MPE บทที่ 35 แรดเหล็ก

สองวันมานี้ เกาเผิงอยู่แต่ในสำนักงานนกร็อคทะยานฟ้า แม้ชื่อเสียงของเกาเผิงจะกระจายออกไปแล้ว แต่ลูกค้ายังมีไม่มากเพราะราคาที่โหดร้ายของเขา

อย่างไรก็ตามเขา ในสองวันนี้เขาได้ยกระดับหนูเพลิงลาวายักษ์เลเวล 7 สัตว์อสูรระดับสูงให้กลายเป็นระดับสมบูรณ์อีกด้วย

ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด กระทั่งเกาเผิงยังต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการยกระดับสัตว์อสูรแต่ละตัว แม้เขาจะสามารถยกระดับสัตว์อสูรได้ภายใน 2ชั่วโมง แต่เขาเลือกที่จะกดตัวเองให้ต่ำและไม่เปิดเผยความสามารถที่แท้จริงออกมา

อย่างไรก็ตามลูกค้าของเกาเผิงยังพึ่งรู้สึกพอใจกับผลงานที่ได้รับ แต่เมื่อคิดถึงค่าธรรมเนียมของเด็กหนุ่มเท่านั้นก็ทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

พอเช้าวันจันทร์ เขากลับไปใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนตามปกติ

จากการฝึกนรกตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ทำให้ร่างกายของต้าซื่อแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย

เวลาเรียนก็ต้องเรียนเต็มเวลา หลังจากเลิกเรียนพวกนักเรียนก็ยังต้องฝึกสัตว์อสูรอีก หลายวันมานี้ ผู้คนของเมืองฉางอาน เริ่มเห็นเด็กอายุ 17 หรือ 18 ปี ฝึกสัตว์อสูรของตนอย่างบ้าคลั่ง

“พวกเราฝึกขนาดนี้เพื่ออะไรกัน ต่อให้ผ่านการประเมินแล้วไง พวกเรายังไงก็ไม่ได้เป็นนักเรียนดีเด่นอยู่แล้ว คงไม่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ เผลอๆ เราอาจจะจบด้วยการเป็นลูกจ้างบริษัทธรรมดาๆหาเลี้ยงชีพไปวันๆ พวกเราควรมองหางานอื่นทำดีมั้ย ไม่แน่อาจจะดีกว่าการเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรก็ได้” นักเรียนบางคนกระซิบ

“นายพูดถูก แล้วเราควรถอนตัวจากการฝึกนี้ดีไหม?” มีนักเรียนบางคนเห็นด้วย

“นายไม่ได้ยินที่ผู้ฝึกสอนพูดรีไง ถ้าเราขอถอนตัวตอนนี้ นอกจากพวกเขาจะไม่อนุญาตแล้ว เรายังจะถูกกลั่นแกล้งมากขึ้นไปอีก เดือนข้างหน้า พวกเขาจะคัดนักเรียนเหลือเพียง 1,200 คน พวกเราไม่จําเป็นต้องจริงจังกับการฝึกฝนก็ได้ สุดท้ายพวกเราจะได้กลับไปเรียนตามปกติ” นักเรียนอีกคนกล่าวพร้อมยกมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

“อืม นายพูดถูก”

นักเรียนในคลาสพิเศษหลายคนเริ่มคิดในทำนองนี้หลายคน เพราะว่าฝึกที่น่าเบื่อซ้ำๆซากๆ

นี่เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ มีไม่กี่คนที่สามารถก้าวข้ามความยากลำบากในชีวิตได้

คลาสพิเศษนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายและไม่สนุกอย่างเช่นที่พวกเขาคิด มีนักเรียนหลายคนเริ่มยอมแพ้และยินดีท่องวรรณกรรมแทนการมาฝึกหนักแบบนี้

เมื่อคนหนึ่งยอมแพ้ คนต่อๆไปก็เริ่มยอมแพ้เช่นกัน

ความคิดและการกระทำของเด็กกลุ่มนี้อยู่ในสายตาของผู้ฝึกสอนทั้งหมด แต่พวกเขาก็ไม่ว่าอะไรกับเด็กกลุ่มนี้ พวกเขาเพียงยืนมองเด็กนักเรียนฝึกสัตว์อสูรของตนอยู่อย่างเงียบๆและจะตอบคำถามของนักเรียนที่เดินเข้ามาถามเท่านั้น

เกาเผิงฝึกอย่างหนักทั้งตัวเองและต้าซื่ออยู่ที่มุมหนึ่งลานกว้าง

แม้การฝึกจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่าย แต่ตราบเท่าที่เขามีความทะเยอทะยาน เขาก็สามารถเปลี่ยนความน่าเบื่อให้กลายเป็นแรงบันดาลใจ

