ตอนที่ 41 คนกับผีต่างกัน

ตอนที่ 41 คนกับผีต่างกัน

  

เมื่อคุณหนูเหวินได้ยินอาจารย์พูดแบบนี้ เธอก็ตกตะลึงในทันที

จากนั้นเธอก็มองอาจารย์ของผมด้วยท่าทางที่สงสัย “ท่าน ท่านนักพรต จะให้ฉันไปเองงั้นเหรอ”

อาจารย์พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ คุณต้องไปเอง กลุ่มของพวกเรา มีความสามารถคือกำจัดสิ่งชั่วร้าย และจะกลับทั้งๆที่ยังทำงานไม่สำเร็จไม่ได้”

“แต่ดูเหมือนอารอง จะไม่มีหมอผีที่ใช้วิชาชั่วร้ายนะคะ ถ้าฉันลงมือ แล้วบาปกรรม จะไม่เข้าตัวฉันเหรอคะ แม้เวลาจะเปลี่ยนไป แต่กรรมที่ก่อก็ยากจะตัดได้นะคะ……”

เนื่องจากเมื่อกี้อาจารย์พูดออกมาเพียงประโยคสั้นๆ จึงมีความหมายว่าความสามารถไม่เพียงพออยู่นิดหน่อย

แต่มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ ในสายงานของพวกเรา ถ้าพูดถึงเรื่องบาปกรรม ทุกคนต่างก็เชื่อกันทั้งนั้น

เพราะพวกเรารู้ว่า “บาปกรรม” แม้มันจะดูเหมือนธาตุอากาศ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีอยู่จริงๆ

ถ้าทำ “บาป” แล้ว ยังไง “กรรม” ก็ต้องคืนสนอง

แต่ถ้ากำจัดสิ่งชั่วร้าย มันกลับไม่มีอะไรเลยสักนิด เพราะนี้คือการทำบุญ ไม่เพียงไม่เป็นอะไร กลับกันเรายังได้ทำความดีอีกด้วย

แต่สำหรับคนแล้ว โดยเฉพาะคนธรรมดาที่ไม่ได้อยู่ในศีลในธรรม พวกเราเองก็ไม่กล้าแตะต้องจริงๆ

เพราะพวกเราเป็นคนปราบสิ่งชั่วร้าย ไม่มีอำนาจไปจบชีวิตของคนๆหนึ่งได้

ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะเป็นคนที่เลวขนาดไหน หรือเป็นฆาตกรฆ่าคนอย่างไม่กระพริบตาก็ตาม

แน่นอนว่า ถ้าคนๆนี้และพวกเรา ต่างรู้วิชาเต๋า เป็นหมอผีคนหนึ่ง สถานการณ์ก็อาจต่างออกไป

เมื่อคุณหนูเหวินได้ยินอาจารย์พูดแบบนี้ เธอก็ยืนอึ้งอีกครั้ง จากนั้นก็ก้มลงมองตัวเอง “ได้ค่ะ! แต่ฉันมีเรื่องจะขออย่างหนึ่ง อยากให้ท่านนักพรตรับปาก!”

“คุณหนูเหวินเชิญพูดได้เลยครับ!” นักพรตตู๋พูดออกมาเบาๆ

“ฉัน ฉันอยากไปเจอพ่อแม่อีกครั้ง ฉันตาย ฉันตายแบบกระทันหัน ยังไม่มีโอกาสได้บอกลาพวกท่านเลย ดังนั้น……”

คุณหนูเหวินพึ่งพูดมาถึงจุดนี้ นักพรตตู๋และอาจารย์ก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน “ไม่ได้!”

ไม่เพียงเท่านี้ แม้แต่ท่าทางที่แสดงออกมายังจริงจังและเคร่งขรึมมาก ไม่เหลือที่ให้เจรจาต่อเลยสักนิด

คนและผีต่างมีทางเดินที่ต่างกัน ชีวิตของคน อยู่ก็คืออยู่ ตายก็คือตาย

ชีวิตและความตาย ไม่อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกันได้อีก

นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเรากำหนด แต่นี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษของพวกเราเป็นคนถ่ายทอดสืบต่อกันมา และเป็นกฎตั้งแต่โบราณของชีวิตและความตาย แม้จะเป็นพวกเราก็ไม่มีความสามารถไปเปลี่ยนมัน และยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกแซงมันด้วย

เมื่อคุณหนูเหวินเห็นอาจารย์และนักพรตตู๋ปฏิเสธ ทันใดนั้นเธอก็เผยสีหน้าเศร้าโศกออกมาทันที “ทำไม ลองคิดดูหน่อยได้ไหมคะ ฉัน ฉันคิดถึงพวกเขามากจริงๆ ขอพูดแค่สักสองสามประโยคก็ยังดี……”

