MPE บทที่ 37 แมงมุมวายร้าย

เสียงเคาะชามของต้าซื่อที่เคาะอย่างรื่นรมย์ หนวดบนศีรษะของต้าซื่อส่ายไปมา

แต่เมื่อมันดมกลิ่นที่ลอยออกมาจากหม้อ ก่อนจะหันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ

“มันเป็นพิษ มันเป็นพิษ”

เกาเผิงพูดไม่ออก เขารู้ว่าของในหม้อเป็นพิษร้ายแรงจริงๆแต่ต้าซื่อกำลังบอกเขาว่ามันกลัวพิษอย่างงั้นหรือ?

“กลับมากินนี่ซะ นายต้องกินมันเพื่อวิวัฒนาการ ถ้านายไม่กินแล้วนายจะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง?”เกาเผิงกล่าวเสียงเข้ม

หลังจากถูกดุ ต้าซื่อจึงต้องกลับมากล้ำกลืนฝืนกินสิ่งที่อยู่ในหม้อจนหมดและค่อยๆขดตัวเป็นลูกบอล นอนหลับอยู่บนพื้น

…..

ณ หุบเขาที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง ในถ้ำที่มืดมิดมีแมงมุมยักษ์สีเทาอยู่สองหรือสามตัว พวกมันค่อยๆเดินออกมาจากส่วนลึกของถ้ำด้วยดวงตาสีเลือด

ในป่าที่รกทึบ ตัวนิ่มเกล็ดทองโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ขณะที่แมงมุมยักษ์พ่นเส้นไหมสีขาวเข้ารัดพันมันเอาไว้ในพริบตา ตัวนิ่มเกล็ดทองคำรามเสียงต่ำ มันเปลี่ยนเกล็ดของมันให้เป็นใบมีดจำนวนนับไม่ถ้วนและกลิ้งตัวไปข้างหน้า

เมื่อเส้นไหมถูกตัดขาด ตัวนิ่มคิดว่าสามารถหลบหนีได้ แต่เส้นไหมสีขาวอีกกลุ่มก็พุ่งเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง

แมงมุมยักษ์พ่นเส้นไหมออกมาอย่างต่อเนื่องและพันธนาการตัวนิ่มเอาไว้ในรังไหมสีขาวขนาดใหญ่ยักษ์ไม่ว่าตัวนิ่มจะพยายามอย่างไร มันก็ไม่สามารถหลุดรอดไปจากใยแมงมุมที่ถาโถมมาอย่างต่อเนื่องได้

สุดท้ายมันก็นอนนิ่งอยู่บนพื้นอย่างสูญสิ้นความหวังขณะที่แมงมุมยักษ์ค่อยๆเดินเข้ามาหามัน

ดวงตาสีแดงเลือดจำนวนมากส่องประกายขึ้นจากในถ้ำชัดเจนว่านี่คือรังของพวกมัน

…..

“ลุงเฉิน ขอซื้อลูกสนเข็ม 14 กิโลกรัมนะครับ” เกาเผิงกล่าวเมื่อเข้าไปในร้านค้าแห่งหนึ่งในวันเสาร์

“14 กิโล?” ชายที่เกาเผิงเรียกลุงเฉินเป็นชายผอมสูงผิวคล้ำ ลูกค้ามักเรียกเขาว่าลุงเฉิน

“เสียใจด้วยคุณเกา ที่นี่เหลือลูกสนเข็มเพียง 5 กิโลกรัมเท่านั้น” ลุงเฉินเอ่ยขอโทษ

เกาเผิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “งั้นผมขอซื้อทั้งหมดล่ะกันครับ”

เนื่องจากสำนักงานนกร็อคทะยานฟ้าของเกาเผิงอยู่ใกล้กับร้านค้าแห่งนี้ เขาจึงมักมาซื้อวัตถุดิบที่นี่เป็นประจำ

เจ้าของร้านอีกคนกล่าวต่อ “จริงๆแล้วไม่ใช่แค่ลูกสนเข็มเท่านั้นที่หมดสต๊อก แต่มีสินค้าอีกหลายรายการที่ขาดตลาด”

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เกาเผิงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ดัมมี่ต้องกินลูกสนเข็มอีก 90กิโลกรัม เพื่อยกระดับเป็นมหากาพย์ หากกระบวนการมันขาดตอน เขากลัวว่ามันจะมีปัญหา

