MPE บทที่ 28 การจัดกลุ่ม
หลังจากกวาดตามองอย่างรวดเร็ว เกาเผิงจึงขึ้นไปบนตึกอย่างรวดเร็ว เนื่องจากกลุ่มทหารนำสัตว์อสูรเข้ามาที่นี่ พวกเขาย่อมไม่ได้พามาเดินเล่นแน่ๆ มันต้องมีโอกาสพิเศษบางอย่าง
ระหว่างที่เริ่มคาบแรก อาจารย์มู่หลางชิงอี้ เคาะประตูและก้มศีรษะ ขอโทษอาจารย์จางก่อนกล่าว “นักเรียนที่เป็นนักศึกษาวิชาทหารทั้งหมดตามครูมาเลยจ๊ะ”
มีนักเรียนมากกว่าครึ่งห้องเดินออกไป
อาจารย์จางกล่าวอย่างติดตลก “ดูเหมือนนักเรียนจะอยากเป็นทหารสินะ อืม เป็นอาชีพในยุคใหม่ที่มีอนาคตที่สดใส พวกนายมีสิทธิ์ที่จะไล่ตามความฝันของตัวเอง”
นักเรียนในห้องหัวเราะกับท่าทางของอาจารย์จาง
“เดี๋ยวนะ เกาเผิง นายก็สมัครเป็นนักศึกษาวิชาทหารเหมือนกันเหรอ?” ตันเฉียนจินประหลาดใจ “นายเป็นทั้งผู้เพาะพันธุ์สัตว์อสูรและยังเป็นนักเรียนดีเด่นอีก”
“ส่วนนายก็คะแนนดีเยี่ยมสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้สบายๆ แต่นายก็ยังสมัครเป็นนักศึกษาวิชาทหารอีก” เกาเผิงโต้ตอบ
“ก็การเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรเป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กเลยนะ ฉันรักพวกสัตว์มากและฉันอยากเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรด้วย คิดดูสิพวกเรากำลังเหมือนโปเกมอนเทรนเนอร์เลยนะ” ตันเฉียนจินทำหน้าตื่นเต้นมาก “เพราะอย่างนั้นฉันจึงไม่อยากพลาดคลาสพิเศษนี้ เพื่อจะทำให้ฉันเข้าใกล้ความเป็น ‘ชาย’ ผู้ซึ่งเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก!”
ตันเฉียนจินเผยรอยยิ้มกว้าง
เกาเผิงเชื่อว่าคำตอบของตันเฉียนจินสะท้อนถึงความคิดของเด็กส่วนใหญ่ในยุคนี้
“เอ.. ตอนนี้นายยังไม่เป็น ‘ชาย’ อย่างงั้นเหรอ?”
ตันเฉียนจินงงเล็กน้อยก่อนที่จะเข้าใจ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึง ’ชาย’ ที่เป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งต่างหาก โธ่ เกาเผิงนายอย่าแกล้งฉันสิ”
หลังจากนั้นทั่งสองคุยอย่างสนุกสนาน จนเดินไปถึงชั้นล่าง มีนักเรียนหลายร้อยคนยืนรวมกลุ่มกันอยู่
มู่หลานชิงอี้กล่าวกับนักเรียนของเธอ “พวกเธอเข้าไปรวมกลุ่มและทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชานะ” เธอขยิบตาให้เด็กๆ และเดินจากไป
เกาเผิงและนักเรียนคนอื่นๆ พยักหน้าและเดินเข้าไปในกลุ่มนักเรียน
เมื่อนักเรียนมากันครบแล้ว มีนายทหารยศพันเอก เขาเดินขึ้นบนเวที มองไปยังกลุ่มนักเรียน “ฉันเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของพวกคุณ เรียกฉันว่าผู้ฝึกสอนเฉิน”
เสียงขานรับเบาๆตอบกลับมา
ผู้ฝึกสอนเฉินขมวดคิ้วและตะโกน “ไม่ได้ยิน!! พูดให้ดังกว่านี้!” นักเรียนทั้งหมดเงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว
“มองตัวเองสิ เจ้าพวกขี้แพ้! นี่น่ะเหรอคนที่ต้องการจะเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูร กลับบ้านไปดูดนมแม่พวกนายเถอะ!” ผู้ฝึกสอนเฉินคำรามเสียงดังราวกับพยัคฆ์ร้าย
“พวกนายคิดว่าผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรคืออะไร? เพียงแค่ทำพันธะสัญญาเลือดก็คิดว่าตนเองเป็นผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรแล้วงั้นหรือ?” ผู้ฝึกสอนเฉินคำรามต่อ “คนที่ฉี่ราดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรและไม่แม้แต่จะสามารถขยับตัววิงหนีได้ คนพวกนี้ไม่ใช่ผู้ฝึกสอนสัตว์อสูรเป็นได้แค่ไอ้ไก่อ่อนเท่านั้น!”