คุณหนูเหวินรู้สึกเศร้ามาก เจ็บปวดมาก ขณะที่พูด เธอยังร้องไห้ไปด้วย

เมื่อผมเห็นเธอเป็นแบบนี้ จึงพูดกับคุณหนูเหวินว่า “คุณหนูเหวินครับ คนกับผีต่างกัน ตัวคุณได้ตายไปแล้ว ถ้าคุณอยากพูดอะไรกับพ่อแม่ คุณบอกพวกเรามาก็ได้ครับ พวกเราจะช่วยบอกให้พวกท่านทราบเอง แต่พวกคุณ ไม่อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกันได้อีกครับ……”

การที่ผมทำแบบนี้ จริงๆแล้วมันเป็นการสร้างทางลัดขึ้นมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นคุณหนูเหวินเสียใจขนาดนั้น ผมจะไม่ยอมทำเรื่องนี้เด็ดขาด

ส่วนทางด้านอาจารย์และนักพรตตู๋ กลับไม่ได้พูดอะไร คงแปลว่าอนุญาตแหละมั้ง

แม้ว่าคุณหนูเหวินจะอยากคุยกับพ่อแม่แบบซึ่งๆหน้าอีกสักหน่อย แต่นี่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้แล้ว

สุดท้ายเธอจึงพยักหน้า ตกลง

เมื่อมองดูเวลา ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

ผีชั่วได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ดังนั้นการอยู่ที่นี่ต่อไป จึงไม่มีความหมายใดๆอีก

ทุกคนจึงตัดสินใจกลับที่พัก แต่ก่อนอื่นต้องกลับไปที่งานศพ

ระหว่างทาง คุณหนูเหวินก็นำคำพูดที่อยากบอกกับพ่อแม่ มาพูดให้ผมฟัง

พวกมันล้วนเกี่ยวกับการดูแล และเป็นคำพูดตำหนิตัวเอง

ประมาณว่าเป็นลูกอกตัญญู ชอบทำให้พวกเขาโกรธ ไม่เชื่อฟังคำพูดของพวกเขา

ที่จริงมันเป็นคำพูดที่ธรรมดามากๆ แต่หลังจากตายแล้ว คุณหนูเหวินกลับพึ่งคิดได้

ที่จริงการอยู่ร่วมกับครอบครัว เป็นสิ่งที่สำคัญมาก

เมื่อพูดเรื่องพวกนี้จบ คุณหนูเหวินกลับดูเศร้าหนักกว่าเดิม เธอไม่พูดอะไรเดินตามพวกเรามาอย่างล่องลอย

เมื่อถึงงานศพ ก็เป็นเวลาเกือบเช้าแล้ว

คุณหนูเหวินมองบ้านของตัวเองที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นที่จัดงานศพ มองรูปถ่ายที่น่ารักของตัวเองได้เปลี่ยนเป็นสีขาวดำ จากนั้นเธอก็กลับมาทำหน้าร้องไห้อีกครั้ง

ตัวเธอคุกเข่าลงร้องไห้บนโลงศพของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเศร้ามาก

ช่วงวัยที่กำลังงดงาม กลับต้องมาตายอย่างกระทันหัน เรื่องแบบนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรับได้

เมื่ออาจารย์และนักพรตตู๋เห็นงานศพไม่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น พวกเขาจึงกลับไปพักผ่อน

ส่วนผมและเฟิงเฉ่วหานต้องผลัดเวรกันพักผ่อนและเฝ้าศพ จนกระทั่งถึงเช้าวันรุ่งขึ้น พ่อแม่ของคุณหนู

เหวินก็รีบเข้ามาที่งานศพ

รอบๆดวงตาของทั้งสองคนดำมาก และบวมเล็กน้อย เหมือนเมื่อคืนพวกเขาจะร้องไห้กันอีกแล้ว

แต่พวกเขาพึ่งปรากฎตัว จู่ๆในบ้านก็มีลมเย็นพัดเข้ามา

“ฟู่” พัดเข้ามาตรงๆ นั้นก็คือคุณหนูเหวินนั้นเอง

อาจเป็นสิ่งลี้ลับ ดังนั้นคุณเหวินและภรรยาจึงรู้สึกสงสัย พวกเขาหยุดเดินและหันไปมองรอบๆทันที

แต่ในสายตาของพวกเขา นอกจากงานศพแล้วก็มีเพียงพวกเราเท่านั้น

ผมใช้น้ำตาวัวทาลงบนเปลือกตา เปิดตาสวรรค์ จากนั้นก็ค่อยๆเดินไปหาคุณเหวินและภรรยา

ตอนนี้ผมเห็นสีหน้าของคุณหนูเหวินทั้งตื่นเต้นและเศร้าสร้อย เธอตะโกนเรียก “พ่อ แม่” อย่างต่อเนื่อง มือทั้งสองข้างยังโอบกอดคุณเหวินและภรรยาเอาไว้

แต่คนกับผีนั้นต่างกัน ตอนนั้นพวกเขาจึงไม่รู้อะไรเลยสักนิด

ทุกครั้งที่คุณหนูเหวินใช้มือหรือร่างกาย พวกมันจะทะลุตัวของทั้งสองคนทันที

คุณเหวินและภรรยาเห็นผมเดินเข้ามา เขาจึงพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมาก “ท่านนักพรตติง!”