เกาเผิงถือนาฬิกาจับเวลาไว้ในมือซ้ายขณะที่ต้าซื่อวิ่งผ่านเสาหินจำนวนมากที่กีดขวางอยู่บนด้านหน้าด้วยความเร็วสูง

“7.47 วินาที เร็วขึ้น 0.4 วินาที” เกาเผิงกล่าวพร้อมกับเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก  หลายวันมานี้ อากาศร้อนอบอ้าวมาก

เกาเผิงลูบศีรษะต้าซื่อเป็นการชมเชยก่อนจะนำหนอนยักษ์สองสามตัวออกมาจากลังไม้ให้เป็นรางวัลให้กับมัน

นี่คือหนอนนก หนึ่งในอาหารที่ต้าซื่อโปรดปรานมากที่สุด

หลังจากกินพวกมันเข้าไป ทำให้อารมณ์ของต้าซื่อจึงค่อยๆดีขึ้น

“เกาเผิง ดูเหมือนนายจะฝึกสัตว์อสูรได้ดี” เสียงดังมาจากด้านหลัง

เกาเผิงหันหลังกลับและเห็นท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเงาดำ เขาก้าวถอยหลังกลับตามสัญชาตญาณ

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือเด็กหญิงผมหางม้าผู้หนึ่ง เธอมีความสูงถึงสองเมตร สวมชุดออกกำลังกายสีเทา จมูกคม คิ้วหนา ด้วยเครื่องหน้าที่คมเข้มแบบนี้ ถ้าไม่ได้ฟังเสียงก็คงคิดว่าเธอเป็นผู้ชายแน่ๆ

“ขอบคุณสําหรับคําชม” เกาเผิงพยักหน้าเล็กน้อย

ด้วยลักษณะที่โดดเด่นของหญิงสาว ไม่มีทางที่เกาเผิงจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมาก่อน

เธอชื่อมู่ไท่ยิง เธอมีผลการเรียนเป็น 1ใน3อันดับแรกของชั้นหลังจากการรวมตัวกันของสองโรงเรียน

ในสายตาของผู้คนทั่วไป เธอเป็นสัตว์ประหลาดเช่นเดียวกับเกาเผิง

ทั้งสองมีผลการเรียนที่ดีเยี่ยมแต่กลับเลือกที่จะเป็นนักศึกษาวิชาทหาร การตัดสินใจของพวกเขาทำให้หลายคนรู้สึกไม่เข้าใจ ด้วยผลการเรียนของพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำไม่ได้ แล้วเหตุใดพวกเขาต้องเลือกเรียนคลาสพิเศษนี้?

“ฉันมาที่นี่เพราะฉันต้องการรวมกลุ่มกับนาย” มู่ไท่ยิงกล่าว เธอแสดงความต้องการของเธอออกมาทันที

“รวมกลุ่ม?” เกาเผิงประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขายังจำได้ว่าหลังจากที่นักเรียนถูกคัดเหลือ 1,200 คน พวกเขาต้องจับกลุ่มสองคนและต้องเป็นสมาชิกที่มีสัตว์อสูรที่แตกต่างกันเพื่อฝึกทักษะเกี่ยวกับความร่วมมือ

คะแนนของพวกเขาจะถูกประเมินแบบกลุ่มเช่นกัน

“ทำไมต้องเป็นฉัน?” เกาเผิงไม่เข้าใจเนื่องจากพวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“เพราะคนอื่นล้วนเป็นคนธรรมดา ฉันคุยกับพวกเขาไม่รู้เรื่อง” มู่ไท่ยิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

ผู้หญิงคนนี้! เกาเผิงถอนหายใจ

“สัตว์อสูรของเธออยู่ไหน?” เกาเผิงถามมู่ไท่ยิงที่ยืนอยู่เพียงลําพัง

“เม็ดบัว!” เธอส่งเสียงเรียก

ในระยะไกล เนินเขาขนาดย่อมลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน ดวงตาที่สว่างสดใสของมันมองมาที่พวกเขา มันมีน่อขนาดใหญ่ออกมา

จากศีรษะและมีแขนขาที่แข็งแกร่ง เมื่อมันก้าวเดิน มันทำให้พื้นซีเมนต์ถึงกับสั่นสะเทือน

นี่คือสิ่งที่มู่ไท่ยิงเรียกว่าเม็ดบัว!

[ชื่อสัตว์อสูร] แรดเหล็ก

[เลเวล] 12 (ชนชั้นขุนนาง)

[ระดับ] สมบูรณ์

[คุณสมบัติ] ธาตุเหล็ก

[สถานะ] สุขภาพดี (มีความสุข)