา มันเพิ่มค่าสเตตัสขึ้นถึง 2 อย่างจำนวน 10 ครั้ง รวมทั้งหมดเป็น 12 แต้มในแต่ละสเตตัส ซึ่งมันเท่ากับการเลเวลอัพ 5 เลเวล ในตอนแรกฉันไม่ได้สนใจในค่าสเนห์นักจนเมื่อฉันได้พบว่าค่าสเน่ห์นั้นมีบทบาทสำคัญดังนั้นฉันจึงพอใจเรื่องนี้มาก ฉันยังสงสัยอีกว่าจะมีอิลิกเซอร์บางอย่างที่คล้ายๆแบบนี้ดรอปจากหมาป่าอีกไหม
อย่างไรก็ตามฉันก็ได้ตกใจในผลลัพธ์ที่ไม่เคยคาดหวัง แม้แต่ชื่ออิลิกเซอร์ก็ต่างกัน
[1.อิลิกเซอร์บำรุงรอยสักหมาป่า]
ตอนที่ฉันได้เห็นมันฉันได้ตีเข่าทันที นี่มันไม่คุ้มเลยสำหรับคนที่ไม่สามารถเอาชนะหมาป่ายักษ์แบบคนเดียวได้! มันไร้สาระมาก ฉันรู้สึกได้เลยว่าดันเจี้ยนเปลื่ยนไปเรื่อยๆ
ดันเจี้ยนอาจจะคาดหวังบางอย่างจากนักสำรวจและกระตุ้นให้พวกเขาทำบางอย่าง ฉันก็ได้รับความคาดหวังงั้นหรอ? ฉันรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มีความมั่นใจว่าเส้นทางที่ฉันเดินไปนั้นถูกต้อง แต่ฉันก็ยังรู้สึกแย่ที่กำลังเล่นตามเกมของคนอื่นที่ฉันไม่รู้จัก ถ้าหากฉันสามารถจะเข้าถึงตัวของ ลอร์ด ที่สมาชิกในสวนแฟรี่พูดถึงเขา เขาก็อาจจะเป็นคนที่รู้ทุกสิ่งในดันเจี้ยน? ฉันจะสามารถได้พบกับเขาในซักวันไหมนะ? แน่นอน ว่าฉันจะยังไม่มีคำตอบในตอนนี้
และแบบนี้ตั้งแต่ที่รางวัลลับคือรอยสักหมาป่ายักษ์ มันก็ดูเหมือนรางวัลการโซโล่แบบปกติอาจจะเป็นรอยสักหมาป่า ฉันได้รู้สึกถึงความภูมิใจ
[รอยสักหมาป่ายักษ์ของคุณได้รับการบำรุง ความเร็วของคุณเพิ่มขึ้น 0.5% และความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 1 นอกจากนี้เนื่องจากคุณมีรอยสักหมาป่ายักษ์ความเร็วของคุณเพิ่มขึ้น 0.5 และความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 1]
มันสามารถจะบอกได้เลยว่าความเร็วของฉันเพิ่ม 1% และความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 2 มันดูเหมือนว่ามันจะมีผลมากๆสำหรับฉัน
ฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ความเร็วของฉันยังเพิ่มขึ้นอีก 1% เมื่อฉันเพิ่งได้รับความเร็วมา 15% แล้วฉันยยังรู้สึกว่าต้องปรับตัวเองอยู่เลย ฉันได้ถอนหายใจออกมาเพราะในทุกๆครั้งที่ฉันกินอิลิกเซอร์ลงไปมันก็จะเพิ่มอีกทุกๆ 1% แถมรอยสักมันก็ยังขยายขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่ามันจะไม่เป็นไรเพราะฉันใส่กางเกงแต่มันก็แค่ในหน้าหนาวฉันคงจะไม่ใส่กางเกงขายาวในช่วงตลอดหน้าร้อนแน่นอน แม้อย่างนั้นอุณภูมิร่างกายของฉันก็ไม่ได้แปรปวนมานานแล้วแค่เพราะกางเกง