ความตรงไปตรงมาของเขาทําให้นักเรียนรู้สึกอึดอัดใจ บางคนก็แอบบ่นเขาเบาๆ
“คนที่อยู่นั้นออกมา!” ผู้ฝึกสอนเฉินชี้ไปทีนักเรียนคนหนึ่ง
“อา…ครับ” นักเรียนคนนั้นดูตกใจ
“จะตกใจอะไร? ฉันบอกให้ออกมาก็ต้องออกมา! อย่าคิดนะว่าฉันไม่ได้ยินสิ่งคุณพูด” ผู้ฝึกสอนเฉินเรียกอีกครั้ง
“เปล่าครับผมไม่ได้พูดอะไร” เด็กนักเรียนร่างเล็กทีสวมแว่นตา เขาดูเหมือนเด็กมัธยมทั่วไป
“คิดว่าฉันหูหนวกรึไง หากนายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันล่ะก็ ฉันจะอัดนายให้เละเลย!” ผู้ฝึกสอนเฉินหรี่ตามองเด็กนักเรียนคนนั้น “หึ เจ้าคนขี้ขลาด จะไปไหนก็ไป ไป๊!!”
“ทุกคน จัดแถวตอนเรียงหนึ่ง ปฏิบัติ!” ผู้ฝึกสอนเฉินออกคำสั่ง
ในไม่ช้า จำนวนนักเรียนทั้งหมดที่ประสงค์มาเรียนคลาสนี้ มีจำนวนทั้งสิ้น 2,316 คน
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พวกนายจะสามารถถอนตัวจากคลาสนี้ หลังจากนี้ แม้พวกนายจะอยากเลิก พวกนายก็ไม่สามารถเลิกได้” ผู้ฝึกสอนเฉินเย้ยหยัน
ฝูงชนมองหน้ากันด้วยความลังเล หลังจากชั่วครู่ นักเรียนคนหนึ่งจึงเริ่มก้าวเท้าออกมาด้วยความเขินอาย เมื่อคนแรกเดินออก ก็ย่อมมีคนที่สองตามมา สุดท้ายมีนักเรียนทั้งสิ้น 36 คนที่เดินออกมา
ผู้ฝึกสอนเฉินไม่ได้ตำหนิ เขายกมือขึ้นตบไหล่นักเรียนคนหนึ่งและกล่าว “จงเป็นนักเรียนที่ดีและตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตของนายเอง นี่เป็นทางเลือกที่ฉลาดเช่นกัน”
นักเรียนคนนั้นประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำเหล่านี้จากผู้ฝึกสอนเฉิน
“เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว” ผู้ฝึกสอนเฉินกล่าวก่อนจะหันหน้าไปทางคนที่เหลือ “พวกเขาไม่ใช่คนขี้ขลาด พวกเขากล้าเลือกเส้นทางของตนเอง สำหรับพวกนาย หลังจากนี้ หากใครหลบหนีจากการฝึกฝน ฉันจะทำให้รู้ว่านรกที่แท้จริงมันเป็นยังไง! นับ 1 ถึง 60 ปฏิบัติ!”
จากนักเรียนทั้งหมดแบ่งได้ 60กลุ่ม เกาเผิงได้อยู่กลุ่มที่10
“ฟังนะ! นี่ไม่ใช่การฝึกทหาร แต่ฉันยังต้องการทัศนคติที่เข้มแข็งจากพวกคุณทั้งหมด จำกลุ่มของพวกนายเอาไว้ให้ดี อย่าเข้าผิดกลุ่มในวันพรุ่งนี้” ผู้ฝึกสอนของกลุ่ม 10 คือ จางเหรินไป่เขาเป็นทหารอยู่ในกองทัพมา 5ปี ตั้งแต่ก่อนเกิดมหาภัยพิบัติ..
หลังจากนั้น ผู้ฝึกสอนเหรินไป๋พูดเกี่ยวกับข้อมูลทั่วไปและตารางการฝึกฝนอย่างคร่าวๆ เป็นเวลา 10นาที ก่อนจะไล่เด็กๆกลับไปห้องเรียนของตน
เวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน
ระหว่างทางกลับบ้าน ช่วยไม่ได้ที่เกาเผิงจะนึกไปถึงหัวหน้าผู้ฝึกสอนเฉิน ‘พวกเขาดูเข้มงวดน้อยกว่าที่ฉันจินตนาการเอามาก แต่นี่ก็เป็นทั้งข้อดีและข้อเสีย’
‘พวกเขาจะรับนักศึกษาวิชาทหารจํานวน 1,200 คนเท่านั้น หลังจาก 1เดือนผ่านไป พวกเขาจะคัดคนออกและให้นักเรียนที่ไม่ผ่านเกณฑ์กลับเข้าสู่การเรียนหลักสูตรปกติ หากต้องการอยู่ต่อ ต้องละทิ้งความสะดวกสบายไปและฝึกฝนให้หนัก’