ผมยิ้มให้กับพวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับทั้งสองคนว่า “คุณเหวิน คุณนาย ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่เมื่อวานคุณหนูเหวินให้ผมนำคำพูดมาบอกกับพวกคุณ!”

ผมพูดแบบอ้อมๆ แต่เสียงพึ่งจางหาย “พรึบ” แต่สีหน้าของทั้งสองคนกลับเปลี่ยนไปทันที เขาเผยสีหน้าที่ตกใจออกมา

ทั้งสองคนยังยืนอึ้งไปประมาณ 2 วินาที จากนั้นผมก็เห็นคุณนายเหวินหายใจอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้าง “ท่าน ท่านอาจารย์ติง คุณเห็นลูกสาวของฉันเหรอคะ”

“เธอ เธออยู่ไหน เธอสบายดีไหม ยังมีความปรารถนาก่อนตายอยู่ไหมคะ คุณ คุณบอกฉันมาเถอะ ฉันจะทำให้เยี่ยนเยี่ยนสมหวังค่ะ!”

“ใช่แล้วครับท่านอาจารย์ติง เยี่ยนเยี่ยนของเราพูดอะไรครับ เยี่ยนเยี่ยนของเราสบายดีไหมครับ”

คุณเหวินและภรรยาตื่นเต้นเกินไป พวกเขาเข้ามาจับที่แขนเสื้อของผมทันที

เมื่อคุณหนูเหวินเห็น เธอก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ปากยังตะโกนไม่ยอมหยุด “พ่อแม่ หนูอยู่นี่ หนูอยู่ตรงนี้!”

ผมมองคุณเหวินและภรรยาแล้วพูดว่า “เอ่อ! ใช่ครับ ผมเห็นคุณหนูเหวิน เธอให้ผมมาบอกกับพวกคุณว่า เธอคิดถึงพวกคุณมาก บอกให้พวกคุณรักษาสุขภาพมากๆ เมื่อก่อนเธอชอบทำให้พวกคุณโมโห ตอนนี้เธอสำนึกได้แล้วครับ......”

จากนั้น ผมก็พูดสิ่งที่คุณหนูเหวินเคยบอก เล่าให้คุณเหวินและภรรยาฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

สำหรับเรื่องที่อารองทำให้คุณเหวินตายนั้น เป็นเรื่องหลังความตาย ผมจะพูดออกไปมันก็ยังไงอยู่

และอีกอย่างพวกเราเองก็ต้องจัดการเรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว ดังนั้นผมจึงไม่ทำให้พ่อแม่ของคุณหนูเหวินต้องเสียใจอีก บอกแค่ว่าเป็นเพราะรถชน บางทีนี้อาจทำให้พวกเขา “ลืม” มันไปได้เร็วๆ

ผมพึ่งพูดได้แค่ครึ่งเดียว คุณนายเหวินก็ร้องไห้ออกมาอย่างกับนักแสดง ส่วนอารมณ์ของคุณเหวินก็ซึ้งใจมากเช่นกัน

หลังจากผมพูดจบ ทั้งสองคนก็มายืนที่ด้านหน้าโลงศพ เผากระดาษเงินกระดาษทองให้คุณหนูเหวินอย่างไม่หยุดหย่อน

“เธอนี่มันเด็กโง่ พ่อแม่ด่าว่าเธอ ไม่ใช่เพราะโกรธ ขอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่ แม้ว่าตอนนี้เธอจะจากไปแล้ว แต่ตั้งแต่เกิดจนตายเธอก็เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่เสมอ ลูกรักของแม่……” คุณนายเหวินพูดไปร้องไห้ไป

แต่คุณเหวินกลับเผากระดาษได้แค่ครึ่งเดียว จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผม “ท่านนักพรตติง ผมเคยได้ยินมาว่า ตราบใดที่ยังไม่ถูกฝัง วิญญาณของคนตายก็จะไม่สงบ งั้นลูกสาวของผม ก็ยังไม่จากโลกนี้ไปใช่ไหมครับ คุณบอกมาต้องการเงินเท่าไหร่ ผมให้ได้หมด ได้หมดจริงๆ ขอแค่ผมได้พบเธอ ขอให้ผมพบเธอเถอะครับ……”

คุณเหวินเปลี่ยนมากระตือรือร้นมาก พูดเสียงดังมาก หลังจากพูดจบก็หันไปมองรอบๆ ดูเหมือนกำลังมองหาวิญญาณของคุณหนูเหวิน

แต่เขาไม่รู้ว่า ที่จริงแล้วคุณหนูเหวินอยู่ที่หน้าอกของเขา ใช้มือทั้งสองข้างลูบที่แก้มของเขา และไม่ขยับตัวไปไหนเลยสักนิด……