หนึ่งเดือนได้ผ่านไป มันอยู่ในเดือนมีนาคนและฉันก็ต้องกลับไปเรียนในภาคเรียนที่สอง ในขณะที่ฉันตัดสินใจอย่างสุดโต่งในการที่จะเรียนออนไลน์ 4 ครั้ง ฉันจะต้องไปโรงเรียนแค่ 4 วันเท่านั้น! เฮะ การเป็นนักศึกษามันก็เป็นการแสร้งของฉันเท่านั้น สิ่งที่สำคัญของฉันมันไม่ได้อยู่ที่หมาลัย ฉันเลือกที่จะไม่สนใจในเกรดของตัวเอง
ในช่วงเวลานั้นพื้นที่ดันเจี้ยนก็ได้รับการจัดการไปที่ละแห่งและมีเฉพาะแค่ที่อเมริกาและญี่ปุ่นเท่านั้นที่มีปัญหา ญี่ปุ่นดูจะมีความคืบหน้าอยู่เล็กน้อย แต่ที่หุบเขาแอนเทโลปพื้นที่ดันเจี้ยนรังไวเวิร์นกำลังขยายพื้นที่อย่างน่ากลัว ทางรัฐของอเมริกาก็ได้เสนอผลประโยชน์หลายอย่างและขอความช่วยเหลือจากทุกประเทศ ในตอนนี้ฐานะของผู้ใช้พลังนั้นเป็นทรัพยากรที่ยิ่งใหญ่มาก แน่นอนเลยว่าาพวกเขาได้ตอบรับคำขอนั้นอย่างง่ายดาย แถมไม่ใช่แค่ผู้ใช้พลังเท่านั้นประเทศบางประเทศยังได้ส่งคนมาเจรจาส่งผู้ใช้พลังระดับ SS ของพวกเขาอีกด้วย
ถ้าหากว่าไม่ได้มีเรื่องของบริทแมนเกิดขึ้นด้วยความที่อังกฤษมีผู้ใช้พลังระดับ SS 2 คนก็คงจะสามารถทำการแลกเปลื่ยนกับอเมริกาได้ง่ายขึ้น แต่เนื่องเพราะสิ่งที่บริทแมนทำ พวกเขาจึงเสียความเชื่อใจจากฮวาหยาไปหมดแล้ว
ฉันก็ต้องการที่จะลองล่าไวเวิร์นดูเหมือนกัน....เนื่องจากว่าฉันมีวิธีที่จะหนีหลายอย่าง ฉันก็เลยคิดว่าจะไปที่นั่นในซักวัน
ในกรณีนี้้ไม่ว่าใครจะมีปัญหาอะไรกับพื้นที่ดันเจี้ยนมากแค่ไหนแต่ฉันก็สนใจแต่กับบอสประจำชั้นที่ 45 หมาป่ายักษ์ วันนี้มันเป็นวันสุดท้ายแล้ว
[ก๊าซซซซซซซซ!]
"เจ้าชาย ระวังด้วย!"
"เรื่องนี้มันไม่มีอะไรให้ห่วงเลย!"
หมาป่ายักษ์มันสามารถจะขยายส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายมันได้ เมื่อมันขยายกรงเล็กและข่วนมันมาใส่ฉัน ฉันก็เกือบจะตกใจตาย ในวันนี้มันได้ขยายหัวของมันและพยายามที่จะกลืนฉันลงไป เมื่อนั้นริยูก็ได้กระโดดมาข้างหน้าฉัน เธอไม่สามารถจะหลบการโจมตีนี้ได้เลยยกเว้นว่าจะบินได้
ฉันได้กระโดดขึ้นไปและทำให้ริยูยกเลิกรูปธรรมโดยที่ไม่ลังเล ปากของหมาป่ายักษ์ได้ตกลงไปในที่ๆริยูเคยอยู่และฉันได้ไปอยู่บนจมูกของมัน หลังจากที่ขยายหัวแล้วตาของมันใหญ่กว่าร่างกายซะอีก การจ้องมองลงมาที่ฉันมันทำให้รู้สึกไม่สบายใจ แต่ว่าฉันก็ใช้พลังของริยูลงไปที่เท้าและยิ้มขึ้น
หลังของริยูได้ทำให้รองเท้าของฉันแข็งไปโดยสมบูรณ์และป้องกันไม่ให้ฉันตกจากหมาป่ายักษ์ไม่ว่ามันจะสลัดหัวแค่ไหน ตามที่พูดอย่างนั้นฉันก็ยังจะเวียนหัวอยู่เหมือนกัน ดังนั้นฉันจะต้องจัดการมันให้จบเร็วๆ
"มันถึงเวลาจุดพลุแล้ว! ว๊ากกกกก!"