“ร้านค้าของเราได้รับสินค้ามากมายจากที่ดินส่วนตัวที่อยู่ใกล้ๆเมืองฉางอาน” เจ้าของร้านดูดบุหรี่ก่อนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข่าวยังไม่ถูกเผยแพร่ออกไปแต่ในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามีแมงมุมวายร้ายย้ายถิ่นมาจากที่อื่นและสร้างปัญหาไปทั่ว พวกมันกินทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า นั่นทำให้สัตว์อสูรในบริเวณนั้น เริ่มอพยพไปอยู่ที่อื่นแล้ว เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อระบบนิเวศน์เป็นอย่างมาก ผมเกรงว่าคุณเกาจะไม่สามารถหาลูกสนเข็มได้พักใหญ่ๆ”

“แมงมุมวายร้าย…” เกาเผิงพึมพำและพยายามจินตนาการถึงสิ่งที่เรียกว่าแมงมุมวายร้าย

“แมงมุมวายร้ายเป็นชื่อเล่นที่เราใช้ แต่ชื่อจริงๆของมันคือแมงมุมปีศาจสีเทาหรืออะไรทำนองนี้แหละ ผมก็จำไม่ได้หรอก” เจ้าของร้านทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นและใช้เท้าเหยียบก้นบุหรี่ “หากคุณเกาต้องการสินค้า คงต้องหามันด้วยตัวเองแล้วล่ะ”

เกาเผิงเดินออกมาจากร้านค้าและถอนหายใจ ตอนนี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วนที่ถนนเต็มไปด้วยผู้คน แต่เขาต้องรีบทำธุระให้เสร็จและกลับไปดูต้าซื่อที่กำลังวิวัฒนาการ

ลูกสนเข็มเป็นสินค้าที่มีความต้องการซื้อสูงเพราะมันเป็นอาหารของสัตว์อสูรธาตุหยินทุกชนิด เกาเผิงไม่สามารถเพิกเผยได้ หลังจากได้ยินข่าวนี้ เขาจึงเริ่มกักตุนลูกสนเข็ม

เกาเผิงเดินไปทุกร้าน เขากว้านซื้อลูกสนเข็มมาทั้งหมด สุดท้ายเขาได้มาเพียง 45กิโลกรัม

อย่างไรก็ตามเขาไปยังสำนักงานนักล่าเพื่อมอบภารกิจหาลูกสนเข็มเป็นจำนวน 136 กิโลกรัมด้วยเงินรางวัล 1,100ดอลล่าร์พันธมิตร มีลูกสนเข็มอยู่ตามถิ่นทุรกันดารหลายแห่งแต่มันมักกระจายตัวกันออกไป ในการรวบรวมพวกมันจึงต้องใช้เวลาและพลังงานค่อนข้างมาก

แต่เกาเผิงสามารถทำงานให้สำเร็จได้ด้วยการใช้เงิน เขาไม่จำเป็นต้องออกไปเก็บรวบรวมมันด้วยตนเอง

เมื่อกลับถึงบ้าน เกาเผิงเปิดคอมค้นหน้าข่าวเกี่ยวกับ แมงมุมปีศาจสีเทา หลังจากอ่านข่าวเกี่ยวกับแมงมุมปีศาจสีเทาแล้วพบว่า “แมงมุมพวกนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ”

เกาเผิงเลื่อนดู บทความของแมงมุมปีศาจสีเทา

“สุดช็อก!! แมงมุมยักษ์ที่โหดร้ายป่าเถื่อนที่สุด..”

“คุณจางที่อยู่ในเมืองเล่าให้เราฟังว่ามันเป็นคืนที่น่าหวาดกลัวที่สุด เขาเกือบกลายเป็นอาหารของแมงมุมวายร้ายแล้ว!”

“แมงมุมสายพันธุ์ใหม่ปรากฏตัวขึ้นแล้วในป่าหินดําใกล้กับเมืองฉางอาน ตอนนี้ทางรัฐบาลได้ประกาศเตือนประชาชนที่อยู่ในพื้นที่อย่าเข้าใกล้ทพื้นที่ป่าโดยไม่จำเป็น”