[คุณได้ใช้ทักษะเสียงคำรามสีชาด ทุกๆสิ่งจะถูกเผาเป็นเปลวเพลิง]
ในไม่ช้าทุกสิ่งที่อยู่ภายในสายตาของฉันก็ได้เป็นเปลวเพลิงและเผาไหม้อย่างรุนแรง แม้ฉันจะรู้ว่าไฟนี้มันจะไม่ทำร้ายฉัน แต่ตาของฉันก็ยังปิดลง การโจมตีของเพลิงได้เผาตาทั้งสองข้างของหมาป่าจนไม่สามารถจะมองอะไรได้อีก
"หว๋า ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้แล้วนะ แต่มันเป็นทักษะที่โหดร้ายจริงๆ"
"บาเรียกำลังจะพังไปแล้ว! เสริมมันซะ!"
ในขณะที่ฉันได้เตือนพวกเขา สมาชิกในปาตี้ของฉันก็ได้ขุดหลุมในระยะไกลและมุดลงไปหลบอยู่ แม้อย่างนั้นเปลวเพลิงก็ยังคงสงผลให้กับเขา นี้มันเป็นการฝึกอบรมแก๊ซของกองทัพงั้นนหรอ? ด้วยความคิดที่ไร้ประโยชน์นี้ ฉันก็ได้ยกหอกขึ้นและเล็งไปที่หมาป่ายักษ์ผู้ที่กำลังเจ็บปวดจากการเสียดวงตา
"เอาล่ะ เรามาจบเรื่องนี้กัน!"
[ก๊าซซซซซซซซ!]
แกร้องไปเลยตามที่แกต้องการ แต่ยังไงฉันก็จะไม่หยุดโจมตีแกแน่ๆ
[คุณได้กินอิลิกเซอร์บำรุงรอยสักษ์หมาป่าจนถึงขีดสุด รอยสักหมาป่ายักษ์ได้รับการบำรุงจนถึงขีดสุด ความเร็วของคุณเพิ่มขึ้น 6% ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 6]
[คุณได้เรียนรู้ทักษะ 'เส้นทางแห่งพายุ' จากการบำรุงรอยสักษ์หมาป่ายักษ์จนถึงขีดสุด! มันเป็นทักษะประเภทพุ่งโดยใช้ความเร็วมากๆและการทำลายเพียงเท่านั้น! เมื่อคุณใช้งานคุณจะอยู่ในสถานะสุดยอดเกราะสำหรับที่ใช้มันผลักศัตรูทั้งหมดที่อยู่ในเส้นทางของคุณ ทุกๆครั้งที่ผลักศัตรูออกไปพลังโจมตีของคุณจะเพิ่มขึ้น 5% จนถึง 100% พลังของทักษะนี้จะเพิ่มขึ้นตามความเร็ว ถ้าคุณมีทักษะขับขี่อยู่ คุณก็สามารถใช้มันตอนที่ขี่อยู่ได้ เมื่อโจมตีศัตรูของคุณในจุดปลายทาง ลมพายุจะถูกเสริมลงไปในอาวุธของคุณ ความเร็วในการพุ่งและพลังจะเพิ่มขึ้นด้วยเลเวลของทักษะ]
"โอ้"
ฉันสงสัยว่ามันน่าจะมีทักษะประเภทพุ่งซ่อนอยู่ แต่ว่ามันกลับอยู่ในรอยสักของฉัน! นอกจากนี้ในตอนสุดทางในการพุ่งมันจะสร้างความเสียหายโดยที่ประมาทไม่ได้เลย ฉันได้โบกมือและส่งคนในปาตี้ออกไป จากนั้นฉันก็ไปรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับโรเล็ตต้า
"จริงหรอ? ชินเป็นคนแรกเลยนะที่ได้รับรอยสักหมาป่ายักษ์และฉันก็ยังไม่เคยเห็นใครอื่นนอกจากชินที่กินอิลิกเซอร์บำรุงรอยสักไปจนถึงขีดจำกัด้วย...แล้วทักษะเซ็ตของหมาป่ายักษ์คืออะไรหรอ?"
"นั่นคือ...."
คำถามของโรเล็ตต้าได้ทำให้ฉันยิ้มแปลกๆ ฉันเคยแอบหวังอยู่ว่ามันจะเป็นเสียงคำรามโลหิตซึ่งจะเปลื่ยนพลังป้องกันเป็นโจมตี แต่แล้ว....
[คุณได้ติดตั้งเซ็ตหมาป่ายักษ์ ความคล่องแคล่วและพลังเวทย์เพิ่มขึ้น 20 เท่า เมื่อติดตั้งเซ็ตหมาป่ายักษ์คุณสามารถจะใช้ 'ขยายยักษ์' ได้วันวันละครั้ง ทักษะขยายยักษ์จะทำให้คุณสามารถจะขยายส่วนต่างๆของร่างกาย อาวุธหรือแม้แต่ชุดเกราะที่ติดกับร่างกายได้ อย่างไรก็ตามหากปราศจาคความแข็งแกร่งที่จะคว่ำเป้าหมาย บางทีทักษะนี้อาจจะเป็นภัยกับคุณ]
"เธอไม่จำเป็นจะต้องทำหน้าแบบนั้นโรเล็ตต้า ฉันรู้อยู่แล้ว"
"อะฮ่าฮ่า มันไม่ใช่ว่าทักษะของบอสประจำชั้นที่นายจะชอบนะ อืม...ทำให้ดีที่สุด"
"ใครจะรู้ล่ะบางทีสักวันหนึ่งมันอาจจะถึงวันที่ฉันจะใช้ทักษะนี้"
สำหรับการอ้างอิง ฉันได้ทดสอบขยายหอกของฉัน แต่ว่าเมื่อมันกลายเป็นยาวหลายสิบเมตร ฉันก็ไม่สามารถจะจับและเหวี่ยงมันได้ แม้ว่าความแข็งแรงของฉันจะเพิ่มขึ้นมากก็ตาม
"แล้วชินจะไปที่ชั้นที่ 46 ตอนนี้เลยไหม? ก่อนชินจะไปช่วยอยู่เล่นกับฉันเดี๋ยวได้มั้ย?"
"โรเล็ตต้าควรจะให้กำลังใจนักรบนะ ไม่ใช่ตามใจเขา....คือสิ่งที่ฉันต้องการจะพูด แต่...."
เมื่อฉันได้ยืดคำพูดของฉัน โรเล็ตต้าก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาเป็นประกายและเธอก็จับมือฉันแน่น
"ชินจะเล่นกับฉัน?"
"โรงเรียนเปิดวันนี้"
"....ชิ"
ประกายตาของโรเล็ตต้าได้จางลงไป เธอได้เดาะลิ้นของเธอและปล่อยมือฉัน ฉันได้หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้และออกมาจากดันเจี้ยน เนื่องจากวันนี้เป็นวันบรรยายครั้งแรก ฉันก็คงไม่จำเป็นจะต้องไป แต่ฉันรู้สึกว่าผิดที่จะขาดการเรียนตั้งแต่วันแรก
แต่เมื่อฉันเดินลงไปที่ชั้น 1 สายของฉันก็ได้เจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน แม่กำลังรินน้ำชาให้กับวอร์คเกอร์ที่แสดงใบหน้าจริงอยู่ ยุยก็ยังกินขนมปังแยมพร้อมที่จะไปโรงเรียน
"วอร์คเกอร์ทำไมนายถึงมาที่นี่?"
"แม่ของนายเชิญฉันมา ครอบครัวของนายนี่มารยาทดีจริงๆ"
"เสียงของนายมันดูเหมือนจะบอกว่าฉันไม่มีมารยาทเลยสินะ"
"มีจดหมายถึงนาย ฉันไม่คิดว่านายจะมีเพื่อนต่างชาตินอกจากมัสติฟอร์ด"
หือ? อะไร? ฉันได้เอียงหัวและรับจดหมายมาจากวอร์คเกอร์ มันมาจากอเมริกาและชื่อผู้ส่งก็เป็นภาษาอังกฤษ เคียร่า คีเน็ก....? ส่วนอีกชื่อหนึ่งเป็นคังชินที่ถูกเขียนเป็นภาษาเกาหลีที่ถูกต้อง ฉันได้ชีกซองจดหมายและอ่านตัวอักษรสีชมพูขนาดเล็ก
และในบรรทัดแรก
'สวัสดีฮีโร่ชาวโลก'
